ตอนที่ 8 ไม่อยากเอาเปรียบ

 

ผ่านมาหนึ่งสัปดาห์แล้วที่อัญชิสามาอยู่บ้านของหมอเอกอาทิตย์ ตอนนี้เธอเริ่มปรับตัวได้และสนิทสนมกับคุณหมอหนุ่มมากขึ้นกว่าวันแรกที่เข้ามาอยู่ ในทุกวันทั้งสองจะรับประทานอาหารเช้าด้วยกันจากนั้นหมอเอกอาทิตย์จะไปทำงานที่โรงพยาบาล ส่วนหญิงสาวก็อยู่บ้านกับผักบุ้งเด็กรับใช้และเขาก็จะกลับมารับประทานอาหารกับเธอทุกเย็นถึงแม้งานจะยุ่งแต่ชายหนุ่มก็ดูแลเธอเป็นอย่างดี 

 ในบางวันเอกอาทิตย์มีผู้ป่วยที่ต้องดูแลอย่างต่อเนื่องแต่เขาก็จะกลับมารับประทานอาหารเย็นกับอัญชิสาก่อนจะกลับไปที่โรงพยาบาลอีกครั้ง เพราะว่าระหว่างบ้านของเขากับโรงพยาบาลนั้นอยู่ห่างกันไม่มากนัก ใช้เวลาขับรถไม่ถึงสิบนาทีด้วยซ้ำ

 วันนี้ก็เป็นอีกวันหนึ่งที่เขารีบกลับมารับประทานอาหารเย็นกับอัญชิสา หญิงสาวรู้สึกไม่ดีเลยที่ทำให้เขาต้องเหนื่อยมากขึ้นแบบนี้

 “อัญว่าถ้าหมอซันมีคนไข้ก็ไม่ต้องกลับมากินข้าวกับอัญหรอกนะคะ” 

 “แต่ผมไม่อยากให้อัญกินข้าวคนเดียว แล้วโรงพยาบาลก็ไม่ได้ไกลเลยนะครับ” 

 “แต่อัญเกรงใจหมอค่ะ ไหนจะต้องทำงานแล้วไหนจะต้องมาคอยกังวลเรื่องอัญอีก อัญคิดว่าอัญดูแลตัวเองได้ค่ะ” 

 “อย่าคิดมากอย่างนั้นสิครับอัญ สิ่งที่ผมทำอยู่มันไม่ได้ลำบากอะไรเลย” 

 “หมอเหนื่อยไหมคะ” เธอถามเขาอย่างเห็นใจ

 “ผมยอมรับครับว่าเหนื่อยแต่พอกลับมาบ้านได้มาเจออัญได้นอนพักตื่นเช้ามามันก็หายเหนื่อย อัญล่ะครับเป็นยังไงบ้างอยู่แต่ในบ้างคงเหงาแย่เลย อยากไปเที่ยวไหนหรือเปล่า” 

 “มันก็มีบ้างค่ะ แต่จะให้อัญออกไปข้างนอกตอนนี้มันก็ไม่สะดวกเท่าไหร่” เพราะตอนนี้หญิงสาวยังต้องใช้ไม้เท้าเพื่อช่วยพยุงตัวขณะเดิน

 “สัปดาห์หน้ามีวันหยุดยาวเราไปเที่ยวทะเลกันไหม” 

 “มันจะเป็นภาระของหมอซันหรือเปล่าคะ” 

 “ไม่หรอกครับ ถ้าอัญตกลงผมจะได้จองรีสอร์ตเอาที่รถจอดหน้าบ้านพักได้เลยอัญจะได้ไม่ต้องเดินไกล” 

 “แต่อัญว่า....” 

 “อย่าคิดมากสิครับ ผมเองก็อยากจะไปพักผ่อนด้วยตกลงเราไปเที่ยวกันนะอัญ” 

 “ก็ได้ค่ะ” เมื่อตกลงกันได้แล้วเอกอาทิตย์ก็รับประทานอาหารค่ำต่อก่อนจะกลับไปดูแลผู้ป่วยที่โรงพยาบาลอีกครั้ง

 “ผมอาจจะกลับดึกหน่อยนะอัญไม่ต้องรอผมนะครับ” เขารีบบอกเพราะทุกครั้งเวลากลับมาบ้านมักจะเจออัญชิสารออยู่ที่ห้องรับแขกเสมอ

 “ค่ะหมอซัน” 

 อัญชิสากลับเข้าห้องนอนของตนเองเมื่อหมอเอกอาทิตย์ขับรถกลับไปโรงพยาบาลแล้ว เธอหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูตารางเวรของอังคณาเมื่อเห็นว่าวันนี้เพื่อนของตนเวรเช้าเธอจึงโทรศัพท์ไปหาทันที

 “ว่าไงอัญกินข้าวหรือยัง” 

 “เรียบร้อยแล้วอุ๋มล่ะหินหรือยัง” 

 “อุ้มไปกินก๋วยเตี๋ยวข้างโรงพยาบาลเพิ่งเดินกลับมาถึงห้องเมื่อกี้นี้เอง” 

 “พรุ่งนี้วันหยุดใช่มั้ย” 

 “อือ พรุ่งนี้อุ๋มหยุด อุ๋มว่าจะเข้าไปหาอัญที่บ้านอัญอยากได้อะไรไหมอุ๋มจะซื้อเข้าไปให้” 

