ตอนที่ 7

10 ปีต่อมา

ไช่เหมยฮวาที่โตเป็นสาวแล้วเตรียมตัวเดินทางกลับเมืองหลวงพร้อมมารดาและน้องชายที่เคยตัวเล็กแต่ตอนนี้สูงกว่านางไปแล้วในเวลาเพียงไม่กี่ปี สุขภาพของน้องชายนางก็ดีขึ้นเรื่อย ๆ ตั้งแต่เขาอายุครบ 10 ขวบ ทำให้พวกนางไม่ต้องเสียเงินหาซื้อยามาบำรุงเขาอีก ด้วยความสามารถของไช่เหมยฮวาและไช่ซิว ทำให้ตอนนี้ครอบครัวพวกนางมีเงินมากพอที่จะหาซื้อบ้านหลังเล็ก ๆ ในเมืองหลวง

อดีตพ่อบ้านอย่างซู่หยงกับคนอื่น ๆ ก็เก็บหอมรอมริบมาตลอดเช่นกัน พวกเขายืนยันที่จะติดตามไปรับใช้ไช่เหมยฮวาที่เมืองหลวง ถึงแม้พวกเขาจะเคยเป็นนักโทษที่ถูกเนรเทศมาก่อน แต่ด้วยหลายปีมานี้ฮ่องเต้มีราชโองการยกเว้นโทษของคนที่เคยถูกเนรเทศอย่างพวกเขาแล้ว ทุกคนจึงตั้งใจจะกลับไปช่วยเหลือคุณหนูทวงความยุติธรรมคืนให้นายท่านอย่างไช่ไท่ฟู่ พวกเขารู้ดีว่าการไปครั้งนี้อันตรายไม่น้อย แต่พวกเขาก็ไม่คิดจะทอดทิ้งเจ้านาย หากคุณหนูทำสำเร็จ พวกเขาก็จะลืมตาอ้าปากและสามารถเดินยืดอกอย่างสง่าผ่าเผยเหมือนในอดีตได้

ซู่หยงทำหน้าที่หารถม้าให้หม่าซูกับลูก ๆ นั่ง ส่วนพวกเขานั้นซื้อเกวียนเทียมลาสามคันสำหรับเดินทางเท่านั้น หม่าซูรู้สึกเกรงใจเขามากจนไม่กล้าขึ้นรถม้า

“ฮูหยินพาคุณหนูกับคุณชายขึ้นไปเถิดขอรับ พวกเราทำที่บังแดดบนเกวียนแล้ว ไม่ได้ลำบากอย่างที่ฮูหยินคิดหรอกขอรับ” ซู่หย่งคะยั้นคะยอให้หม่าซูรีบขึ้นรถม้า

“แต่ว่า… ข้าไม่อยากเอาเปรียบพวกท่านเจ้าค่ะ พวกเราแม่ลูกนั่งบนเกวียนได้เช่นกัน”

“ฮูหยินอย่าได้คิดเช่นนั้น พวกเราร่วมทุกข์ร่วมสุขกันมาหลายปี ท่านน่าจะรู้ว่าพวกเราอยากให้พวกท่านเดินทางอย่างสบายใจนะขอรับ” ลุงปันมาช่วยเกลี้ยกล่อม

“ท่านแม่ ในเมื่อพวกท่านลุงเมตตา เราก็รับเอาไว้เถิดเจ้าค่ะ แต่พวกท่านลุงต้องรับเงินของพวกข้าเอาไว้ซื้อเสบียงระหว่างเดินทางนะเจ้าคะ” ไช่เหมยฮวายิ้มบางส่งให้ท่านลุงทั้งสองที่คอยดูแลพวกนางมาตลอด

“เช่นนั้นก็ขอขอบคุณพวกท่านมากเจ้าค่ะ เงินนี่ให้พวกท่านเอาไว้ซื้อเสบียง” หม่าซูยื่นตั๋วแลกเงินหนึ่งร้อยตำลึงที่เก็บหอมรอมริบมาให้ซู่หยง

