Chapter 12

Chapter 12

“ของแกไม่ยากเลยยัยแพร” สปายหยุดชะงักเท้าเดิน จึงทำให้แพรดาวและมัดหมี่หยุดชะงักเดินไปด้วย

“แกคิดว่าเป็นคำใบ้ของใครเหรอ? ยัยปาย” แพรดาวเอ่ยถามสปายและเข้าไปเขย่าแขนสปายราวกับเด็กๆ เหมือนต้องการคำตอบ

“ฉันคิดว่าต้องเป็นพี่ไทเกอร์แน่เลย เพราะพี่เขาดูแบดบอยกร้าวใจที่สุดของสาขาเราอะ โอ๊ย! ขอเปลี่ยนได้ไหมยัยแพร อยากได้พี่ไทเกอร์เป็นพี่รหัส...” สปายเข้าไปโอบกอดแพรดาวด้วยน้ำเสียงออดอ้อนเชิงหยอกล้อ

“โนค่ะ เพราะพี่เขางานดี เหมาะแก่การเป็นพี่รหัสของฉัน” แพรดาวเชิดหน้าขึ้นและกอดอกอย่างภูมิใจที่รู้ว่าใครเป็นพี่รหัสของเธอ

“ชิ!...” สปายจิ๊ปากใส่แพรดาวอย่างไม่จริงจังนัก ก่อนจะพูดคำใบ้ของเธอขึ้นมาบ้าง

“พวกแก ช่วยคิดคำใบ้ของฉันหน่อยสิ อะไรคือร้อนแรงอย่างกับพายุหมุน”

“ของแกก็ง่ายมากยัยปาย” มัดหมี่เอ่ยขึ้น

“ถ้าฉันพูดบอกไป แกจะให้อะไรฉัน” มัดหมี่เอ่ยขึ้นอย่างเจ้าเล่ห์

“แกบอกฉันมาเดี๋ยวนี้...ยัยมัด” สปายกระทืบเท้าเร่าๆ ราวกับเด็กน้อยโดนขัดใจ

“บอกมันไปเถอะยัยมัด ฉันกลัวยัยปายมันจะไปนอนดิ้นที่พื้น ฮ่าๆ...” แพรดาวหัวเราะขบขัน เมื่อเห็นท่าทางชักดิ้นชักงอของเพื่อนสาว

“เออๆ ฉันให้แกจับนมฉันหนึ่งทีก็ได้ยัยมัด แต่แกต้องบอกฉันก่อนว่าใครเป็นพี่รหัสของฉัน” สปายเอ่ยขึ้นอย่างขบขัน

“ยัยบ้า ฉันไม่ใช่เลสนะยะ” มัดหมี่เอ่ยขึ้นด้วยสีหน้ายิ้มๆ

“บอกมาสักทีสิ พี่มัดคนสวยของน้อน” สปายทำตาปริบๆ ออดอ้อนมัดหมี่เพราะเธอคิดไม่ออกจริงๆ

“ก็พี่ไต้ฝุ่นไง ไต้ฝุ่นแปลว่าพายุ ส่วนร้อนแรง ก็น่าจะเป็นเสน่ห์ที่ร้อนแรงของพี่เขาหรือเปล่า” มัดหมี่เอ่ยพูดวิเคราะห์ไปเป็นสเต็ป

“โอ้โห ใช่เลย พี่ไต้ฝุ่นแน่ๆ แกคิดออกได้ยังไงอะ ยัยมัด” สปายเข้าไปโอบกอดเพื่อนสาว

“ก็เพราะว่าฉันเก่งไงยะ คิกๆ” มัดหมี่เอามือป้องปากหัวเราะ

“หัวเราะแบบนี้ คิดคำใบ้ของตัวเองออกไหมยะ?” แพรดาวเอ่ยถามมัดหมี่

“คิดไม่ออกเลย ช่วยฉันคิดหน่อยสิ ยัยแพร ยัยปาย” มัดหมี่เข้าไปเขย่าแขนแพรดาวและสปายอย่างออดอ้อนบ้าง

“พระจันทร์งั้นเหรอ?” สปายเอ่ยทวนคำใบ้ของมัดหมี่ ก่อนจะเอามือนวดขมับตัวเองทำท่าคิดหนัก

