เปรมมิกาหันไปที่ต้นเสียงนั้นทันที ใจที่เต้นแรงอยู่แล้วกลับระทึกเข้าไปอีก ‘เขาอยู่ในห้องน้ำเหรอ’
ร่างสูงใหญ่ของใครคนหนึ่งก้าวเข้ามาพร้อมกับหยุดยืนมองเปรมมิกาที่ยืนอยู่หน้าประตู ทั้งคู่สบสายตากันอัตโนมัติ คนหนึ่งชะงัก แต่อีกคนหนึ่งยืนตะลึงราวกับโดนผีหลอก
“!!!” ไม่นะ! นี่! เขาคนนั้น ‘คุณถุงยาง’ เปรมมิกาตกใจอย่างที่สุด ดวงตากลมโตเบิกกว้างออกราวกับเห็นผี หรือนี่เธอฝันไป หรือคิดมากจนเห็นเป็นเขาไปหมดเลยหรือเปล่าเนี่ย
“เข้ามาสิ”
“เอ่อ ดิฉัน...มา”
เปรมมิกาไม่รู้จะพูดยังไง เธอทั้งตกใจ และตื่นเต้น และยิ่งไปกว่านั้น สายตาของเธอก็ดันจับจ้องไปที่ร่างของชายหนุ่ม ที่มีผ้าขนหนูสีขาวพันรอบเอว ส่วนบนกลับเปลือยเปล่า ในมือของเขากำลังถือผ้าขนหนูผืนเล็กเช็ดผมที่เปียกของเขาอยู่
“...”ไม่มีเสียงตอบกลับจากหญิงสาว
“สรุปเธอจะอยู่ตรงนั้น?”
ฌอนถามกลับไปอีกครั้งด้วยน้ำเสียงที่เข้มขึ้น สายตาคมกวาดมองเด็กสาวที่ยืนขาสั่นอยู่หน้าประตู ‘เธอคงตกใจล่ะสิ ไม่คิดว่าจะเจอเขา เธอต้องจำเขาได้แน่นอน’
“เอ่อ ค่ะ คุณ ฉันจะต้องเข้าไปสินะ”
เปรมมิกาตอบออกไปด้วยน้ำเสียงแบบตะกุกตะกัก แต่คำพูดของเธอไม่ได้บอกเขา แต่กลับบอกตัวเองต่างหาก เธอกลัวจนรนรานไปหมด เรียงประโยคคำพูดแบบผิดๆ ถูกๆ
“เข้ามาสิ...มาทำหน้าที่ของเธอให้เสร็จ หวังว่าเธอคงได้รับเงินจากฉันแล้วสินะ”
ฌอนเดินออกมายืนอยู่กลางห้อง โดยไม่สนใจสภาพอันหมิ่นเหม่ของตัวเองเลยสักนิด เขามาก่อนเวลานัด ตอนที่ฌอนเดินเข้ามา เขายังเห็นเด็กสาวทั้งสองคนกำลังนั่งคุยกัน โดยไม่สนใจเขาเลยสักนิด ดูแล้วเธอน่าจะร้อนเงินจริงๆ อย่างที่เพื่อนเขาบอก
“ได้แล้วค่ะ”
เปรมมิกาค่อยๆ ย่องเข้าไป สายตาของเธอจ้องมองไปที่เขาตลอดเวลา ใบหน้าของเธอร้อนผ่าว เมื่อเห็นสภาพของชายหนุ่มตรงหน้า ขาของเธอแทบจะก้าวไม่ออก เปรมมิกาไม่เคยรู้สึกกลัวอะไรเท่าครั้งนี้มาก่อน แค่มองหน้าเขาเธอยังกลัวขนาดนี้ และจะให้เธอกับเขามีอะไรกันเนี่ยนะ
“อาบน้ำหรือยัง...อืม...ชื่ออะไรล่ะ พอจะบอกให้ฉันเรียกเธอบ้างได้มั้ย”
ฌอนจ้องมองไปที่ริมฝีปากอิ่มสีชมพูระเรื่อเพื่อรอคำตอบจากเธอ ปากบางรูปกระจับของเธอมันช่างเย้ายวนเสียจริง
“เรียบร้อยแล้วค่ะ...หนู...เอ่อ...ดิฉันชื่อเบลล์ค่ะ”
เปรมมิกายืนอยู่กลางห้อง เธอกำลังยืนเงอะงะอย่างไม่รู้จะทำอะไรดี ถ้าเธอรู้จักเขามาก่อนก็คงจะดีสินะ
“นั่งก่อนสิ ฉันให้เวลาเธอพักสักหน่อย เดี๋ยวจะช็อคไปซะก่อน”
“ค่ะ” เปรมมิกาเดินเข้าไปนั่งบนโซฟาใหญ่ตามที่เขาเชื้อเชิญ เธอจะต้องพยายามดึงสติกลับมาให้ได้ ดูท่าทางเขาแล้วก็ไม่น่ากลัวอย่างที่คิด อย่างน้อยเขาก็ยังให้เวลาเธอผ่อนคลาย ไม่ใช่ชายแก่บ้ากามที่คอยจะตะครุบเธอซะหน่อย
“ทำไมเธอถึงรับงานนี้ ถ้าจำไม่ผิด ฉันเคยเจอเธอมาแล้วครั้งหนึ่งใช่มั้ย”
มันเป็นเรื่องที่ตลกมากๆ เขาต้องการที่จะไปซื้อถุงยางอนามัยเพื่อที่จะเอามาใช้กับเธอเนี่ยนะ โลกช่างกลมเหลือเกิน
“ดิฉันไม่มีเงินค่ะ พ่อดิฉันป่วย และต้องรีบผ่าตัดค่ะ”
เปรมมิกาบอกเขาไปตรงๆ เผื่อเขาจะเมตตาและสงสารเธอ ยอมให้เงินเธอฟรีๆ โดยไม่ต้อง...(นี่แกคิดอะไรของแกเนี่ยเบลล์ แกจะบ้าเหรอ ใครจะให้เงินแบบฟรีๆ กัน)
“เธอยังเรียนหนังสืออยู่ใช่มั้ย”
“ใช่ค่ะ ดิฉันเรียนอยู่ปีสองแล้วค่ะ”
เขาถามเธอแบบนี้ เขาคงต้องการทำให้เธอผ่อนคลายสินะ แต่ขอบอกไว้เลยว่าหัวใจของเธอตอนนี้ มันเต้นแรงมากเหมือนกับกลองใหญ่ที่ตีกระหน่ำแบบรัวๆ เธอห้ามตัวเองไม่ได้เลย
“เธอกลัวมั้ย”
ฌอนถามออกไปตรงๆ ทำไมเขาไม่รีบจัดการเธอไปเลย เขาจะได้รู้คำตอบของตัวเองซะที จะต้องมาสนทนากับเธออีกทำไม ไม่เข้าใจเลยจริงๆ ให้ตายสิ!
