หญิงสาวนั่งรอหมอเอกอาทิตย์จนเผลอหลับอยู่บนโซฟาและตกใจตื่นเมื่อได้ยินเสียงรถของชายหนุ่มเข้ามาจอด
เมื่อประตูบ้านเปิดออกและเห็นว่าตอนนี้อัญชิสานั่งรออยู่คุณหมอหนุ่มก็ยิ้มก่อนจะเดินเข้ามานั่งข้าง
“คุณไม่น่าจะรอผมเลยนะอัญ”
“อัญนอนไม่หลับค่ะ”
“ผมขอโทษนะที่คืนนี้กลับดึกกว่าทุกคืนเลย”
“ไม่เป็นไรค่ะ อัญรู้ว่าหมอไปทำงาน เหนื่อยไหมคะ”
“มากเลยครับ สงสัยว่าหัวถึงหมอนหลับเป็นตายเลย”
“หมอรีบไปนอนเถอะค่ะ อัญก็จะเข้านอนแล้วเหมือนกัน”
“ขอบคุณนะครับอัญที่รอผม ผมรู้สึกหายเหนื่อยเลยเวลาที่กลับมาบ้านแล้วมีคุณรออยู่ คุณเข้านอนเลยนะเดี๋ยวอาบน้ำเสร็จผมก็จะเข้านอนเหมือนกัน ฝันดีนะอัญ”
“ฝันดีค่ะหมอซัน”
อัญชิสาเดินเข้าห้องนอนของตนเองส่วนหมอเอกอาทิตย์ก็ขึ้นไปอาบน้ำที่ห้องนอนบนชั้นสองก่อนจะกลับลงมานอนที่ห้องหนังสือ
ตั้งแต่อัญชิสาย้ายเข้ามาอยู่ที่นี่เขาก็นอนในห้องหนังสือทุกคืนเพราะเป็นห่วงถ้าจะให้เธอนอนที่ชั้นล่างคนเดียวและถ้าหากหญิงสาวไม่สบายหรือเป็นอะไรเขาก็จะได้ช่วยทัน
หมอเอกอาทิตย์รู้สึกดีมากเวลาที่กลับบ้านแล้วมีคนรออยู่ ถึงแม้อัญชิสาจะทำไปเพราะคิดว่าขาคือแฟนของเธอ แต่คุณหมอหนุ่มก็คิดว่าความจริงใจที่ตนเองมีให้กับอัญชิสาจะทำให้เธอยอมรับเขาในวันที่ตนเองจำเรื่องทุกอย่างได้แล้ว หรือถ้าหากวันนั้นมาถึงแล้วเธอจะโกรธเขาก็คิดว่าจะอธิบายเรื่องทุกอย่างให้เธอเข้าใจได้ว่าทำไมต้องทำแบบนี้
สายของวันถัดมา
อังคณาขับรถยนต์มารับอัญชิสาที่บ้านตามเวลานัด เมื่อพาเพื่อนไปทำธุระที่ธนาคารเสร็จแล้วก็ขับรถมาจอดที่หน้าร้านอาหารญี่ปุ่น ซึ่งในวันธรรมดาแบบนี้การจอดรถใกล้กับประตูของร้านจึงเป็นเรื่องที่ไม่ยากเท่าไหร่
“อุ๋มเดินเข้าไปก่อนเลยนะไม่ต้องห่วงอัญเดี๋ยวอัญตามเข้าไปเอง”
“เดินถนัดแน่นะอัญ” อังคณาถามเพื่อนด้วยความเป็นห่วง
“แน่สิอัญเริ่มจะชินกับการใช้ไม้เท้าแล้วแหละ” หญิงสาวตอบพร้อมกับรอยยิ้มที่ดูสดใสกว่าวันแรกมาก อังคณาเห็นเพื่อนยิ้มได้เธอก็สบายใจมากขึ้น
“งั้นอุ๋มเข้าไปสั่งอาหารรอเลยนะ”
“อือ”
อังคณาเข้ามาในร้านจากนั้นก็สั่งอาหารที่เธอและอัญชิสาเคยรับประทานเป็นประจำ หญิงสาวมองเพื่อนรักที่กำลังเดินเข้ามาในร้านโดยใช้ไม้เท้าช่วยพยุงแล้วก็รู้สึกสงสารมากที่เธอต้องมาเกิดอุบัติเหตุแบบนี้
