ตอนที่ 11 ไม่เหงา

 

ร้านอาหารที่หมอเอกอาทิตย์พาอัญชิสามารับประทานอาหารเย็นในวันนี้เป็นร้านที่ติดกับชายหาดและเนื่องจากเป็นวันหยุดยาวคนมาทานอาหารค่อนข้างมากอัญชิสาเดินค่อนข้างจะลำบากแต่เธอก็พยายามเดินมาจนถึงโต๊ะ

“ขอโทษนะอัญผมไม่คิดว่าคนจะเยอะขนาดนี้ มันทำให้อัญเดินลำบาก” เอกอาทิตย์รู้สึกผิดมากที่พาเธอมาทานอาหารร้านนี้

“คนเยอะก็แสดงว่าอาหารร้านนี้อร่อย หมออย่าคิดมากเลยค่ะ อัญเดินลำบากก็จริงแต่มันก็คุ้มนะคะร้านนี้บรรยากาศดีมากๆ ค่ะ” 

“อัญอยากกินอะไรครับเดี๋ยวผมสั่งให้” 

“น่ากินทุกเมนูเลยค่ะ แต่ถ้าสั่งมาหมดนี้คงไม่ไหวแน่ๆ อัญขอเป็นกุ้งเผาแบบที่แกะแล้วกับหมึกไข่นึ่งมะนาวก็แล้วกันค่ะ หมอซันล่ะคะกินอะไรดี” หญิงสาวถามคนที่นั่งจ้องเมนูอย่างใช้ความคิด

“ผมขอเป็นปูนึ่งกับกั้งทอดกระเทียมแล้วก็ต้มยำกุ้งน้ำข้นก็แล้วกันครับ อัญว่าพอไหม” 

“น่าจะเกินพอแล้วค่ะ” 

ด้วยบรรยากาศริมทะเลและอาหารที่อร่อยของทางร้านทำให้ทั้งสองใช้เวลาทานอาหารค่อนข้างนานพอรู้สึกตัวอีกทีเกือบจะสองทุ่ม

เพราะคนที่ร้านยังเยอะและพลุกพล่านมากชายหนุ่มจึงเป็นห่วงว่าจะมีใครเดินมาชนอัญชิสา เขาเดินนำและคอยหันหลังไปดูตลอดทาง ทำให้คนที่เดินตามมานั้นรู้สึกอบอุ่นหัวใจและคิดว่าการมีคุณหมอหนุ่มคนนี้อยู่ข้างๆ มันทำให้เธอมีความสุขและไม่เสียใจเลยหากว่าจากนี้ตนเองจะจำเรื่องในอดีตไม่ได้เพราะในปัจจุบันเธอมีความสุขและไม่ได้โดดเดี่ยวเลยสักนิด

“เมื่อยไหมครับ วันนี้อัญเดินไกลมาก” เขาถามเมื่อขึ้นมานั่งยังตำแหน่งคนขับ

“นิดหน่อยค่ะ แต่หมอไม่ต้องห่วงหรอกค่ะอัญยังไหว” 

ออกจากร้านอาหารแล้วคุณหมอหนุ่มก็พาเธอกลับมาบ้านพัก ทั้งสองแยกกันเข้าห้องนอนเพื่อจัดการธุระส่วนตัวก่อนจะออกมานั่งที่ห้องรับแขกอีกครั้ง

 “อัญอยากออกไปนั่งรับลมทะเลข้างนอกไหม ตรงข้างสระว่ายน้ำมีเตียงอาบแดดอยู่นะครับ” 

 “ไม่ดีกว่าค่ะ” ใจจริงแล้วหญิงสาวก็อยากออกไปนั่งมองดาวข้างนอกแต่เพราะทางเดินมันค่อนข้างลำบากจึงต้องปฏิเสธเขาไปแบบนั้น

 “แต่คืนนี้ดาวสวยมากเลยนะ ผมว่าน่าเสียดายมากถ้าอัญไม่ได้ออกไปมอง” เขาพยายามชักชวนเพราะไม่อยากให้หญิงสาวอุดอู้อยู่แต่ในบ้านพักแบบนี้ อีกอย่างชายหนุ่มคิดว่าลมเย็นๆ และเสียงคลื่นอาจจะทำให้หญิงสาวรู้สึกผ่อนคลายมากขึ้น

 “อัญก็อยากออกไปข้างนอกนะคะหมอซันแต่ทางเดินจากตรงนี้ไปข้างสระอัญว่ามันไม่ค่อยเรียบเท่าไหร่ อัญกลัวจะหกล้มค่ะ” ในที่สุดหญิงสาวก็ตัดสินใจบอกเขาไปตรงๆ เพราะถ้าหากเธอหกล้มขึ้นมาอีกครั้งก็อาจจะต้องใช้เวลาอีกนานในการพักฟื้น