ซู่หยงรับตั๋วแลกเงินมาตามที่คุณหนูของเขาต้องการ เขารู้ดีว่าเงินนี้จะช่วยให้ทุกคนสามารถเดินทางไปถึงเมืองหลวงได้โดยไม่อดอยากระหว่างทาง ถึงแม้ว่าพวกเขาจะเก็บเงินได้ไม่น้อย แต่ค่าใช้จ่ายในการเดินทางครั้งนี้ก็ถูกใช้ไปเป็นจำนวนมาก ซู่หยงจึงยินดีรับความช่วยเหลือจากฮูหยินและคุณหนู

“ขอบคุณฮูหยินมากขอรับ พวกเรารีบออกเดินทางกันเถิด ตอนนี้สายมากแล้ว”

“ตกลง ไปกันเถอะ หากพวกท่านอยากหยุดพักก็จอดได้เลยนะเจ้าคะ”

“ขอรับฮูหยิน เชิญขอรับ” ซู่หยงประคองหม่าซูกับลูก ๆ ขึ้นรถม้า

ครั้งนี้ลุงเอ่อหนิวเป็นผู้บังคับรถม้าให้หม่าซู ส่วนเกวียนคันอื่น ๆ มีลุงปัน ลุงไห่กับลุงขุยเป็นคนขับ พวกเขาจะเข้าไปซื้อเสบียงแห้งในเมืองก่อนออกเดินทาง ส่วนของใช้จำเป็นของพวกเขานั้นถูกใส่ไว้ในเกวียนคันหลังสุด ด้วยในขบวนมีคนไม่มากนัก พวกเขาจึงนั่งบนเกวียนได้ไม่ลำบาก

สองเดือนต่อมา

ในที่สุดขบวนของไช่เหมยฮวาก็เดินทางมาถึงหมู่บ้านนอกเมืองหลวงไม่ไกลนัก แผนการที่นางวางเอาไว้คือให้ท่านแม่กับน้องชายอาศัยอยู่ที่หมู่บ้านพร้อมกับพวกท่านลุงทั้งหลาย ส่วนนางจะส่งลุงซู่หยงนำจดหมายไปมอบให้สหายสนิทของท่านพ่ออย่างลับ ๆ ที่จวนขุนนางอิง นางไม่ต้องการลากพวกเขาเข้ามายุ่งเกี่ยวกับการสืบหาความจริงเรื่องเมื่อ 10 ปีก่อน เรื่องนี้นางบอกกับทุกคนระหว่างทางมายังเมืองหลวงก่อนหน้านี้

หมู่บ้านที่พวกนางเข้าไปอาศัยชื่อหมู่บ้านเซียนปิง ห่างจากเมืองหลวงเพียงแค่ 10 ลี้ บ้านเรือนในหมู่บ้านมีชาวบ้านอาศัยอยู่ประมาณ 100 คน ทำให้ที่ดินในหมู่บ้านยังมีว่างอยู่ไม่น้อย เพราะผู้คนส่วนใหญ่ต่างเข้าไปทำงานและอาศัยอยู่ในเมืองหลวงจึงทำให้รอบนอกเมืองหลวงไม่ค่อยมีชาวบ้านอาศัย

หม่าซูนำเงินไปซื้อที่ดิน 20 หมู่ สำหรับสร้างที่พักและอาศัยอยู่กับทุกคนแทนที่การปล่อยให้พวกเขาหาเช่าบ้านในหมู่บ้าน ส่วนค่าใช้จ่ายก็เป็นเงินที่ลูก ๆ ของนางช่วยกันสร้างสิ่งประดิษฐ์นำไปขายมาตลอด 10 ปี เงินในมือของนางมีไม่ต่ำกว่า 1000 ตำลึง เพราะพวกนางกินใช้อย่างประหยัด

หนึ่งเดือนต่อมา

หลังจากที่ทุกคนช่วยกันสร้างบ้านและเรือนพักโดยหม่าซูว่าจ้างช่างไม้ในหมู่บ้านรวมถึงชาวบ้านมาช่วยกันสร้างจึงทำให้ภายในที่ดินผืนนี้มีบ้านหลายหลัง ส่วนที่ดินรอบ ๆ ก็ล้อมรั้วรอบพื้นที่ทั้ง 20 หมู่ เพื่อความปลอดภัยของคนในบ้าน คราแรกผู้ใหญ่บ้านคิดว่าพวกเขาน่าจะเป็นคนร่ำรวย แต่พอเห็นบ้านที่พวกเขาสร้างไม่ได้หรูหราอย่างที่คาดเดา เขาจึงบอกชาวบ้านไม่ต้องสนใจคนกลุ่มนี้อีก

