นางร้ายที่รัก : 1

‘แว่วๆข่าวมาว่านางร้ายหน้าสวยกำลังจะโคจรมาพบกันครั้งแรกกับพระเอกหนุ่มสุดฮอตซึ่งข่าวจากวงในเค้าว่ากันว่าทั้งคู่ไม่ถูกกัน เอ๊ะยังไงกันล่ะคะเนี่ยคุณขายังไงก็รอดูกันต่อไปนะคะคุ๊ณผู้ชมมม’

เสียงนักข่าวสาวบันเทิงเจื้อยแจ้วอยู่ในจอทีวีขนาดเจ็ดสิบห้านิ้วที่แขวนติดอยู่บนผนังทำให้หญิงสาวร่างอรชรที่่นั่งไขว้ห้างอยู่บนโซฟาหลุยสีแดงสดหน้าหงิกงอ

‘ให้ตายเถอะเธอไม่อยากทำงานร่วมกับไอ้เด็กบ้านั่นจริงๆสิน่า แค่เจอยังไม่อยากจะเจอเลยด้วยซ้ำจะให้ไปทำงานร่วมกันจะไหวไหมเนี่ย’

“เจ๊หวานขามะปรางไม่อยากเล่นเรื่องนี้แล้วอ่ะเจ๊หวานถอนตัวให้มะปรางหน่อยได้ไหมคะ...”

เสียงหวานออดอ้อนร่างอรชรอ้อนแอ้นสูงเกือบหนึ่งร้อยเจ็ดสิบเซนติเมตรลุกขึ้นเดินมานั่งกอดแขนเอาหน้าแนบชิดต้นแขนขาวอวบของน้ำหวานผู้จัดการส่วนตัวคนสวย

“ทำไมเราถึงอยากถอนตัวจากเรื่องนี้นักนะไหนบอกเจ๊สิ” คนข้างๆหันหน้ามาถามสีหน้าจริงจัง

“กะก็มะปราง..มะปรางกลัวนี่นาเรื่องนี้มีแต่คนเก่งๆมาเล่นทั้งนั้นเลย”

“จะกลัวอะไรห๊ะ!เราก็ใช่จะดังน้อยกว่าเขาเสียเมื่อไหร่ล่ะ เรื่องนี้มีแต่คนเขาอยากจะเล่น เรานี่ยังไงกันอยากจะขอตัวตัวเชื่อพี่สิเรื่องนี้คนดูต้องถล่มทลายเรทติ้งดีแน่ๆ”

“...”

ไอ้เรทติ้งดีคนดูเยอะๆเธอก็ชอบ แต่ไอ้คนที่เกลียดนี่แหละพระเอกนำของเรื่องที่เธอไม่อยากจะร่วมวงโคจรด้วย

“ตกลงตามนั้นนะมะปรางพรุ่งนี้เจ็ดโมงเช้าจะมีพิธีบวงสรวงละครที่ช่องห้ามสายนะ”

“ค่า”

ทำไงได้ล่ะในเมื่อเซ็นสัญญารับไปเรียบร้อยตั้งแต่ยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าใครเล่นละครเรื่องนี้บ้างก้มหน้ารับกรรมต่อไปสิ

เนื่องจากพรุ่งนี้เป็นวันบวงสรวงละครแต่เช้า ดังนั้นตอนนี้ที่ทำได้ก็คือทำใจและนอนเอาแรงไว้สำหรับวันพรุ่งนี้ แผ่นมาร์คหน้าถูกแปะลงใบหน้าสวยก่อนที่เจ้าตัวจะเอนตัวลงนอนพักผ่อนในตอนทุ่มกว่าๆ

มะปราง มัทนานางร้ายหน้าสวยเบอร์ต้นๆของช่องสี่สิบสามเล่นละครเรื่องไหนร้ายจนคนเกลียดทั้งประเทศ แต่ตัวจริงน่ารักอ่อนหวานต่างจากตัวละครที่เล่นราวฟ้ากับเหวเลยล่ะ

ส่วนเรื่องที่ว่าเกลียดกันกับพระเอกของเรื่องมันก็มีที่มาที่ไปของมันนั่นแหละ

.

.

