Chapter  13

Chapter  13

 “ถึงเฮียจะได้จูบแรกของหนูไป แต่จำไว้เลยว่าเฮียไม่มีวันจะได้หัวใจของหนู” แพรดาวหันมาสบตากับแววตาคมดุด้วยสายตาจริงจัง

“แล้วฉันเคยพูดหรือไง? ว่าอยากได้หัวใจของเธอ...” รันเวย์มองหญิงสาวด้วยแววตานิ่งๆ ก่อนจะเอามือผละออกจากกรอบประตู

“...” แพรดาวปรายตามองคนตัวสูงแค่เพียงแวบเดียว ก่อนจะหมุนตัวไปกดรหัสและเดินเข้าห้องไป และเมื่อแพรดาวกำลังจะปิดประตูห้อง ชายหนุ่มก็เอามือดันไว้ แล้วแทรกตัวเข้าไปในห้องของเธอ

“นี่...ออกไปเลยนะเฮีย ใครอนุญาตให้เฮียเข้ามาในห้องของหนูเนี่ย!” แพรดาวโวยวายเสียงดังด้วยความไม่พอใจ เวลาเธออยู่ใกล้เขาทีไรพานให้เธอหงุดหงิดใจทุกที เธออยากจะบ้าตายชะมัด ทำไมคุณพ่อของเธอถึงต้องให้เธอมาอยู่ห้องใกล้คนแบบเขาด้วยเนี่ย...

“หิวข้าว ทำอะไรให้กินหน่อย” รันเวย์พูดหน้าตาเฉย เขาก้มถอดรองเท้า ก่อนจะเดินไปนั่งบนโซฟาทำราวกับห้องของตัวเอง

“ออกไปจากห้องของหนูเลยนะเฮีย...” ขาเรียวสวยเดินไปหาคนตัวสูง มือบางฉุดคนตัวสูงให้ลุกขึ้นอย่างแรง เมื่อเขาทำท่าจะเอนกายลงนอนราบบนโซฟา

“ทำไมชอบไล่นักวะ”

“ก็หนูไม่อยากให้เฮียอยู่ด้วยไง ลุกขึ้นแล้วกลับห้องของเฮียไปเลยนะ ว้ายยย!!” แพรดาวเปล่งเสียงร้องตกใจ เมื่อมือสากฉุดรั้งเธอลงไปนอนบนโซฟา ก่อนจะสลับให้คนตัวเล็กอยู่ใต้ร่างของเขา

“จะให้ฉันกินข้าวหรือให้ฉันกินเธอ...” มือสากเอามือลูบไล้เรียวขา เขาเลื่อนมือสอดเข้าไปใต้เสื้อตัวบาง จนหญิงสาวรีบจับมือสากเอาไว้

“นะ...หนูทำกับข้าวไม่เป็น” ปากเล็กพูดตะกุกตะกักเสียงอ่อนลง

“หึ! เด็กดื้ออย่างเธอคงต้องสั่งสอนแบบนี้สินะ ถึงจะพูดดีได้”

“หนูไม่ได้ดื้อเลยนะเฮีย...” ปากเล็กยังคงเถียงคนตัวโตไม่หยุด ทั้งที่ตอนนี้เธอตกเป็นรองเขาอยู่

“โคตรจะดื้อเลย” มือสากเอามือบีบปลายคางมนด้วยความมันเขี้ยว

“ปล่อยหนูได้แล้ว ดะ...เดี๋ยวหนูไปทำไข่เจียวให้กินก็ได้ เฮียกินได้หรือเปล่าล่ะ?”

“ถ้าเธอเต็มใจทำให้ฉันกิน ฉันก็กินได้ทั้งนั้น” ปากหยักเอ่ยพูดตามที่ใจเขาคิด ซึ่งเขาไม่รู้ตัวเลยว่าคำพูดปกติของเขา พานทำให้ใจดวงน้อยเต้นแรงขึ้นอย่างไม่รู้สาเหตุ

“งะ...งั้นเฮียก็ลุกสิ หนูจะได้ไปทำไข่เจียวให้กิน”

ฟอด!

ใบหน้าหล่อเหลาฝังจมูกโด่งไปที่พวงแก้มนุ่มนิ่ม ก่อนที่จะหยัดตัวลุกขึ้น และดึงหญิงสาวขึ้นมาด้วย

“นิสัยเสีย ชอบขโมยหอมแก้มคนอื่น” หญิงสาวยู่ปากบ่นชายหนุ่ม และเอามือลูบแก้มตัวเองป้อยๆ แล้วหยัดตัวลุกขึ้นยืน

เพียะ!