.....................
“กลัวค่ะ กลัวมากๆ ค่ะ”
เปรมมิกาตอบเขาตรงๆ เช่นกัน
“แล้วเธอจะทำได้เหรอ ถ้าเธอกลัวแบบนี้ บอกตรงๆ นะฉันไม่ชอบผู้หญิงที่กลัวจนรนรานทำให้ฉันหมดอารมณ์ และไม่อยากทำต่อ เธอคงรู้ใช่มั้ย ถ้าเธอทำไม่สำเร็จแล้วจะเป็นยังไง”
“งั้น คุณก็รีบทำสิคะ คุยแบบนี้ก็ไม่ได้ช่วยให้ดิฉันกลัวคุณน้อยลงหรอกค่ะ”
เปรมมิกาอยากกัดปากตัวเองนัก ที่กล้าตอบกลับเขาไปแบบนั้น ตอนนี้สติเธอไม่อยู่กับเนื้อกับตัวแล้ว พูดอะไรบ้าๆ ออกไปเนี่ยยัยเปรมมิกา...
“โอเค งั้นก็ถอดเสื้อผ้าเธอออกสิ ฉันจะได้ทำให้เสร็จๆ”
ฌอนโต้กลับพร้อมกับเดินไปรอที่เตียงใหญ่ สายตาของเขาเหลือบมองเด็กสาวใจกล้าคนนี้อย่างขำๆ ความกลัวทำให้เธอพูดไม่คิด เธอดูตลกใสซื่อบริสุทธิ์ ธรรมชาติที่ไม่ได้ผ่านการแต่งเติมนี้ มันทำให้ความรู้สึกของฌอนกระชุ่มกระชวยขึ้นมาทันที
“...” เปรมมิกาไม่ตอบ อืม เธอกลัวจนตอบไม่ได้ต่างหากล่ะ
สายตาคมมองไปที่ร่างอวบอิ่มที่ยืนอยู่กลางห้องอย่างใจเย็น ลำคอของเขาเริ่มแห้งผาก ความรู้สึกบางอย่างกำลังแทรกเข้ามา ความสดใสของวัยสาวแรกรุ่น ร่างอวบอิ่มอยู่ภายใต้ชุดสีชมพูอ่อนที่ตัวชุดเผยให้เห็นอกอวบที่นูนออกมาเกือบจะครึ่งแต่ไม่มากนัก ผิวของเธอนวลเนียนจนน่าสัมผัส เพื่อนของเขาตาถึงมาก ที่เลือกเธอคนนี้ ถ้าเขาไม่ได้เธอมา ป่านนี้เธอคงตกไปเป็นของคนอื่นแล้วแน่นอน ฌอนรู้สึกเหมือนตัวเองโชคดีที่เจอเธอก่อน
“คุณปิดไฟก่อนสิคะ”
เปรมมิกาต่อรอง จะให้เธอแก้ผ้าต่อหน้าเขาเนี่ยนะ ใครจะไปทำได้ คนไม่เคยรู้จักกันเลย อยู่ดีดีจะให้มาเปลือยต่อหน้าเปรมมิกาไม่เอาด้วยหรอก
“ฉันอยากเห็นเธอทั้งตัว จะต้องปิดไฟทำไม ไม่เห็นจะต้องอายเลย เดี๋ยวฉันก็ต้องโป๊ะเหมือนเธอแล้ว”
แต่ถ้าเธอช้ากว่านี้ล่ะก็ เขาคงต้องไปกระชากตัวเธอมาอย่างแน่นอน ร่างกายของฌอนตอนนี้มันร้อนยิ่งกว่าไฟเสียอีก แค่มองหน้ามันก็ทำให้เขากระสันสวาทขึ้นมาทันที
“ดิฉันอายค่ะ ได้โปรดเถอะค่ะ คุณช่วยปิดไฟหน่อยได้มั้ย ดิฉันไม่เคยแก้ผ้าต่อหน้าใครค่ะ”
“โอเค งั้น ฉันเปิดแค่ไฟหัวเตียงนี่ก็พอ เธอจะไม่ให้ฉันมองหน้าเธอเลยหรือไง มานี่สิ”
ฌอนออกคำสั่งกับเด็กสาวตรงหน้าราวกับว่าเขาเป็นเจ้าของเธอ เด็กสาวคนนี้ทำให้ฌอนนั้นไม่เป็นตัวของตัวเอง เขากลายเป็นอีกคนในร่างของเขาที่ไม่เคยรู้จักมาก่อนเลย ความรู้สึกอดอยากและหิวโซเกิดขึ้นแบบปัจจุบันทันด่วน เจ้าลูกชายของเขามันเด้งโด่งขึ้นมาอัตโนมัติ ‘นายมีอารมณ์ แสดงว่านายยังปกติ’ แต่ถ้าอารมณ์ที่มากกว่าปกติล่ะ มันเกิดอะไรขึ้น “ค่ะ” เปรมมิกาต่อรองจนพอใจแล้ว เธอก็เริ่มที่จะปลดชุดของเธอออกอย่างช้าๆ เพื่อประวิงเวลา เปรมมิกายังโชคดีที่เจอเขา ถ้าเป็นคนอื่น เธอไม่อยากจะคิดเลย ว่าตัวเองจะสามารถโต้ตอบและต่อรองกับเขาได้แบบนี้ไหม พรึ่บ! ชุดเดรสสีสวยถูกปลดและเลื่อนลงไปกองกับพื้น ร่างอวบอิ่มของวัยสาวที่อยู่ในชุดชั้นในตัวจิ๋วปรากฏแก่สายตาคนตรงหน้า“อืม...”เสียงทุ้มของชายหนุ่มเริ่มแตกพร่า เมื่อเห็นเรือนร่างอันงดงามของเธออย่างชัดเจน หุ่นเธอสวยไร้ที่ติ ตั้งแต่เขาคบผู้หญิงมาหลายต่อหลายคน เขาไม่เคยเจอใครที่ดู*เพอร์เฟคแบบนี้มาก่อน ผิวของเธอขาวอมชมพู ที่สำคัญมันดูนวลเนียนไร้ที่ติเป็นอย่างมาก ริมฝีปากบางเผยอค้างไว้แบบไม่รู้ตัว มันทำให้เธอเซ็กซี่ขึ้นไปอีก ความงดงามแบบธรรมชาตินี้ ฌอนไม่เคยพบ
ชายหนุ่มก้มลงไปอีกครั้งอย่างหนักหน่วง เขาใช้ปลายลิ้นโลมเลียปลายถันกวัดแกว่งไปมา ดูด เม้ม หยอกเอินจนทำให้ร่างของหญิงสาวสะท้าน ร่างบางเด้งเข้าหาปากของเขา การกระทำของเธอกระตุ้นให้ร่างเขาร้อนเป็นไฟ! มือข้างหนึ่งของเขากำลังเลื่อนต่ำลงลากผ่านหน้าท้องอันเรียบแบนจนพบกับโหนกนูนอวบอูมที่มีกลุ่มหญ้าขึ้นประปราย ไม่รอช้า นิ้วเรียวแกร่งกดแซะเข้ากับร่องกุหลาบสวยช่อนั้นทันที“อ๊ะ!” หญิงสาวสะดุ้งเฮือกทันที เมื่อพบว่าจุดสำคัญของเธอกำลังโดนรุกล้ำ ความเสียวเสียดเกิดขึ้น จนทำให้ร่างของเธอเด้งรับมือหนาอย่างอัตโนมัติตามสัญชาตญาณดิบของมนุษย์ทั่วไป เปรมมิการู้สึกว่าตัวเองหูอื้อไปหมด เธอกำลังโดนฉุดให้ไปยังอีกโลกหนึ่งที่เธอไม่รู้จัก “ร้อนแรงจริงๆ เด็กน้อย อึ้ม≈”เสียงครางของฌอนดังขึ้น อารมณ์ของเขาตอนนี้บอกได้เลยว่าสุดมากๆ ต้องการอย่างที่สุด ความทรมานในร่างกายของเขามันปวดร้าวไปทั่วร่างกำยำ โดยเฉพาะเจ้าดุ้นมังกรใหญ่ของเขา“อ๊ะ≈” มือบางคว้าผ้าปูที่นอนพร้อมกับขยุ้มมันเพื่อยึด ตัวเองไว้ เมื่อความเสียวซ่านที่แผ่ไปทั่วเรือนร่างของเธอ‘นี่มันคือความรู้สึกอะไร ทำไมมันช่างเบาหวิวไปเรื่อยๆ ท้องน้อยของเธอวูบวาบราว
[ร้านอาหารเล็กๆ แห่งหนึ่งในเวลาต่อมา] “เอาล่ะ เล่ามาได้เลยเบลล์”พลอยไพลินรอเพื่อนเกือบสองชั่วโมง ถ้าเกินกว่านี้เธอคงขึ้นไปตามอย่างแน่นอน แต่สุดท้ายแล้วเพื่อนของเธอก็ลงมา เธอสำรวจร่างกายแล้วเปรมมิกายังปกติดีทุกอย่าง มรสุมร้ายได้พัดผ่านเพื่อนเธอไปแล้ว “พลอย...เขาให้เงินฉันมาอีกนะ”เปรมมิกายื่นเช็คให้เพื่อนดู หลังจากที่เปรมมิกาออกจากห้องน้ำมา เธอก็ไม่พบร่างของชายหนุ่มคนนั้นแล้ว เขาทิ้งเช็คเงินสดจำนวนสามแสนบาท พร้อมกับโน๊ตไว้ให้เธอ ‘ฉันให้เธอ อย่าคิดว่ามันเป็นการบริการ คิดซะว่ามันคือทุนการศึกษาสำหรับฉัน...089 43X XXXX นี่คือเบอร์โทรติดต่อฉัน หากเธอต้องใช้เงินอีกครั้ง...ฌอน’ “ห๊ะ! นี่มันเงินตั้งสามแสนเลยนะเบลล์” “นั่นดิ ฉันปฏิเสธเขาไปแล้วนะ” “อุ้ย! เขาให้เบอร์โทรแกด้วยแหละ เฮ้ย ชื่อฌอนเหรอ ไหนๆ เดี๋ยวฉันเอาชื่อไป*เสิร์ชดูซิ ว่าหน้าตาเป็นยังไง ป๋ามากเลยแก เขาไม่ได้น่ากลัวอย่างที่แกคิดนี่เบลล์” “นี่แกจะไม่ถามฉันหน่อยเหรอ ว่าฉันเป็นยังไงบ้าง” “อุ้ย! ลืมเลย ขอโทษนะ...เออ...แล้วแกเป็นยังไงบ้างล่ะ เจ็บมากมั้ย แล้วเขายังไงกับแ
[ร้านอาหารสุดหรูแห่งหนึ่งย่านใจกลางเมืองกรุง] Cheers! “ฉันดีใจกับนายด้วยนะโว้ยฌอน ในที่สุด นายก็ทวงคืนสมรรถภาพทางเพศของนายคืนมาได้” “น้อยๆ หน่อยเดียว เอาแค่ความมั่นใจก็พอ”ฌอนต้องขอบคุณผู้หญิงคนนั้นที่ทำให้เขารู้สึกดีขึ้นมาอีกครั้ง หลังจากที่คิดว่าตัวเองจะสูญเสียสมรรถภาพทางเพศไปตลอดกาลเสียแล้ว “ฉันบอกแล้วไงฌอน ว่าให้นายใจเย็นๆ แค่ในตอนนั้นนายหมดอารมณ์กับผู้หญิงที่ไอ้เดียวโดนหลอกมาให้นายก็เท่านั้นเอง แต่นายไม่รู้สึกตัวไง มันทำให้ร่างกายของนายรวนไปหมด” “พูดแบบนี้หมายความว่ายังไงวะภัทร นายต้องบอกให้ฌอนมันขอบคุณฉันสิ ถึงจะถูก