หกโมงสี่สิบนาทีไม่ขาดไม่เกินมะปรางมาถึงที่ช่องในตอนที่ผู้คนกำลังเดินทางมาที่แท่นทำพิธีกันค่อนข้างเยอะแล้ว

อย่างที่บอกว่าละครเรื่องนี้มีดาราชั้นนำเล่นกันเยอะมาก นักแสดงทั้งหมดทยอยมาจนครบรวมถึงผู้จัด ผู้กำกับและคนอื่นๆพิธีบวงสรวงจึงเริ่มขึ้น

พิธีบวงสรวงก็ดำเนินไปจนเสร็จสิ้นพิธีการ หลายคนทยอยกันกลับที่ยังอยู่ก็เป็นเหล่านักแสดงทั้งหลายรวมถึงไอ้เด็กบ้านั่นด้วยที่เอาแต่ส่งสายตาเป็นประกายจนน่าเอานิ้วจิ้มลูกกระตาให้บอดไปซะมองมาแต่หน้าเธออยู่ได้

ผู้กำกับนัดคิวของนักแสดงแต่ละคนเอาไว้เรียบร้อยซึ่งคิวแรกก็ต้องมีเธอเป็นตัวเปิดซะด้วยสิ แถมเป็นฉากเลิฟซีนเสียด้วยสิ

ให้ตายเถอะ!เหมือนเธอถูกจับมาเชือดยังไงยังงั้นแหละ...

หลังจากนัดเวลากันเสร็จสรรพมะปรางก็รีบชิ่งกลับก่อนทันที ร่างบางเดินจ้ำอ้าวไปที่รถอย่างว่องไว แต่ก็ยังช้ากว่าใครอีกคนที่เดินตามหลังมาจนทันถึงตัวเธอ

“จะรีบไปไหนล่ะครับพี่มะปรางคนสวย” เสียงเมฆหรือเมืองเมฆพระเอกหนุ่มรุ่นน้องเดินตามมารั้งข้อมือเรียวเอาไว้ก่อนที่มะปรางจะเดินถึงรถ

“ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะไอ้เด็กบ้า!อย่ามายุ่งวุ่นวายกับฉันได้ไหม!”

เสียงหวานตวาดแว๊ดใส่ใบหน้าหล่อเหลาท่าทางขี้เล่นที่ยังยังยืนยิ้มกรุ้มกริ่มโดยไม่สลดลงเลยสักนิดแม้จะถูกตะคอกใส่

“ดุจัง...ใจหายหมดเลย”

เมฆไม่พูดเปล่าแต่ลากต้นแขนขาวเนียนไปยืนชิดผนังกำแพงข้างๆที่จอดรถของมะปราง

แล้ววันนี้เธอก็ดันโชคร้ายจอดรถไกลกว่าคนอื่นแถมมุมนั้นก็ดันมิดชิดราวกับเป็นใจให้ไอ้เด็กบ้านี่มายุ่มย่ามกับเธออีกแล้ว

“ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้ไอ้เด็กบ้า!” ตวาดแว๊ดพลางพยายามชักข้อมือให้หลุดจากการเกาะกุมของเขา

“นี่พี่ไม่คิดจะพูดคำอื่นบ้างหรอนอกจากด่าผมแล้วก็ไล่ผมเนี่ย...”

ใบหน้าคมคายท่าทางขี้เล่นที่มองมายังใบหน้าสวยเฉี่ยวด้วยแววตาทอประกายบางอย่างออกมา

“ก็แล้วนายจะมายุ่งกับฉันอีกทำไมกันห๊ะ!”

“ก็พี่ได้ผมแล้วพี่ต้องรับผิดชอบผมสิ!”

ให้ตายเถอะ!เธออายุมากกว่าหมอนี่ถึงห้าปีเลยนะ ที่จริงเราสองคนไม่ได้รู้จักกันด้วยซ้ำ เคยเจอกันบางครั้งตามงานแต่ก็ไม่ได้อะไร แต่หลังจาก

พลาดพลั้งนอนกับหมอนี่แค่ครั้งเดียวแต่เขาทำกับว่าเธอไปปู้ยี้ปู้ยำเขาจนเสียหายมากมายอย่างนั้นแหละทั้งๆที่จริงแล้วต้องเป็นเธอไหมที่เรียกร้องถามหาความรับผิดชอบจากนายนี่

“นี่นายจะบ้ารึไงฉันเห็นมีแต่ผู้หญิงมาร้องหาความรับผิดชอบจากผู้ชาย มีแต่นายนี่แหละที่มาโวยวายอยู่ได้!”