แต่อังคณาก็ไม่ได้เข้าไปช่วยเพราะรู้ว่าอัญชิสาอยากทำอะไรด้วยตัวเอง อังคณาจึงได้แต่ดูอยู่ห่างๆ และรอจนกระทั่งอัญชิสาเดินมานั่งที่โต๊ะ
“อัญเดินคล่องมากเลยนะ ดีกว่าวันแรกเยอะเลย”
“ก็อัญไม่อยากเป็นภาระใครนี่”
“ฝึกให้คล่องก็ดีเหมือนกันนะ หมอซันจะได้พาไปเที่ยวบ่อยๆ ว่าแต่อัญต้องซื้อของอะไรเพิ่มไหม สำหรับการไปเที่ยวทะเล”
“ไม่น่าจะมีอะไรต้องซื้อนะ”
“ถ้าอยากได้อะไรก็บอกอุ๋มได้ นะเอาชุดว่ายน้ำติดไปด้วยดีไหม”
“จะบ้าเหรออุ๋มข้อเท้ายังใส่เฝือกอยู่จะให้ใส่ชุดว่ายน้ำมันคงน่าเกลียดตายเลย”
“ขอโทษนะอุ๋มลืมคิดไปเลยน่ะ”
“แล้วอุ๋มลางานได้ไหมจะได้ไปเที่ยวด้วยกัน”
“จะให้อุ๋มไปทำไมอุ๋มไม่อยากไปเป็นก้างขวางคอนะ”
“อัญไม่เคยคิดแบบนั้นเลยนะ หมอซันก็คงไม่คิดเหมือนกัน”
“ถึงหมอซันไม่คิดแต่อุ๋มก็ไม่ไปหรอก อัญซื้อขนมหม้อแกงมาฝากก็พอ”
“อุ๋มรู้ด้วยเหรอว่าอัญจะไปเที่ยวที่ไหน”
“รู้สิ”
“รู้ได้ยังไง อัญว่าอัญยังได้บอกเลยนะว่าจะไปเที่ยวหัวหิน”
“ก็หมอซันชวนอุ๋มแล้ว อุ๋มว่าหมอซันเป็นผู้ชายที่ใช้ได้เลยนะจะไปเที่ยวกับแฟนแต่ก็ยังชวนเพื่อนแฟนไปด้วย”
อังคณารู้สึกว่าคุณหมอเอกอาทิตย์เป็นผู้ชายที่มีความเป็นสุภาพบุรุษมากๆ คนหนึ่ง เขาไม่เคยฉวยโอกาสทำอะไรอัญชิสามิหนำซ้ำยังชวนเธอไปเที่ยวด้วยกันอีก ถึงแม้ว่าเขาจะสร้างเรื่องว่าเป็นแฟนกับอัญชิสาแต่เท่าที่สังเกตดูชายหนุ่มก็ไม่ใช่ผู้ชายที่เลวร้ายอะไร
แม้ว่าอัญชิสาอาจจะโชคร้ายที่ประสบอุบัติเหตุจนจำอะไรไม่ได้ แต่ในความโชคร้ายก็มีความโชคดีที่ได้ผู้ชายอย่างหมอเอกอาทิตย์มาคอยดูแล
อัญชิสาและอังคณาใช้เวลาในร้านอาหารค่อนข้างนานจนกระทั่งหมอเอกอาทิตย์โทรศัพท์เข้ามา
พอเขารู้ว่าเธอออกมานอกบ้านก็รู้สึกเป็นห่วงแต่เมื่อรู้ว่ามากับอังคณาเขาก็เบาใจ
“อัญจะอยู่กับเพื่อนจนเย็นก็ได้นะครับ ผมเลิกงานแล้วจะไปรับที่หอพักเอง”
“ได้ค่ะ อัญไปรอหมอที่หอนะคะ เลิกงานแล้วหมอโทรหานะคะ อัญจะลงมารอข้างล่าง”
“ได้ครับ”
“หมอซันว่ายังไงบ้างอัญ เขาโกรธไหมที่อัญออกมาข้างนอกโดยไม่บอก”
“เปล่าหรอกเขาแค่เป็นห่วง หมอซันเขาให้อัญอยู่กับอุ๋มจนเย็นแล้วเขาจะไปรับที่หอ”
“ดีเลยเดี๋ยวเราไปซื้อขนมก่อนเข้าไปดีไหม จะได้นอนดูหนังด้วยกันมีหลายเรื่องเลยที่อุ๋มอยากดู”