 “เรื่องแค่นี้เองไม่เป็นปัญหาหรอกคุณเชื่อใจผมไหมล่ะ” เขาถามแล้วยิ้มเจ้าเล่ห์

 “หมอซันหมายความว่ายังไงคะ” 

 “ผมอุ้มอัญไปก็ได้ใกล้นิดเดียวเอง” 

 “ไม่ดีกว่าค่ะ อัญเกรงใจ” 

 “โธ่อัญแค่นี้เองนะไม่ต้องเกรงใจหรอก เดี๋ยวผมพาไปนะ” เขาไม่รอฟังคำปฏิเสธเป็นครั้งที่สองชายหนุ่มเดินมาใกล้แล้วช้อนตัวเธอขึ้นจากโซฟาจากนั้นก็อุ้มเธอออกไปข้างนอกก่อนจะวางหญิงสาวลงบนเตียบอาบแดดข้างสระว่ายน้ำ

 “ขอบคุณค่ะ อัญทำให้หมอลำบากอีกแล้ว ตัวอัญหนักไหมคะ” หญิงสาวกล่าวอยางเกรงใจ

 “ไม่เลยคุณตัวเล็กนิดเดียวเองนะอัญให้ผมอุ้มแบบนี้ทุกวันก็ไหว” 

 “ใครจะให้หมออุ้มแบบนี้ทุกวันล่ะคะ” 

 “ผมพูดเผื่อไว้ถ้าคุณเบื่อที่จะใช้ไม้เท้า” 

 “อย่าทำตัวเองให้ลำบากเลยค่ะหมอ ตอนนี้อัญยังไหวค่ะ ถ้าไม่ไหวจริงอัญจะให้หมออุ้มนะคะ” 

 “ตกลงครับ ผมว่าจะไปหาอะไรดื่มหน่อยดื่มอัญอยากดื่มอะไรไหม” 

 “ขอแค่น้ำเปล่าก็พอค่ะ แต่ถ้าหมออยากจะดื่มอะไรหมอก็เอามาเลยะคะ” 

 “ผมกินเบียร์ได้ไหม” 

 “ได้สิคะ หมอไม่ต้องขออัญหรอกค่ะ” 

 “แล้วอัญล่ะเอาไหม” 

 “อัญไม่สบายอยู่นะคะหมอซัน อัญคงกินแบบนั้นไม่ได้” 

 “โทษทีครับ ผมลืมเรื่องนี้ไปเลย ถ้างั้นผมผมขอเข้าไปเอาก่อนนะครับ” 

 เขากลับเข้าไปในบ้านพักและออกมาพร้อมกับเบียร์ น้ำเปล่า และผลไม้ที่แวะซื้อมาจากรถเข็นตรงบริเวณชายหาดอีกหนึ่งจาน

“บรรยากาศที่นี่ดีจริงๆ นะคะหมอซัน ขอบคุณนะคะที่พาอัญมาเที่ยว อัญสบายใจขึ้นมากเลย” 

“ผมดีใจนะที่อัญชอบที่นี่ ผมเองก็ชอบครับ นานแล้วที่ผมไม่ได้ออกมาเที่ยวแบบนี้” 

“ปกติหมอซันทำแต่งานเหรอคะ แล้วก่อนหน้าที่จะย้ายมาทำงานที่โรงพยาบาลนี้หมอซันทำงานอยู่ที่ไหน” 

“อเมริกาครับ” 

“แล้วทำไมถึงกลับมาที่เมื่องไทยล่ะคะ หรือว่าครอบครัวอยากให้กลับ” อัญชิสาไม่เคยได้ยินเขาพูดถึงครอบรัวเลยสักครั้งพอได้โอกาสก็เลยถามออกไป

“ผมไม่มีครอบครัวหรอกครับ” หมอเอกอาทิตย์ตอบด้วยน้ำเสียงที่เบากว่าปกติ

“ขอโทษนะคะที่ถามแบบนี้ออกไป” น้ำเสียงที่ตอบทำให้คนฟังรู้สึกผิดที่ถามเขาถึงเรื่องที่ละเอียดอ่อน

“ไม่เป็นไรครับ” 

“หมออยากเล่าให้อัญฟังไมคะ” 

“คุณอยากฟังไหม” 

“ค่ะ” 

“พ่อแม่ผมเสียไปตั้งแต่ผมเด็กแล้วครับ ผมเติบโตมากับครอบครัวของคุณป้า พอจบมัธยมหกผมก็สอบชิงทุนเพื่อเรียนมหาวิทยาลัย จากนั้นก็แยกออกมาอยู่ตามลำพังจนถึงตอนนี้ครับ” 

