คนเจ็บอย่าพูดมาก

เอเดรียนยิ้มและเอื้อมมือไปกุมมือของอลิซไว้ "โรงพยาบาลมีไว้สำหรับคนที่ไม่มีหมอส่วนตัวอย่างพี่" เขาพูดพร้อมกับขยิบตาอย่างขี้เล่น

อลิซกลอกตาเล็กน้อย แต่ริมฝีปากของเธอยังคงยิ้ม "ยังจะมาเล่นมุกอีก" เธอพึมพำ

"เป็นห่วงพี่เหรอ?" เอเดรียนพูดด้วยน้ำเสียงจริงจังขึ้น "ทำไมล่ะ?"

อลิซลังเลอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะมองลงไปที่มือที่ประสานกัน "ก็เพราะ... อลิซไม่รู้สิ เป็นใครเห็นแบบนั้นก็ต้องเป็นห่วงรึเปล่าคะ?" เธอยังคงปากแข็ง

เอเดรียนกุมมือเธออย่างเบามือ “หึหึ พี่ไม่เป็นอะไรแล้ว..”

อลิซรู้สึกสับสนในใจขณะมองเอเดรียน แม้คำพูดล้อเล่นของเขาจะทำให้บรรยากาศผ่อนคลายลง แต่เธอก็ไม่สามารถสลัดความกังวลที่มีต่อเขาได้ เธอพยายามซ่อนความรู้สึกเหล่านั้นไว้ใต้รอยยิ้ม แต่เอเดรียนก็สามารถมองทะลุผ่านมันได้อย่างง่ายดาย

“เป็นห่วงก็บอกมาสิ หึหึ” เอเดรียนแหย่เธอเล่น

อลิซทำหน้ามุ่ย พยายามปิดบังความรู้สึกที่แท้จริง “เปล่านะคะ...” เธอพูดพลางเบี่ยงสายตา “อลิซก็อยู่กับพี่มาสักพักแล้ว มันก็แค่...รู้สึกผูกพันตามธรรมชาติเท่านั้นเอง” แก้มของเธอเริ่มมีสีระเรื่อ “พี่ดูแลอลิซอย่างดี มันก็ยุติธรรมที่อลิซจะทำแบบเดียวกัน...”

เอเดรียนเลิกคิ้วอย่า