ก็เธอแฟร์ไงในเมื่อมันเป็นแค่ความผิดพลาดแล้วก็ต่างคนต่างไปแค่นั้นเองทั้งที่จริงแล้วเหตุการณ์เรื่องคืนนี้เธอจำอะไรไม่ได้เลยสักนิด แต่ไอ้ร่องรอยเป็นจ้ำๆตามเนินอกและหน้าท้องก็ทำให้มั่นใจแหละว่าเธอเสียตัวให้ไอ้เด็กนี่ไปแล้ว

แต่ก็นะมันเป็นแค่เส้นบางๆเท่านั้นยังไงวันนึงมันก็เสียไปอยู่ดี แต่มันแค่เสียเร็วไปเท่านั้นเอง

“ไม่รู้แหละพี่ต้องรับผิดชอบผม!”

“...”

มะปรางเกิดอาการวิงเวียนขึ้นมาพลันเมื่อเจอคนดื้อตาใสอย่างหมอนี่ เมืองเมฆคนนี้เอาแต่ใจตัวเองอย่างร้ายกาจ สองอาทิตย์ก่อนหลังจากคืนนั้นที่เราต่างตื่นขึ้นมาในสภาพเปลือยเปล่าทั้งคู่มะปรางก็รีบหนีกลับมาก่อนไม่กี่วันถัดมาหมอนี่ก็ตามมาถามหาความรับผิดชอบจากเธอร้องเรียกเอาแต่พูดว่ามาทวงหาความยุติธรรมให้ตัวเอง

บ้าบอ!บ้าบอที่สุด!

จนกระทั่งวันนึงเธอทนไม่ไหวตบเข้าให้หนึ่งที แต่ดันจังหวะนรกพอดีตรงที่มีนักข่าวอยู่แถวนั้นด้วย คนก็เลยเอาไปตีความว่าเธอกับหมอนี่ไม่ถูกกันจนถึงขั้นลงไม้ลงมือ...

เฮ้อ!อยากจะบ้า! แล้วดันต้องมาเล่นละครด้วยกันอีกเนี่ยนะ ตายแน่ๆงานนี้มะปรางเอ๋ย!

“จะให้รับผิดชอบยังไง?” ถามออกไปอย่างเหลืออด หนีก็แล้วหลบก็แล้วก็ยังไม่พ้นสักที

“พี่ต้องมาคบกับผม!” น้ำเสียงทุ้มพูดอย่างไม่สะทกสะท้าน

“ห๊า!” มะปรางอุทานเสียงดัง

“ไม่หา...เจอแล้ว” แต่เมืองเมฆตอบสีหน้าทะเล้นแทน

“เจออะไร?

“เจอแม่ของลูกแล้ว...”

เอากับเขาสินะ!

“เอาไว้ค่อยคุยกันได้ไหมฉันปวดหัวอยากกลับบ้านแล้ว”

“งั้นก็ไปสิเดี๋ยวผมขับรถให้เองยิ่งปวดหัวอยู่ไม่ใช่เดี๋ยวก็เกิดอุบัติเหตุขึ้นมาจะทำยังไง”

พูดจบก็จูงมือเรียวไปขึ้นรถตรงที่นั่งข้างคนขับแล้วตัวเองก็เดินกลับขึ้นมานั่งฝั่งคนขับแทน สตาร์ทรถแล้วขับออกไปยังจุดหมายปลายทางที่รู้จักดีเพราะแอบตามแม่นางร้ายคนนี้มานานจนรู้ทุกอย่างเกี่ยวกับเธอเป็นอย่างดี...

