ตอนที่14.

ตอนที่14.

“แต่คนต้นเหตุอีกคนก็ยังอยู่นี่ครับ เธอจะต้องได้รับรู้บ้างว่าสิ่งที่เธอรวมหัวกันกับไอ้วายุทำร้ายเมรี่นั้นมันเลวร้ายแค่ไหน และเมรี่ต้องทุกข์ทรมานยังไงบ้าง ผมจะไม่มีวันปล่อยให้เธอเป็นสุขแน่ๆ หากอาการของน้องยังไม่ดีขึ้น...” ชายหนุ่มยืนยันด้วยน้ำเสียงและแววตามั่นคงจนผู้เป็นพ่อต้องถอนใจออกมาพรืดใหญ่

“แมท... พ่อจะบอกว่าแมทต้องแยกแยะให้ออกว่าอะไรเป็นอะไรอีกอย่าง เรื่องนี้แม่หนูคนนั้นเขาไม่ได้รู้เรื่องด้วยเลย คนของเราต่างหากที่ไปวุ่นวายกับเขาแม้แต่ตอนที่เมรี่เจ็บปางตายหนูพราวเขาก็เป็นคนเรียกรถพยาบาลและคอยให้ข้อมูลต่างๆ เกี่ยวกับเมรี่อย่างละเอียด คนเกลียดกันเขาจะทำอย่างนี้มั้ย แมทอย่าเชื่อน้องมากเกินไป...”

คุณมาร์คบอกเพียงแค่นั้นแล้วเดินเลี่ยงออกไปด้วยไม่รู้จะอธิบายให้บุตรชายเข้าใจได้อย่างไร ทำให้แมทธิวยืนคิดแค้นเคืองอยู่คนเดียว คนอย่างแมทธิวนั้นหัวรั้นและหากเชื่อมั่นอะไรแล้วก็เปลี่ยนความคิดเขาได้อยาก และที่สำคัญคุณมาร์คเชื่อว่าสิ่งที่แมทธิวได้ยินได้ฟังจากน้องสาวที่รักก่อนเกิดเรื่องนั้นมันได้ฝังในใจของเขาไปแล้วว่าพราวแสงแขคือส่วนหนึ่งของเหตุการณ์อันนำมาซึ่งความสูญเสียของเมริสาและเขาก็จะเชื่อเช่นนั้นไปอีกนาน...

แต่เหตุการณ์ในวันนั้นไม่มีใครรู้ดีไปว่าคนทั้งสามคือ พราวแสงแข วายุ และเมริสา ซึ่งคุณมาร์คกับคุณมาลินีเองก็ไม่ได้ปักใจเชื่อว่าพราวแสงแขเป็นผู้ที่เป็นต้นเหตุทำให้เกิดเรื่องเพราะพวกตนรู้นิสัยใจคอของบุตรสาวดี และในวันนั้นพวกตนก็ไม่ได้อยู่ที่บ้านเพราะไปต่างจังหวัดมารู้ข่าวอีกทีก็ตอนที่หลุยส์โทรศัพท์มารายงานข่าวให้ทราบ

ซึ่งเมื่อรู้ข่าวพวกเขาก็รีบมาดูอาการของเมริสาและพอมาถึงโรงพยาบาลตนก็ได้พบว่าพราวแสงแขอยู่ให้ข้อมูลต่างๆ เกี่ยวกับเมริสากับหมออย่างละเอียดบ่งบอกถึงความใส่ใจและความมีน้ำใจของเธอได้เป็นอย่างดี พวกตนก็พยายามติดต่อกับวายุที่เอาแต่หลบหน้าไม่กล้าแม้แต่จะมาเยี่ยมภรรยาของตัวเองซ้ำยังจะให้เมริสาหย่าให้เขาด้วย ทั้งๆ ที่รู้ว่าเมริสาอาการหนักต้องนอนโรงพยาบาล และยังขอแบ่งสินสมรสให้กับตัวเขาเองเป็นเงินจำนวนมหาศาลในการขอหย่าและหากไม่ได้อย่างที่ต้องการวายุจะไม่หย่า

ด้วยเหตุนี้เองที่ทำให้คุณมาร์คกับคุณมาลินีเครียดพอๆ กับการรอให้เมริสากลับคืนมาเป็นคนเดิมและหายเป็นปกติเพื่อจะได้รู้ว่าสาเหตุที่แท้จริงที่ทำให้เธอประสบอุบัติเหตุจนแท้งลูกนั้นมาจากสาเหตุใดและใครเป็นคนทำร้ายเมริสา แต่เมื่อฟื้นขึ้นมาเมริสาก็ไม่พูดกับใครและจำอะไรไม่ได้เลยแม้แต่ชื่อของตัวเอง นั่นต่างหากที่ทำให้คุณมาร์คและคุณมาลินีเจ็บปวดมากกว่า...

พราวแสงแขมองใบหน้าสวยจัดทว่าซีดเซียวของคนที่เคยเป็นเพื่อนสนิท และเมื่อหลายเดือนก่อนเธอก็ได้มางานแต่งงานของเจ้าหล่อนกับอดีตคู่หมั้นของเธอ ในวันนั้นเมริสายังคงสดใสเต็มไปด้วยความสุขและมองเธอด้วยประกายเหยียดหยันอย่างผู้ชนะ แต่บัดนี้ตรงหน้าเธอมีเพียงหญิงสาวที่ซูบผอมจนเห็นโหนกแก้มชัดเจนแววตาสีมรกตที่เคยเปล่งประกายสดใสก็แห้งผากเลื่อนลอยไร้จุดหมาย...

