บทที่ 25 ต้องเลือกหรือแลก (1)

ในที่สุดหลี่เสวี่ยซินก็ได้รับอนุญาตให้ออกจากจวน ถึงหลี่เสวี่ยซินไม่ร้องขอให้ซวี่หนิงไปเจรจากับหนิงโหวนางก็จะทำอยู่ดี เพราะเดิมทีซวี่หนิงตั้งใจจะชวนหลี่เสวี่ยซินออกมาเดินเล่นเตร็ดเตร่เพื่อคลายเครียดอยู่แล้ว รถม้าในวันนี้จึงไม่ใช่รถม้าของจวนโหว ทว่าเป็นรถม้าของจวนสกุลซวี่ ขนาบข้างห้อมล้อมไปด้วยองครักษ์มากฝีมืออีกเป็นโขยง

“เป็นอย่างไร ฝีมือสหายเช่นข้า เจ้าพอใจหรือไม่” ซวี่หนิงเชิดหน้าอย่างภาคภูมิ 

หลี่เสวี่ยซินยิ้มจนตาขึ้นรูปพระจันทร์เสี้ยว พลางซบลงตรงไหล่แคบ “แน่นอนว่าเจ้าใจถึงพึ่งได้” หญิงสาวแหงนหน้าสบตาอีกฝ่าย “ขอบใจเจ้านะ”

ซวี่หนิงที่คบหากับหนิงเสวี่ยซินเจ้าของร่างตั้งแต่เล็กไม่เคยสัมผัสท่าทีออเซาะจากเพื่อนสาวมาก่อน ครั้นถูกลูกไม้ออดอ้อนเล่นงานเข้า นางจึงตกใจจนต้องผงะ “ซินซิน เจ้าคงมิได้ป่วยจริง ๆ กระมัง”

ซวี่หนิงยกหลังมือขึ้นอังหน้าผากคนบนไหล่ พลางย้ายมือไปมาระหว่างหน้าผากของตนและคนตรงหน้า คิ้วสวยเคลื่อนเข้าหากันเล็กน้อย “ก็ไม่ป่วย หรือเพราะเจ้านอนนานไปหน่อยก็เลยนิสัยเพี้ยน”

หลี่เสวี่ยซินผละออกมา “เปล่าเสียหน่อย เจ้าไม่ได้อยู่กับข้าตั้งนาน น