นางร้ายที่รัก : 2

“น้องมะปรางเปลี่ยนชุดได้เลยค่า” เสียงพี่ๆสไตล์ลิสเรียกให้เข้าไปเปลี่ยนชุดได้

แค่เริ่มมะปรางก็หนักใจเสียแล้วสิ เริ่มจากชุดว่ายน้ำเลยผู้กำกับบรีฟมาว่าอยากให้วีร่าที่เป็นสาวสมัยใหม่เป็นเด็กนักเรียนนอกที่มีความมั่นใจในตัวเองสูงแต่งตัวแบบแนวเซ็กซี่หน่อยๆซึ่งมันค่อยข้างดูโป๊มากทีเดียวล่ะสำหรับเธอ แต่ก็ไม่ได้ดูโป๊มากมายอะไร เพียงแค่เธออาจจะประหม่ากับพระเอกมากไปเท่านั้นมั้ง

พยายามไม่คิดอะไรมากหลังจากเปลี่ยนชุดเสร็จแล้วก็สวมเสื้อคลุมทับเพื่อมารอเข้าฉากทีสระว่ายน้ำโดยมีผู้กำกับคอยบรีฟว่าต้องการให้แสดงอารมณ์แบบไหนท่าทางยังไงซึ่งมันเป็นครั้งแรกเลยที่เธอเล่นละครแล้วรู้สึกเหมือนอยากจะระเบิดตัวเองให้ละลายหายไปจากนี้เสียให้ได้

ทั้งๆที่ยังไม่ได้ถอดเสื้อคลุมออกแต่ไอ้สายตาราวกับจะกลืนกินเธอทั้งตัวมันคืออะไร! เด็กบ้านี่ทำไมชอบมองเธอด้วยสายตาแบบนั้นกันนะ

“5 4 3 2 1 แอ๊คชั่น...” เสียงผู้กำกับบอกปุ๊บวิญญานวีน่าผู้เปรี้ยวแซบก็เข้าสิงปั๊บ

มะปรางในบทวีร่าถอดชุดคลุมออกช้าๆสายตาก็จับจ้องอ้อยอิ่งไปยังเมฆาพระเอกของเรื่องที่นั่งอยู่บนเก้าอี้พักผ่อนมองมาทางนี้ด้วยท่าทางเมินเฉย

นิ้วเรียวขาวกรีดไปตามเนินอกอวบอิ่มที่ถูกห่อหุ้มไว้ด้วยชุดว่ายน้ำแบบทูพีชมีเพียงสายเส้นเล็กๆเกาะตรงต้นคอขาวผ่องปกปิดความงามของสองเต้าเอาไว้อย่างหมิ่นเหม่ ส่วนท่อนล่างก็เป็นบิกินี่สีเดียวกันกับชุดมีสายเล็กๆผูกติดกับสะโพกงอนงามเอาไว้อย่างหมิ่นเหม่เช่นกัน

ร่างระหงของวีร่าแหวกว่ายไปมากับสายน้ำราวกับว่าตัวเองเป็นเงือกจนกระทั่งเมฆาทนกับลีลาท่าทางยั่วยวนไม่ไหวลุกลี้ลุกลนถอดเสื้อคลุมของตัวเองออกบ้างแล้วโดดลงมาหาวีร่าที่สระอย่างรวดเร็ว

“อื้อ...อย่าค่ะเมฆาเดี๋ยวลินมาเห็นเข้ามันจะไม่ดีอ๊ะ...”

เสียงมะปรางที่สวมบทเป็นวีร่าสาวสวยสุดเซ็กซี่ร้องห้ามเมื่อถูกเมฆาพระเอกของเรื่องดึงเอวบางรัดเข้ามาแนบแผงอกร้อนผ่าวจนลำตัวของทั้งคู่ชิดกัน

“ลินหลับไปแล้วไม่เห็นหรอก คุณสวยเหลือเกินจนผมจะอดใจไม่ไหวแล้ว...” เสียงเขาครางกระเส่าสมจริงเหลือเกิน ยิ่งสายตาที่มองสบมายิ่งทำให้ทั่วทั้งหน้าของมะปรางร้อนราวกับไฟ

“คัท...มะปรางเดี๋ยวพอถึงตอนที่สองคนสบตากันแล้วนะมะปรางต้องจู่โจมเข้าหาพระเอกก่อนนะขอแบบท่าทางยั่วๆแบบสุดๆเลย ส่วนจูบพี่ขอไม่ใช้มุมกล้องได้ไหมขอแบบจูบจริงๆเลยอ่ะเพื่อความสมจริงของละครนะ”

