“อืม สวยจริง นายนี่ก็ตาถึงเหมือนกันนะเดียว”
“อยากได้มั้ยล่ะภัทร เดี๋ยวฉันจัดให้...เออ...ว่าแต่ทำไมนายเงียบไปล่ะฌอน เป็นไงเด็กของนาย ที่จะเป็นคนจะพิสูจน์ว่าไอ่เจ้าลูกชายของนายปกติดีหรือเปล่า”
“นายแน่ใจนะ ว่าเธอคนนี้คือเด็ก *มหาลัย ฉันเคยเจอเธอแล้วนะ เมื่อวาน”
นึกแล้วยังโมโหไม่หายเลย เธอไม่รู้จักถุงยางอนามัย แต่กลับเอาถุงใส่ของมาให้เขาเนี่ยนะ
“แน่ใจดิวะฌอน นายเจอเธอแล้วเหรอ อ่าว ทำไมคนที่จัดการให้ฉัน ถึงบอกว่า เธอยังเป็นเด็ก ต้องการเงินไปรักษาพ่อ แบบนี้จะหลอกกันอีกหรือเปล่าวะเนี่ย”
“เอาเงินไปรักษาพ่อเหรอ”
ฌอนนึกถึงดวงหน้าอันสวยงามนั้นทันที ความจริงในตอนแรก เขาเองก็ไม่อยากจะเชื่อเหมือนกัน รูปลักษณ์ของเธอ ไม่เหมาะที่จะไปอยู่ตรงนั้นด้วยซ้ำ
“ก็ใช่น่ะสิ ยังไงกันแน่เนี่ย เดี๋ยวฉันโทรไปหาผู้จัดอีกที”
“ไม่ต้องหรอกเดียว ฉันเอาคนนี้แหละ”
“ตัดสินใจดีๆ นะฌอน เดี๋ยวจะเป็นเหมือนคนก่อนอีก ให้ไอ้เดียวมันแก้ตัวทั้งที มันควรจะทำให้ดีนะ”
“อะไรกันภัทร ฌอนมันยังไม่รู้ผลเลย ว่าผู้หญิงคนนั้น*ซิงหรือไม่ซิง แต่ฉันว่า ครั้งนี้ฉันไม่พลาดหรอก เชื่อฉันสิฌอน เธอยังบริสุทธิ์อยู่ เห็นผู้จัดเขาบอกว่า เธอเรียนด้วยและทำงานด้วย อืม ว่าแต่นายไปเจอเธอที่ไหนวะ”
“ร้าน...ไง วันนั้นที่ฉันไปซื้อของ และโทรหานาย”
“เอ้า! โป๊ะเช๊ะ เลยดิ เป็นไงตัวจริงเธอสวยมั้ย”
“สวย...เธอสวยมาก ครั้งนี้นายตาถึง”
ฌอนวัดจากความรู้สึกของเขาเอง ที่มันดันตื่นตัวแบบแปลกๆ ตอนที่ประจันหน้ากับเธอ เขายอมรับว่าเธอมีเสน่ห์น่าหลงใหลเป็นอย่างมาก เธอคนนี้อาจจะทำให้สมรรถภาพของเขากลับมาก็เป็นได้
“งั้น นายก็จัดเลยฌอน รออะไร จัด!”
…………………..
[ณ โรงแรมหรูแห่งหนึ่ง ใจกลางเมืองกรุง]
สองสาวมาก่อนเวลานัดและกำลังนั่งรออย่างใจจดใจจ่อ ความตื่นเต้นคงไม่ได้ต้องพูดถึง มันมีมากซะจนแทบจะทะลักออกจากอกเลยทีเดียว วันนี้เปรมมิกาสวมชุดเดรสสีชมพูพาสเทล ชุดนี้พลอยไพลินเป็นคนเลือกให้เธอ พร้อมกับแต่งหน้าอ่อนๆ จริงๆ แล้วเปรมมิกาอยากแต่งให้เข้มกว่านี้ด้วยซ้ำ เพื่อจะทำให้ไม่มีใครจำหน้าของเธอได้ แต่พลอยไพลินก็ห้ามเอาไว้ก่อน
“เรามานั่งรอนานแล้วนะพลอย เอ่อ ทำไมพี่เปิ้ลถึงไม่โทรบอกเราสักที ว่าเขาจะมาเมื่อไหร่ ฉันตื่นเต้นอ่ะแก”
“เรามาก่อนเวลานะเบลล์ ตอนนี้เหลือเวลาอีกแค่ครึ่งชั่วโมง แกทำใจดีๆ ไว้นะ ตอนนี้เรารับเงินเขามาแล้ว ถอยไม่ได้แล้ว ยังไงก็ต้องไปต่อ ไม่มีอะไรหรอก ฉันจะรอแกอยู่ข้างล่างนี้แหละนะ ถ้าแก เอ่อ เสร็จภารกิจแล้ว ก็ลงมาได้เลย”
พลอยไพลินเข้าใจสถานการณ์ของเพื่อนเธอดี ถ้าเป็นเธอ ก็คงจะตื่นเต้นไม่แพ้กันแน่นอน ตั้งแต่เล็กจนเข้าสู่วัยสาว เธอกับเปรมมิกาก็ไม่เคยมีแฟน ความรู้สึกต่างๆ มันเลยคาดเดาไม่ได้ ว่าจะเกิดอะไรขึ้นในไม่กี่นาทีข้างหน้า
“ตอนนี้มือฉันเย็นไปหมดแล้วพลอย แกลองจับดูดิ”
ใช่! เปรมมิกาตื่นเต้นจนจะ*แพนิคแล้ว หัวใจของเธอตอนนี้มันเต้นแรงมาก เธอบังคับไม่ได้เลย จะทำยังไงดี เหตุการณ์นี้มันแย่ที่สุดในชีวิตของเธอเลย ผู้ชายคนนั้นหน้าตาเขาจะเป็นยังไงนะ และเขาจะทำอะไรกับเธอแบบไหน ความรู้สึกของเธอตอนนี้มันดูสับสนวุ่นวายไปหมด
“แกหายใจลึกๆ เบลล์ ใจเย็นๆ นะ ไม่มีอะไรหรอก เดี๋ยวมันก็ผ่านพ้นไป เชื่อฉันสิ ท่องไว้ว่ามันคือภารกิจ แกต้องทำเรื่องนี้ให้สำเร็จนะ”
“ฉันจะพยายามพลอย...โอ้ยแก...แกจับหัวใจฉันสิ มันเต้นแรงมาก...ฉันเครียดไปหมดแล้วแก”
“เออ ทำใจดีๆ ไว้นะ แกอย่าพึ่งเป็นลมไปซะก่อน ถ้าภารกิจนี้ไม่สำเร็จ นอกจากเราจะไม่ได้เงิน เรายังต้องหาเงินอีกสิบเท่านะเบลล์”
“ก็มันตื่นเต้นอ่ะแก ฉันไม่น่าตกลงทำเรื่องนี้เลย”
“มันถอยกลับไปไม่ได้แล้วเบลล์ เดินหน้าอย่างเดียวนะ”
ติ๊ด! ติ๊ด! เสียงสมาร์ทโฟนของพลอยไพลินดังขึ้น
“พี่เปิ้ลโทรมาแล้วเบลล์”
“ค่ะพี่เปิ้ล...พลอยค่ะ”
“ให้เดินไปบอกพนักงานที่เคาน์เตอร์ใช่มั้ยคะพี่...โอเคค่ะพี่เปิ้ล...ยังอยู่ค่ะไม่ได้ไปไหนค่ะ...ขอบคุณพี่เปิ้ลมากๆ เลยนะคะ เดี๋ยวถ้าเรียบร้อยแล้ว พลอยจะโทรบอกนะคะ...”
