ตอนที่10.

ตอนที่10.

“อ๊าย คนบ้า พูดกับสุภาพสตรีแบบนี้ได้ยังไง” พราวแสงแขกรีดเสียงใส่เขาอย่างเหลืออด ความยับยั้งชั่งใจ ความสุขุมเรียบร้อยที่เคยมีเคยเป็นมันหลุดลอยไปไหนกัน ตอนนี้เธอเหมือนแม่สาวปากกล้าใจร้อนร้ายกาจไปโดยปริยาย...

“หึ... มากกว่านี้ก็ยังทำได้เลยกับผู้หญิงอย่างเธอ”

“ผู้หญิงอย่างฉันทำไม... ถ้าคิดว่าผู้หญิงอย่างฉันมันแย่นักก็ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้สิ ไอ้บ้า”

“แหม ไม่ยักรู้ว่าฉันเจอแม่ค้าปากตลาดมากกว่าคนที่เป็นครูเสียอีก”

“เรื่องของฉัน ฉันจะเป็นอะไรก็เรื่องของฉัน ตอนนี้ไม่ได้เป็นครูแล้วด่าคนได้ไม่อายปาก ปล่อยนะ...” พราวแสงแขหน้าแดงก่ำด้วยความโกรธและเริ่มกลัวเมื่อเห็นแววตาของเขา แล้วนี่เขาจะพาเธอไปไหนกัน...

“นี่อย่าดิ้นได้มั้ย น่ารำคาญ “

“ถ้ารำคาญก็ปล่อยสิ แล้วจะพาฉันไปไหน...”

หญิงสาวเสียงเขียวใส่เขาทั้งพยายามขืนกายบางออกให้ห่างจากกายแกร่งของเขา... กลิ่นกายหอมสะอาดของบุรุษหล่อเริดตรงหน้ามันทำให้ท้องไส้สาวปั่นป่วนอย่างบอกไม่ถูกเธอไม่อยากอยู่ใกล้เขาเลย  

“นึกว่าอยากจะแตะรึไง ผู้หญิงสวยๆ อึ๋มๆ กว่าเธอมานอนแบให้ฉันเยอะแยะ เด็กกะโปโลอย่างเธอฉันไม่สนใจหรอกยายบ๊องเอ๊ย ที่จับไว้เนี่ยกลัวเธอหนีมากกว่า...”

เขาพูดอย่างดูถูกกันสุดๆ ซึ่งมันทำให้พราวแสงแขอ้าปากค้างอย่างไม่อยากจะเชื่อหูตัวเองว่าจะได้ยินคำพูดเช่นนี้ออกจากปากของผู้ชายที่หล่อเหลาเพียบพร้อมเช่นแมทธิว...

“ตามฉันมาเสียดีๆ เธอจะต้องได้เห็นว่าเธอทำอะไรกับน้องสาวฉันไว้บ้าง...”

เขาพูดขณะลากเธอไปที่รถยนต์คันหรูของเขาโดยที่พราวแสงแขไม่สามารถทัดทานอะไรเขาได้เลยแม้แต่น้อย...

“ตกลงว่าเธอจะทำได้ไหมหน้าที่นี้...” คำถามแกมข่มขู่บังคับของเขาทำให้เธอเงยหน้ามองเขาด้วยความสับสนหญิงสาวบีบมือตัวเองแน่นและก้มมองมันเหมือนไม่เคยเห็นมือตัวเองมาก่อน ในขณะที่คนตัวโตหน้าดุดันขับรถไปตามทางมุ่งสู่บ้านของเธอที่เขาใจดีอุตส่าห์มาส่ง

“คือฉัน...” หญิงสาวอ้ำอึ้งไม่รู้จะทำอย่างไรดี แต่เมื่อนึกถึงสภาพของเมริสาที่เธอได้เห็นเมื่อชั่วโมงก่อนแล้วพราวแสงแขก็สูดหายใจเข้าปอดลึกๆ และตั้งสติให้มั่นคงมากขึ้นแต่ไม่ทันที่เธอจะได้ตอบรับหรือปฏิเสธเขาก็พูดขึ้นเสียก่อน...  

“เอาเป็นว่า พรุ่งนี้เธอจะต้องเดินทางไปพร้อมกับเรา เธอคงรู้ดีว่าหากไม่ทำตามที่ฉันต้องการชีวิตของเธอกับแม่อาจจะมีจุดจบเหมือนกับไอ้วายุ”

แมทธิวบอกด้วยน้ำเสียงเข้มด้วยอารมณ์เมื่อกล่าวถึงวายุ ซึ่งมันทำให้พราวแสงแขสงสัยเหลือเกินว่าเกิดอะไรขึ้นกับวายุแต่ก็ไม่กล้าถามเขาซึ่งเธอเองก็สังเกตว่าเธอไม่ได้เจอวายุมาสามวันแล้ว...

“ไม่ต้องถามหรอกว่าฉันทำอะไรกับไอ้หน้าตัวเมียนั่น... เพราะฉันคิดว่าเธอไม่รู้ไม่เห็นจะดีกว่า” เขาพูดด้วยน้ำเสียงเย้ยหยันและทำให้เธอรู้สึกเย็นไปทั้งไขสันหลังกับแววตาของเขา

“ดิฉันไม่คิดอยากจะรู้เรื่องราวของผู้ชายคนนั้นหรอกค่ะ” เธอตอบไปตามตรง

“ถึงเธอจะไม่คิดถึงมันแต่เธอก็เป็นต้นเหตุให้น้องสาวของฉันเกือบตายและต้องเสียลูกไป เธอมันก็เลวร้ายไม่ต่างกันหรอกพราวแสงแข เธอทำลายน้องสาวฉันอย่างเลือดเย็น...”

