เล่ห์รักหมอซัน

เอกอาทิตย์นอนเฝ้าอัญชิสาจนเช้าแต่หญิงสาวก็ยังไม่ตื่นเขาจึงบอกพยาบาลที่หน้าเคาน์เตอร์ให้จัดการเรื่องพยาบาลพิเศษอีกครั้ง ก่อนจะรีบกลับไปอาบน้ำแต่งตัวที่บ้านและกลับมาราวน์จนเสร็จก็มาตรวจผู้ป่วยที่แผนกผู้ป่วยนอก “หมอซันคะ” ศิราณีหัวหน้าพยาบาลแผนกผู้ป่วยนอกเคาะประตูที่เปิดทิ้งไว้ก่อนจะเดินเข้ามาหลังจากที่ผู้ป่วยคนล่าสุดเดินออกไปแล้ว “มีอะไรครับพี่ณี” “แผนกผู้ป่วยในโทรมาแจ้งว่าตอนนี้อัญฟื้นแล้ว” “จริงเหรอครับ แต่ทำไมหน้าของพี่ณีดูไม่ดีเท่าไหร่เลย” “ก็เขาบอกว่าอัญจำอะไรไม่ได้เลยน่ะสิคะหมอซัน พี่ก็เลยจะมาชวนหมอซันขึ้นไปดูหน่อย” “อะไรนะครับพี่ณี” คุณหมอหนุ่มตกใจมากเพราะไม่คิดว่าอาการของเธอจะหนักถึงเพียงนี้ เมื่อเช้าเขาได้รับแจ้งจากหมอแผนกออร์โธปิดิกส์ว่ากระดูกข้อเท้าด้านซ้ายของเธอมีรอยร้าวและจำเป็นที่จะต้องใส่เฝือกซึ่งเขาก็รับทราบ แต่ไม่คิดว่าอาการทางสมองของเธอจะแย่กว่าที่คิดไว้ หมอเอกอาทิตย์ดูผลซีทีสแกนแล้วก็ไม่เห็นว่าจะมีเลือดออกหรือเลือดคั่งตรงจุดไหน ทำให้ชายหนุ่มค่อนข้างเบาใจมาก แต่เมื่อได้ยินว่าเธอจำอะไรไม่ได้ก็เลยตกใจและกังวลเนื่องจากตนเองเป็นต้นเหตุทำให้หญิงสาวต้องประสบชะตา

หลังจากตรวจคนไข้เสร็จในเวลา 17.00 น. หมอเอกอาทิตย์ก็ขึ้นมาบนห้องพักของอัญชิสาอีกครั้ง ตอนนี้หญิงสาวกำลังนั่งคุยอยู่กับเพื่อนสนิทร่วมแผนกซึ่งเธอกำลังเล่าเรื่องราวต่างๆ ให้กับอัญชิสาฟัง “สวัสดีค่ะหมอซัน” “สวัสดีครับอุ๋ม อัญเขาเป็นยังไงบ้างจำอะไรได้บ้างหรือยัง” “ยังจำอะไรไม่ได้เลยค่ะหมอซันตอนนี้อุ๋มกำลังให้อัญดูรูปและเป็นเพื่อนใน Facebook แล้วก็ไอจีอยู่ค่ะ” “อัญมีปวดหัวไหม” เอกอาทิตย์หันไปถามหญิงสาวด้วยความเป็นห่วง “ไม่ปวดค่ะ สงสัยว่าจะได้นอนพักเต็มที่” “แล้วที่ข้อเท้าล่ะปวดไหม” “ไม่ปวดแล้วค่ะ ตอนนี้ก็แค่เจ็บแผลถลอกที่ข้อศอกเท่านั้นค่ะ หมอคิดว่ามันจะเป็นแผลเป็นไหมคะ” อัญชิสาค่อนข้างกังวลกับแผลที่ข้อศอกของตนเอง “แผลไม่ลึกเท่าไหร่ ผมว่าอาจจะมีรอยแผลจางๆ เดี๋ยวผมหายาลดรอยแผลเป็นให้ครับ” คุณหมอหนุ่มรีบเสนอตัวเพราะรู้สึกผิดเนื่องจากตนเองเป็นต้นเหตุของเรื่องทั้งหมด “หมอซันคะ คืนนี้อุ๋มขอเป็นคนเฝ้าอัญได้ไหม” “แต่พรุ่งนี้คุณต้องไปทำงานนะ” “พรุ่งนี้เป็นวันหยุดของอุ๋มค่ะ หมอซันเฝ้ามาคืนหนึ่งแล้วคืนนี้จะได้พักผ่อน” “ผมจ้างพยาบาลพิเศษไว้แล้วนะครับ” “แต่อุ๋มว่าพยาบาลพิเศษก็สู้คน