“เขามาแล้วเหรอพลอย”
“ใช่...พี่เปิ้ลบอกเขามารอแล้ว...มาตอนไหนกัน ทำไมไม่เดินผ่านเราเลยล่ะเบลล์ แกเห็นใครเดินเข้ามาบ้างมั้ย”
“ไม่นะ ไม่เห็นเลย อย่าบอกนะ ให้ฉันถือคีย์การ์ดเข้าไปเปิดห้องเอง และมีเขานอนรอฉันอยู่อ่ะ”
หัวใจของเปรมมิกาเต้นแรงขึ้นไปอีก เมื่อรู้ว่าเธอกำลังจะเจอเขาคนนั้น คนที่ยอมเปย์สามแสนเพื่อซื้อเธอ
“โอเค งั้น เดี๋ยวเราไปเอาคีย์การ์ดกันเลย แกขึ้นไปนะ เดี๋ยวฉันจะออกไปเดินเล่นรอข้างนอก และจะกลับเข้ามา ถ้าให้ฉันรอแกอยู่ข้างล่างนี่ ฉันคงบ้าตายแน่ๆ เลยเบลล์”
พลอยไพลินก็ตื่นเต้นไม่แพ้กันกับเพื่อนของเธอเลย
“โอเค...” เปรมมิกาสูดลมหายใจเข้าอีกครั้งเพื่อเรียกกำลังใจให้กับตัวเอง เอาน่า เธอคงไม่เป็นไรหรอก
“สู้ๆ นะเบลล์”
“อือ”
[5 นาทีต่อมา...]
เปรมมิกายืนลังเลอยู่ตรงหน้าประตู เธอกำลังข่มความตื่นเต้นของตัวเองเอาไว้ ‘แกจะต้องทำให้ได้เบลล์’ กำลังใจจากพลอยไพลิน เพื่อนหนึ่งเดียวของเปรมมิกา ยังดังก้องอยู่ในหัวของเธอ ถ้าเปรมมิกาเลือกได้ เธอจะไม่ทำแบบนี้เลย แต่ทว่า เธอเลือกไม่ได้นี่สิ
ติ๊ด! แกร๊ก! เสียงประตูอัตโนมัติถูกเปิดออก
ดวงตากลมโตกวาดมองเข้าไปภายในห้องขนาดใหญ่ ความเย็นของเครื่องปรับอากาศจากด้านในห้องกระทบผิวของเธอ ทำให้เปรมมิกาขนลุกขึ้นมาทันที เธอมองไปรอบๆ อย่างช้าๆ โดยที่ตัวเธอเองยังยืนอยู่หน้าประตูไม่ยอมเดินเข้าไปด้านใน
เปรมมิกากวาดสายตามองไปรอบๆ อย่างละเอียดอีกครั้ง แต่ข้างในกลับว่างเปล่า ‘ถ้าเขาไม่มา เขาก็ผิดเงื่อนไขเองนะ และเธอก็ไม่จำเป็นจะต้องคืนเงินนี่’
แกร๊ก! เสียงประตูห้องน้ำถูกเปิด
เปรมมิกาหันไปที่ต้นเสียงนั้นทันที ใจที่เต้นแรงอยู่แล้วกลับระทึกเข้าไปอีก ‘เขาอยู่ในห้องน้ำเหรอ’ ร่างสูงใหญ่ของใครคนหนึ่งก้าวเข้ามาพร้อมกับหยุดยืนมองเปรมมิกาที่ยืนอยู่หน้าประตู ทั้งคู่สบสายตากันอัตโนมัติ คนหนึ่งชะงัก แต่อีกคนหนึ่งยืนตะลึงราวกับโดนผีหลอก “!!!” ไม่นะ! นี่! เขาคนนั้น ‘คุณถุงยาง’ เปรมมิกาตกใจอย่างที่สุด ดวงตากลมโตเบิกกว้างออกราวกับเห็นผี หรือนี่เธอฝันไป หรือคิดมากจนเห็นเป็นเขาไปหมดเลยหรือเปล่าเนี่ย “เข้ามาสิ” “เอ่อ ดิฉัน...มา”เปรมมิกาไม่รู้จะพูดยังไง เธอทั้งตกใจ และตื่นเต้น และยิ่งไปกว่านั้น สายตาของเธอก็ดันจับจ้องไปที่ร่างของชายหนุ่ม ที่มีผ้าขนหนูสีขาวพันรอบเอว ส่วนบนกลับเปลือยเปล่า ในมือของเขากำลังถือผ้าขนหนูผืนเล็กเช็ดผมที่เปียกของเขาอยู่“...”ไม่มีเสียงตอบกลับจากหญิงสาว “สรุปเธอจะอยู่ตรงนั้น?”ฌอนถามกลับไปอีกครั้งด้วยน้ำเสียงที่เข้มขึ้น สายตาคมกวาดมองเด็กสาวที่ยืนขาสั่นอยู่หน้าประตู ‘เธอคงตกใจล่ะสิ ไม่คิดว่าจะเจอเขา เธอต้องจำเขาได้แน่นอน’ “เอ่อ ค่ะ คุณ ฉันจะต้องเข้าไปสินะ”เปรมมิกาตอบออกไปด้วยน้ำเสียงแบบตะก
