8ขอแค่รอด

บทที่8

ตัดมาที่ตอนเย็น รสรินทร์นั่งกินข้าวเงียบ ๆ เขาเองก็กินอย่างเงียบ ๆ เช่นกัน เธอมองส้อมในมืออยู่นาน พร้อมกับคิดไปเรื่อย ๆ

“ถ้าคิดจะใช้ส้อมแทงกูมึงคิดผิด” นิโคลัสเอ่ยพร้อมกับปรายตามองเธอ

“ฉันไม่ได้คิดอะไร” เธอเอ่ยเรียบ ๆ

“กินข้าวเสร็จเตรียมตัวไว้เลย ถ้ากูพอใจกูปล่อยมึงไปแน่นอน”

“งั้นเริ่มเลย” รสรินทร์เอ่ยพร้อมกับลุกขึ้นยืน ในเมื่อเธอไม่มีสิทธิ์ต่อรองอะไร เธอต้องยอมรับมัน แม้ในใจอยากจะร้องไห้เพียงใด ก็ไม่อาจจะร้องไห้ได้ เพราะถ้าเขาไม่พอใจ อิสรภาพของเธอจะน้อยลงทันที แม้จะไม่เชื่อคำพูดว่าเขาจะปล่อย แต่เธอก็ต้องเสี่ยง​ รู้ทั้งรู้ว่าเปอร์เซ็นต์ที่เขาจะพูดจริงมันน้อยมาก และดูเหมือนว่าเธอจะไม่มีหวัง แต่ถึงแม้ว่าความหวังมันจะน้อยนิดเธอก็ยังหวังมันอยู่ดี

“หึ” นิโคลัสหัวเราะผ่านลำคอออกมาเบา ๆ อย่างพึงพอใจ ก่อนจะดื่มน้ำแล้วลุกขึ้นยืน

“งั้นไปอาบก่อนแล้วกัน” รสรินทร์เอ่ยจากนั้นก็เข้าไปในห้องน้ำ เธออาบน้ำชำระตัวอยู่นานมาก พออาบเสร็จเธอก็เดินออกมา นิโคลัสนอนอยู่บนเตียงพร้อมกับมองมาที่เธอ รสรินทร์เม้มปากเป็นเส้นตรง จากนั้นก็สลัดผ้าเช็ดตัวที่พันร่างออก พร้อมกับเดินนวยนาดมาหานิโคลัสที่เตียง

“ขึ้นมา