ไออุ่นจากอ้อมกอด

ต่อมา...

ดลธีกอดอกทิ้งร่างสูงพิงข้างรถยนต์ของตัวเองเขี่ยปลายเท้าลงบนพื้นเต็มไปด้วยใบไม้ใบหญ้าระหว่างใช้ความคิด กระทั่งเสียงฝีเท้าหนัก ๆ ก้าวเข้ามาใกล้ ถึงเปลี่ยนอิริยาบถ วาดแขนไปด้านหลังเท้ากับกระโปรงด้านหน้า

“ไหนบอกว่าไปธุระแค่แป๊บเดียวไง ทำไมพึ่งมาเอาตอนนี้วะ” ยิ่งคำถามใส่เพื่อนทันทีเมื่อการันต์หยุดอยู่ตรงหน้า

“ก็ไม่ได้นานอะไรนี่หว่า ไม่ถึงชั่วโมงด้วยซ้ำ”

ยกนาฬิกาข้อมือสีเหลืองทองของแบรนด์ดังขึ้นมาดูก็เห็นว่ายังไม่เกินสี่ทุ่มด้วยซ้ำ เขาวางท่อนแขนแนบลำตัวแล้วเตรียมจะอ้อมไปอีกฝั่ง ทว่าก็ถูกรั้งไว้ด้วยเสียงเข้มจากเจ้าของรถเสียก่อน

“มึงไปทำอะไรมา?”

ดลธียืดตัวตรงเผยความสงสัยออกมาทางสีหน้าและแววตาจนหมดสิ้น พลางก้าวไปยืนตรงหน้าในระยะห่างกันไม่กี่คืบจากปลายเท้าของการันต์ ด้วยความสูงที่ไม่ได้ต่างมากนัก จึงพอทำให้ทั้งสองมองเห็นแววตาของอีกฝ่ายได้ชัดเจน

“ก็บอกไปแล้วว่าจะไปถามเรื่องของพี่กรณ์กับพี่วีไง”

“ด้วยการไปกอดกับลูกสาวคนที่ยังไม่ทันได้เผานะเหรอวะ”

“ไอ้ดล! มึงพูดดี ๆ อย่าทำให้คนอื่นเสียหาย” ตอนแรกก็คิดว่าตนเองตาฝาดที่เห็นสีหน้าบึ้งตึง แต่ดูท่าแล้วมันคงคิดไปถึงไหนต่อไหนแล้วแน่ ๆ

“กูจะไม่พูดถ้าไม่เห็นกับตา มึงเป็นคนบอกเองว่าพี่รงค์คือพี่ชาย แล้วเด็กคนนั้นก็ลูกสาวเขา มึงคิดอะไรอยู่วะ” กดเสียงต่ำในลำคอเพื่อให้ได้ยินกันแค่สองคน

“กูไม่ได้คิดอะไร แล้วถ้ามึงจะมีสมองสักหน่อยก็ควรจะพิจารณาสักนิด ว่าถ้าจะทำเรื่องพรรค์นั้นเขาจะทำในเขตวัดไหม?”

ปลายเท้าของเขาชนกับของดลธีพลางยื่นหน้าเข้าไปใกล้จนลมหายใจพ่นใส่กัน 

“มึงนี่มัน!”

ดลธีสบถออกมาเพียงเท่านั้นแล้วเลียริมฝีปากแห้งผากของตัวเอง พยายามไม่หัวเสียเพื่อทำลายบรรยากาศให้ยิ่งอึมครึมมากไปกว่านี้

“แล้วทำไมต้องไปแอบคุยกันในที่ลับตาแล้วก็มืดแบบนั้นด้วยวะ ถ้ามีคนเห็นแล้วไม่ได้แค่เดินออกมาเงียบ ๆ อย่างกู อะไรจะเกิดขึ้น คิดบ้างไหม”

“ขอโทษที่คิดน้อยไปหน่อย ตรงนั้นก็ไม่ถือว่าลับตาอะไรเป็นที่โล่งด้วยซ้ำ อีกอย่างกูก็บริสุทธิ์ใจตั้งแต่แรก”

“คนบริสุทธิ์ใจ? แต่ให้กูดึงความสนใจจากคนอื่นไว้ว่างั้น”

“ก็ถ้ามึงจะสังเกตสักนิด จะรู้ว่าทำไมกูถึงต้องทำแบบนั้น ตั้งแต่มาถึงนอกจากในศาลาเปรมยุดาก็แทบไม่ออกมาพบเจอใครเลย และไม่เห็นว่าจะมีใครคอยดูแลเธอด้วยซ้ำ แล้วมึงคิดว่าคนแบบนี้จะให้คนที่ไม่ได้เจอกันทุกวันอย่างเราเข้าไปคุยด้วยไหม”

