ตอนที่15.

ตอนที่15.

พราวแสงแขกำลังจะเดินกลับเข้าห้องของตนเองซึ่งอยู่ติดกันกับห้องของเมริสาต้องชะงักเมื่อเจอยักษ์ตัวใหญ่ยืนจังก้าขวางทางด้วยท่าทางที่พราวแสงแขต้องนึกถึงผู้ร้ายในภาพยนตร์แนวมาเฟียเสียทุกทีไป...

“เดี๋ยว...”

“มีอะไรกับดิฉันคะ...”

หญิงสาวเชิดหน้ามองเขาอย่างไว้ตัวแสดงให้เขาเห็นว่าเธอไม่ได้หงอให้เขาหรือเกรงกลัวเขาอย่างที่เขานึก คนอย่างพราวแสงแขดูเป็นคนอ่อนหวานเรียบร้อยก็จริง แต่เธอไม่ได้อ่อนแอหรือยอมให้ใครมารังแกได้ง่ายๆ เหมือนเช่นแต่ก่อนอีกแล้ว

“เธอไม่ควรรื้อฟื้นความหลังของน้องสาวฉันแบบนั้นนะ มันยิ่งตอกย้ำให้เมรี่เครียด” เสียงเข้มนั้นเหมือนตะคอกเสียมากกว่า

“นี่คุณคะ... คุณรู้อะไรเกี่ยวกับคนป่วยแบบเมรี่บ้าง คุณรู้อะไรเกี่ยวกับตัวเมรี่บ้างในช่วงที่เธอเริ่มเรียนมหาวิทยาลัย หรือคุณรู้อะไรบ้างว่าจะต้องทำยังไงนอกจากมาโวยวายๆ ใส่ฉันแบบนี้ หากคุณให้ฉันมาดูเมรี่คุณก็ควรจะปล่อยให้ทุกอย่างมันเป็นหน้าที่ของฉัน ถึงแม้ฉันจะไม่ได้เป็นหมอหรือเป็นผู้เชี่ยวชาญ แต่ฉันศึกษาข้อมูลมาบ้างแล้วว่าต้องทำยังไง หากคุณจะมาขัดแย้งนู่นไม่ได้ นี่ไม่ได้ ก็ไม่ต้องลากตัวฉันมาสิ...”

คำตอบยืดยาวของพราวแสงแขทำเอาแมทธิวถึงกับอึ้งไปเลยทีเดียวเพราะไม่คิดว่าพราวแสงแขจะกล้าพูดจากับเขาแบบนี้ ทั้งที่เธออยู่ในถิ่นของเขาและเป็นรองเขาทุกทางเลยก็ว่าได้... 

“นี่เธอ...”

“อะไร... ดิฉันพูดผิดตรงไหน คุณเองก็หัดไปศึกษาอะไรที่มันมีประโยชน์ต่อสติปัญญาบ้างนะ ไม่ใช่เอาแต่ทิฐิเอาแต่อารมณ์ตัวเองเป็นใหญ่แบบนี้...”

หญิงสาวพูดจบก็เดินผ่านหน้าเขาไปซ้ำยังเอาไหล่เล็กๆ ที่สูงเพียงอกกว้างของเขาชนต้นแขนแกร่งจนคนไม่ทันตั้งตัวถึงกับเซเลยทีเดียวแล้วยังหันมาแลบลิ้นใส่เขาก่อนเดินเข้าห้องปิดประตูใส่หน้าชายหนุ่มอีกด้วย แมทธิวยืนหน้าตูมมองประตูที่ปิดสนิทอย่างจะกินเลือดกินเนื้อ...

“ยายจิ๋วตัวแสบเอ๊ย เธอนี่มันร้ายกาจจริงๆ” แมทธิวบ่นงึมงำอยู่คนเดียวเมื่อเห็นฤทธิ์เดชของพราวแสงแขที่เขาไม่คิดว่าจะได้เจอก่อนจะเดินหัวฟัดหัวเหวี่ยงกลับเข้าห้องของตนไป...

ทุกคำพูดที่แมทธิวกับพราวแสงแขปะทะคารมกันย่อยๆ เมื่อครู่นั้นอยู่ในสายตาของคุณมาร์คตลอดเวลาและนึกชื่นชมหญิงสาวตัวเล็กที่กล้าต่อกรกับแมทธิวอย่างไม่สะทกสะท้านขัดกับรูปร่างเล็กบอบบางและกิริยาอ่อนหวานเรียบร้อยของเธอ หากเขาไม่ได้ตั้งความหวังสูงเกินไปคุณมาร์คคาดหวังเหลือเกินว่าจะได้ลูกสาวของตนกลับคืนมาเร็วไวและอาจจะได้ลูกสะใภ้พ่วงมาด้วย...