ฌอนออกคำสั่งกับเด็กสาวตรงหน้าราวกับว่าเขาเป็นเจ้าของเธอ เด็กสาวคนนี้ทำให้ฌอนนั้นไม่เป็นตัวของตัวเอง เขากลายเป็นอีกคนในร่างของเขาที่ไม่เคยรู้จักมาก่อนเลย ความรู้สึกอดอยากและหิวโซเกิดขึ้นแบบปัจจุบันทันด่วน เจ้าลูกชายของเขามันเด้งโด่งขึ้นมาอัตโนมัติ ‘นายมีอารมณ์ แสดงว่านายยังปกติ’ แต่ถ้าอารมณ์ที่มากกว่าปกติล่ะ มันเกิดอะไรขึ้น “ค่ะ” เปรมมิกาต่อรองจนพอใจแล้ว เธอก็เริ่มที่จะปลดชุดของเธอออกอย่างช้าๆ เพื่อประวิงเวลา เปรมมิกายังโชคดีที่เจอเขา ถ้าเป็นคนอื่น เธอไม่อยากจะคิดเลย ว่าตัวเองจะสามารถโต้ตอบและต่อรองกับเขาได้แบบนี้ไหม พรึ่บ! ชุดเดรสสีสวยถูกปลดและเลื่อนลงไปกองกับพื้น ร่างอวบอิ่มของวัยสาวที่อยู่ในชุดชั้นในตัวจิ๋วปรากฏแก่สายตาคนตรงหน้า“อืม...”เสียงทุ้มของชายหนุ่มเริ่มแตกพร่า เมื่อเห็นเรือนร่างอันงดงามของเธออย่างชัดเจน หุ่นเธอสวยไร้ที่ติ ตั้งแต่เขาคบผู้หญิงมาหลายต่อหลายคน เขาไม่เคยเจอใครที่ดู*เพอร์เฟคแบบนี้มาก่อน ผิวของเธอขาวอมชมพู ที่สำคัญมันดูนวลเนียนไร้ที่ติเป็นอย่างมาก ริมฝีปากบางเผยอค้างไว้แบบไม่รู้ตัว มันทำให้เธอเซ็กซี่ขึ้นไปอีก ความงดงามแบบธรรมชาตินี้ ฌอนไม่เคยพบ
ชายหนุ่มก้มลงไปอีกครั้งอย่างหนักหน่วง เขาใช้ปลายลิ้นโลมเลียปลายถันกวัดแกว่งไปมา ดูด เม้ม หยอกเอินจนทำให้ร่างของหญิงสาวสะท้าน ร่างบางเด้งเข้าหาปากของเขา การกระทำของเธอกระตุ้นให้ร่างเขาร้อนเป็นไฟ! มือข้างหนึ่งของเขากำลังเลื่อนต่ำลงลากผ่านหน้าท้องอันเรียบแบนจนพบกับโหนกนูนอวบอูมที่มีกลุ่มหญ้าขึ้นประปราย ไม่รอช้า นิ้วเรียวแกร่งกดแซะเข้ากับร่องกุหลาบสวยช่อนั้นทันที“อ๊ะ!” หญิงสาวสะดุ้งเฮือกทันที เมื่อพบว่าจุดสำคัญของเธอกำลังโดนรุกล้ำ ความเสียวเสียดเกิดขึ้น จนทำให้ร่างของเธอเด้งรับมือหนาอย่างอัตโนมัติตามสัญชาตญาณดิบของมนุษย์ทั่วไป เปรมมิการู้สึกว่าตัวเองหูอื้อไปหมด เธอกำลังโดนฉุดให้ไปยังอีกโลกหนึ่งที่เธอไม่รู้จัก “ร้อนแรงจริงๆ เด็กน้อย อึ้ม≈”เสียงครางของฌอนดังขึ้น อารมณ์ของเขาตอนนี้บอกได้เลยว่าสุดมากๆ ต้องการอย่างที่สุด ความทรมานในร่างกายของเขามันปวดร้าวไปทั่วร่างกำยำ โดยเฉพาะเจ้าดุ้นมังกรใหญ่ของเขา“อ๊ะ≈” มือบางคว้าผ้าปูที่นอนพร้อมกับขยุ้มมันเพื่อยึด ตัวเองไว้ เมื่อความเสียวซ่านที่แผ่ไปทั่วเรือนร่างของเธอ‘นี่มันคือความรู้สึกอะไร ทำไมมันช่างเบาหวิวไปเรื่อยๆ ท้องน้อยของเธอวูบวาบราว
[ร้านอาหารเล็กๆ แห่งหนึ่งในเวลาต่อมา] “เอาล่ะ เล่ามาได้เลยเบลล์”พลอยไพลินรอเพื่อนเกือบสองชั่วโมง ถ้าเกินกว่านี้เธอคงขึ้นไปตามอย่างแน่นอน แต่สุดท้ายแล้วเพื่อนของเธอก็ลงมา เธอสำรวจร่างกายแล้วเปรมมิกายังปกติดีทุกอย่าง มรสุมร้ายได้พัดผ่านเพื่อนเธอไปแล้ว “พลอย...เขาให้เงินฉันมาอีกนะ”เปรมมิกายื่นเช็คให้เพื่อนดู หลังจากที่เปรมมิกาออกจากห้องน้ำมา เธอก็ไม่พบร่างของชายหนุ่มคนนั้นแล้ว เขาทิ้งเช็คเงินสดจำนวนสามแสนบาท พร้อมกับโน๊ตไว้ให้เธอ ‘ฉันให้เธอ อย่าคิดว่ามันเป็นการบริการ คิดซะว่ามันคือทุนการศึกษาสำหรับฉัน...089 43X XXXX นี่คือเบอร์โทรติดต่อฉัน หากเธอต้องใช้เงินอีกครั้ง...ฌอน’ “ห๊ะ! นี่มันเงินตั้งสามแสนเลยนะเบลล์” “นั่นดิ ฉันปฏิเสธเขาไปแล้วนะ” “อุ้ย! เขาให้เบอร์โทรแกด้วยแหละ เฮ้ย ชื่อฌอนเหรอ ไหนๆ เดี๋ยวฉันเอาชื่อไป*เสิร์ชดูซิ ว่าหน้าตาเป็นยังไง ป๋ามากเลยแก เขาไม่ได้น่ากลัวอย่างที่แกคิดนี่เบลล์” “นี่แกจะไม่ถามฉันหน่อยเหรอ ว่าฉันเป็นยังไงบ้าง” “อุ้ย! ลืมเลย ขอโทษนะ...เออ...แล้วแกเป็นยังไงบ้างล่ะ เจ็บมากมั้ย แล้วเขายังไงกับแ
