บทที่ 4

เสิ่นหมิงถังสีหน้าแข็งค้างไปทันที

เห็นรถคุ้นตาที่ด้านนอกแล้ว ในใจก็ลนลานขึ้นมา

ดวงตาคู่สวยของเธอจ้องถลึงใส่เวินซ่ง “เธอจงใจ? เธอจงใจใช่ไหม?!”

“พี่สะใภ้ใหญ่กำลังพูดอะไรกัน ทั้งที่เมื่อกี้นี้ฉันกำลังเตรียมของขวัญให้อวี้ชวนอยู่ข้างบนแท้ ๆ ทำไมเธอยังจะมาโทษฉันอีกล่ะ...”

ดวงตาทั้งสองข้างของเวินซ่งปกคลุมไปด้วยไอน้ำ

เห็นได้ชัดว่าได้รับความไม่เป็นธรรมไม่น้อย

ทันทีที่ลุงฉินผู้เป็นพ่อบ้านของบ้านใหญ่เข้ามา ก็ได้เห็นเหตุการณ์ฉากนี้เข้า

แล้วพอมองไปยังวิลล่าที่เละเทะจนไม่น่ามอง เขาก็ขมวดคิ้ว มองไปทางเสิ่นหมิงถัง “สะใภ้ใหญ่ คุณหญิงใหญ่ให้ผมมาแจ้งกับคุณว่า ในเมื่ออบรมสั่งสอนบุตรไม่ถูกวิธี คุณหญิงใหญ่ที่เป็นผู้อาวุโสมีแต่ต้องอบรมคุณก่อน”

เสิ่นหมิงถังเผยอปาก “อะไรนะ?”

ลุงฉินผายมือเป็นสัญลักษณ์ว่า ‘เชิญ’ “เชิญคุณไปที่สวน แล้วคุกเข่าสามชั่วโมง”

“ลุงฉิน...”

เวินซ่งเพิ่งเปล่งเสียง ลุงฉินก็ขัดคำพูดของเธอเอาไว้เสียก่อนอย่างเข้าใจแจ่มแจ้ง ด้วยการกล่าวน้ำเสียงอ่อนโยน “สะใภ้รอง คุณไม่ต้องพูดขอร้องอะไรทั้งนั้น ในพิธีศพของคุณชายใหญ่เมื่อหลายวันก่อน คุณเองก็ลำบากไม่น้อย ดูแลร่างกายเยอะ ๆ ดีกว่าครับ”

“...”

เปล่าเลย

เธอแค่อยากถามว่าสุขภาพร่างกายของคุณหญิงใหญ่ดีขึ้นมาบ้างหรือยัง

เธอจะได้เลือกเวลา เข้าไปพูดเรื่องหย่าสักหน่อย

โจวซื่อกรุ๊ปนั้น แม้ว่าโจวอวี้ชวนจะเป็นคนดูแลอยู่ ทว่าเรื่องในบ้านของตระกูลโจวนั้น ยังคงต้องทำตามสิ่งที่ทางบ้านใหญ่พูดเสมอมา

ต่อให้เสิ่นหมิงถังจะไม่เต็มใจอย่างไร ก็มีแต่ต้องไปคุกเข่าอยู่ที่สวนเท่านั้น

ในวันที่อากาศหนาวและพื้นเป็นหิมะ

คิด ๆ แล้วก็สมน้ำหน้า

เวินซ่งไม่เหลือบแลมองเธออีกแม้แต่น้อย เตรียมขึ้นไปชั้นบน

ป้าอู๋อดรู้สึกกลืนไม่เข้าคายไม่ออกขึ้นมาไม่ได้ “คุณนายคะ แล้วรูปวาดรูปนั้นจะทำยังไงดี?”

“ไม่ต้องสนใจ อีกเดี๋ยวก็มีคนมาเก็บไปเอง ไว้ซ่อมเรียบร้อยแล้วก็น่าจะส่งกลับมา”

เวินซ่งตอบง่าย ๆ

แน่นอนว่าเธอไม่มีทางบอกคนอื่นหรอกว่า รูปที่แขวนอยู่ในบ้านรูปนี้เป็นของปลอม

รูปของจริงถูกเธอนำไปจัดแสดงไว้ที่แกลเลอรี่ของเพื่อนแล้ว

สภาพสมบูรณ์ไร้รอยขีดข่วน

ถึงอย่างไร ความหวังที่ยิ่งใหญ่ที่สุดก่อนตายของคุณท่าน ก็คือการที่มีผู้คนมากมายได้เห็นผลงานภาพวาดของตนเอง

เอาไว้ในบ้านก็ออกจะน่าเสียดายเกินไป

“ยัยผู้หญิงนิสัยไม่ดี!”