มะปรางหน้าเหวอไปครู่นึงก่อนจะพยักหน้ารับเมื่อผู้กำกับพูดมาถึงขนาดนี้จะปฎิเสธยังไงได้ล่ะ

“เอานะ5 4 3 2 1 แอ๊คชั่น” ทีมกล้องก็ถ่ายทำกันต่อ

มะปรางในบทวีร่าที่ถูกบดเบียดเสียดจนแทบจะเป็นเนื้อเดียวกันหันมาโอบรอบคอแกร่งของเมฆหรือเมฆาในเรื่องแล้วเงยหน้าช้อนตามองใบหน้าหล่อเหลาด้วยท่าทางยั่วยวนจากนั้นก็แนบริมฝีปากลงชิดเรียวปากหยักของเขาเอาไว้อย่างนั้น

ที่จริงแล้วเราก็แค่ให้ริมฝีปากเราประกบกันไว้แค่นั้นก็พอ เพราะยังไงจากมุมกล้องคนดูก็จะเห็นเหมือนว่าเราจูบกันดูดดื่มอยู่แล้ว

แต่ทว่ามันไม่ใช่แบบนั้นน่ะสิเมื่อเมฆาในเรื่องกลับสอดมือมาประคองรอบคอของวีร่าเอาไว้แล้วสอดปลายลิ้นเข้าไปข้างในควานหาความหวานเกาะเกี่ยวเรียวลิ้นนุ่มอย่างโหยหา

“อื้อ...อ่อยอะ!”

แม้มุมกล้องจะมองเห็นเพียงแค่ว่านางร้ายในจอกำลังประกบปากกันเฉยๆกับพระเอก แต่ทว่าเจ้าตัวรู้ดีทีเดียวล่ะว่าตัวเองกำลังหมดแรงเข่าอ่อนวูบลงจนฝ่ามือหนาต้องมาช้อนสะโพกโอบประคองเอาไว้แทน

ในตอนที่โอบประคองบั้นท้ายของมะปรางไว้ปลายนิ้วร้อนผ่าวไล้ไปตามขอบบิกินี่ของเธออย่างหมิ่นเหม่ หญิงสาวใจหายใจคว่ำรู้สึกร่างกายร้อนวูบวาบไปหมดทั้งๆยืนอยู่ในน้ำเย็นแท้ๆ

หลังจากนั้นเขาก็ถอนจูบออกมา ตามบทแล้วก็จะต้องจ้องตากันด้วยความเสน่หาก่อน

“เอามือออกเดี๋ยวนี้นะ!” มะปรางกัดฟันพูดเบาๆทั้งๆที่กำลังยิ้มหวานหยดย้อยให้พระเอกของเรื่อง โดยขยับแค่ปากให้พอได้ยินกันสองคน

“หึหึ” แต่เขากับหัวเราะเบาๆในลำคอเสียอย่างนั้น

คาดว่าอีกไม่กี่นาทีผู้กำกับก็คงจะสั่งคัทแล้วล่ะอดทนเอาอีกนิดดีกว่าต้องถ่ายใหม่ แต่ใครจะคิดว่าอยู่ๆพระเอกของเรื่องจะทำท่าสำลักออกมาเสียอย่างนั้นจนผู้กำกับต้องสั่งคัทและถ่ายใหม่ตั้งแต่แรก

ไม่อยากจะโทษว่าเขาจงใจไหมที่ทำให้ต้องเทคอีกหลายต่อหลายครั้งกับฉากในน้ำ แต่ทว่ากว่าจะได้มุมและภาพที่สมจริงถูกใจผู้กำกับก็ทำเอาปากเธอบวมเปล่งไปหมดจากการถูกดูดขบเม้มจากพระเอกของเรื่อง

“ตายแล้วน้องมะปรางขานี่หนูไปแพ้อะไรมารึเปล่าลูกทำไมปากหนูบวมเจ่ออย่างนี้ล่ะคะ” เสียงพี่จินนี่สไตล์ลิสสาวสองร้องถามขึ้นเมื่อตอนที่เธอเดินขึ้นจากสระจะไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเพื่อรอถ่ายฉากใหม่

“เอ่อ...หรอคะพอดีมะปรางได้ลิปมาใหม่นะคะสงสัยตอนตอนลงน้ำอาจจะแพ้มั้ง” บอกด้วยสีหน้านิ่งๆไม่ให้ใครสังเกตุเห็นพิรุธแต่อย่างใด