นายเองก็เถอะไม่ทดสอบร่างกายของตัวเองบ้าง อายุ 27 แล้วเคยเจาะไข่แดงใครมาบ้างหรือยังล่ะ อย่ามาอ้างว่าเป็นหมอไม่มีเวลา ไม่ได้นะ” “ถึงเวลาฉันก็มีเองแหละ ฉันไม่ได้มักมากอย่างนาย อายุ 27 แล้วเคยฟันสาวบริสุทธิ์บ้างหรือเปล่า หรือมัวแต่คุย เจอแต่ปลอมๆ มาล่ะสิ” “ฮึ่ม! ภัทร นายมาวัดกันมั้ยล่ะ ว่าใครจะแน่กว่าใคร เรื่องบนเตียงฉันไม่เป็นสองรองใครนะโว้ย หยามกันชัดๆ จัดเลยมั้ยล่ะ ดูนายไม่สนใจหญิง ฉันว่านายสนใจผู้ช
[ณ บ้านเช่าหลังเล็กๆ] “พ่อแข็งแรงแล้วเหรอคะ ที่พ่อบอกจะไปทำงานพรุ่งนี้ เบลล์ว่าพ่อพักอีกสักหน่อยจะดีมั้ยคะ” “พ่อดีขึ้นเยอะเลย ตั้งแต่ผ่าตัด ตอนนี้ไม่มีอะไรน่าห่วงอีกแล้วลูก และอีกอย่างตอนนี้ทางบริษัทเขาจะจ้างคนใหม่แล้ว ถ้าพ่อไม่รีบไปพรุ่งนี้...เขาก็คงจะหาคนใหม่แทนพ่อ” “เบลล์ห่วงว่าพ่อจะทำไม่ไหว แล้วอาการจะกำเริบอีก พ่อลองหางานใหม่มั้ยคะ งานที่ไม่ต้องขับรถและใช้แรงแบบนั้นน่ะค่ะ” “งานอะไรล่ะลูก พ่อแก่แล้ว จะไปสมัครงานที่ไหนได้อีกล่ะ ใครเขาจะรับพ่อ” “บางที...เบลล์ก็อยากให้พ่อออกมาค้าขายนะคะ” “จะขายอะไรล่ะ สมัยนี้เศรษฐกิจไม่ดีด้วย” “เดี๋ยวเบลล์จะหาวิธีให้ค่ะพ่อ บางทีเบลล์จะให้พ่อทำในสิ่งที่พ่อชอบดีกว่าค่ะ แต่มันอาจจะใช้ทุนนิดหน่อย แต่ก็ไม่มาก เราขายออนไลน์ไม่ต้องใช้ทุนเยอะค่ะ” “ลูกจะให้พ่อขายไม้ดอกไม้ประดับที่พ่อชอบน่ะเหรอ” “ใช่ค่ะพ่อ...มันเป็นธุรกิจได้เลยนะคะ” “อืม งั้นลูกก็ไปคิดมาให้พ่อแล้วกัน แต่ยังไงตอนนี้พ่อก็ต้องทำงานนี้ไปก่อน อย่าลืมนะ ว่าเรายังมีหนี้สินที่ยังไม่ได้ใช้เขาอยู่”
พลอยไพลินพยายามที่จะโน้มน้าวเพื่อนรักจอมดื้อของเธอ โดยใช้เหตุผลร้อยแปดในการหว่านล้อมให้เพื่อนล้มเลิกความตั้งใจ แต่ก็ไม่มีทีท่าว่าเพื่อนของเธอจะสนใจสักนิด สี่ปีที่ผ่านมาเปรมมิกาเปลี่ยนไปจากหน้ามือเป็นหลังมือ เหตุผลก็น่าจะเป็นเพราะว่าเพื่อนเธอคงมีคุณภาพชีวิตที่ดีแล้วมั้ง มนุษย์เงินเดือน ผ่อนบ้าน ผ่อนรถ ดูแลผู้เป็นพ่อได้ ก็ถือว่าโอเคแล้ว “ยังไม่มาหรอก ฉันดูตารางงานแล้ว”ดวงตากลมโตยังคงจ้องมองไปยังพี่ดิวสุดหล่อของเธอ ที่กำลังนั่งคุยงานกับลูกค้า ความหล่อขั้นเทพ (มาจุติ) มันทำให้เธอใจเต้นแรงแบบสุดๆ พี่ดิวอาจจะเป็นผู้ชายคนสุดท้ายที่เธอหวังอยากได้เป็นคู่ชีวิต “แต่แกก็ควรรีบไปทำงานนะเบลล์!” “แกจะเสียงดังทำไมพลอย เดี๋ยวเหยื่อก็ตกใจหมดหรอก”แทนที่จะรู้สึก เปรมมิกากลับหันไปดุเพื่อนแทน “ฉันละปวดตับกับแกเลยเบลล์”พลอยไพลินส่ายหัวกับความดื้อดึงของเพื่อน พลอยไพลินทำงานในตำแหน่งฝ่ายการตลาดส่วนเปรมมิกาเป็นประชาสัมพันธ์ (ไม่ได้เกี่ยวกับที่เรียนมาเลยสักนิด) เปรมมิกาต้องไปทำงานตำแหน่งเลขาให้กับท่านประธานชั่วคราว เนื่องจากเลขาคนเดิมลาคลอด “เบลล์ แกรีบกลับฐา