เวินซ่งเพิ่งจะก้าวเดินขึ้นไปชั้นบน โจวสือคั่วก็เอ่ยปากด้วยความโกรธเกรี้ยวเสียแล้ว “ฉันโทรไปหาคุณอาเล็กแล้ว ไว้คุณอากลับมา เธอได้ตายแน่!”

“งั้นอาก็จะรอ”

“คุณอาจะต้องหย่ากับเธอแน่! ต่อไปเธอจะกลายเป็นแค่รองเท้าขาด ๆ ที่ไม่มีใครอยากได้!”

เวินซ่งหัวเราะ “เขาไม่ฟังเธอหรอก”

ระหว่างเขากับเสิ่นหมิงถังนั้น ยังต้องการตัวช่วยอำพรางอย่างเธออยู่

ทันทีที่หย่ากับเธอ คุณอาเล็กกับพี่สะใภ้ใหญ่ ชายโสดหญิงม่ายต้องอยู่ใต้ชายคาเดียวกัน

ชื่อเสียงของเสิ่นหมิงถังได้พังป่นปี้แน่

โจวอวี้ชวนไม่มีทางยอมให้เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น

...

โจวอวี้ชวนกลับมาอย่างรวดเร็ว

เสิ่นหมิงถังคุกเข่ายังไม่ทันถึงยี่สิบนาที เขาก็โผล่มาแล้ว

เสื้อคลุมสีดำผ้าสักหลาดตลอดทั้งตัว ช่วยขับให้เขาดูร่างกายสูงใหญ่ บุคลิกก็ยิ่งดูใจเย็นและสง่า

ทันทีที่ลงจากรถ ก็แทบจะวิ่งเข้าไปถึงตัวของเสิ่นหมิงถัง อุ้มเธอไว้ในอ้อมแขน แล้วสาวเท้ายาว ๆ ก้าวเขามาในบ้าน

วางเจ้าตัวลงบนโซฟา ตอนที่โจวอวี้ชวนทายาลงบนหัวเข่าที่ถูกความเย็นกัดจนแดงของเธอนั้น ไม่อาจปกปิดความเจ็บปวดในดวงตาได้เลย “เธอโง่หรือไง ให้เธอไปคุกเข่าก็ไปคุกเข่า”

“คุณย่าสั่งลงมาแล้ว ฉันจะไปทำอะไรได้”

เสิ่นหมิงถังดึงแขนเสื้อเขาไว้อย่างเบามือ ดวงตาทั้งสองข้างแดงก่ำ น้ำเสียงก็สั่นเครือ “อาชวน คุณหย่ากับเธอได้ไหม? เธอน่ากลัวเกินไป...”

โจวอวี้ชวนขมวดคิ้วเล็กน้อย “เธอหมายถึงเวินซ่ง?”

“ใช่”

เสิ่นหมิงถังกัดริมฝีปากล่างเล็กน้อย “คุณรู้ไหมว่าทำไมคั่วคั่วถึงทำผลงานรูปนั้นของคุณปู่พัง ก็เพราะว่าเธอจงใจชักนำ”

“คุณแม่พูดถูก!”

โจวสือคั่วเบะปาก บนขนตาประดับไปด้วยหยาดน้ำตา “คุณอาเล็ก วันนี้คุณอาผู้หญิงจงใจทำให้ผมกลัวอีกแล้ว บอกว่าสัตว์ประหลาดที่จะกินแขนของผมตัวนั้น ซ่อนอยู่ในรูปนั่น ผมก็เลย...”

“ไม่มีทาง”

ครั้นโจวอวี้ชวนปฏิเสธจบ มือใหญ่ก็วางลงบนศีรษะเขาด้วยความเอ็นดู “คั่วคั่วฟังผิดไปหรือเปล่า? นิสัยของคุณอาผู้หญิงน่ะดีที่สุดในบ้านเราแล้ว เมื่อคืนคุณอาเขาก็บอกแล้วว่าไม่ได้โกรธคั่วคั่ว ไม่มีทางทำให้คั่วคั่วตกใจกลัวอีกแน่”

“อีกอย่าง ก่อนที่คุณท่านจะเสียก็รักคุณอาผู้หญิงที่สุด คุณอาเขาไม่มีทางเอาเรื่องรูปวาดของคุณท่านมาล้อเล่นหรอกนะ”

คำพูดนี้ คือกำลังพูดกับเสิ่นหมิงถัง

เสิ่นหมิงถังไม่อยากจะเชื่อ “นี่คุณกำลังบอกว่าฉันกับคั่วคั่วจงใจใส่ร้ายเธองั้นเหรอ?”

“โจวอวี้ชวน!”

“คุณเปลี่ยนไปมากเลยนะ!”