“อ๋อหรอคะยังไงก็อย่าลืมทายาด้วยนะคะ”

“ขอบคุณนะคะพี่จินนี่”

ร่างระหงเดินจ้ำอ้าวไปที่ห้องแต่งตัวอย่างรวดเร็วในใจก็นึกก่นด่าไอ้เด็กบ้าที่ฉวยโอกาสกับเธอจนแข้งขาเธออ่อนแรงไปหมด

หลังจากเปิดประตูห้องแต่งตัวเข้ามาแล้วมะปรางก็ไปยืนที่หน้ากระจกก่อนจะสำรวจใบหน้าที่แดงระเรื่อราวลูกมะเขือเทศของตัวเองอีกทั้งริมฝีปากที่บวมเจ่อขึ้นมาแล้วก็พาให้หัวใจอ่อนระทวยอีกครั้ง

“นะ..นายเข้ามาทำไม!” เมื่อหันมาอีกทีก็พบว่ามีร่างสูงใหญ่กำลังยืนมองอย่างเจ้าเล่ห์

“ทำไมไม่เปลี่ยนชุดล่ะเดี๋ยวไม่สบายเอานะ” เมืองเมฆไม่ตอบแต่ถามกลับพร้อมกับย่างกายเข้ามาใกล้ๆร่างระหง

“กะ..ก็ออกไปสิกำลังจะเปลี่ยนแล้ว” มะปรางเอ่ยตะกุกตะกักสุ้มเสียงสั่นสะท้าน

“ให้ผมช่วยดีกว่าขืนชักช้าจะไม่สบายขึ้นมากันพอดี”

“มะไม่ต้อง...ออกไปเดี๋ยวมีใครมาเห็นมันจะไม่ดี”

“ไม่ดีตรงไหน...ก็ผัวเมียเค้าจะคุยกัน”

“เมืองเมฆ!!”

“ไม่เอาน่าอย่าดื้อสิครับ”

ไม่พูดเปล่ามือหนาเอื้อมมาดึงร่างระหงให้เข้ามายืนใกล้ๆแล้วปลดสายบราที่โอบริบคอออกจนมันหลุดผึงไปกองที่พื้นทันที

นาทีที่ถูกเขาปลดสายบราออกร่างระหงยืนสั่นสะท้านอย่างทำอะไรไม่ถูกได้แต่ยืนยกมือกอดอกบังสองเต้าสล้างเอาไว้

“พี่สวยเหลือเกิน...พี่ไม่มีที่ติเลย” เสียงพูดราวกับคนละเมอดังลอดออกมาจากปากหยักหนา

“อยะ..อย่าทำอะไรบ้าๆนะเมืองเมฆ!” มะปรางได้แต่ร้องห้ามปรามเขาเบาๆเพราะไม่กล้าเอะอะกลัวใครเผลอเข้ามาได้ยินเข้า คนที่จะเสียก็คือเธอไม่ใช่เมืองเมฆ

...แต่มีหรือที่คนอย่างเมืองเมฆจะฟัง

สองมือจับข้อมือเรียวยกขึ้นไปไว้บนศีรษะแล้วค่อยดันร่างสูงเพรียวให้ถอยไปชิดติดกำแพงจนเนินอกอวบอิ่มแอ่นลอยขึ้นอวดโฉมซาลาเปาสองลูกที่มีเม็ดสีแดงระเรื่อชูชันท้าทายสายตาเขาอยู่

“พี่ให้โอกาสผมบ้างได้ไหม...”

“...”

“อย่าเอาแต่ผลักไสหรือว่าไล่ผมนักเลย”

“...”

แล้วเธอควรต้องให้โอกาสกับคนที่กำลังแก้ผ้าและจะฉวยโอกาสกับเธออย่างนั้นหรือ...

ให้ตายเถอะทำเอานางร้ายอย่างเธอไปไม่เป็นเลยทีเดียว เล่นละครมาไม่รู้กี่เรื่องต่อกี่เรื่องเล่นเลิฟซีนก็เคยมาเล่นกับหลายคนมาแล้ว แต่ไม่เคยเจอใครหน้ามึนเท่ากับไอ้เด็กบ้าคนนี้

“อ๊าาาห์อยะ..อย่า”

ปากเขาบอกขอโอกาสจากเธอแต่ดูตอนนี้สิ เขากำลังดูดนมเธอราวกับเด็กน้อยที่กระหายน้ำนมจากแม่ยังไงยังงั้น

“อื้ม...หวาน หวานจริงๆ”