วันนี้อาจารย์หมอสุชาติมาตรวจอาการของอัญชิสาเมื่อเห็นว่าอาการทางร่างกายของเธอไม่มีอะไรเป็นห่วงแล้วอนุญาตให้เธอออกจากโรงพยาบาลได้แล้ว “กลับไปอยู่บ้านก็อย่าเครียดนะครับ ทำใจให้สบายอย่าคิดอะไรมาก ผ่อนคลายให้มากที่สุดผมเชื่อว่าไม่นานคุณจะจำทุกอย่างได้ ถ้าระหว่างนี้มีอาการผิดก็รีบแจ้งนะครับ” อาจารย์หมอบอกกับคนไข้ที่ดูจะเครียดมากกับอาหารของคนเอง “ขอบคุณมากนะคะคุณหมอ” “ขอบคุณนะครับอาจารย์” “หมอซันก็ดูแลเธอดีๆ นะ อย่าให้เธอเอาแต่คิดเรื่องอดีตมากจนเกินไป ชีวิตเราต้องเดินไปข้างหน้า” “ครับอาจารย์” เมื่ออาจารย์หมอออกจากห้องไปแล้วอังคณาก็ช่วยเก็บของเพื่อจะเดินทางไปยังบ้านของหมอเอกอาทิตย์ “หมอซันคะ อัญขอกลับไปที่ห้องก่อนได้ไหมคะ” “แต่เราตกลงกันแล้วนะครับอัญว่าคุณจะไปอยู่ที่บ้านของผมนะ” “อัญอยากไปดูห้องของตัวเองก่อนค่ะ “เดี๋ยวผมไปส่งที่หน้าหอนะครับ” “ขอบคุณค่ะ” หมอเอกอาทิตย์มาส่งสองสาวที่หน้าหอพักแล้วก็รออยู่ในรถส่วนอังคณาก็พาอัญชิสาเดินเข้าลิฟต์และไปยังห้องพักของเธอที่อยู่บนชั้นสี่ “นี่ห้องของอัญเหรอ” “อือ นี่ห้องอัญ ติดกันก็เป็นห้องของอุ๋ม อัญอยากเอาอะไรไปเพิ่มไหม” “อุ๋มเอ