 “ไม่เป็นไรหรอกแต่อัญอยากให้อุ๋มพาอัญไปธนาคารหน่อย ว่าจะให้ธนาคารผูกบัญชีกับแอพในโทรศัพท์” 

 “ได้สิเดี๋ยวพรุ่งนี้อุ๋มไปรับนะ เสร็จธุระแล้วเราไปกินอาหารญี่ปุ่นต่อกันไหม เราไม่ได้กินด้วยกันนานแล้ว” 

 “อัญชอบอาหารญี่ปุ่นเหรอ” 

 “อือ เราสองคนชอบมากเลยแต่ก่อนถ้าเงินเดือนออกเราก็จะ ไปกินอาหารญี่ปุ่นหรือไม่ก็ไปกินชาบู ถ้าอัญได้ไปกินอะไรเดิมๆ ก็อาจจะนึกอะไรออกก็ได้นะ พรุ่งนี้อุ๋มไปรับอัญที่บ้านนะซักสิบเอ็ด โมงดีไหมทำธุระเสร็จก็น่าจะเที่ยงพอดี” 

 “ตกลงจ้ะ งั้นอัญขอเป็นเจ้ามือนะ” 

 “ได้ไงล่ะปกติเราก็หารกันทุกครั้ง” 

 “แต่ช่วงนี้อัญรบกวนอุ๋มบ่อยเหลือเกินอัญก็อยากจะเลี้ยงอุ๋มบ้าง” 

 “แต่อัญไม่มีเงินเดือนนะ” 

 “อัญมาอยู่ที่บ้านหมอซันแทบไม่ได้ใช้จ่ายอะไรเลยนะ ให้อัญเลี้ยงเถอะนะ” 

 “ก็ได้ๆ ตกลงพรุ่งนี้อัญเป็นคนเลี้ยงแต่ครั้งหน้าขออุ๋มเป็นคนจ่ายนะ” 

 “ตกลงจ้ะ” 

 เมื่อวางสายจากเพื่อนแล้วอัญชิสาก็เตรียมสมุดธนาคาร จากนั้นก็เตรียมตัวเข้านอน แต่ไม่ว่าจะพยายามข่มตาหลับเท่าไหร่ก็ยังนอนไม่หลับใจมันยังกังวลเพราะตอนนี้หมอเอกอาทิตย์ยังไม่กลับมาถึงบ้าน

 หญิงสาวออกมารอเขาที่ห้องรับแขกอย่างเคยถึงแม้เขาจะสั่งไว้แล้วก็ตามว่าคืนนี้อาจจะกลับดึก มันเป็นความเคยชินบางอย่างที่จะรอคุยกับเขาก่อนเข้านอน 

 อัญชิสาไม่รู้ว่าก่อนหน้านั้นความสัมพันธ์ของตนเองกับหมอเอกอาทิตย์เป็นแบบไหนแต่หนึ่งสัปดาห์ที่ผ่านมามันก็ทำให้เห็นแล้วว่าเขาเป็นผู้ชายที่ค่อนข้างใจดีอบอุ่น เธอเริ่มเชื่อแล้วว่าเธอกับคุณหมอหนุ่มเป็นแฟนกันจริงๆ อัญชิสารู้สึกอบอุ่นและปลอดภัยเวลาที่มีหมอเอกอาทิตย์อยู่ใกล้ๆ

 ตอนนี้หญิงสาวเริ่มคิดแล้วว่าถ้าหากความทรงจำไม่กลับมาจริงๆ การใช้ชีวิตแบบนี้มันก็ไม่ได้เลวร้ายสักเท่าไหร่ แต่เธอก็ไม่คิดจะอยู่ที่นี่ไปตลอด ถ้าหากกระดูกที่ข้อเท้าประสานกันดีแล้วอัญชิสาคิดว่าตัวเองจะกลับไปอยู่หอพักของโรงพยาบาลตามเดิม

 ถึงแม้จะเป็นแฟนกับหมอเอกอาทิตย์และเขาก็บอกว่าจะดูแลเธอไปตลอดแต่หญิงสาวก็ไม่คิดจะอยู่บ้านเฉยๆ โดยไม่ทำงานอะไรเลย เธอไม่อยากให้เขาต้องมารับผิดชอบค่าใช่จ่ายทุกอย่างคนเดียวแบบนี้ และที่เธออยากไปจัดการเรื่องบัญชีเงินฝากให้เรียบร้อนเพราะการไปเที่ยวครั้งนี้อัญชิสาอยากจะช่วยเรื่องค่าใช่จ่ายให้กับหมอเอกอาทิตย์บ้างเพราะตอนนี้รู้สึกว่าตนเองกำลังเอาเปรียบเขาอยู่

 เธอไม่รู้ว่าก่อนหน้านี้ตนเองกับคุณหมอหนุ่มคุยกันเรื่องนี้ว่ายังไง แต่สำหรับตัวเธอในตอนนี้ไม่ต้องการให้เขาจ่ายทุกอย่างเพียงคนเดียว นอกจากเงินเดือนแล้วอัญชิสายังพอมีเงินเก็บอยู่บ้างเพราะได้มากจากประกันชีวิตของคุณยายและเงินสมทบทุนกบข. ซึ่งคุณยายของเธอเป็นข้าราชการพอเสียชีวิตก็ได้เงินจากกองทุนที่สะสมมาตั้งแต่เริ่มทำงาน