“พราวไม่นึกเลยว่าเมรี่จะอาการหนักขนาดนี้ พราวรู้เพียงแต่ว่าเขาทะเลาะกันและเมรี่แท้งลูก...”

หญิงสาวพูดด้วยเสียงที่พยายามกลั้นก้อนสะอื้นไว้ในอก แม้จะเคยเจ็บปวดเพราะการกระทำของผู้หญิงคนนี้มาก่อน แต่เธอก็ไม่ได้โกรธเกลียดเมริสาพอที่จะเหยียบย่ำซ้ำเติมในสิ่งที่เมริสาได้รับ พราวแสงแขคิดว่าตนเองนั้นโชคดีที่ตนไม่ได้เจอเรื่องราวแบบนี้...

“แล้ววันนั้นเหตุการณ์มันเป็นอย่างไรล่ะหนูพราว บอกพวกเราได้ไหม...”

“พราว เอ่อ... พราวไม่ทราบค่ะ แต่พราวบอกได้แต่เพียงว่า พราวไม่ได้มีส่วนรู้เห็นในเรื่องนี้นั่นคือความจริงค่ะ” หญิงสาวบอกเบาๆ แล้วสบสายตาของผู้สูงวัยอย่างมั่นคง

“แล้วทำไมเมรี่ถึงได้อาการหนักขนาดนี้ล่ะ หากหนูจะบอกพวกเราถึงสาเหตุจริงๆ เราจะได้จัดการเรื่องนี้ให้ถูกต้อง หากหนูไม่บอกความจริง หนูเองที่จะต้องลำบากเพราะตาแมทไม่ยอมให้หนูอยู่เป็นสุขแน่ๆ”

“พราวไม่รู้จริงๆ ค่ะ พราวเห็นแค่ตอนที่เมรี่นอนจมกองเลือดแล้วและพราวก็เรียกรถพยาบาลทันทีหลังจากนั้นทุกอย่างมันเกิดขึ้นเร็วมาก พราวอยากมาเยี่ยมเมรี่ แต่คิดว่าทางคุณท่านคงรังเกียจพราวและคงคิดว่าพราวเป็นต้นเหตุพราวก็เลยไม่กล้ามา อีกอย่างช่วงนั้นพราวก็ต้องซ้อมการแสดงให้เด็กๆ ด้วย เลยไม่ว่างจะมาเยี่ยมเมรี่ จนกระทั่งพราวเจอกับ เอ่อ.. คุณ แมทธิว... พราวบอกได้เท่านี้ค่ะ” พราวแสงแขบอกหนักแน่นจนคุณมาลินีไม่ถามเซ้าซี้

“เอาล่ะ ถ้าอย่างนั้นหนูก็อยู่เป็นเป็นเมรี่ไปก่อนก็แล้วกัน อีกประเดี๋ยวก็คงตื่น...” คุณมาลินีเดินออกไปจากห้องพราวแสงแขจึงละสายตามามองเมริสาที่ค่อยๆ ขยับกายเบาๆ ก่อนดวงตาสีมรกตจะลืมขึ้นช้าๆ

“เมรี่... เป็นไงบ้าง...”

พราวแสงแขเดินมานั่งข้างเตียงเฝ้ามองปฏิกิริยาของเมริสาด้วยใจที่สั่นไหวด้วยความเวทนาอย่างห้ามไม่ได้ ตอนนี้ภาพหญิงสาวตรงหน้านั้นแทบไม่เหลือเค้าคุณหนูเมริสาผู้เลอโฉมและสูงส่งเลยแม้แต่น้อย มีเพียงหญิงสาวร่างกายซูบผอมผมเผ้ายุ่งเหยิงดวงตาแดงก่ำคลอด้วยหยาดน้ำตาและเหม่อลอยไร้จุดหมาย...

ความรัก ความหลง มันทำให้คนเราเจ็บปวดได้เพียงนี้เชียวหรือ

“หิวมั้ย พราวจะหาอะไรมาให้ทาน หรือว่าเมรี่อยากจะไปเดินเล่น...” หญิงสาวถามอีกครั้งด้วยน้ำเสียงที่พยายามกลั้นสะอื้นเมื่อเห็นเพียงความว่างเปล่าและเงียบงันของอีกคนที่นั่งพิงหัวเตียงนิ่ง...

“นี่พราวเองนะเมรี่ จำพราวได้มั้ย เราเป็นเพื่อนกันนะ เราสนิทกันมากเลย ตอนรับน้องน่ะ พราวกับเมรี่ทำอะไรโก๊ะๆ เปิ่นๆ ด้วยกันจำได้มั้ย...”

พราวแสงแขขยับเข้ามานั่งใกล้ๆ เมริสาอีกนิดแล้วค่อยๆ ชวนคุยเรื่องต่างๆ ที่พวกเธอเคยใช้เวลาในวัยเรียนด้วยกัน พราวแสงแขบีบมือเมริสาเบาๆ โดยเธอเองก็ไม่รู้ว่าหากเมริสาจำเรื่องราวต่างๆ ได้จริงๆ เจ้าหล่อนจะมีอาการเช่นไรที่พบหน้าตนในตอนนี้ แต่ตอนนี้พราวแสงแขคิดแต่เพียงว่าขอให้เมริสาคนเดิมกลับมาเร็วๆ กลับมาเพื่อบอกเล่าให้ทุกคนฟังว่ามันเกิดอะไรขึ้นกับตนเองเพื่อเธอจะได้พ้นข้อกล่าวหาอันร้ายกาจจากแมทธิว...