ตอนที่ 9 ภารกิจที่น่ากลัว

เปรมมิกาหันไปที่ต้นเสียงนั้นทันที ใจที่เต้นแรงอยู่แล้วกลับระทึกเข้าไปอีก ‘เขาอยู่ในห้องน้ำเหรอ’

          ร่างสูงใหญ่ของใครคนหนึ่งก้าวเข้ามาพร้อมกับหยุดยืนมองเปรมมิกาที่ยืนอยู่หน้าประตู ทั้งคู่สบสายตากันอัตโนมัติ คนหนึ่งชะงัก แต่อีกคนหนึ่งยืนตะลึงราวกับโดนผีหลอก

          “!!!” ไม่นะ! นี่! เขาคนนั้น ‘คุณถุงยาง’ เปรมมิกาตกใจอย่างที่สุด ดวงตากลมโตเบิกกว้างออกราวกับเห็นผี หรือนี่เธอฝันไป หรือคิดมากจนเห็นเป็นเขาไปหมดเลยหรือเปล่าเนี่ย

          “เข้ามาสิ”

          “เอ่อ ดิฉัน...มา”

เปรมมิกาไม่รู้จะพูดยังไง เธอทั้งตกใจ และตื่นเต้น และยิ่งไปกว่านั้น สายตาของเธอก็ดันจับจ้องไปที่ร่างของชายหนุ่ม ที่มีผ้าขนหนูสีขาวพันรอบเอว ส่วนบนกลับเปลือยเปล่า ในมือของเขากำลังถือผ้าขนหนูผืนเล็กเช็ดผมที่เปียกของเขาอยู่

“...”ไม่มีเสียงตอบกลับจากหญิงสาว

          “สรุปเธอจะอยู่ตรงนั้น?”

ฌอนถามกลับไปอีกครั้งด้วยน้ำเสียงที่เข้มขึ้น สายตาคมกวาดมองเด็กสาวที่ยืนขาสั่นอยู่หน้าประตู ‘เธอคงตกใจล่ะสิ ไม่คิดว่าจะเจอเขา เธอต้องจำเขาได้แน่นอน’  

          “เอ่อ ค่ะ คุณ ฉันจะต้องเข้าไปสินะ”

เปรมมิกาตอบออกไปด้วยน้ำเสียงแบบตะกุกตะกัก แต่คำพูดของเธอไม่ได้บอกเขา แต่กลับบอกตัวเองต่างหาก เธอกลัวจนรนรานไปหมด เรียงประโยคคำพูดแบบผิดๆ ถูกๆ

“เข้ามาสิ...มาทำหน้าที่ของเธอให้เสร็จ หวังว่าเธอคงได้รับเงินจากฉันแล้วสินะ”

ฌอนเดินออกมายืนอยู่กลางห้อง โดยไม่สนใจสภาพอันหมิ่นเหม่ของตัวเองเลยสักนิด เขามาก่อนเวลานัด ตอนที่ฌอนเดินเข้ามา เขายังเห็นเด็กสาวทั้งสองคนกำลังนั่งคุยกัน โดยไม่สนใจเขาเลยสักนิด ดูแล้วเธอน่าจะร้อนเงินจริงๆ อย่างที่เพื่อนเขาบอก

“ได้แล้วค่ะ”

เปรมมิกาค่อยๆ ย่องเข้าไป สายตาของเธอจ้องมองไปที่เขาตลอดเวลา ใบหน้าของเธอร้อนผ่าว เมื่อเห็นสภาพของชายหนุ่มตรงหน้า ขาของเธอแทบจะก้าวไม่ออก เปรมมิกาไม่เคยรู้สึกกลัวอะไรเท่าครั้งนี้มาก่อน แค่มองหน้าเขาเธอยังกลัวขนาดนี้ และจะให้เธอกับเขามีอะไรกันเนี่ยนะ

“อาบน้ำหรือยัง...อืม...ชื่ออะไรล่ะ พอจะบอกให้ฉันเรียกเธอบ้างได้มั้ย”

ฌอนจ้องมองไปที่ริมฝีปากอิ่มสีชมพูระเรื่อเพื่อรอคำตอบจากเธอ ปากบางรูปกระจับของเธอมันช่างเย้ายวนเสียจริง

“เรียบร้อยแล้วค่ะ...หนู...เอ่อ...ดิฉันชื่อเบลล์ค่ะ”

เปรมมิกายืนอยู่กลางห้อง เธอกำลังยืนเงอะงะอย่างไม่รู้จะทำอะไรดี ถ้าเธอรู้จักเขามาก่อนก็คงจะดีสินะ

“นั่งก่อนสิ ฉันให้เวลาเธอพักสักหน่อย เดี๋ยวจะช็อคไปซะก่อน”

“ค่ะ” เปรมมิกาเดินเข้าไปนั่งบนโซฟาใหญ่ตามที่เขาเชื้อเชิญ เธอจะต้องพยายามดึงสติกลับมาให้ได้ ดูท่าทางเขาแล้วก็ไม่น่ากลัวอย่างที่คิด อย่างน้อยเขาก็ยังให้เวลาเธอผ่อนคลาย ไม่ใช่ชายแก่บ้ากามที่คอยจะตะครุบเธอซะหน่อย

“ทำไมเธอถึงรับงานนี้ ถ้าจำไม่ผิด ฉันเคยเจอเธอมาแล้วครั้งหนึ่งใช่มั้ย”

มันเป็นเรื่องที่ตลกมากๆ เขาต้องการที่จะไปซื้อถุงยางอนามัยเพื่อที่จะเอามาใช้กับเธอเนี่ยนะ โลกช่างกลมเหลือเกิน

