บทที่ 30

เวินซ่งที่ตามอยู่ข้างหลัง ตัวแข็งทื่อไปชั่วขณะ

แล้วค่อยกลับมาเป็นปกติ ตอนอวี๋เฉิงอั้นหันมองเธออย่างไม่สบายใจ

อวี๋เฉิงอั้นให้พวกเขาเข้าไปก่อน แต่เรียกเวินซ่งเอาไว้ “หากเธอรู้สึกอึดอัด ฉันจะให้เด็กคนนั้นกลับไปก่อน ไม่ให้เขาอยู่กินข้าว”

“อาจารย์ ฉันไม่เป็นไร”

ตั้งแต่เจอเขาที่ประเทศเยอรมนี เวินซ่งก็เตรียมใจไว้แล้ว

ขนาดอยู่ต่างประเทศยังเจอเขาได้ ถ้าต้องเจอกันอีก ก็ไม่น่าแปลกอะไร

ตอนนี้เขามีอำนาจล้นฟ้า อีกทั้งยังนิสัยผิดมนุษย์มนา ไม่มีความจำเป็นต้องให้อาจารย์ไปหักหน้าเขาเพราะเธอ

อวี๋เฉิงอั้นเห็นเธอสีหน้าสงบนิ่ง จึงตบบ่าเธอ “ปลงตกก็ดีแล้ว ถึงยังไงก็เป็นพี่น้องกัน เขาอาจจะมีความลำบากใจของเขาที่พูดไม่ได้...”

“อาจารย์”

เวินซ่งหลุบตาลง พร้อมพูดขัดเสียงค่อย “พวกเราเข้าไปเถอะค่ะ”

หลายปีมานี้ อาจารย์ไม่ใช่คนแรกที่พูดทำนองนี้กับเธอ

ความลำบากใจที่พูดไม่ได้

ถ้ามีความลำบากใจจริง ทำไมเขาไม่บอกเธอล่ะ แต่กลับทำเหมือนคนทิ้งขยะที่โยนเธอออกไปไกลๆ โดยไม่บอกอะไรสักคำ

พูดจนถึงที่สุด คำพูดนั้นของคุณหญิงใหญ่ตระกูลซางพูดได้ถูกต้องมาก

เขาที่เป็นคนสูงส่งอย่างนั้น ก็แค่เลี้ยงแมวเลี้ยงหมาตัวหนึ่งโดยไม่ตั