“โอ๊ย! ตบก้นหนูทำไมเนี่ย” แพรดาวโวยวายเสียงดัง เมื่อเขาเอามือสากตบมาที่สะโพกลมมนของเธออย่างแรง จนเธอสะดุ้งตกใจเพราะเขาชักจะเหมือนโรคจิตขึ้นทุกวันแล้ว

“ทำไมถึงได้ชอบใส่กระโปรงสั้นๆ นัก ฮะ!” รันเวย์เอ่ยถามเสียงเข้ม เมื่อเห็นกระโปรงที่เธอสวมใส่ ถึงมันไม่ได้สั้นเหมือนเปิดเทอมวันแรก แต่เขาก็ไม่ชอบเลยสักนิดที่เธอสวมกระโปรงโชว์เรียวขาขาวแบบนี้

“ไม่เห็นสั้นตรงไหนเลยเฮีย เนี่ยหนูก็ใส่ยาวกว่าเดิมมากแล้วนะ” หญิงสาวถอยห่างจากที่เขาสองสามก้าว ก่อนจะหมุนตัวให้เขาดู จนใบหน้าหล่อเหลาหลุดยิ้มมุมปากให้กับท่าทางน่ารักของเธอ

“ยัยเด็กดื้อ!”

“แบร่ๆ ไม่ได้ดื้อสักหน่อย” แพรดาวแลบลิ้นให้คนตัวสูง ก่อนจะทำหน้าทะเล้นใส่เขา และรีบวิ่งเข้าห้องครัวไป

ยี่สิบนาทีผ่านไป...

ครืดดดด...

จานข้าวกลิ่นหอมฉุยถูกเลื่อนมาวางไว้ต่อหน้ารันเวย์ที่นั่งรออยู่ที่โต๊ะอาหาร

“...” รันเวย์เลิกคิ้วขึ้นสูงด้วยความแปลกใจ เมื่อเห็นจานข้าวกลิ่นหอมฉุยที่หญิงสาวเอามาเสิร์ฟ เพราะตอนแรกเขาคิดว่าเธอจะหุงข้าวทำอาหารไม่เป็นอย่างที่เธอพูดไว้ซะอีก

“เป็นไงล่ะ อย่างน้อยหนูก็เวฟข้าวเป็นนะ หนูเก่งไหมเฮีย” หญิงสาวเอามือเท้าคางมองเขาตาแป๋วและเอ่ยถามเขาราวกับเด็กๆ โดยที่ลืมตัวไปเลยว่าเธอเคยลั่นวาจาไว้ว่าเธอไม่ชอบคนร้ายกาจอย่างเขา

“อืม...เก่ง ไปเอาไข่เจียวมาสิ ฉันหิวข้าวละ” รันเวย์รีบบอกปัดไป เพราะแค่ยัยเด็กแสบทำตัวน่ารักใส่เขาเล็กน้อย ใจเขาของมันก็เต้นโครมครามอย่างบ้าคลั่งราวกับว่าเขาเนี่ยเป็นโรคหัวใจ

“มีแต่ข้าว ไข่เจียวมันไหม้ เฮียกินไม่ได้หรอก” ปากเล็กยู่ปากบอกเขา

“ไปเอามาดูสิ มันจะไหม้ขนาดไหนกันเชียว”

“เฮ้อ! บอกว่าไหม้ก็ไหม้สิ” หญิงสาวบ่นกระปอดกระแปดและเดินไปเอาไข่เจียวที่ไหม้เกรียมเป็นสีน้ำตาลเข้ม เอามาวางไว้ให้เขาด้วยสีหน้าเซ็ง

“...” รันเวย์ไม่พูดอะไร เขามองไข่เจียวสลับกับใบหน้าสะสวย

“เฮ้อ...เห็นแล้วใช่ไหมว่าหนูทำกับข้าวไม่เป็นอะ” แพรดาวเอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงเง้างอน เพราะเธอคิดว่าเขาคงจะต้องหัวเราะไข่เจียวที่ไหม้เกรียมของเธออยู่ในใจแน่ๆ

“ฉันก็ไม่ได้ว่าอะไรเธอหนิ” รันเวย์พูดได้เพียงเท่านั้น เขาก็ตักไข่เจียวกินกับข้าว โดยไม่พูดไม่จาหรือไม่แสดงความรู้สึกว่าไข่เจียวของเธอรสชาติเป็นแบบไหน เขาตักข้าวเข้าปากครั้งแล้วครั้งเล่า จนกระทั่งข้าวและไข่เจียวหมดเกลี้ยงจาน

“กินลงไปได้ยังไงไข่เจียวไหม้ๆ แบบนี้” แพรดาวเอ่ยถามอย่างไม่เชื่อสายตาตัวเอง และมองเขาด้วยความรู้สึกหลากหลายว่าทำไมเขาถึงยอมกินไข่เจียวไหม้ๆ ของเธอ ทั้งที่คนอย่างเขาจะสั่งอาหารดีกว่านี้จากภัตตาคารมากินก็ย่อมได้

“รสชาติมันก็ไม่ได้เลวร้ายอะไรหนิ” รันเวย์เอ่ยตอบน้ำเสียงนิ่ง ก่อนจะยกน้ำเปล่าขึ้นดื่มหมดแก้ว

“...”