เอาจริงๆมะปรางก็ว่าเธอปวดหัวจริงๆนะสงสัยช่วงนี้เธอคงนอนน้อยและก็ยังมีคนมาคอยกวนใจแบบนี้ ร่างบางจึงหลับตาหันหัวเอนไปติดตรงประตูก่อนจะผลอยหลับไป

ไม่นานก็มาถึงบ้านหลังงามของมะปรางที่อยู่นอกเมืองไปหน่อย เนื่องจากว่าหญิงสาวชอบธรรมชาติเยอะๆเวลาถ่ายละครอยู่กับแสงกับไฟมาเยอะแล้วไง เวลาว่างๆก็อยากใช้เวลาอยู่กับนกกับต้นไม้ฟังเสียงนกร้องเสียงไก่ขันไปเรื่อย

รถซูเปอร์คาร์สีแดงสดของมะปรางวิ่งฉิวมาจอดที่หน้าบ้านก่อนที่คนขับจะดับเครื่องรถแล้วเดินประตูลงมาอุ้มร่างบางขึ้น

“อื้อ...ถึงแล้วก็ปลุกสิจะอุ้มทำไม” พอดีกับที่ร่างระหงงัวเงียตื่นขึ้นมาพอดีแล้วเธอก็ดิ้นลงจากอกเขา

“ก็ผมไม่อยากรบกวนการนอนของพี่นี่อยากให้พี่นอนสบายๆ” ร่างสูงใหญ่ยอมปล่อยให้เธอลงแต่โดยดี

“ส่งเสร็จแล้วก็กลับไปสิ”

“ว้า...ไล่อีกแหละจะมีสักครั้งไหมที่พี่จะไม่ไล่ให้ผมไปให้พ้นๆหน้าบ้าง”

สุ้มเสียงที่เอ่ยออกมาเจือไปด้วยความน้อยอกน้อยใจจากผู้ชายรูปร่างสูงใหญ่ทำให้มะปรางอดสงสารเขาขึ้นมาไม่ได้

“พี่เหนื่อยอยากนอนพักสักหน่อยนายกลับไปก่อนนะเอารถพี่ไปก็ได้เดี๋ยวพรุ่งนี้พี่ค่อยไปเอาที่กองถ่ายแล้วกัน” มะปรางพูดเสียงเบาราวกระซิบ

“แล้วพรุ่งนี้พี่จะไปกองยังไงให้ผมมารับไหม?”

“ไม่ต้องหรอกเดี๋ยวให้เจ๊หวานแวะมารับก็ได้”

“งั้นพี่พักผ่อนนะครับเจอกันวันพรุ่งนี้นะ...จุ๊บ”

“อ๊ะ!”

เจ้าเด็กบ้านั่นมันหอมแก้มเธอแล้วรีบเดินไปขึ้นรถขับออกไปทันที

แย่แล้วทำไมเธอต้องใจสั่นไปกับไอ้เด็กบ้านั่นด้วยนะ!

ท่าทางอาการจะไม่ค่อยดีแล้วสิสงสัยเธอคงจะเหนื่อยไปหน่อยก็เลยมีอาการแปลกๆแบบนี้

.

.

ที่กองถ่ายละคร

แม้มะปรางจะบอกเมืองเมฆไปแล้วว่าจะให้เจ๊หวานมารับเองก็ตาม แต่ทว่าเด็กนั่นก็ยังขับรถมารับเธอที่บ้านแต่เช้าจนโทรต้องโทรบอกเจ๊หวานว่าไม่ต้องมารับแล้วก็ได้ให้ไปเจอกันที่กองเลยทีเดียว

ตอนนี้ทั้งคู่ก็ยืนอยู่หน้าเซ็ทเตรียมถ่ายทำฉากตรงสระว่ายน้ำเป็นฉากแรก ละครที่มะปรางเล่นเป็นแนวรักดราม่านิดๆเปิดฉากแรกมาก็คือ วีร่าตัวละครที่มะปรางแสดงจะต้องเข้าฉากกับเมืองเมฆหรือเมฆาในบทเป็นฉากที่วีร่าลงไปว่ายน้ำเล่นเพื่อยั่วยวนให้เมฆาลงมาสานสัมพันธ์ด้วย

แค่ฉากแรกมะปรางก็เจอบทหนักล่ะ ต้องมานัวเนียกับผู้ชายที่เพิ่งได้เสียกันไปเนี่ยนะ!

.

.