ค่อย ๆ ไตร่ตรองทบทวนตามคำพูดของการันต์ ทำให้เขาลดความตึงเครียดลงก็เป็นอย่างนั้นจริง เธอแทบจะเก็บตัวพูดอย่างนี้เลยก็ได้ ถามคำตอบคำ เพื่อนพ้องก็มีไม่กี่คนเห็นมาทักทายแล้วก็จากไป ซึ่งผิดไปจากวัยรุ่นคนอื่น ๆ ในวัยเดียวกันมาก

“อืม กูเข้าใจแล้ว แต่ถึงจะเป็นอย่างที่มึงว่า...ปากคนน่ากลัวกว่าอะไรนะเว้ย มึงเป็นผู้ชายแล้วก็เป็นคนที่อื่นถูกนินทาพอกลับไปก็ไม่ต้องรับรู้อะไร แต่น้องสิกูเป็นห่วงถึงได้โมโห ขอโทษด้วยแล้วกัน” เมื่อรู้ตัวว่าเอาอารมณ์ขึ้นนำก็ไม่ลืมที่จะขอโทษในความหุนหันพลันแล่นของตัวเอง

ไม่ผิด! ปากคนน่ากลัวที่สุด สามารถทำลายคนได้มานักต่อนัก ข้อนี้จดจำอยู่ในสมองเขามาเนิ่นนาน 

แต่แล้วทำไมครั้งนี้ถึงหลงลืมมันไปเสียสิ้น เพียงแค่เห็นดวงตาอ้างว้างคู่นั้นก็ทำให้คนที่ยึดหลักเหตุผลมาตลอดกลับไม่สนใจมันไปแล้ว

แม้การันต์จะกลับไปนานแล้วแต่เปรมยุดาก็ไม่ได้จากไปไหน ไออุ่นจากอ้อมกอดของคนตัวใหญ่ยังอบอวลอยู่รอบกาย นอกจากพ่อแล้วเธอไม่เคยให้ใครใกล้ชิดขนาดนี้!

“ป้าก็ว่าเอ็งหายไปไหนมาอยู่ตรงนี้นี่เอง เข้าไปข้างในหน่อยท่านกำนันกับพ่อทิมมาไหว้ศพพ่อกับแม่เอ็งแหนะ ออกมาต้อนรับเขาหน่อย”

ยังไม่ทันอยู่กับความอุ่นใจได้นาน ความกังวลก็มาทำให้กลัดกลุ้มอีกแล้ว นี่มันเวลาไหนทำไมสองพ่อลูกถึงคิดจะมาไหว้พ่อกับแม่ตอนนี้กัน!

วินาทีแรกเมื่อก้าวเข้ามายังพื้นที่ของศาลาวัด เปรมยุดาก็รู้สึกอึดอัดกับสายตาของสองพ่อลูกนี้มาก กำนันเทพเป็นผู้มีอิทธิพลในพื้นที่ไม่ว่าใครก็ต่างอยากจะเอาตัวเองเข้าไปอยู่ในวงล้อมและเป็นคนของเขาแต่ไม่ใช่ครอบครัวของเธอ

เมื่อสองปีก่อนบังเอิญได้ไปทัศนศึกษาในตัวเมืองแล้วเจอกับทิมลูกชายของกำนันเทพเข้า หลังจากนั้นมาฝ่ายชายก็แวะเวียนมายังหมู่บ้านกลางน้ำด้วยเหตุผลใดเธอย่อมรู้ดี

ตอนนั้นเธออายุได้เพียงสิบหกปีหากนับแล้วก็เป็นเด็กผู้หญิงคนหนึ่งเท่านั้น ไม่เคยเอาเรื่องเพศตรงข้ามเข้ามาในหัวสมอง

อีกประการหนึ่งพ่อและแม่ก็ไม่เห็นด้วยแม้ว่าญาติผู้พี่คนอื่น ๆ จะพูดว่าเป็นเรื่องปกติของวัยรุ่น แต่สำหรับพวกท่านและเธอกลับไม่คิดอย่างนั้น ที่สำคัญเธอไม่ได้ชอบทิมและไม่คิดจะชอบเขาเลยแม้แต่นิดเดียว

“น้องเปรม”

ทิมเอ่ยทักหญิงสาวเฝ้าหมายปองเอาไว้นานด้วยรอยยิ้มกว้าง ไม่คิดสักนิดว่านี่เป็นงานศพเป็นวันที่เปรมยุดาเสียใจ ควรจะแสดงความเสียใจและวางตัวให้น่าเชื่อถือมากกว่า ทั้งที่เขาก็อายุยี่สิบกว่ามีการศึกษาที่ดีน่าจะรู้ข้อนี้ดีแต่กลับไม่นำมาใช้

“ลุงเสียใจด้วยนะหนูเปรม ติดธุระต่างจังหวัดหลายวันพอเสร็จแล้วก็รีบมาเลย ตาทิมก็ร้อนใจอยากมาดูแลหนูตั้งแต่วันแรกนั่นแหละ มา ๆ นั่งลงคุยกันหน่อย”

กำนันเทพเห็นสีหน้าเด็กสาวแล้วจึงเป็นฝ่ายบอกเหตุผลที่มาในเวลานี้ ตั้งแต่ครั้งแรกได้เจอกับเปรมยุดาก็รู้แล้วว่าเป็นเด็กมีความคิดรู้จักวางตัวมากกว่าคนก่อน ๆ ซึ่งลูกชายพาเข้ามาในบ้าน ฉะนั้นเธอจึงเหมาะที่สุดหากจะคบกับลูกชาย 

นางจันเมื่อเห็นว่าหลานสาวยังคงยืนอยู่ที่เดิมหลังจากรับไหว้แขกคนสำคัญแล้ว จึงดันหลังให้เปรมยุดานั่งเก้าอี้อีกตัวถัดจากทิมส่วนนางนั้นก็นั่งถัดจากหลานสาวอีกตัว

“แค่พ่อกำนันมีน้ำใจมาลาไอ้รงค์กับเมียมันก็ถือว่าเป็นเกียรติกับครอบครัวมันแล้วจ้ะ ฉันกับยัยเปรมก็เป็นแค่ชาวบ้านธรรมดาคนหนึ่ง หากว่าต้อนรับไม่ดีก็ขอโทษด้วย”

“ไม่เป็นไรขาดเหลืออะไรก็บอก ฉันยินดีช่วยเหลืออย่างเต็มที่”

“มะ...”

“ขอบคุณจ้ะพ่อกำนัน ฉันไม่รู้จะขอบคุณยังไง”

นางจันโพล่งออกมาก่อนที่เปรมยุดาจะปฏิเสธความช่วยเหลือจากกำนันเทพ

“น้องเปรมไม่ต้องคิดมากนะครับ พี่กับพ่อยินดีช่วยครอบครัวน้องเปรมทุกอย่างเลย”

“พ่อทิมเป็นคนดีสมกับเป็นลูกชายพ่อกำนัน มีน้ำใจกับชาวบ้านอย่างเรา แบบนี้อนาคตต้องเป็นตัวอย่างที่ดีเหมือนกำนันแน่ ๆ ว่าไหมจ๊ะ”

“ตั้งใจไว้อย่างนั้นอยู่แล้ว วันข้างหน้าเจ้าทิมต้องเข้ามาช่วยเหลือฉันและดูแลชาวบ้านไม่หนีไปไหนอยู่แล้ว”

“ใช่ไหมล่ะ ดีใจที่จะมีคนรุ่นใหม่เข้ามาพัฒนาตำบลของเราให้เจริญขึ้น”

ยิ่งฟังก็ยิ่งอยากจะพาตัวเองออกไปจากตรงนี้ ไหนล่ะความตั้งใจจะมาเคารพศพพ่อและแม่ นอกจากยกยอเอาความดีเข้าตัวเองก็ไม่เห็นจะมีอะไรเลย

ส่วนป้าก็เหลือเกินไม่รู้จะดีใจอะไรนักหนากับแค่คำพูดไม่กี่คำจากสองพ่อลูก หากไม่ใช่เพื่อประโยชน์ส่วนตนมีหรือจะเห็นพวกเขาในงานของใครน่ะ!

เปรมยุดาได้แค่คิดและเก็บความอัดอั้นเอาไว้อยู่ในใจ เธอไม่ใช่คนชอบพูดและยิ่งไม่ปริปากหากจะทำให้ตัวเองตกไปอยู่ภายใต้อำนาจของใครจนหาทางออกให้ตัวเองไม่ได้ หากไม่ใช่เพราะป้าจันเป็นญาติผู้ใหญ่แล้วยังให้ความช่วยเหลือแล้วละก็คงลุกออกไปจากตรงนี้นานแล้ว

กำนันเทพและลูกชายอยู่ต่ออีกไม่นานก็ขอลากลับ แต่ก่อนจะไปยังบอกกับนางจันว่าในวันพรุ่งนี้จะเป็นเจ้าภาพให้กับครอบครัวเปรมยุดา

พอได้ยินอย่างนั้นผู้เป็นป้าก็ไม่รีรอจะรับความช่วยจากพวกเขาทันควัน ถือว่าได้ลดค่าใช้จ่ายในส่วนนั้นลง แม้ว่าจะได้รับค่าตอบแทนมาจากคู่กรณีแล้วส่วนหนึ่ง แต่นางจันก็ยังคิดว่าเงินจำนวนนั้นยังต้องเอาไปใช้จ่ายในส่วนอื่น ๆ ดังนั้นเมื่อมีคนมาแบ่งเบาภาระก็ถือว่าดีไม่ใช่หรือ

“ต่อไปเวลาเจอกำนันหรือพ่อทิมเอ็งก็ทำหน้าให้มันดีกว่านี้หน่อย ต่อไปจะเป็นยังไงก็ไม่รู้ มีคนคอยดูแลอย่างสองพ่อลูกนั่นถือว่าเอ็งโชคดีแล้ว”