“ฉันไม่ได้ทำอะไรทั้งนั้น มันเป็นอุบัติเหตุ เมรี่รู้ดีว่าวันนั้นมันเกิดอะไรขึ้นและฉันเองก็ไม่ได้รู้เรื่องด้วยเลยและคงไม่มีใครอยากให้เกิดเรื่องแบบนั้นแน่นอน”

พราวแสงแขเผลอตัวเสียงดังใส่เขาและเมื่อรู้สถานะของตนก็จึงเงียบไปทั้งที่ในใจอยากจะพูดออกไปมากกว่านั้นแต่ดูเหมือนมันจะไม่มีผลดีกับตัวเธอแม้แต่น้อย

“อย่าคิดหนีความผิดที่เธอต้องชดใช้นะพราวแสงแข เพราะฉันไม่ใช่คนใจดีสักเท่าไหร่ ที่ฉันให้โอกาสเธอก็นับว่าเธอโชคดีมากแล้ว”

“คงเป็นบุญคุณมากสินะที่คุณเมตตากรุณาฉันขนาดนี้” หญิงสาวอดไม่ได้ที่จะประชดประชันเขา

“อย่าปากดีมาประชดฉันนะ คนอย่างเธอฉันลดตัวลงมาคุยด้วยขนาดนี้ก็บุญของเธอแล้วพราวแสงแข...”

คำพูดของเขาคราวนี้ทำให้พราวแสงแขเลือดขึ้นหน้า ผู้ชายคนนี้อวดดีอย่างไรมาดูถูกเธอขนาดนี้ คนอย่างเธอก็มีความเป็นคนพอๆ กับเขานั่นล่ะ เขาจะวิเศษมาจากไหนกันก็แค่รวยกว่าเธอมีชื่อเสียงมากกว่าเธอ ตัวโตมากกว่าเธอก็เท่านั้นเอง

“กรุณาจอดรถด้วยค่ะ ข้างหน้าใต้ต้นไม้นั่นก็ได้แล้วฉันจะเรียกรถแท็กซี่กลับบ้านเอง...”

“อวดดี...” แมทธิวกัดกรามกรอดกับหญิงสาวที่เชิดหน้าคอแข็งซ้ำยังกล้ามาออกคำสั่งกับเขา

“ฉันบอกให้จอดรถไงล่ะ ฉันไม่อยากร่วมทางกับเทวดาอย่างคุณหรอกนะ จอด” พราวแสงแขพูดเสียงดังอย่างหมดความอดทนเมื่อเขาไม่จอดและขับรถเร็วขึ้นจนเธอกลัว

“คนบ้า ฉันบอกให้จอดรถ จอดเดี๋ยวนี้นะ ว้าย...” หญิงสาวอุทานอย่างตกใจเมื่อเขาเบรกกะทันหันดีที่ว่าเธอคาดเข็มขัดนิรภัยทำให้ไม่ลื่นไถลไปจนกระแทกกับส่วนใดๆ ของคอนโซลหน้ารถคันหรูของเขาแต่ด้วยความตกใจทำให้เธอนิ่งงันไปใบหน้านวลใสซีดเผือดพูดไม่อะไรไม่ออกชั่วขณะและมันทำให้แมทธิวตกใจกับท่าทางของเธอ...

“นี่เธอ... ยายหน้าจืด เป็นอะไรมากรึเปล่า...” แม้ในขณะที่เขารู้สึกกังวลก็ไม่วายจะปากไวตั้งฉายาให้เธอแต่มันก็ทำให้คนที่ได้รับฉายาใหม่กะพริบตาปริบมองเขาอย่างไม่พอใจอย่างที่สุดใบหน้านวลแดงจัดเรียกได้ว่าเลือดขึ้นหน้าเลยทีเดียว

“นี่คุณ... ทำฉันตกใจแทบตายยังจะมาเรียกฉันแบบนี้อีก ไอ้คนโรคจิต...”

“หึหึ แสดงว่าไม่เป็นไรมากแล้ว ปากดีได้เหมือนเดิม”

แมทธิวรู้สึกสนุกอย่างบอกไม่ถูกเมื่อได้ต่อปากต่อคำกับเธอและไม่น่าเชื่อเลยว่าหญิงสาวหน้าตาธรรมดา ไม่ได้สวยโดดเด่นและลักษณะเงียบๆ เรียบร้อยอย่างพราวแสงแขเวลาที่เธออยู่ในอารมณ์โกรธฉุนเฉียวหรือมีอารมณ์ที่หลากหลายจะทำให้เธอน่าดูและมีชีวิตชีวามากกว่านิ่งเฉย

ใบหน้านวลที่เปลี่ยนเป็นแดงก่ำ ดวงตากลมโตวาววับและริมฝีปากอิ่มที่ขบเข้าหากันยามเจ้าตัวพยายามข่มกลั้นอารมณ์นั้นทำให้เธอดูเซ็กซี่อย่างไม่น่าเชื่อ... โอ๊ะ นี่เขากำลังคิดอะไรกันนี่... แมทธิวตกใจกับความคิดของตนเองใจต้องรีบทำหน้าขึงขังทันที...

“คนบ้าอะไรแบบนี้ ฉันไม่ไปกับคุณแล้ว ฉันจะกลับบ้านเอง...”