“ท่านแม่ พรุ่งนี้ข้าจะมอบจดหมายให้ลุงซู่ไปส่งท่านอาอิงนะเจ้าคะ”

“เจ้าแน่ใจหรือว่าจะทำเช่นนี้ แม่เป็นห่วงเจ้านะฮวาเอ๋อ”

“ข้าแน่ใจเจ้าค่ะ ท่านแม่กับซิวเอ๋อไม่ต้องเป็นห่วง ท่านอาอิงจะต้องดูแลข้าเป็นอย่างดีแน่นอนเจ้าค่ะ อย่างไรก็ไม่มีใครรู้ว่าพวกเขาเคยรับข้าเป็นลูกบุญธรรมมาก่อน”

“ท่านพี่จะต้องกลับบ้านทุกเดือนนะขอรับ อย่าทำให้พวกเราเป็นห่วง”

“พี่รู้แล้ว เอาไว้เจ้าสร้างสิ่งประดิษฐ์ขึ้นมาสักหลายอย่าง พี่จะนำเข้าไปขายในร้านค้าให้เจ้าเอง เจ้ากับท่านแม่จะได้มีเงินใช้จ่าย อ้อ ระวังตัวกันด้วยนะเจ้าคะ อย่าเข้าไปในเมืองหลวงเด็ดขาด รอจนกว่าข้าจะมาหาเท่านั้น”

ทั้งสามหารือกันจนค่ำมากแล้ว หม่าซูจึงปล่อยให้ลูก ๆ กลับไปพักผ่อนที่ห้องเพื่อที่พรุ่งนี้จะได้ตื่นไปช่วยกันดูแลแปลงผักและเล้าไก่ ซึ่งพวกนางส่งคนไปซื้อมาเมื่อหลายวันก่อนเพื่อประหยัดค่าใช้จ่าย

หลังอาหารเช้าวันต่อมา ไช่เหมยฮวานำจดหมายไปฝากลุงซู่เพื่อให้เขาเดินทางเข้าไปยังเมืองหลวงในช่วงสาย

“ให้ข้าไปที่จวนขุนนางอิงหรือขอรับ?”

“ใช่แล้วเจ้าค่ะ รบกวนท่านลุงบอกคนที่จวนว่าลูกบุญธรรมมาถึงแล้ว ท่านอาอิงจะเข้าใจดี หลังอ่านจดหมาย ท่านอาอิงคงเดินทางมาที่นี่เพื่อรับข้าเข้าเมือง”

“ได้ขอรับ ข้าจะบอกคนที่จวนตามคำสั่งของคุณหนู”

“ขอบคุณท่านลุงซู่มากเจ้าค่ะ เรื่องท่านแม่กับซิวเอ๋อหลังจากนี้ ข้าคงต้องรบกวนพวกท่านช่วยดูแลพวกเขาด้วยนะเจ้าคะ ข้าจะกลับมาที่นี่เดือนละครั้งเท่านั้น”

“ขอรับคุณหนู ท่านไม่ต้องเป็นห่วง หากต้องการให้ข้าช่วยสิ่งใดก็บอกได้ขอรับ”

“ช่วงนี้ข้ายังไม่มีสิ่งใดให้ท่านลุงช่วยเจ้าค่ะ ท่านรีบไปเข้าเมืองเถิด ประเดี๋ยวจะได้รีบกลับมากินข้าวเที่ยงกัน” ไช่เหมยฮวากล่าวพร้อมรอยยิ้มบาง

“ขอรับคุณหนู ข้าจะรีบไปรีบกลับขอรับ”

ไช่เหมยฮวามองส่งซู่หยงที่เดินไปเทียมเกวียนเพื่อเข้าเมือง 10 ปีที่ผ่านมา ถึงแม้ไช่เหมยฮวาจะแสดงออกภายนอกว่าเป็นคนร่าเริงแจ่มใส แต่ในใจของนางยังคงจดจำความคับแค้นใจในปีนั้นได้เป็นอย่างดี ไม่ว่าจะเกิดสิ่งใดหลังจากนี้ นางจะต้องมีชีวิตอยู่และสืบหาความจริงเรื่องทั้งหมดให้ได้