[ร้านอาหารสุดหรูแห่งหนึ่งย่านใจกลางเมืองกรุง] Cheers! “ฉันดีใจกับนายด้วยนะโว้ยฌอน ในที่สุด นายก็ทวงคืนสมรรถภาพทางเพศของนายคืนมาได้” “น้อยๆ หน่อยเดียว เอาแค่ความมั่นใจก็พอ”ฌอนต้องขอบคุณผู้หญิงคนนั้นที่ทำให้เขารู้สึกดีขึ้นมาอีกครั้ง หลังจากที่คิดว่าตัวเองจะสูญเสียสมรรถภาพทางเพศไปตลอดกาลเสียแล้ว “ฉันบอกแล้วไงฌอน ว่าให้นายใจเย็นๆ แค่ในตอนนั้นนายหมดอารมณ์กับผู้หญิงที่ไอ้เดียวโดนหลอกมาให้นายก็เท่านั้นเอง แต่นายไม่รู้สึกตัวไง มันทำให้ร่างกายของนายรวนไปหมด” “พูดแบบนี้หมายความว่ายังไงวะภัทร นายต้องบอกให้ฌอนมันขอบคุณฉันสิ ถึงจะถูก นายเองก็เถอะไม่ทดสอบร่างกายของตัวเองบ้าง อายุ 27 แล้วเคยเจาะไข่แดงใครมาบ้างหรือยังล่ะ อย่ามาอ้างว่าเป็นหมอไม่มีเวลา ไม่ได้นะ” “ถึงเวลาฉันก็มีเองแหละ ฉันไม่ได้มักมากอย่างนาย อายุ 27 แล้วเคยฟันสาวบริสุทธิ์บ้างหรือเปล่า หรือมัวแต่คุย เจอแต่ปลอมๆ มาล่ะสิ” “ฮึ่ม! ภัทร นายมาวัดกันมั้ยล่ะ ว่าใครจะแน่กว่าใคร เรื่องบนเตียงฉันไม่เป็นสองรองใครนะโว้ย หยามกันชัดๆ จัดเลยมั้ยล่ะ ดูนายไม่สนใจหญิง ฉันว่านายสนใจผู้ช
[ณ บ้านเช่าหลังเล็กๆ] “พ่อแข็งแรงแล้วเหรอคะ ที่พ่อบอกจะไปทำงานพรุ่งนี้ เบลล์ว่าพ่อพักอีกสักหน่อยจะดีมั้ยคะ” “พ่อดีขึ้นเยอะเลย ตั้งแต่ผ่าตัด ตอนนี้ไม่มีอะไรน่าห่วงอีกแล้วลูก และอีกอย่างตอนนี้ทางบริษัทเขาจะจ้างคนใหม่แล้ว ถ้าพ่อไม่รีบไปพรุ่งนี้...เขาก็คงจะหาคนใหม่แทนพ่อ” “เบลล์ห่วงว่าพ่อจะทำไม่ไหว แล้วอาการจะกำเริบอีก พ่อลองหางานใหม่มั้ยคะ งานที่ไม่ต้องขับรถและใช้แรงแบบนั้นน่ะค่ะ” “งานอะไรล่ะลูก พ่อแก่แล้ว จะไปสมัครงานที่ไหนได้อีกล่ะ ใครเขาจะรับพ่อ” “บางที...เบลล์ก็อยากให้พ่อออกมาค้าขายนะคะ” “จะขายอะไรล่ะ สมัยนี้เศรษฐกิจไม่ดีด้วย” “เดี๋ยวเบลล์จะหาวิธีให้ค่ะพ่อ บางทีเบลล์จะให้พ่อทำในสิ่งที่พ่อชอบดีกว่าค่ะ แต่มันอาจจะใช้ทุนนิดหน่อย แต่ก็ไม่มาก เราขายออนไลน์ไม่ต้องใช้ทุนเยอะค่ะ” “ลูกจะให้พ่อขายไม้ดอกไม้ประดับที่พ่อชอบน่ะเหรอ” “ใช่ค่ะพ่อ...มันเป็นธุรกิจได้เลยนะคะ” “อืม งั้นลูกก็ไปคิดมาให้พ่อแล้วกัน แต่ยังไงตอนนี้พ่อก็ต้องทำงานนี้ไปก่อน อย่าลืมนะ ว่าเรายังมีหนี้สินที่ยังไม่ได้ใช้เขาอยู่”
พลอยไพลินพยายามที่จะโน้มน้าวเพื่อนรักจอมดื้อของเธอ โดยใช้เหตุผลร้อยแปดในการหว่านล้อมให้เพื่อนล้มเลิกความตั้งใจ แต่ก็ไม่มีทีท่าว่าเพื่อนของเธอจะสนใจสักนิด สี่ปีที่ผ่านมาเปรมมิกาเปลี่ยนไปจากหน้ามือเป็นหลังมือ เหตุผลก็น่าจะเป็นเพราะว่าเพื่อนเธอคงมีคุณภาพชีวิตที่ดีแล้วมั้ง มนุษย์เงินเดือน ผ่อนบ้าน ผ่อนรถ ดูแลผู้เป็นพ่อได้ ก็ถือว่าโอเคแล้ว “ยังไม่มาหรอก ฉันดูตารางงานแล้ว”ดวงตากลมโตยังคงจ้องมองไปยังพี่ดิวสุดหล่อของเธอ ที่กำลังนั่งคุยงานกับลูกค้า ความหล่อขั้นเทพ (มาจุติ) มันทำให้เธอใจเต้นแรงแบบสุดๆ พี่ดิวอาจจะเป็นผู้ชายคนสุดท้ายที่เธอหวังอยากได้เป็นคู่ชีวิต “แต่แกก็ควรรีบไปทำงานนะเบลล์!” “แกจะเสียงดังทำไมพลอย เดี๋ยวเหยื่อก็ตกใจหมดหรอก”แทนที่จะรู้สึก เปรมมิกากลับหันไปดุเพื่อนแทน “ฉันละปวดตับกับแกเลยเบลล์”พลอยไพลินส่ายหัวกับความดื้อดึงของเพื่อน พลอยไพลินทำงานในตำแหน่งฝ่ายการตลาดส่วนเปรมมิกาเป็นประชาสัมพันธ์ (ไม่ได้เกี่ยวกับที่เรียนมาเลยสักนิด) เปรมมิกาต้องไปทำงานตำแหน่งเลขาให้กับท่านประธานชั่วคราว เนื่องจากเลขาคนเดิมลาคลอด “เบลล์ แกรีบกลับฐา
“เอ่อ ดิฉันต้องขอโทษท่านประธานด้วยค่ะ เนื่องจากตารางงานที่ดิฉันได้รับนั้น เห็นว่าท่านประธานจะเข้ารับตำแหน่งอาทิตย์หน้านี่คะ”เปรมมิกาเหลือบมองไปที่ชายหนุ่ม หน้าตาของเขายังคงเหมือนเดิม ที่เพิ่มเติมอาจจะเป็นความภูมิฐานและมีอายุเพิ่ม จากหนุ่มเพลย์บอย เขาดูเป็นผู้ใหญ่มาก ระยะเวลาสี่ปีที่ผ่านมา เธอลืมเขาไปแล้ว และไม่คิดที่จะจดจำเรื่องราวต่างๆ มีเพียงก็แต่ไม่เคยลืมว่าตัวเองได้เสียความบริสุทธิ์ให้กับชายคนนี้เท่านั้น“เธอสบายดีมั้ย”คำพูดของเขาถูกปรับทิศทางทันที เมื่อฌอนรู้ว่าผู้หญิงคนเมื่อสี่ปีที่แล้วกับตอนนี้ คือคนเดียวกัน เขาจำเธอได้แน่นอน แต่เธอนี่สิ จะจำเขาได้หรือเปล่า“คะ? เอ่อ ท่านประธานหมายถึงอะไรคะ?”เปรมมิกาตกใจกับคำพูดของเขา ‘นี่เขาจำเธอได้จริงๆ เหรอ...ไม่นะ!’“ฉันถามว่าเธอสบายดีมั้ย ตลอดสี่ปีที่ผ่านมา”ฌอนถามตรงๆ ความรู้สึกดีใจวาบเข้ามาในอกของเขา เธอไม่เปลี่ยนไปเลย กลับเพิ่มความน่ารักและสดใสขึ้นไปอีก“สบายดีค่ะท่านประธาน...เอ่อ...เรื่องเมื่อสักครู่ ดิฉันต้องขอประทานอภัยด้วยนะคะ เรื่องเล่นมือถือในเวลางานน่ะค่ะ ดิฉันจะไม่ทำมันอีก ก่อนอื่นดิฉันยินดีต้อนรับท่านประธานนะคะ ดิฉันทำงานแทน
[อีกฝากฝั่งหนึ่ง...มาเลเซีย] “นี่คุณไม่เหนื่อยบ้างเลยเหรอคะ คุณฌอน” “ผมแรงเยอะนะ ไม่มีทางที่จะเหนื่อยง่ายๆ หรอกครับเบบี๋ อืม คุณเองก็...ร้องครางไม่เหนื่อยเหรอครับ...” “คนบ้า! ก็คุณไม่หยุดพักบ้างเลยนี่คะ”เปรมมิกาหน้าแดงราวกับมะเขือเทศสุก เธอไม่สามารถที่จะนับจำนวนของการร่วมรักมาราธอนของเธอกับเขาได้เลย มันมากมายเสียจนแทบไม่มีเวลาหยุดพัก หลังจากที่ท่านประธานหนุ่มของเธอนั้น ได้ขอเธอแต่งงานแบบสายฟ้าแลบ ระหว่างเปรมมิกากับเขา ก็ได้เคลียร์ทุกอย่างกันแล้วแต่เธอก็ได้แต่ขอเวลากับเขาก่อน มันเร็วเกินไปจนเธอตั้งตัวแทบไม่ติด ‘ถ้ายัยพลอยรู้คงช็อคแน่ๆ’ “เบลล์” “คะ?” “สรุป คุณจะตอบตกลงแต่งงานกับผมได้หรือยังครับ” “ก็เบลล์บอกคุณไปแล้วนี่คะ ว่าเบลล์ขอเวลาสักพัก คือเบลล์ขอเวลาปรับตัวกับคุณก่อนค่ะ คุณรู้มั้ยคะ ไม่ใช่แค่เบลล์คนเดียวนะคะที่ต้องตกใจ ที่เบลล์จะต้องแต่งงานกะทันหัน เบลล์ยังมีพ่ออีกคนนะคะ ที่ท่านจะต้องตกใจแบบสุดๆ แน่นอนค่ะ ที่อยู่ดีๆ ลูกสาวก็แต่งงานแบบสายฟ้าแลบค่ะ” “กลับจากมาเลเซีย ผมจะไปหาท่านครับ ผมรอไม่ไหวแล้ว อืม..