“พระจันทร์อยู่บนท้องฟ้าในช่วงเวลากลางคืน ซึ่งพระจันทร์ต้องเคียงคู่กับดาว ฉันคิดว่าพี่รหัสแกน่าจะเป็นดาวคณะ และพี่คนนั้นก็น่าจะเป็นพี่ลลิณ ซึ่งชื่อของพี่เขาแปลว่าพระจันทร์” เมื่อแพรดาวพูดจบ เธอก็ยักไหล่ขึ้นและยักคิ้วหลิ่วตาให้กับมัดหมี่และสปาย ที่เธอสามารถถอดคำใบ้ออกมาราวกับโคนัน  

แปะ! แปะ!

“สุดยอด ยัยแพรข้าน้อยขอคาราวะ ฮ่าๆ” มัดหมี่ปรบมือเปาะแปะให้แพรดาว

“แล้วเราจะทำยังไงให้พวกพี่เขารับเราเป็นน้องรหัสอะ” สปายเอ่ยขึ้น

“เอาไว้ค่อยคิดวิธีวันอื่น วันนี้พวกเราไปนอนให้สบายใจก่อนเถอะ อย่างน้อยเราก็รู้แล้วว่าใครเป็นพี่รหัสเรา” แพรดาวเสนอความเห็นขึ้น

“เออ..นั่นสิ งั้นเจอกันวันจันทร์นะ” สปายโบกมือลาแพรดาวและมัดหมี่

“โอเค...เจอกันวันจันทร์ วันหยุดมีอะไรก็แชตไลน์กลุ่มมา” แพรดาวยกมือโบกไปมาให้เพื่อนทั้งสองของเธอ

“เจอกัน บ๊าย” มัดหมี่เอ่ยขึ้นเป็นคนสุดท้าย จากนั้นทั้งสามก็แยกย้ายไปขึ้นรถของตัวเอง

@คอนโดหรู

ตึก! ตึก!

เสียงรองเท้าส้นสูงกระทบพื้น เมื่อหญิงสาวเดินสะบัดขาเข้าคอนโดราวกับนางแบบ ปากเล็กเบ้ขึ้นเล็กน้อย เมื่อเห็นรันเวย์กำลังเดินเข้ามาในคอนโดเหมือนกัน เธอแกล้งก้มหน้าก้มตาเล่นมือถือ และโพสต์คำใบ้ของพี่รหัสลงไอจี

I*

Lady_PraeDao  คำใบ้ของรุ่นพี่คนไหนน่า เสือร้ายของคณะ??

ถูกใจโดย Spy_ZaZa  และคนอื่นๆ 2,500 คน

Mudmee_ee อุ๊บ! ยากมว้ากกก...ไม่รู้เลย

Spy_ZaZa  อยากได้คำใบ้เน้ ! แงง! เปลี่ยนกันมะ

ติ๊ง!

เมื่อประตูลิฟต์เปิดออกแพรดาวก็รีบก้าวขาเรียวเข้าไปในลิฟต์ทันที และทำท่าจะกดปิดประตูลิฟต์ แต่คนตัวสูงเอามือมาขวางไว้เสียก่อน

“สาบานเถอะ...ว่าเธอมองไม่เห็นฉัน” เสียงเข้มเอ่ยขึ้น

“อุ๊ย...เฮียเวย์มาตั้งแต่เมื่อไหร่คะ หนูมองไม่เห็นเลย” หญิงสาวละสายตาจากมือถือ และมองคนตัวสูงที่ใส่เสื้อยืดสีดำ โดยที่มีเสื้อช็อปพาดบ่าไว้ราวกับนักเลง

“หึ...ถ้าไม่โดนสั่งสอนบ่อยๆ นิสัยเสียแบบนี้ก็คงไม่ดีขึ้นเลยสินะ”

“ว้ายยย...อื้อ~” มือสากกระชากคนตัวเล็กเข้ามาหาตัว ก่อนจะฉกจูบริมฝีปากอวบอิ่มอย่างหนักหน่วง เมื่อเธอแกล้งทำเป็นมองไม่เห็นเขา คนอย่างเธอมันดื้อรั้นขึ้นทุกวัน และคนอย่างเขาก็ชอบปราบพยศเด็กดื้ออย่างเธอเสียด้วย

 “อื้ม~” ลิ้นร้อนเกี่ยวตวัดลิ้นเล็กอย่างดูดดื่ม โดยไม่ได้สนใจกำปั้นเล็กที่ทุบเข้ามาที่แผงหน้าอกแกร่งของเขาอย่างแรง ปากหยักบดขยี้ริมฝีปากอวบอิ่มอย่างหนักหน่วง ราวกับต้องการสั่งสอนคนตัวเล็กที่บังอาจเมินเฉยทำราวกับเขาไม่มีตัวตน

ติ๊ง!

