บทที่ 27

สายตาเวินซ่งกวาดผ่านเสิ่นหมิงถังที่อยุ่หลังเขา พูดเสียงเรียบ “ไม่ต้องหรอก ถงอู้รอฉันอยู่”

“เวินซ่ง”

สุดท้ายโจวอวี้ชวนก็มองเห็นความผิดปกติของเธอบ้าง เลยจับข้อมือเธอไว้ “รอก่อน”

เวินซ่งอยากดิ้นให้หลุด แต่เขาไม่ขยับสักนิด เพียงหันหลังพูดกับเสิ่นหมิงถัง “เธอไปที่รถก่อน”

“ได้ คุณมีอะไรก็คุยกับเสี่ยวซ่งดีๆ”

ภายนอกเสิ่นหมิงถังยังถือว่าใจกว้าง แต่กลับกำมือแน่น ก่อนขึ้นรถยังถลึงตาใส่เวินซ่งอย่างไม่สบอารมณ์

ปลายนิ้วโจวอวี้ชวนถูข้อมือด้านในของเวินซ่ง ไตร่ตรองแล้วพูด “เรื่องที่เธอทำร้ายหมิงถังในโรงพยาบาลครั้งก่อน หมิงถังรับปากว่าจะไม่แจ้งความ ไม่ถือสา ฉันเองก็รับปากหมิงถัง เรื่องย้ายบ้านให้เลื่อนไปก่อน”

ทั้งที่แค่ใช้วิธีเดียวกันคืนสนองกลับไปเท่านั้น แต่ตอนนี้เขาทำท่าเหมือนเสิ่นหมิงถังใจกว้างและไม่ถือสาหาความกับเธอ

ส่วนเขา ก็ต้องทำเพื่อเธอ ยอมรับปากคนที่ตัวเองชอบอย่างไม่มีทางเลือก โดยให้อยู่ที่บ้านต่อไป

ดูเหมือนพวกเขาต่างก็ต้องรับผิดชอบจากความวู่วามและไร้เหตุผลของเธอ

“ถ้าฉันเป็นคนอยากแจ้งความล่ะ?”

“อะไรนะ?”

“ฉันถูกผลักให้ตกจากบันไดที่สูงขนาดนั้น ล้มจนหัวแตกเลือดอาบ แจ้งความไม่ได้เหรอ?”