“ดิฉันไม่มีเงินค่ะ พ่อดิฉันป่วย และต้องรีบผ่าตัดค่ะ”

เปรมมิกาบอกเขาไปตรงๆ เผื่อเขาจะเมตตาและสงสารเธอ ยอมให้เงินเธอฟรีๆ โดยไม่ต้อง...(นี่แกคิดอะไรของแกเนี่ยเบลล์ แกจะบ้าเหรอ ใครจะให้เงินแบบฟรีๆ กัน)

“เธอยังเรียนหนังสืออยู่ใช่มั้ย”

“ใช่ค่ะ ดิฉันเรียนอยู่ปีสองแล้วค่ะ”

เขาถามเธอแบบนี้ เขาคงต้องการทำให้เธอผ่อนคลายสินะ แต่ขอบอกไว้เลยว่าหัวใจของเธอตอนนี้ มันเต้นแรงมากเหมือนกับกลองใหญ่ที่ตีกระหน่ำแบบรัวๆ เธอห้ามตัวเองไม่ได้เลย

“เธอกลัวมั้ย”

ฌอนถามออกไปตรงๆ ทำไมเขาไม่รีบจัดการเธอไปเลย เขาจะได้รู้คำตอบของตัวเองซะที จะต้องมาสนทนากับเธออีกทำไม ไม่เข้าใจเลยจริงๆ ให้ตายสิ!

.....................

“กลัวค่ะ กลัวมากๆ ค่ะ”

เปรมมิกาตอบเขาตรงๆ เช่นกัน

“แล้วเธอจะทำได้เหรอ ถ้าเธอกลัวแบบนี้ บอกตรงๆ นะฉันไม่ชอบผู้หญิงที่กลัวจนรนรานทำให้ฉันหมดอารมณ์ และไม่อยากทำต่อ เธอคงรู้ใช่มั้ย ถ้าเธอทำไม่สำเร็จแล้วจะเป็นยังไง”

“งั้น คุณก็รีบทำสิคะ คุยแบบนี้ก็ไม่ได้ช่วยให้ดิฉันกลัวคุณน้อยลงหรอกค่ะ”

เปรมมิกาอยากกัดปากตัวเองนัก ที่กล้าตอบกลับเขาไปแบบนั้น ตอนนี้สติเธอไม่อยู่กับเนื้อกับตัวแล้ว พูดอะไรบ้าๆ ออกไปเนี่ยยัยเปรมมิกา...

“โอเค งั้นก็ถอดเสื้อผ้าเธอออกสิ ฉันจะได้ทำให้เสร็จๆ”

ฌอนโต้กลับพร้อมกับเดินไปรอที่เตียงใหญ่ สายตาของเขาเหลือบมองเด็กสาวใจกล้าคนนี้อย่างขำๆ ความกลัวทำให้เธอพูดไม่คิด เธอดูตลกใสซื่อบริสุทธิ์ ธรรมชาติที่ไม่ได้ผ่านการแต่งเติมนี้ มันทำให้ความรู้สึกของฌอนกระชุ่มกระชวยขึ้นมาทันที

“...” เปรมมิกาไม่ตอบ อืม เธอกลัวจนตอบไม่ได้ต่างหากล่ะ

สายตาคมมองไปที่ร่างอวบอิ่มที่ยืนอยู่กลางห้องอย่างใจเย็น ลำคอของเขาเริ่มแห้งผาก ความรู้สึกบางอย่างกำลังแทรกเข้ามา ความสดใสของวัยสาวแรกรุ่น ร่างอวบอิ่มอยู่ภายใต้ชุดสีชมพูอ่อนที่ตัวชุดเผยให้เห็นอกอวบที่นูนออกมาเกือบจะครึ่งแต่ไม่มากนัก ผิวของเธอนวลเนียนจนน่าสัมผัส เพื่อนของเขาตาถึงมาก ที่เลือกเธอคนนี้ ถ้าเขาไม่ได้เธอมา ป่านนี้เธอคงตกไปเป็นของคนอื่นแล้วแน่นอน ฌอนรู้สึกเหมือนตัวเองโชคดีที่เจอเธอก่อน

          “คุณปิดไฟก่อนสิคะ”

เปรมมิกาต่อรอง จะให้เธอแก้ผ้าต่อหน้าเขาเนี่ยนะ ใครจะไปทำได้ คนไม่เคยรู้จักกันเลย อยู่ดีดีจะให้มาเปลือยต่อหน้าเปรมมิกาไม่เอาด้วยหรอก

“ฉันอยากเห็นเธอทั้งตัว จะต้องปิดไฟทำไม ไม่เห็นจะต้องอายเลย เดี๋ยวฉันก็ต้องโป๊ะเหมือนเธอแล้ว”

แต่ถ้าเธอช้ากว่านี้ล่ะก็ เขาคงต้องไปกระชากตัวเธอมาอย่างแน่นอน ร่างกายของฌอนตอนนี้มันร้อนยิ่งกว่าไฟเสียอีก แค่มองหน้ามันก็ทำให้เขากระสันสวาทขึ้นมาทันที

“ดิฉันอายค่ะ ได้โปรดเถอะค่ะ คุณช่วยปิดไฟหน่อยได้มั้ย ดิฉันไม่เคยแก้ผ้าต่อหน้าใครค่ะ”

“โอเค งั้น ฉันเปิดแค่ไฟหัวเตียงนี่ก็พอ เธอจะไม่ให้ฉันมองหน้าเธอเลยหรือไง มานี่สิ”