“เอ่อ ดิฉันต้องขอโทษท่านประธานด้วยค่ะ เนื่องจากตารางงานที่ดิฉันได้รับนั้น เห็นว่าท่านประธานจะเข้ารับตำแหน่งอาทิตย์หน้านี่คะ”เปรมมิกาเหลือบมองไปที่ชายหนุ่ม หน้าตาของเขายังคงเหมือนเดิม ที่เพิ่มเติมอาจจะเป็นความภูมิฐานและมีอายุเพิ่ม จากหนุ่มเพลย์บอย เขาดูเป็นผู้ใหญ่มาก ระยะเวลาสี่ปีที่ผ่านมา เธอลืมเขาไปแล้ว และไม่คิดที่จะจดจำเรื่องราวต่างๆ มีเพียงก็แต่ไม่เคยลืมว่าตัวเองได้เสียความบริสุทธิ์ให้กับชายคนนี้เท่านั้น“เธอสบายดีมั้ย”คำพูดของเขาถูกปรับทิศทางทันที เมื่อฌอนรู้ว่าผู้หญิงคนเมื่อสี่ปีที่แล้วกับตอนนี้ คือคนเดียวกัน เขาจำเธอได้แน่นอน แต่เธอนี่สิ จะจำเขาได้หรือเปล่า“คะ? เอ่อ ท่านประธานหมายถึงอะไรคะ?”เปรมมิกาตกใจกับคำพูดของเขา ‘นี่เขาจำเธอได้จริงๆ เหรอ...ไม่นะ!’“ฉันถามว่าเธอสบายดีมั้ย ตลอดสี่ปีที่ผ่านมา”ฌอนถามตรงๆ ความรู้สึกดีใจวาบเข้ามาในอกของเขา เธอไม่เปลี่ยนไปเลย กลับเพิ่มความน่ารักและสดใสขึ้นไปอีก“สบายดีค่ะท่านประธาน...เอ่อ...เรื่องเมื่อสักครู่ ดิฉันต้องขอประทานอภัยด้วยนะคะ เรื่องเล่นมือถือในเวลางานน่ะค่ะ ดิฉันจะไม่ทำมันอีก ก่อนอื่นดิฉันยินดีต้อนรับท่านประธานนะคะ ดิฉันทำงานแทน
“อย่าชวนฉันลาออกเด็ดขาด! ฉันจะไม่ทำมันแน่นอน เงินดีขนาดนี้ เราจะต้องมาหาวิธีแก้ปัญหาเรื่องท่านประธานกัน”“ทำไงล่ะแก”“แกแกล้งจำเขาไม่ได้ หรือแกล้งบอกว่าเขาจำผิดคนล่ะ”“อย่างหลังน่ะ”“แล้วเขาบอกว่าไง”“เขาขอโทษ เขายอมรับว่าเจอคนหน้าเหมือนฉัน และอยู่ดีดีเขาก็โกรธ...น้ำเสียงของเขาบอกว่าโกรธนะถ้าจำไม่ผิด และเขาก็เดินออกไปเลย แถมยังปิดประตูเสียงดังใส่ฉันอีกนะ”“เฮ้ย! ฉันว่าแปลกนะ ท่านประธานจะโกรธแกทำไม หรือว่าจะฝังใจตอนที่แกปฏิเสธเขาไปเมื่อสี่ปีที่แล้ววะ เขาเสียหน้าหรือเปล่าแก เขาเป็นถึงหนุ่มหล่อพ่อรวยเลยนะ เสนอให้แกสูงถึงสองล้าน แกยังไม่แลเลย และอีกอย่างมาเจอแกที่บริษัทของตัวเอง ก็เลยดีใจทักแก แต่แกเสือกแกล้งจำเขาไม่ได้ เขาก็เลยโกรธ”“จะมาโกรธฉันทำไมก่อน...ถ้าเป็นแกจะทำยังไงพลอย แกเคยขายตัวเพื่อแลกเงินให้กับเขา และหนำซ้ำต้องมาทำงานเป็นลูกน้องเขาเนี่ยนะ แกจะทำยังไง แกคิดเหรอว่าจำเขาได้ และเขาจะขอแต่งงานน่ะ มันไม่ใช่นะแก เขาเป็นถึงประธานบริษัท ร่ำรวยขนาดนั้น ใครเขาจะมามองผู้หญิงระดับรากหญ้าอย่างเรา แกคิดดูสิ”“เออ มันก็จริงของแกนะ เขาคงอยากเอาแกอีกมั้ง แกคงสวยโดนใจเขาแหละ แต่คงไม่มีทางหรอกท
[อีกฝากฝั่งหนึ่ง...มาเลเซีย] “นี่คุณไม่เหนื่อยบ้างเลยเหรอคะ คุณฌอน” “ผมแรงเยอะนะ ไม่มีทางที่จะเหนื่อยง่ายๆ หรอกครับเบบี๋ อืม คุณเองก็...ร้องครางไม่เหนื่อยเหรอครับ...” “คนบ้า! ก็คุณไม่หยุดพักบ้างเลยนี่คะ”เปรมมิกาหน้าแดงราวกับมะเขือเทศสุก เธอไม่สามารถที่จะนับจำนวนของการร่วมรักมาราธอนของเธอกับเขาได้เลย มันมากมายเสียจนแทบไม่มีเวลาหยุดพัก หลังจากที่ท่านประธานหนุ่มของเธอนั้น ได้ขอเธอแต่งงานแบบสายฟ้าแลบ ระหว่างเปรมมิกากับเขา ก็ได้เคลียร์ทุกอย่างกันแล้วแต่เธอก็ได้แต่ขอเวลากับเขาก่อน มันเร็วเกินไปจนเธอตั้งตัวแทบไม่ติด ‘ถ้ายัยพลอยรู้คงช็อคแน่ๆ’ “เบลล์” “คะ?” “สรุป คุณจะตอบตกลงแต่งงานกับผมได้หรือยังครับ” “ก็เบลล์บอกคุณไปแล้วนี่คะ ว่าเบลล์ขอเวลาสักพัก คือเบลล์ขอเวลาปรับตัวกับคุณก่อนค่ะ คุณรู้มั้ยคะ ไม่ใช่แค่เบลล์คนเดียวนะคะที่ต้องตกใจ ที่เบลล์จะต้องแต่งงานกะทันหัน เบลล์ยังมีพ่ออีกคนนะคะ ที่ท่านจะต้องตกใจแบบสุดๆ แน่นอนค่ะ ที่อยู่ดีๆ ลูกสาวก็แต่งงานแบบสายฟ้าแลบค่ะ” “กลับจากมาเลเซีย ผมจะไปหาท่านครับ ผมรอไม่ไหวแล้ว อืม..