“เราดูหนังผีกันดีไหมอุ๋ม”
“อื้อ อุ๋มกำลังอยากดูอยู่พอดีเลย แต่จะดูคนเดียวก็ไม่กล้าเท่าไหร่”
เมื่อออกจากร้านอาหารญี่ปุ่นอัญชิสากับอังคณาก็แวะซื้อขนมที่ร้านสะดวกซื้อจากนั้นก็กลับมาที่ห้องและนอนดูหนังไปหนึ่งเรื่อง
จากนั้นก็คุยกันไปด้วยจนกระทั่งหมอเอกอาทิตย์โทรมาอีกครั้ง
“หมอซันเลิกงานแล้วเหรอคะ เดี๋ยวอัญจะลงไปค่ะ”
“ไม่ต้องรีบครับผมยังเดินไม่ถึงรถเลย ที่โทรมาก็คืออยากจะบอกให้อัญคุณอุ๋มไปทานข้าวกับเราด้วย”
“ได้ค่ะเดี๋ยวเราสองคนจะจะลงไปรอข้างล่างนะคะ”
“หมอมารับแล้วเหรอ” อังคณาถามเมื่อเพื่อนวางสายแล้ว
“กำลังจะมาหมอให้ชวนอุ๋มไปกินข้าวด้วย”
“อัญไปกับหมอสองคนเถอะอุ๋มขี้เกียจแต่งตัว”
“แต่อัญบอกหมอไปแล้วนะ ไปด้วยกันหน้าอุ๋มแต่งตัวแบบนี้ก็ไปกินได้ไม่เห็นเป็นอะไรเลย”
“อุ๋มขอเปลี่ยนกางเกงก่อนอัญไปรอหน้าลิฟต์เลยนะเดี๋ยวอุ๋มวิ่งตามไป”
“ได้จ้ะ”
ทั้งสองคนลงมาถึงชั้นล่างก็พอดีกับรถของหมอเอกอาทิตย์มาจอดพอดี
“หิวกันหรือยังครับ” เขาถามเมื่อทั้งสองคนมานั่งในรถแล้ว
“ยังหรอกค่ะ เราสองคนกินขนมไปด้วยดูหนังไปด้วยค่ะเลยไม่หิว หมอซันล่ะคะ”
“ผมก็ยังไม่หิวเหมือนกัน ว่าแต่เราไปกินข้าวร้านไหนกันดีล่ะครับ”
“เอาร้านใกล้ๆ โรงพยาบาลก็ได้ค่ะ กินเสร็จแล้วหมอซันกับอัญจะได้รีบกลับไปพัก”
“ถ้างั้นผมไปร้านที่เพิ่งเปิดใหม่ดีไหมครับ”
“ดีค่ะ อุ๋มกับอัญก็ยังไม่เคยไปกินร้านนั้นเลย”
เมื่อเลือกร้านอาหารได้แล้วหมอเอกอาทิตย์ก็ขับรถไปยังร้านที่เขาพูดถึงทันที
การที่เอกอาทิตย์ชวนอังคณามารับประทานอาหารด้วยรวมถึงการชวนไปเที่ยวมันทำให้อัญชิสารู้สึกมาก เขาเห็นความสำคัญของเพื่อนเธอและเข้ากับเพื่อนของเธอได้ดี
ตั้งแต่เกิดเรื่องขึ้นในคืนนั้นหมอโสรยาก็รีบย้ายออกจากบ้านของเอกอาทิตย์เพราะหญิงสาวไม่อยากสู้หน้าเจ้าของบ้านและแฟนของเขาเรื่องนี้เอกอาทิตย์ไม่ได้เล่าเรื่องนี้ให้ใครฟังเลยแม้กระทั่งชัยภัทรซึ่งพอจะระแคะระคายเรื่องนี้ตั้งแต่คืนวันเกิดเหตุ แต่เรื่องทุกอย่างมันกลับไม่เป็นความลับเพราะเพื่อนของโสรยาเอาเรื่องนี้ไปพูดในกลุ่มหมอด้วยกันข่าวแพร่กระจายไปอย่างรวดเร็วโสรยาทั้งอายและรู้สึกเสียหน้ามากละมีคนรู้เรื่องและหญิงสาวก็ทนอยู่กับสายตาและคำนินทาของคนอื่นไม่ได้สุดท้ายเธอก็เลยลาออกจากโรงพยาบาลแล้วกลับไปทำงานที่อเมริกาก่อนเดินทางคุณหมอสาวแวะมาหาเอกอาทิตย์และอัญชิสาที่บ้านเพื่อขอโทษกับเรื่องที่เธอทำขึ้น“กิ๊กขอโทษทั้งพี่ซันและก็อัญนะคะ”“ไม่เป็นไรเรื่องมันผ่านแล้ว แต่พี่หวังว่ากิ๊กจะไปทำแบบนี้กับใครอีกนะ ถ้าทุกอย่างมันไม่ได้เกิดจากความรักมันก็ไม่มีความสุขหรอก” เอกอาทิตย์สอนรุ่นน้อง“กิ๊กอิจฉาอัญนะคะที่มีคนรักดีๆ อย่างพี่ซัน”“หมอกิ๊กเป็นคนสวยและเก่งอัญเชื่อว่าจะต้องได้เจอผู้ชายดีเข้ามาแน่ๆ ค่ะ”“กิ๊กขอพักเรื่องนี้ไปก่อนดีกว่าค่ะ แค่นี้ก็อายจนไม่กล้าจะสู้หน้าใครแล้ว”“พี่ว่าอีกหน่อยคนก็ลืม”“กิ๊กว่
เอกอาทิตย์พลิกให้หญิงสาวอยู่ด้านล่าง ก่อนจะส่งลิ้นร้อนเข้าไปดูดซับความหวาน จูบของเขายังคงรุนแรงและเร่าร้อนจนอัญชิสาครางประท้วงเมื่อเริ่มจะขาดอากาศหายใจ“อื้อ.....”คุณหมอหนุ่มเปลี่ยนเป้าหมายจากปากอิ่มที่เริ่มจะบวมช้ำเพราะแรงจูบที่หนักหน่วง เขาเลื่อนริมฝีปากลากไล้ไปตามลำคอ ก่อนจะดูดแรงจนเป็นรอยแดง สองมือก็กอบกุมความทรวงอกขนาดเหมาะมือบีบขย้ำจนความนุ่มหยุ่นแทบปริ ก่อนจะรวบเม็ดเชอร์รี่เข้าปากดูดแรงสลับสองข้างอย่างไม่เมามันปลายลิ้นสะบัดที่ยอดถันสร้างความเสียวจนอัญชิสาดิ้นพล่าน เธอร้องครางแทบไม่เป็นภาษา ทุกจังหวะที่แก่นกายขยับเข้าออก สะโพกงอนงามก็แอ่นรับทุกแรงกระแทกกระทั้นไปตามอารมณ์ปรารถนา“หมอซันขา.....อัญไม่ไหวแล้ว”หญิงสาวกำลังไปถึงขอบสวรรค์อีกครั้ง ชายหนุ่มเร่งจังหวะตอกอัดจนเสียงเนื้อกระทบกันดังไปทั่วห้อง ร่างบางแอ่นหยัด สองมือครูดไปตามแผ่นหลังเพื่อระบายอารมณ์ เสียงกรีดร้องเรียกชื่อเขาดังขึ้นอีกครั้ง พร้อมแรงตอดรัดถี่รัวและน้ำหวานไหลอาบไปทั่วท่อนเอ็นเพิ่มความเสียวให้กับเอกอาทิตย์อีกไม่น้อย“อัญ นานหน่อยนะ ผมยังไม่อยากเสร็จ”เอกอาทิตย์บอกความต้องการไปตามตรง เขาไม่อาจยับยั้งความต้องการ
“พี่คิดว่ากิ๊กไม่จำเป็นต้องช่วยพี่เพราะคนที่จะช่วยเรื่องนี้ได้น่าจะเป็นอัญมากกว่า”“อัญเขาจะมาช่วยพี่ได้ยังไงล่ะคะ ในเมื่อเขาอยู่ที่บ้าน”“พี่ว่ากิ๊กเข้าใจผิดแล้วแหละ” ชายหนุ่มพูดแล้วหันไปมองคนรักที่ยืนกอดอกดูแฟนของตัวเองยืนคลอเคลียกับโสรยาอยู่บริเวณหน้าห้อง“กลับมาแล้วเหรอคะหมอซัน”“ครับ”“หมอซันเป็นอะไรคะหมอกิ๊ก” อัญชิสามองคนรักที่หน้าแดงก่ำสีหน้าและแววตาเหมือนคนกำลังทรมานกับอะไรสักอย่าง“กิ๊กก็ไม่รู้เหมือนกันค่ะ ถ้ายังไงก็คุยกันเองแล้วกันนะคะ” พูดจบหญิงสาวก็เดินออกไปจากห้องทันทีผมขอเข้าห้องน้ำก่อนนะ เอกอาทิตย์รู้ว่าอาการที่เป็นอยู่ต้องทำยังไงถึงจะหายแต่เขาไม่อยากเอาอารมณ์นั้นมาลงกับอัญชิสา เขาอยากระบายความอัดอั้นออกมาก่อนเพราะกลัวว่าคนรักจะรับไม่ไหวถ้าเขาจะนอนกับเธอตอนนี้อัญชิสามองตามหลังอย่างไม่เข้าใจหญิงสาวไม่รู้ว่าเขาเป็นอะไรแต่ดูแล้วเหมือนจะอาการไม่ค่อยดีเท่าไหร่ แล้วเธอก็ได้ยินเสียงของเขาดังมาจากห้องน้ำ หญิงสาวรีบวิ่งเข้าไปตามเสียงด้วยความเป็นห่วง เธอรู้สึกกว่าคนรักแปลกไปมากเพราะเสื้อผ้าของเขาถอดแล้วทิ้งลงบนพื้นซึ่งไม่ใช่นิสัยของเอกอาทิตย์ยามปกติเลยเธอเปิดประตูเข้าไปในห้องน
งานเลี้ยงจัดขึ้นที่ห้องอาหารของโรงแรมแห่งหนึ่งย่านชานเมือง ในวันนี้มีหมอที่จบจากมหาวิทยาลัยเดียวกันมาร่วมงานค่อยข้างมาก มีทั้งรุ่นพี่ที่จบมานานและตอนนี้ลาออกมาพักผ่อนอยู่กับบ้านแล้วกับรุ่นน้องที่เพิ่งเรียนจบกลับมา เสียงพูดคุยดังเซ็งแซ่ไปทั่วห้องของโรงแรมเอกอาทิตย์นั่งคุยกับเพื่อนสนิทสามคนซึ่งหนึ่งในนั้นก็คือคนที่ภรรยาเปิดร้านรับจัดงานแต่งงาน“ฉันนึกว่าวันนี้นายจะพาว่าที่ภรรยามาเปิดตัวเสียอีกนะซัน”“ตอนแรกก็คิดจะพามาด้วย แต่กลัวอัญจะอึดอัดน่ะ”“ฉันว่าดีแล้วที่นายไม่พาเธอมาด้วย เมียฉันเคยบอกว่าเธอรู้สึกอึดอัดมาก เวลาที่พวกเรารวมตัวกันเป็นกลุ่มใหญ่แบบนี้แต่ถ้าไปกันเฉพาะเพื่อนกลุ่มของพวกเราเหมือนตอนไปเจอกันที่ภูเก็ตแบบนั้นเธอจะรู้สึกสนุกและสบายใจมากกว่า” เพื่อนสนิทคนหนึ่งพูดขึ้นเอกอาทิตย์นั่งคุยกับเพื่อนจนกระทั่งงานเลี่ยงเลิกพวกเขาสี่คนก็พากันไปนั่งดื่มที่ผับชั้นใต้ดินของโรงแรมและบังเอิญมากที่โสรยากับเพื่อนอีกสองคนก็มาที่นั่นด้วยพวกเธอมากันแค่สามคนเมื่อเห็นหมอรุ่นพี่นั่งอยู่ก่อนแล้วโสรยาและเพื่อนจึงเข้ามาขอนั่งด้วย หญิงสาวพยายามชวนเอกอาทิตย์ให้ดื่มมากกว่าทุกคนจนชายหนุ่มรู้สึกถึงความผิด