ร่างนุ่มหยุ่น ผิวเนียนละเอียดนุ่มมือ เม็ดทับทิมสีชมพูระเรื่อพุ่งชูชันสู้กับความร้อนจากริมฝีปากชายหนุ่มที่ทำงานอย่างหนัก ร่างบางชักเกร็งไปด้วยความเสียวกระสันที่ไม่อาจอดกลั้นไว้ได้ ยิ่งลิ้นหนาละเลงไปที่ปลายถันของเธอเท่าไหร่ ความเสียดเสียวก็ทะยานขึ้นไปเรื่อยๆ“โอ๊ะ! พลอย...ผม” หมอหนุ่มร้องครวญครางอย่างเจ็บปวด ความทรมานปวดหนึบแผ่ซ่านลงไปที่ดุ้นร้อนของเขา ณภัทรจะต้องจัดการกับสิ่งนี้ให้เร็วที่สุด“อ๊ะ!” ร่างบางอ่อนระทวยไร้เรี่ยวแรงเพราะสัมผัสจากปากร้อนที่แนบลงมาอย่างดุเดือด มือบางโอบกอดศีรษะของชายหนุ่มแนบกับลำตัว ‘เอาวะยัยพลอย...หลังจากนี้เขาจะเป็นยังไงก็ช่าง ขอฉันมีความสุขกับเทพบุตรของฉันหน่อยนะ!’“อื้ม” เสียงครางบ่งบอกความพึงพอใจของชายหนุ่ม กายกำยำร้อนรุ่ม เบื้องล่างเขาปวดหนึบ จนความเครียดขึงของท่อนแห่งความเป็นชายแข็งตัวขยายจนเห็นเส้นเอ็นรอบแท่งชัดเจน“อ่าร์...” ร่างบางร้องครางอย่างรัญจวนในสัมผัส มือเล็กขยุ้มไปที่กลุ่มผมอันดกดำของชายหนุ่ม สัมผัสร้อนจากริมฝีปากหนาลากไล้ไปทั่วบริเวณปลายถันสีชมพู ลิ้นของเขาละเลงรอบวน ใจเธอเต้นแรงรัวถี่ ปวดหนึบตรงช่องท้องเพราะความเสียวซ่านทะยานขึ้นไปจนส
ณภัทรยอมรับแต่โดยดี หลักฐานปรากฏชัดเจนขนาดนี้ ก็คงต้องยอมรับแล้ว พิรัชย์ทำอะไรไม่ปรึกษาเขาก่อนเลย จะให้เขากับเธอมีอะไรกันเนี่ยนะ “อุ้ยตาย! ทำไมแกล้งกันแรงขนาดนี้คะ แล้วคุณหมอ โอเคมั้ยคะตอนนี้ ให้ดิฉันตามหมอมั้ยคะ” “มะ-ไม่ครับ ผมจะไปหาหมอได้ยังไงครับ ผมเป็นหมอ และอีกอย่าง...โอวว์ ผะ-ผมอาย ไปไม่ได้หรอกครับ อึ้มมม์”ณภัทรทรมานอย่างแสนสาหัส ตอนนี้ตัวยาคงออกฤทธิ์เต็มที่แล้ว ร่างกายของเขาร้อนไปหมด ริมฝีปากเขาสั่นระริกเพราะความต้องการจนถึงขีดสุด “เอ่อ แล้วให้ดิฉันช่วยยังไงคะ เอาผ้าชุบน้ำมาเช็ดตัวคุณหรือเปล่าคะ หรือคุณจะไปอาบน้ำดีคะ ดิฉันเห็นในหนังค่ะ เขาต้องทำแบบนั้นนะคะ มาค่ะ ดิฉันจะพาไปค่ะ”พลอยไพลินพูดจบไม่รอช้า เพราะความร้อนรน ทำให้เธอรีบจนเกินเหตุเลยสะดุดขาตัวเองเข้า ร่างของเธอล้มลงบนตัวเขาอีก “โอ๊ะ!” “อุ้ย! ขอโทษค่ะคุณหมอ”พลอยไพลินรีบตะเกียกตะกายที่จะผละจากบนตัวของเขา แต่ทว่าการทำเช่นนี้มันยิ่งไปเร่งปฏิกิริยาของชายหนุ่มเข้าไปอีก “ผะ-ผมไม่ไหวแล้วพลอย ได้โปรด โอย...ผมปวดไปหมดแล้ว ชะ-ช่วยผมด้วย เอ่อ ขอโทษครับ อึ้มม์”ร่างกำยำพลิ
“มาเลยครับ” ณภัทรรีบคว้าแก้วน้ำเย็นที่บริกรส่งให้แทบจะทันที ไม่ไหวแล้ว ปากเขาแทบไหม้แล้ว “รับอีกมั้ยครับ” ปริมาณยาแก้วแรกใส่ไปเต็มสูบ ส่วนแก้วที่สองใส่ไปนิดหน่อย ‘รู้สึกสงสารผู้หญิงคนนี้จัง ^^’ “ครับ” ณภัทรฟังอะไรไม่รู้เรื่องแล้ว เขาต้องการความเย็นเข้าไปภายในปากของเขาเพื่อดับความเผ็ดร้อน ‘ไอ้เดียว! นายจะไม่ตายดีแน่!’ “เอ่อ ค่อยๆ ดื่มค่ะคุณหมอ”พลอยไพลินเห็นสภาพคนทานเผ็ดแล้วอดขำไม่ได้เลย ดูจากลักษณะของเขาแล้ว ไม่น่าที่จะทานของเผ็ดได้ แต่ที่เขาทำไป ก็น่าจะเป็นเพราะเจอเพื่อนเขาแกล้ง ก็เลยไม่อยากเสียหน้าแหละมั้ง ‘ตลกดีเหมือนกันนะ หมอสุดหล่อเนี่ย...น่าร้ากกก!’ “ครับ” ณภัทรไม่น่าใจร้อนและโมโหเพื่อนของเขาเลย ความจริงเขาทานเผ็ดไม่ได้เลย เพื่อนตัวร้ายจะรู้จุดอ่อนเขา และชอบเอามาเล่นงานเขา อืม เขาเองนี่แหละที่โมโหจนขาดสติ “ดีขึ้นบ้างยังคะ” “เริ่มเบาลงแล้วครับ เอ่อ คุณทานเลยนะครับ”ณภัทรรู้สึกเหมือนตัวเองเสียหน้าอย่างแรง เพราะความใจร้อนของตัวเอง ทำให้หลงกลไอ้เพื่อนบ้านั่น “ค่ะ ดิฉันยังไม่หิวเท่าไหร่ค่ะ” “งั้น คุณดื่