ร่างนุ่มหยุ่น ผิวเนียนละเอียดนุ่มมือ เม็ดทับทิมสีชมพูระเรื่อพุ่งชูชันสู้กับความร้อนจากริมฝีปากชายหนุ่มที่ทำงานอย่างหนัก ร่างบางชักเกร็งไปด้วยความเสียวกระสันที่ไม่อาจอดกลั้นไว้ได้ ยิ่งลิ้นหนาละเลงไปที่ปลายถันของเธอเท่าไหร่ ความเสียดเสียวก็ทะยานขึ้นไปเรื่อยๆ“โอ๊ะ! พลอย...ผม” หมอหนุ่มร้องครวญครางอย่างเจ็บปวด ความทรมานปวดหนึบแผ่ซ่านลงไปที่ดุ้นร้อนของเขา ณภัทรจะต้องจัดการกับสิ่งนี้ให้เร็วที่สุด“อ๊ะ!” ร่างบางอ่อนระทวยไร้เรี่ยวแรงเพราะสัมผัสจากปากร้อนที่แนบลงมาอย่างดุเดือด มือบางโอบกอดศีรษะของชายหนุ่มแนบกับลำตัว ‘เอาวะยัยพลอย...หลังจากนี้เขาจะเป็นยังไงก็ช่าง ขอฉันมีความสุขกับเทพบุตรของฉันหน่อยนะ!’“อื้ม” เสียงครางบ่งบอกความพึงพอใจของชายหนุ่ม กายกำยำร้อนรุ่ม เบื้องล่างเขาปวดหนึบ จนความเครียดขึงของท่อนแห่งความเป็นชายแข็งตัวขยายจนเห็นเส้นเอ็นรอบแท่งชัดเจน“อ่าร์...” ร่างบางร้องครางอย่างรัญจวนในสัมผัส มือเล็กขยุ้มไปที่กลุ่มผมอันดกดำของชายหนุ่ม สัมผัสร้อนจากริมฝีปากหนาลากไล้ไปทั่วบริเวณปลายถันสีชมพู ลิ้นของเขาละเลงรอบวน ใจเธอเต้นแรงรัวถี่ ปวดหนึบตรงช่องท้องเพราะความเสียวซ่านทะยานขึ้นไปจนส
ณภัทรยอมรับแต่โดยดี หลักฐานปรากฏชัดเจนขนาดนี้ ก็คงต้องยอมรับแล้ว พิรัชย์ทำอะไรไม่ปรึกษาเขาก่อนเลย จะให้เขากับเธอมีอะไรกันเนี่ยนะ “อุ้ยตาย! ทำไมแกล้งกันแรงขนาดนี้คะ แล้วคุณหมอ โอเคมั้ยคะตอนนี้ ให้ดิฉันตามหมอมั้ยคะ” “มะ-ไม่ครับ ผมจะไปหาหมอได้ยังไงครับ ผมเป็นหมอ และอีกอย่าง...โอวว์ ผะ-ผมอาย ไปไม่ได้หรอกครับ อึ้มมม์”ณภัทรทรมานอย่างแสนสาหัส ตอนนี้ตัวยาคงออกฤทธิ์เต็มที่แล้ว ร่างกายของเขาร้อนไปหมด ริมฝีปากเขาสั่นระริกเพราะความต้องการจนถึงขีดสุด “เอ่อ แล้วให้ดิฉันช่วยยังไงคะ เอาผ้าชุบน้ำมาเช็ดตัวคุณหรือเปล่าคะ หรือคุณจะไปอาบน้ำดีคะ ดิฉันเห็นในหนังค่ะ เขาต้องทำแบบนั้นนะคะ มาค่ะ ดิฉันจะพาไปค่ะ”พลอยไพลินพูดจบไม่รอช้า เพราะความร้อนรน ทำให้เธอรีบจนเกินเหตุเลยสะดุดขาตัวเองเข้า ร่างของเธอล้มลงบนตัวเขาอีก “โอ๊ะ!” “อุ้ย! ขอโทษค่ะคุณหมอ”พลอยไพลินรีบตะเกียกตะกายที่จะผละจากบนตัวของเขา แต่ทว่าการทำเช่นนี้มันยิ่งไปเร่งปฏิกิริยาของชายหนุ่มเข้าไปอีก “ผะ-ผมไม่ไหวแล้วพลอย ได้โปรด โอย...ผมปวดไปหมดแล้ว ชะ-ช่วยผมด้วย เอ่อ ขอโทษครับ อึ้มม์”ร่างกำยำพลิ
“มาเลยครับ” ณภัทรรีบคว้าแก้วน้ำเย็นที่บริกรส่งให้แทบจะทันที ไม่ไหวแล้ว ปากเขาแทบไหม้แล้ว “รับอีกมั้ยครับ” ปริมาณยาแก้วแรกใส่ไปเต็มสูบ ส่วนแก้วที่สองใส่ไปนิดหน่อย ‘รู้สึกสงสารผู้หญิงคนนี้จัง ^^’ “ครับ” ณภัทรฟังอะไรไม่รู้เรื่องแล้ว เขาต้องการความเย็นเข้าไปภายในปากของเขาเพื่อดับความเผ็ดร้อน ‘ไอ้เดียว! นายจะไม่ตายดีแน่!’ “เอ่อ ค่อยๆ ดื่มค่ะคุณหมอ”พลอยไพลินเห็นสภาพคนทานเผ็ดแล้วอดขำไม่ได้เลย ดูจากลักษณะของเขาแล้ว ไม่น่าที่จะทานของเผ็ดได้ แต่ที่เขาทำไป ก็น่าจะเป็นเพราะเจอเพื่อนเขาแกล้ง ก็เลยไม่อยากเสียหน้าแหละมั้ง ‘ตลกดีเหมือนกันนะ หมอสุดหล่อเนี่ย...น่าร้ากกก!’ “ครับ” ณภัทรไม่น่าใจร้อนและโมโหเพื่อนของเขาเลย ความจริงเขาทานเผ็ดไม่ได้เลย เพื่อนตัวร้ายจะรู้จุดอ่อนเขา และชอบเอามาเล่นงานเขา อืม เขาเองนี่แหละที่โมโหจนขาดสติ “ดีขึ้นบ้างยังคะ” “เริ่มเบาลงแล้วครับ เอ่อ คุณทานเลยนะครับ”ณภัทรรู้สึกเหมือนตัวเองเสียหน้าอย่างแรง เพราะความใจร้อนของตัวเอง ทำให้หลงกลไอ้เพื่อนบ้านั่น “ค่ะ ดิฉันยังไม่หิวเท่าไหร่ค่ะ” “งั้น คุณดื่