เช้านี้โสรยาตื่นนอนเร็วกว่าปกติเพราะจะออกมาทำอาหารเช้าให้กับหมอเอกอาทิตย์ พอออกมาจากห้องนอนก็ส่งยิ้มทักทายเจ้าของบ้านที่นั่งอยู่ในห้องรับแขก“พี่ซันตื่นเช้าจังนะคะ”“กิ๊กก็ตื่นเช้าเหมือนกันนะครับ”“ก็กิ๊กจะรับมาทำอาหารเช้าให้พี่ซันนี่คะ กิ๊กจำได้ว่าแต่ก่อนพี่ชอบกินขนมปังปิ้งกับไข่ดาวแบบไม่สุก เดี๋ยวกิ๊กจะทำให้นะคะ”“ขอบคุณนะครับที่จำได้ว่าพี่ชอบกินอะไร แต่กิ๊กไม่ต้องทำเผื่อพี่หรอกนะ”“ทำไมล่ะคะ”“พี่ว่าจะไปหาข้าวกินที่โรงพยาบาลน่ะ”“จะไปโรงพยาบาลตั้งแต่ตอนนี้เลยเหรอคะ เช้าไปหรือเปล่า”“ไม่หรอกครับวันนี้พี่ต้องราวน์คนไข้หลายคนน่ะ ขอตัวก่อนนะอัญลงมาพอดีเลย” เขายิ้มให้กับคนรักที่เดินลงมาจากชั้นสองพอดี“รออัญนานไหมคะ”“ไม่นานครับ ไปกันเลยนะ”“ได้ค่ะ”“พี่ซันคะ พี่ไปก่อนแบบนี้กิ๊กจะไปทำงานยังไงคะกิ๊กไม่มีรถนะคะ” โสรยาคิดว่าถ้าเธอไม่มีรถใช้แล้วในทุกวันจะได้ไปทำงานและกลับบ้านพร้อมกับเอกอาทิตย์เธอจึงบอกเขาว่ารถมีปัญหาทั้งที่จริงแล้วเธอให้เพื่อนมาเอารถของตนเองไปใช้“พี่คิดว่าคนเก่งอย่างกิ๊กก็น่าจะหาทางไปทำงานได้นะ แต่ถ้าไม่ได้จริงๆ ก็บอกผักบุ้งเรียกรถให้ก็ได้ พี่ขอตัวไปก่อนนะ” เขาพอจะเดาออกว่า
“อัญเป็นยังไงบ้าง” อังคณารีบเข้ามาทักทายเพื่อนรักเพราะไม่ได้เจอกันมาหลายวัน“อัญสบายดี อุ๋มล่ะหยุดตั้งหลายวันไปเที่ยวไหนมาล่ะ”“กลับบ้านมาจ้ะ”“บ้านที่อุทัยเหรอ”“อือ มีขนมมาฝากด้วยนะ อยู่ในตู้เย็นอุ๋มเขียนชื่อไว้ให้แล้วว่ามีของใครบ้าง”“ขอบใจจ้ะ”“อุ๋มได้ยินมาว่าหมอกิ๊กจากแผนกเด็กขอไปอยู่ที่บ้านหมอซันเหรอ”“รู้ได้ยังไง”“เมื่อกี้อุ๋มไปเอาแฟ้มที่แผนกเด็กมาน่ะ แล้วได้ยินหมอคุยโทรศัพท์กับเพื่อน”“ได้ยินหรือแอบฟังล่ะ” อัญชิสาถามเพื่อนอย่างรู้ทัน“ตอนแรกก็แค่ได้ยินแต่ พอได้ยินชื่อหมอซันก็เลยแอบฟัง”“หมอกิ๊กเธอว่ายังไงบ้าง”“ได้ยินเธอบอกเพื่อนว่าเหลืออีกสี่วันที่จะอยู่บ้านหมอซัน เธอต้องรีบทำให้สำเร็จ แต่อุ๋มไม่เข้าใจความหมายเลย หมอกิ๊กเธอคิดจะทำอะไรกันแน่นะ”แล้วอัญชิสาก็เล่าเรื่องที่หมอโสรยาเคยชอบหมอเอกอาทิตย์มาก่อนให้กับอังคณาฟัง“นั่นไงอุ๋มว่าแล้ว คนเราจะไปขออยู่บ้านคนอื่นได้ยังไงถ้าไม่มีอะไรแอบแฝง พยาบาลที่แผนกเด็กบอกว่าหมอกิ๊กนะชอบหมอซัน มากที่เธอย้ายมาทำงานที่นี่ก็เพราะอยากจะใกล้ชิดกับหมอซันอีกครั้ง อัญต้องระวังดีๆ นะอย่าให้หมอซันกับหมอกิ๊กอยู่ตามลำพังสองคนเด็ดขาด”“เรามองหมอกิ๊กในแง