คำกล่าวโทษนี้ ทำให้ในใจของโจวอวี้ชวนโมโหขึ้นมาอย่างไม่มีสาเหตุ ทว่าเมื่อเผชิญกับสายตาผิดหวังของเธอแล้ว โจวอวี้ชวนทำได้เพียงกดความเดือดดาลนั้นลงไป “หมิงถัง ตั้งแต่ตอนนั้นจนถึงตอนนี้ ฉันไม่เคยเปลี่ยนไปเลย”

เสิ่นหมิงถังจ้องเขา “คุณกล้าพูดไหมล่ะ ว่าคุณไม่รู้สึกหวั่นไหวกับเวินซ่งเลยแม้แต่เศษเสี้ยว คุณไม่เคยแตะต้องเธอเลยสักครั้ง?”

โจวอวี้ชวนเชื่อมั่นมาตลอด ว่าไม่มีอะไรให้ต้องรู้สึกละอายเมื่ออยู่ต่อหน้าเธอ

ทว่าเมื่อได้ยินคำถามนี้ เขาถึงกับตอบไม่ออก

แผ่นหลังของชายหนุ่มแข็งทื่อไปเล็กน้อย ขนตาปิดลงมา “ฉันไม่เคยแตะต้องเธอ”

เป็นเขาเองโจวอวี้ชวนคนนี้ ที่ทำไม่ดีกับเวินซ่ง

... “ฉันไม่เคยแตะต้องเธอ”

เวินซ่งมือหนึ่งจับหลังเอวไว้ มือหนึ่งถือกล่องของขวัญลงไปชั้นล่าง และได้ยินประโยคนี้เข้าพอดี

เป็นคำพูดที่ไม่อ้อมค้อมเลยสักนิด

เวินซ่งกระตุกมุมปากเย้ยหยัน ก้าวเท้าเดินเข้าไป “อวี้ชวน งานเลี้ยงครอบครัวตระกูลซางคืนพรุ่งนี้ คุณย่าให้ฉันมาถามคุณว่ามีเวลาว่างกลับไปหรือเปล่า”

คุณหญิงใหญ่ตระกูลซางกับพ่อแม่ของเวินซ่งนั้นรู้จักกันมานาน

หลังจากที่พวกเขาตายไปด้วยอุบัติเหตุ เวินซ่งก็ได้คุณหญิงใหญ่ตระกูลซางรับไปดูแลที่ตระกูลซาง

ในสายตาของคนภายนอก เวินซ่งถือว่าเป็นคนตระกูลซางครึ่งหนึ่ง

หลังจากที่เธอแต่งงานมาอยู่ในตระกูลโจว ตระกูลซางและตระกูลโจวทั้งสองตระกูลก็ไปมาหาสู่ทางธุรกิจกันเสมอ และไม่เคยขาดช่วง

เมื่อได้ยินแบบนั้น บางทีอาจเป็นเพราะโจวอวี้ชวนเพิ่งพูดคำพูดน่าละอายใจออกไป จึงรับคำทันที “ได้ คืนพรุ่งนี้ฉันจะกลับมารับเธอ แล้วกลับไปด้วยกัน”

“อืม”

เวินซ่งหลุบตามองกล่องของขวัญเล็กน้อย แล้วมองสองแม่ลูกคู่นั้นที่นั่งอยู่ข้าง ๆ เขา จึงไม่ได้พูดอะไรอีกอย่างรู้จักกาลเทศะ

หมุนตัวแล้วกำลังจะเดินออกประตูไป

วันนี้ถงอู้ได้รับชัยชนะในการทำคดี เลยนัดเธอออกมาเดินช็อปปิ้ง

ได้ยินว่าเธอขากะเผลก จึงทำได้แค่เปลี่ยนไปกินข้าวเพียงอย่างเดียว

“เสี่ยวซ่ง”

โจวอวี้ชวนเรียกเธอไว้โดยไม่รู้ตัว “เธอถืออะไรมาน่ะ?”

เวินซ่งหันกลับไปมอง พลางโบกกล่องของขวัญในมือ “ของขวัญน่ะ”

“ของขวัญ? มีเพื่อนเธอที่เกิดวันนี้ด้วยเหรอ?”

“ของขวัญวันครบรอบแต่งงานปีที่สาม เตรียมไว้ให้นาย”

“เสี่ยวซ่ง ขอโทษนะ...”

“ไม่เป็นไร นายงานยุ่ง จะลืมก็เรื่องธรรมดา”

เวินซ่งยังคงเป็นเหมือนดังเช่นที่ผ่ามา จ้องมองเขาด้วยดวงตากระจ่างใส ถือโอกาสยื่นกล่องของขวัญไปให้ กล่าวด้วยน้ำเสียงว่าง่ายอ่อนหวาน “ถึงยังไงอีกครึ่งเดือนก็จะถึงวันเกิดนายแล้ว ถือเป็นของขวัญวันเกิดก็ได้”

“พี่อวี้ชวน สุขสันต์วันเกิดล่วงหน้านะ!”

...แล้วก็ขอให้ฉัน สุขสัตว์วันหย่า