[ณ ร้านอาหารอาหารอิตาเลียนสุดหรู...ใจกลางเมืองกรุง] บรรยากาศภายในร้านอาหารอบอวลไปด้วยกลิ่นอายของความเป็นชาติยุโรปตะวันตกเป็นอย่างมาก ทุกอย่างถูกเนรมิตให้ราวกับการยกห้องอาหารของเจ้าของประเทศมาเลยทีเดียว ผู้คนที่มาส่วนใหญ่ก็ระดับไฮโซกันทั้งนั้น ช่างผิดกับพลอยไพลินตอนนี้ที่เป็นเหมือนกับ ‘อีกาในฝูงหงส์’ ^^ “ทำไมดูเริ่ดหรูอลังการขนาดนี้”พลอยไพลินพึมพำกับตัวเอง เมื่อเธอมาถึงก่อนเวลานัดหมายเกือบชั่วโมง เหตุก็เพราะความตื่นเต้น ประกอบกับชุดที่เธอสวมใส่นั้น มันทำให้เธอดูไม่ใช่ตัวเองเลยสักนิด แต่ก็มีพี่พนักงานที่คอยแต่งตัวให้กับเธอนั้นยังเอ่ยให้กำลังใจกับเธออยู่นะ ‘น้องใส่ชุดนี้แล้วเหมาะมาก สวยจนพี่*จึ้งไปเลยนะ จากเด็กกะโปโลกลายเป็นเจ้าหญิงไปเลย’ พลอยไพลินก้มมองชุดเดรสเข้ารูปสีชมพูพาสเทล ช่วงอกค่อนข้างลึกไปหน่อย เธอรู้สึกเหมือนตัวเองโป๊ะท่ามกลางสายตาใครหลายคนที่กำลังมองมา “ขอโทษนะครับ คุณคือ คุณพลอยหรือเปล่าครับ”บริกรคนหนึ่งเอ่ยทักเธอ “ใช่ค่ะ” “งั้นเชิญทางนี้เลยนะครับ คุณผู้ชายมารอคุณแล้วเหมือนกันครับ เชิญครับ” ‘หือ? คุณผู้ชายมารอแล
“เดียวไหนเหรอคะ? เอ่อ ต้องขอโทษด้วยนะคะ คือดิฉันไม่รู้จักคุณค่ะ” “ผมเป็นเพื่อนหมอภัทร และเป็นเพื่อนกับฌอนเจ้าของบริษัทที่คุณทำงานไงครับ ต้องขอโทษด้วยนะครับที่ทำให้คุณตกใจ”ความใจร้อนของพิรัชย์ที่รู้ว่าเพื่อนรักของเขาแอบใจกระตุกเมื่อเจอสาวคนนี้ ปกติณภัทรจะไม่เคยมีปฏิกิริยากับสาวคนไหนเลย มันเลยทำให้เขาอยากช่วยให้เพื่อนของเขาให้สมหวังเร็วเป็นพิเศษ “อ่อค่ะ งั้นเชิญนั่งค่ะ” แต่พลอยไพลินก็ยังงงอยู่ดี แล้วเขาจะมาหาเธอทำไมกัน“คุณแม่ของคุณป่วยใช่มั้ยครับ แล้วไอ้หมอเพื่อนผมมันกำลังรักษาแม่ของคุณอยู่ ภัทรมันเป็นคนใจบุญนะครับ ชอบช่วยเหลือคน”พิรัชย์ของเกริ่นสรรพคุณเพื่อนของเขาหน่อยก็แล้วกัน “เอ่อ คุณจะมาทวงค่ารักษาของแม่ดิฉันเหรอคะ ดิฉันขอผ่อนจ่ายไปแล้วนี่คะ ไม่ทราบว่า...” “เอ้ย! ไม่ใช่นะครับผมไม่ได้มาทวงหนี้ เอาไงดีล่ะครับ ผมกับคุณก็พึ่งจะเจอกันครั้งแรกด้วยสิ”ถ้าพิรัชย์รู้จักเธอคนนี้มาก่อนล่ะก็ คงไม่พูดพร่ำทำเพลงแบบนี้หรอกนะ “แล้วคุณมาทำอะไรคะ ถ้าไม่ได้มาทวงหนี้ มีเรื่องเดียวที่ดิฉันกับคุณหมอภัทรเกี่ยวข้องกันก็คือเรื่องที่ดิฉันค้างค่ารักษาของแม