“อ๊าาาห์ เมฆอย่าเดี๋ยวมีใครมาเห็นเข้า”

“ไม่มีหรอกผมติดป้ายห้ามรบกวนไว้แล้ว” ในตอนที่แอบเดินตามมะปรางมาเมืองเมฆแอบติดป้ายห้ามรบกวนไว้ที่หน้าห้องหญิงสาวไว้เรียบร้อยแล้ว

“ตะแต่ว่า...อ๊ะอุ๊บ”

คนตัวสูงก้มลงปิดปากที่กำลังจะเอ่ยวาจาห้ามปรามเอาไว้แนบแน่น ส่งปลายลิ้นไปควานเกี่ยวพันกับลิ้นเล็กๆที่หลบหนีอย่างซุกซนจนมะปรางหมดแรงจะต่อต้าน ถึงตอนนี้เขาเลยถอนริมฝีปากออกแล้วมาซุกไซร้ไปตามซอกคอหอมกรุ่นแทน

มีเวลาไม่มากนักดังนั้นเมืองเมฆจำต้องใช้หลักสูตรเร่งรัดโดยการปลดสายบิกินี่ของมะปรางออกแล้วเหวี่ยงมันโยนทิ้งไปจากนั้นก็ช้อนต้นขาให้แยกออกการกันแล้วก้มลงแทรกใบหน้าไปซบอยู่ตรงหว่างขาขาวเนียนนั้นแทน

“อยะ..อย่ามันสกปรก!” เสียงหวานร้องห้ามยามที่ได้เห็นสิ่งที่เขากำลังจะทำ

“ซี๊ดดด...ขอชิมนิดเดียวนะครับคนดี...” เขาคำรามในลำคอยามเห็นกลีบกุหลาบสีแดงระเรื่อที่แย้มบานออกจากกันจนเห็นติ่งกระสันต์ภายในที่กำลังเบ่งบานอยู่

“อ๊ะ...อื้อออ”

ปากหยักฉกวูบลงไปดูดซับกลีบเนื้อฉ่ำน้ำพลางใช้ลิ้นไล้เลียไปที่ติ่งกระสันต์รัวๆ นิ้วเรียวยาวก็สอดแทรกเข้าไปถูไถเสียดสีกับติ่งไตด้านในจนร่างระหงสะอื้นตัวโยนเพราะความเสียวซ่าน

“มะ..เมฆ อะอื้อออ” เสียงพูดไม่เป็นภาษาของมะปรางยิ่งทำให้เมืองเมฆเร่งจังหวะปลายนิ้วมากขึ้น

“จ๊วบ จ๊วบ” เสียงดูดเลียหยาดน้ำที่ไหล่อาบกลีบกุหลาบจนเกิดเป็นเสียงดังขึ้น

“อื้อ...สะ..เสียว มะ..เมฆอ๊าาาห์” มะปรางแนบฝ่ามือจับที่ศีรษะของคนที่ซุกไซร้ใจกลางกายให้แนบชิดเนินเนื้อของเธอมากขึ้น เมื่อความรู้สึกบางอย่างมันบังเกิด

อาการเหมือนกำลังจะขึ้นที่สูงเร็วขึ้นๆภายในหัวมันหมุนไปหมด ลมหายใจหอบกระชั้น ที่ใจกลางร่างเต้นตุบๆถี่ขึ้นก่อนที่ทุกอย่างจะหยุดชะงักนิ่งเมื่อเธอไปเยือนความสุขสุดๆเป็นครั้งแรก

“อื้อ...แผล๊บ หวานมากหอมด้วย” เสียงคำรามในลำคอดังขึ้นอีกครั้ง ก่อนที่ร่างสูงใหญ่จะยืนขึ้นเทียบความสูงกับร่างกายเธอ

“...” ทั้งตัวมะปรางเปลือยเปล่าในขณะที่เขายังสวมเสื้อคลุมอยู่ ยิ่งทำให้มะปรางละอายใจตัวเอง

แต่ราวกับว่าเขาจะเดาใจเธอออกมากำลังคิดอะไรอยู่ วินาทีนั้นเขาก็ปลดเสื้อคลุมตัวเองออกจนเหลือแต่ร่างกายเปลือยเปล่าไร้เสื้อผ้าสักชิ้นติดกาย...

ในขณะที่มะปรางยืนหายใจหอบระทวยตาโตหน้าแดงสั่นสะท้านเมื่อเห็นอะไรบางอย่างกำลังชี้โด่มาที่หน้าของเธอ!

.

.

.