[ณ ร้านอาหารอาหารอิตาเลียนสุดหรู...ใจกลางเมืองกรุง] บรรยากาศภายในร้านอาหารอบอวลไปด้วยกลิ่นอายของความเป็นชาติยุโรปตะวันตกเป็นอย่างมาก ทุกอย่างถูกเนรมิตให้ราวกับการยกห้องอาหารของเจ้าของประเทศมาเลยทีเดียว ผู้คนที่มาส่วนใหญ่ก็ระดับไฮโซกันทั้งนั้น ช่างผิดกับพลอยไพลินตอนนี้ที่เป็นเหมือนกับ ‘อีกาในฝูงหงส์’ ^^ “ทำไมดูเริ่ดหรูอลังการขนาดนี้”พลอยไพลินพึมพำกับตัวเอง เมื่อเธอมาถึงก่อนเวลานัดหมายเกือบชั่วโมง เหตุก็เพราะความตื่นเต้น ประกอบกับชุดที่เธอสวมใส่นั้น มันทำให้เธอดูไม่ใช่ตัวเองเลยสักนิด แต่ก็มีพี่พนักงานที่คอยแต่งตัวให้กับเธอนั้นยังเอ่ยให้กำลังใจกับเธออยู่นะ ‘น้องใส่ชุดนี้แล้วเหมาะมาก สวยจนพี่*จึ้งไปเลยนะ จากเด็กกะโปโลกลายเป็นเจ้าหญิงไปเลย’ พลอยไพลินก้มมองชุดเดรสเข้ารูปสีชมพูพาสเทล ช่วงอกค่อนข้างลึกไปหน่อย เธอรู้สึกเหมือนตัวเองโป๊ะท่ามกลางสายตาใครหลายคนที่กำลังมองมา “ขอโทษนะครับ คุณคือ คุณพลอยหรือเปล่าครับ”บริกรคนหนึ่งเอ่ยทักเธอ “ใช่ค่ะ” “งั้นเชิญทางนี้เลยนะครับ คุณผู้ชายมารอคุณแล้วเหมือนกันครับ เชิญครับ” ‘หือ? คุณผู้ชายมารอแล
“เดียวไหนเหรอคะ? เอ่อ ต้องขอโทษด้วยนะคะ คือดิฉันไม่รู้จักคุณค่ะ” “ผมเป็นเพื่อนหมอภัทร และเป็นเพื่อนกับฌอนเจ้าของบริษัทที่คุณทำงานไงครับ ต้องขอโทษด้วยนะครับที่ทำให้คุณตกใจ”ความใจร้อนของพิรัชย์ที่รู้ว่าเพื่อนรักของเขาแอบใจกระตุกเมื่อเจอสาวคนนี้ ปกติณภัทรจะไม่เคยมีปฏิกิริยากับสาวคนไหนเลย มันเลยทำให้เขาอยากช่วยให้เพื่อนของเขาให้สมหวังเร็วเป็นพิเศษ “อ่อค่ะ งั้นเชิญนั่งค่ะ” แต่พลอยไพลินก็ยังงงอยู่ดี แล้วเขาจะมาหาเธอทำไมกัน“คุณแม่ของคุณป่วยใช่มั้ยครับ แล้วไอ้หมอเพื่อนผมมันกำลังรักษาแม่ของคุณอยู่ ภัทรมันเป็นคนใจบุญนะครับ ชอบช่วยเหลือคน”พิรัชย์ของเกริ่นสรรพคุณเพื่อนของเขาหน่อยก็แล้วกัน “เอ่อ คุณจะมาทวงค่ารักษาของแม่ดิฉันเหรอคะ ดิฉันขอผ่อนจ่ายไปแล้วนี่คะ ไม่ทราบว่า...” “เอ้ย! ไม่ใช่นะครับผมไม่ได้มาทวงหนี้ เอาไงดีล่ะครับ ผมกับคุณก็พึ่งจะเจอกันครั้งแรกด้วยสิ”ถ้าพิรัชย์รู้จักเธอคนนี้มาก่อนล่ะก็ คงไม่พูดพร่ำทำเพลงแบบนี้หรอกนะ “แล้วคุณมาทำอะไรคะ ถ้าไม่ได้มาทวงหนี้ มีเรื่องเดียวที่ดิฉันกับคุณหมอภัทรเกี่ยวข้องกันก็คือเรื่องที่ดิฉันค้างค่ารักษาของแม