“อึ้มมม์ เบลล์ คุณช่างร้อนแรงจริงๆ”เสียงครางกระเส่าแหบพร่าของชายหนุ่มดังขึ้น เมื่อนิ้วเรียวแกร่งกำลังเร่งจังหวะไปที่เม็ดทับทิมสีสด ในขณะที่ปากร้อนของเขากำลังลากไล้มาที่ปทุมคู่งาม เขาปล่อยมือเธอเป็นอิสระ เมื่อเห็นว่าร่างบางนั้นกำลังสั่นสะท้านเพราะสัมผัสร้อนจากเขาแล้ว “อ๊า!” กายสาวเด้งขึ้นอย่างอัตโนมัติเมื่อปลายนิ้วเรียวเร่งจังหวะ ความซาบซ่านหาที่สุดไม่ได้ทะยานขึ้นเรื่อยๆ มือของเธอคว้าไปที่ผ้าปูที่นอน และจิกมันเอาไว้แน่น เมื่อความซ่านสยิวแผ่เข้ามาในร่างของเธอ ‘นี่มันเธอเป็นบ้าอะไรเนี่ย ทำไมถึงได้รู้สึกดีไปกับสัมผัสของเขา’“อึ้ม คุณคือยัยแม่มดตัวร้าย...เบลล์”เสียงทุ้มแหบพร่าสกัดกั้นความปวดหนึบของตัวเองเอาไว้ เมื่อน้ำหวานจากดอกไม้นั้นเริ่มทะลักเต็มมือของเขาแล้ว ชายหนุ่มรีบผละออกจากร่างบาง เพื่อปลดเสื้อผ้าของเขาออกอย่างรวดเร็ว โดยครั้งนี้ไร้เครื่องป้องกันใดๆจากเขา “ดูสิ...ว่าผมต้องการคุณมากขนาดไหน”ฌอนคว้ามือของเธอมาสัมผัสกับเจ้ามังกรใหญ่ของเขาที่กำลังผงาดชูชันพร้อมรบ“อุ้ย!! คุณฌอน! คนบ้า!!”เปรมมิกาตกใจกับแท่งเหล็กร้อน เธอรีบชักมือกลับใบหน้าสวยร้อนผ่าว ‘คนอะไรหน้าไม
เปรมมิกาตกใจกับการกระทำของเขาเป็นอย่างมาก เขาจะทำแบบนี้ไม่ได้นะ ถึงแม้ว่าเมื่อคืนเธอกลับเขาจะสนิทแนบชิดกันแล้วก็ตาม แต่ตอนนี้มันไม่ใช่แล้ว “เรียกผมใหม่” “คุณฌอนคะ กรุณาออกไปนะคะ นี่มันห้องของดิฉันนะคะ” “และก็แทนตัวเองใหม่ด้วย” “เอ๊ะ! คุณนี่ยังไงคะ ทำไมต้อง...อุ้ย!”โดยไม่ทันระวังตัวร่างของเธอถูกชายหนุ่มรวบในทันใดพร้อมกับล้มลงไปอยู่บนตัวเขาทันที “ไม่ไปเที่ยว งั้น ทำอย่างอื่นดีกว่า”จมูกโด่งสูดดมความหอมจากพวงแก้มสาวหนึ่งทีโดยไม่สนใจในท่าทีต่อต้านของอีกฝ่าย เมื่อคืนที่ผ่านมา นอกจากที่ฌอนจะพิสูจน์ร่างกายสำเร็จแล้ว เขาก็ยังรู้บางอย่างในจิตใจของเขาอีกด้วย ว่าเพราะอะไร ทำไมต้องเป็นเธอ “คุณฌอน! ปล่อยดิฉันนะคะ คุณไม่มีสิทธิ์ที่จะทำกับฉันแบบนี้นะคะ ปล่อยค่ะ”เปรมมิกาดิ้นขลุกขลักอยู่บนเรือนร่างกำยำ “ไม่ปล่อย...สิทธิ์ของผมมันเกิดขึ้นตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว คุณจำไม่ได้เหรอเบลล์ ว่าเมื่อคืนเราทำอะไรไปบ้าง”ใบหน้าคมซุกไซร้เข้าไปยังซอกคอขาวผ่องของเธอ ปากเขากำลังจูบซับไปทั่วลำคอ “ดิฉันบริการ คุณจ่ายเงินมันก็จบแล้วนี่คะ คุณยังจ
[ณ ห้องSuite...โรงแรมxxx...มาเลเซีย]บนเตียงกว้างขนาดคิงไซต์กลางห้อง ร่างกำยำของชายหนุ่มยังคงทอดกายอยู่บนที่นอนนุ่ม สายตาคมกวาดไปทั่วบริเวณห้อง ‘ว่างเปล่า’ ไม่ปรากฏเรือนร่างของใครบางคนอยู่ ชายหนุ่มเหลือบมองเวลาบนสมาร์ทโฟนของเขา ‘10.20น.’ นี่สายขนาดนี้เลยเหรอนี่ เขานอนไปนานเลยทีเดียว ร่างสูงผุดลุกขึ้นจากเตียงในสภาพที่เปลือยเปล่านิ้วเรียวแกร่งกดสมาร์ทโฟนเพื่อต่อสายหาคนเมื่อคืนฌอนมีความสุขจนไม่รู้จะสรรหาคำไหนมาบรรยายได้อีกแล้ว เธอคือคนที่เติมเต็มชีวิตของเขาในช่วงเวลาที่ผ่านมาจนสุขล้นตึ๊ด! ตึ๊ด! ปลายสายกลับไม่ว่าง!‘อะไรกัน...เธอคุยกับใครอยู่’ คิ้วเข้มขมวดเข้าหากัน เมื่อรู้ว่าปลายสายนั้นกำลังติดสนทนาและไม่ว่างสำหรับเขาที่จะโทรหาเธอติ๊ด! ติ๊ด! สายต่อไปถูกกดทันที...ไม่นาน“เฮ้ย! นี่ฉันฝันไปหรือเปล่าวะ...นายฌอนมีเวลาว่าง Call หาเพื่อนแล้วโว้ย”“อะไรของนาย...เดียว”“ก็ฉันพึ่งคุยกับไอ้ภัทรไปเมื่อวาน บ่นถึงนายอยู่ ว่านายหายเข้ากลีบเมฆไปเลยไม่อัพเดทข่าวคราวให้เพื่อนรู้บ้างเลย เออ ว่าแต่ตอนนี้นายมีเวลาแล้วหรือไง อย่าบอกนะว่าเมื่อคืนหนัก เสียงของนายเหมือนพึ่งตื่นนอนเลยว่ะ”“เออ ฉันพึ่งจะตื่น”ส