ผ่านมาหนึ่งสัปดาห์แล้วที่อัญชิสามาอยู่บ้านของหมอเอกอาทิตย์ ตอนนี้เธอเริ่มปรับตัวได้และสนิทสนมกับคุณหมอหนุ่มมากขึ้นกว่าวันแรกที่เข้ามาอยู่ ในทุกวันทั้งสองจะรับประทานอาหารเช้าด้วยกันจากนั้นหมอเอกอาทิตย์จะไปทำงานที่โรงพยาบาล ส่วนหญิงสาวก็อยู่บ้านกับผักบุ้งเด็กรับใช้และเขาก็จะกลับมารับประทานอาหารกับเธอทุกเย็นถึงแม้งานจะยุ่งแต่ชายหนุ่มก็ดูแลเธอเป็นอย่างดี ในบางวันเอกอาทิตย์มีผู้ป่วยที่ต้องดูแลอย่างต่อเนื่องแต่เขาก็จะกลับมารับประทานอาหารเย็นกับอัญชิสาก่อนจะกลับไปที่โรงพยาบาลอีกครั้ง เพราะว่าระหว่างบ้านของเขากับโรงพยาบาลนั้นอยู่ห่างกันไม่มากนัก ใช้เวลาขับรถไม่ถึงสิบนาทีด้วยซ้ำ วันนี้ก็เป็นอีกวันหนึ่งที่เขารีบกลับมารับประทานอาหารเย็นกับอัญชิสา หญิงสาวรู้สึกไม่ดีเลยที่ทำให้เขาต้องเหนื่อยมากขึ้นแบบนี้ “อัญว่าถ้าหมอซันมีคนไข้ก็ไม่ต้องกลับมากินข้าวกับอัญหรอกนะคะ” “แต่ผมไม่อยากให้อัญกินข้าวคนเดียว แล้วโรงพยาบาลก็ไม่ได้ไกลเลยนะครับ” “แต่อัญเกรงใจหมอค่ะ ไหนจะต้องทำงานแล้วไหนจะต้องมาคอยกังวลเรื่องอัญอีก อัญคิดว่าอัญดูแลตัวเองได้ค่ะ” “อย่าคิดมากอย่างนั้นสิครับอัญ สิ่งที่ผมทำอยู่มันไม่ได้ลำบา

เช้าวันเสาร์หมอเอกอาทิตย์พาอัญชิสาออกจากบ้านตั้งแต่เช้าทั้งสองมุ่งหน้าสู่ถนนพระราม 2 โดยมีจุดหมายปลายทางอยู่ที่หัวหินเขาพาแวะทานอาหารที่ปั๊มน้ำมันแห่งหนึ่งเพราะสะดวกกับการขึ้นลงรถของอัญชิสา หลังทานอาหารเสร็จก็แวะซื้อขนมในร้านสะดวกซื้อก่อนจะกลับขึ้นมาบนรถอีกครั้ง“นี่เป็นครั้งแรกที่เราได้ไปเที่ยวต่างจังหวัดด้วยกันใช่ไหมคะหมอซัน” หญิงสาวหันมาถามเพราะเธอจำอะไรเกี่ยวกับเขาไม่ได้เลยแม้จะพยายามนึกเท่าไหร่ก็นึกไม่ออก และเท่าที่ได้ถามจากอังคณาก็คือเธอกับหมอเอกอาทิตย์ยังไม่เคยไปเที่ยวต่างจังหวัดหรือไปค้างคืนที่ไหนด้วยกันเลย“ก็ประมาณนั้นครับ” “แล้วปกติถ้าวันหยุดเราจะทำอะไรกันคะ” “เราหยุดไม่ค่อยตรงกันเท่าไหร่ครับ แต่ถ้าได้หยุดตรงกันก็จะไปดูหนังหรือไม่ก็ไปกินกาแฟตามคาแฟ่ครับ” เขาตอบไปตามที่ได้คุยกับอังคณาจนรู้มาว่าปกติแล้ววันหยุดอัญชิสาจะทำอะไรบ้าง“ทำไมหมอซันตอบเหมือนอุ๋มเลยล่ะคะ นัดกันตอบหรือเปล่า” อัญชิสาถามออกไปด้วยความสงสัย“ทำไมอัญคิดแบบนั้นล่ะ ที่ผมกับคุณอุ๋มตอบเหมือนกันก็เพราะเราสองคนตอบไปตามความจริงนี่ครับ ผมจะนัดกับคุณอุ๋มตอบแบบนี้ทำไมล่ะ” หมอเอกอาทิตย์รีบอธิบายอย่างรวดเร็ว“ขอโทษนะ