“อึ้มมม์ เบลล์ คุณช่างร้อนแรงจริงๆ”เสียงครางกระเส่าแหบพร่าของชายหนุ่มดังขึ้น เมื่อนิ้วเรียวแกร่งกำลังเร่งจังหวะไปที่เม็ดทับทิมสีสด ในขณะที่ปากร้อนของเขากำลังลากไล้มาที่ปทุมคู่งาม เขาปล่อยมือเธอเป็นอิสระ เมื่อเห็นว่าร่างบางนั้นกำลังสั่นสะท้านเพราะสัมผัสร้อนจากเขาแล้ว “อ๊า!” กายสาวเด้งขึ้นอย่างอัตโนมัติเมื่อปลายนิ้วเรียวเร่งจังหวะ ความซาบซ่านหาที่สุดไม่ได้ทะยานขึ้นเรื่อยๆ มือของเธอคว้าไปที่ผ้าปูที่นอน และจิกมันเอาไว้แน่น เมื่อความซ่านสยิวแผ่เข้ามาในร่างของเธอ ‘นี่มันเธอเป็นบ้าอะไรเนี่ย ทำไมถึงได้รู้สึกดีไปกับสัมผัสของเขา’“อึ้ม คุณคือยัยแม่มดตัวร้าย...เบลล์”เสียงทุ้มแหบพร่าสกัดกั้นความปวดหนึบของตัวเองเอาไว้ เมื่อน้ำหวานจากดอกไม้นั้นเริ่มทะลักเต็มมือของเขาแล้ว ชายหนุ่มรีบผละออกจากร่างบาง เพื่อปลดเสื้อผ้าของเขาออกอย่างรวดเร็ว โดยครั้งนี้ไร้เครื่องป้องกันใดๆจากเขา “ดูสิ...ว่าผมต้องการคุณมากขนาดไหน”ฌอนคว้ามือของเธอมาสัมผัสกับเจ้ามังกรใหญ่ของเขาที่กำลังผงาดชูชันพร้อมรบ“อุ้ย!! คุณฌอน! คนบ้า!!”เปรมมิกาตกใจกับแท่งเหล็กร้อน เธอรีบชักมือกลับใบหน้าสวยร้อนผ่าว ‘คนอะไรหน้าไม
เปรมมิกาตกใจกับการกระทำของเขาเป็นอย่างมาก เขาจะทำแบบนี้ไม่ได้นะ ถึงแม้ว่าเมื่อคืนเธอกลับเขาจะสนิทแนบชิดกันแล้วก็ตาม แต่ตอนนี้มันไม่ใช่แล้ว “เรียกผมใหม่” “คุณฌอนคะ กรุณาออกไปนะคะ นี่มันห้องของดิฉันนะคะ” “และก็แทนตัวเองใหม่ด้วย” “เอ๊ะ! คุณนี่ยังไงคะ ทำไมต้อง...อุ้ย!”โดยไม่ทันระวังตัวร่างของเธอถูกชายหนุ่มรวบในทันใดพร้อมกับล้มลงไปอยู่บนตัวเขาทันที “ไม่ไปเที่ยว งั้น ทำอย่างอื่นดีกว่า”จมูกโด่งสูดดมความหอมจากพวงแก้มสาวหนึ่งทีโดยไม่สนใจในท่าทีต่อต้านของอีกฝ่าย เมื่อคืนที่ผ่านมา นอกจากที่ฌอนจะพิสูจน์ร่างกายสำเร็จแล้ว เขาก็ยังรู้บางอย่างในจิตใจของเขาอีกด้วย ว่าเพราะอะไร ทำไมต้องเป็นเธอ “คุณฌอน! ปล่อยดิฉันนะคะ คุณไม่มีสิทธิ์ที่จะทำกับฉันแบบนี้นะคะ ปล่อยค่ะ”เปรมมิกาดิ้นขลุกขลักอยู่บนเรือนร่างกำยำ “ไม่ปล่อย...สิทธิ์ของผมมันเกิดขึ้นตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว คุณจำไม่ได้เหรอเบลล์ ว่าเมื่อคืนเราทำอะไรไปบ้าง”ใบหน้าคมซุกไซร้เข้าไปยังซอกคอขาวผ่องของเธอ ปากเขากำลังจูบซับไปทั่วลำคอ “ดิฉันบริการ คุณจ่ายเงินมันก็จบแล้วนี่คะ คุณยังจ
[ณ ห้องSuite...โรงแรมxxx...มาเลเซีย]บนเตียงกว้างขนาดคิงไซต์กลางห้อง ร่างกำยำของชายหนุ่มยังคงทอดกายอยู่บนที่นอนนุ่ม สายตาคมกวาดไปทั่วบริเวณห้อง ‘ว่างเปล่า’ ไม่ปรากฏเรือนร่างของใครบางคนอยู่ ชายหนุ่มเหลือบมองเวลาบนสมาร์ทโฟนของเขา ‘10.20น.’ นี่สายขนาดนี้เลยเหรอนี่ เขานอนไปนานเลยทีเดียว ร่างสูงผุดลุกขึ้นจากเตียงในสภาพที่เปลือยเปล่านิ้วเรียวแกร่งกดสมาร์ทโฟนเพื่อต่อสายหาคนเมื่อคืนฌอนมีความสุขจนไม่รู้จะสรรหาคำไหนมาบรรยายได้อีกแล้ว เธอคือคนที่เติมเต็มชีวิตของเขาในช่วงเวลาที่ผ่านมาจนสุขล้นตึ๊ด! ตึ๊ด! ปลายสายกลับไม่ว่าง!‘อะไรกัน...เธอคุยกับใครอยู่’ คิ้วเข้มขมวดเข้าหากัน เมื่อรู้ว่าปลายสายนั้นกำลังติดสนทนาและไม่ว่างสำหรับเขาที่จะโทรหาเธอติ๊ด! ติ๊ด! สายต่อไปถูกกดทันที...ไม่นาน“เฮ้ย! นี่ฉันฝันไปหรือเปล่าวะ...นายฌอนมีเวลาว่าง Call หาเพื่อนแล้วโว้ย”“อะไรของนาย...เดียว”“ก็ฉันพึ่งคุยกับไอ้ภัทรไปเมื่อวาน บ่นถึงนายอยู่ ว่านายหายเข้ากลีบเมฆไปเลยไม่อัพเดทข่าวคราวให้เพื่อนรู้บ้างเลย เออ ว่าแต่ตอนนี้นายมีเวลาแล้วหรือไง อย่าบอกนะว่าเมื่อคืนหนัก เสียงของนายเหมือนพึ่งตื่นนอนเลยว่ะ”“เออ ฉันพึ่งจะตื่น”ส