พลั่ก!

“ไอ้บ้า! ไอ้คนเถื่อน! ไอ้คนฉวยโอกาส!” แพรดาวผลักคนตัวสูงออกอย่างแรง ก่อนจะตะคอกด่าเขาเสียงดัง เมื่อเขาชอบฉวยโอกาสกับเธอ และนี่ก็ไม่ใช่ครั้งแรกที่เขาทำแบบนี้กับเธอ แต่เขาจะทำทุกครั้งที่มีโอกาส เธอเกลียดคนร้ายกาจอย่างเขาที่สุด

“ถ้าเธอด่าฉันอีกรอบ อย่าหาว่าฉันไม่เตือน” รันเวย์พูดเสียงเข้ม และเดินตามไล่หลังแพรดาว

“ทำไมหนูจะด่าเฮียไม่ได้ ในเมื่อเฮียขโมยจูบของหนู ทั้งที่หนูกะเก็บจูบแรกไว้ให้คนที่หนูรัก แต่เฮียกลับขโมยมันไปจากแฟนในอนาคตของหนู” แพรดาวหันไปเผชิญหน้ากับคนตัวสูงและเถียงเขากลับฉอดๆ อย่างไม่เกรงกลัว

“เหอะ! อยากเก็บจูบแรกไว้ให้แฟนในอนาคตของเธองั้นเหรอ?” รันเวย์ยกยิ้มมุมปาก ใบหน้าหล่อเหลาเลิกคิ้วขึ้นสูง ขาแกร่งก้าวเข้าไปประชิดตัวหญิงสาว จนทำให้หลังบางพิงเข้ากับบานประตูอย่างไม่มีทางหลีกหนี แขนแกร่งเอามือค้ำยันไปที่ประตู จนกลายเป็นว่าหญิงสาวอยู่ในอ้อมกอดของเขา

“ถะ...ถอยออกไปเลยนะเฮีย อย่าคิดจะมาทำอะไรบ้าๆ กับหนูนะ” หญิงสาวเอ่ยบอกคนตัวสูงเสียงสั่น

“กลัวเหรอ? เสียงสั่นเชียว” นิ้วเรียวยาวเอามือแตะไปบนริมฝีปากอวบอิ่ม ก่อนจะเกลี่ยเล่นริมฝีปากอวบอิ่มอย่างหลงใหลกับความหอมหวานของมัน

“ละ...เลิกแกล้งหนูสักที” แพรดาวเบือนหน้าหนี จนปลายนิ้วยาวหลุดออกจากริมฝีปากอวบอิ่ม

“ฉันไม่ได้แกล้ง แต่ฉันเอาจริง...” คนตัวสูงโน้มตัวไปซุกไซ้ซอกคอขาว ทำให้ลมหายใจร้อนเป่ารดไปที่ลำคอระหง จนทำให้คนตัวเล็กใจเต้นตึกตักอย่างบ้าคลั่งอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน

“อย่าคิดที่จะเอาจูบแรกไปให้ใคร เพราะจูบแรกของเธอมันเป็นของฉันตั้งแต่วันนั้นแล้ว” คนตัวสูงกระซิบบอกหญิงสาวด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำ ก่อนจะฝังจมูกโด่งไปที่แก้มนวลฟอดหนึ่ง ‘ฟอด’

“ถึงเฮียจะได้จูบแรกของหนูไป แต่จำไว้เลยว่าเฮียไม่มีวันจะได้หัวใจของหนู” แพรดาวหันมาสบตากับแววตาคมดุด้วยสายตาจริงจัง

“แล้วฉันเคยพูดหรือไง? ว่าอยากได้หัวใจของเธอ...”