“หมออยู่คนเดียวมาตลอดเหรอคะ” 

“ครับ ผมใช้ชีวิตคนเดียวมาตั้งแต่อายุสิบแปดแล้วครับ” เขาไม่เคยเล่าเรื่องนี้ให้ใครฟังมาก่อนแต่พออัญชิสาถามเขากลับเปิดปากเล่าออกมาเพราะรู้สึกว่าเธอเป็นคนที่เขาไว้ใจและอยากให้เธอรู้ถึงความเป็นไปของตนเอง

“แล้วได้กลับไปหาคุณลุงคุณป้าบ้างไหมคะ” 

“ผมไม่ค่อยไปเยี่ยมท่านหรอกครับ แต่หลังเรียนจบก็ส่งเงินให้ท่านใช้เป็นประจำจนกระทั่งท่านเสียก็เลยหยุดส่ง ตอนนี้ก็เท่ากับผมไม่เหลือญาติที่ไหนเลย” 

“แล้วคุณลุงกับคุณป้าไม่มีลูกเหรอคะ” 

“มีครับ แต่ก็ไม่ได้ติดต่อกันพวกเขาไม่ค่อยชอบผมเท่าไหร่” 

“ทำไมล่ะคะ” 

“เพราะผมเป็นเด็กที่ขยันเรียนและเรียนเก่งกว่าพวกเขา คุณลุงกับคุณป้ามักจะเปรียบเทียบผลการเรียนของผมกับพวกเขานะครับ” 

“เหงาไหมคะ” 

“ครับ ผมรู้สึกทั้งเหงาและโดดเดี่ยวเลยเลือกที่จะทุ่มเทเวลาไปกับการทำงาน อีกอย่างผมก็อยากหาเงินเยอะๆ เพื่อสร้างอนาคตของตัวเอง” 

“แต่ตอนนี้หมออาจจะทำงานได้น้อยลงเพราะอัญเป็นภาระ” 

“ผมไม่เคยคิดเรื่องนั้นเลยนะครับ อัญก็ไม่ต้องคิดมากเราเป็นแฟนกันนะ ผมดูแลอัญในฐานะที่เราเป็นแฟนกันไม่ใช่เพราะอยากจะรับผิดชอบเรื่องอุบัติเหตุอย่างที่อัญเข้าใจ” 

“ขอบคุณนะคะหมอซัน อัญไม่รู้จะขอบคุณคุณยังไงดี” 

“แค่อัญอยู่กับผมก็ถือว่าเป็นคำขอบคุณที่ดีที่สุดแล้วครับ” 

“หมอบอกว่าอยากทำงานสร้างอนาคตแล้วทำไมถึงเลือกจะกลับมาทำงานที่เมืองไทยล่ะคะ อัญว่าเงินเดือนน่าจะน้อยกว่าที่อเมริกา” 

“เงินเดือนที่นี่น้อยกว่าและทำงานหนักกว่า แต่เชื่อเถอะไม่ว่าใครถ้าเก็บเงินได้มากพอแล้วก็อยากจะลับมาใช้ชีวิตที่บ้านเกิด และผมโชคดีมากที่กลับมาเมืองไทยแล้วได้เจอกับอัญ จากที่คิดว่าจะกลับมาเหงาอยู่คนเดียวแต่พอมีอัญมาอยู่ด้วยผมก็หายเหงาครับ” 

คำตอบของคุณหมอหนุ่มทำให้อัญชิสายิ้มกว้างเพราะการที่มาอยู่กับเขามันก็ทำให้เธอเหงาเหมือนกัน

ทั้งสองนั่งทานผลไม้และคุยกันจนกระทั่งเที่ยงคืนชายหนุ่มก็อุ้มเธอกลับมาส่งที่ห้องนอน

“ฝันดีนะครับอัญ” 

“ฝันดีค่ะหมอซัน” 

เมื่อหมอเอกอาทิตย์เดินออกจากห้องไปแล้วอัญชิสาก็หยิบสมุดบันทึกของเธอขึ้นมาเขียนเรื่องราวที่เกิดขึ้นในวันนี้ลงไปในสมุด เพราะกลัวว่าถ้าหากจำเรื่องราวทุกอย่างได้และจะลืมความรู้สึกและช่วงเวลานี้ไป หญิงสาวจึงบันทึกทุกอย่างลงในไดอารี่เหมือนกับที่ทำเป็นประจำอยู่ทุกวันก่อนจะปิดไฟที่หัวเตียงและหลับตาลงพร้อมด้วยหัวใจที่เต็มไปด้วยความสุข