“หึหึ เห็นทีคราวนี้แมทเจอของแข็งเสียแล้วล่ะ คงจะนึกว่ากำลูกไก่ไว้ในกำมือสินะ แมทธิวเอ๋ย...” 

พราวแสงแขยังคงทำหน้าที่เป็นผู้ดูแลเมริสาอย่างใกล้ชิดและพยายามรื้อฟื้นความทรงจำของเมริสาให้กลับคืนมาโดยเร็วอีกทั้งยังพยายามทำให้เมริสาพูดบ้างอย่างน้อยสักคำหนึ่งก็ยังดี แต่จากวันเป็นสัปดาห์และเข้าสู่หนึ่งเดือนผ่านไปเมริสาก็ไม่มีทีท่าว่าจะจำอะไรได้และยังไม่พูดกับใครแม้แต่คนเดียว เมริสายังคงเหม่อลอยไม่รู้สึกรู้สมกับสิ่งรอบกายจนคุณมาลินีเริ่มท้อ...

“ไหนคุณพี่ว่าหากพาเมรี่มาสถานที่ที่ชอบแล้วอาการลูกอาจจะดีขึ้นไงคะ แต่ดูสิ ผ่านไปเป็นเดือนๆ แล้ว นี่จะเป็นเดือนที่สามที่สี่แล้วนะคะที่อาการของลูกยังคงเป็นอยู่แบบนี้...” 

“อดทนอีกนิดนะครับที่รัก พี่เชื่อว่าเมรี่ต้องดีขึ้น น้องสังเกตไหมว่าเมรี่ดูสดใสขึ้น ผิวพรรณก็เปล่งปลั่งขึ้น ดูไม่เลื่อนลอยมากเหมือนตอนแรกๆ” คุณมาร์คบอกภรรยาด้วยน้ำเสียงที่ดูมั่นคง

“น้องไม่เห็นเลยค่ะ น้องเห็นเพียงความทุกข์ใจเท่านั้น...” 

“ที่รักครับ เราจะต้องได้ลูกเมรี่กลับคืนมา เราจะต้องได้ลูกคนเดิมกลับคืนมาและเราอาจจะได้มากกว่านั้น...”  คุณมาลินีมองหน้าสามีอย่างไม่เข้าใจ

“คุณพี่หมายความว่ายังไงคะ”

“เอาเป็นว่า เราต้องอดทนรอคอยปาฏิหาริย์และความรัก...”

คุณมาลินีมองตามสายตาสามีไปยังสนามหญ้าเขียวขจีเบื้องล่างที่พราวแสงแขกำลังเข็นวีลแชร์พาเมริสาชมนกชมไม้ ด้วยความสดใสร่าเริง รอยยิ้มของหญิงสาวดูสว่างไสวในความโศกตรมมืดหม่น พราวแสงแขทำให้หัวใจที่เศร้าหมองของคนที่มองไปยังเธอสว่างไสวสดใสตามไปด้วยไม่ยาก ยิ่งยามได้ยินเสียงหัวเราะเบาๆ ของเธอก็ยิ่งทำให้ความเงียบเหงาลับหายไปอย่างไม่น่าเชื่อ...

ประหนึ่งแสงจันทร์ที่พราวแสงท่ามกลางท้องฟ้าที่มืดมน เหมือนชื่อของเธอพราวแสงแข...

แมทธิวกอดอกมองภาพที่สนามหญ้าหน้าเรือนหลังงามด้วยความรู้สึกที่อยากจะจับ ยายจิ๋วตัวแสบ มาทำโทษเสียให้หลาบจำเพราะความปากเก่งและไม่เกรงกลัวเขาอย่างที่ควรจะเป็น ยายผู้หญิงตัวเล็กแต่แอบปากจัดเถียงคำไม่ตกฟาก ดูเรียบร้อยและอ่อนหวานกับทุกคนแต่กับเขาแม่คุณช่างปากคอเราะร้ายและกวนอารมณ์เป็นที่สุด ยามอยู่หน้าบิดามารดาของเขาพราวแสงแขจะเป็นหญิงสาวที่เรียบร้อยว่าง่ายอ่อนหวานพูดจาไพเราะน่ารักคะขาทุกคำ เธอยิ้มแย้มแจ่มใสกับทุกคน แต่พอเห็นหน้าเขาเท่านั้นแม่คุณเชิดใส่ซ้ำยังไม่ค่อยเชื่อฟังคนที่เป็นนายจ้างของเธอโดยตรง และยังเป็นคนกุมชะตาชีวิตของเธอกับแม่ของเธอไว้เช่นเขา นี่เขาพลาดตรงไหนนะ...

“ไอ้วายุมันยังมีลมหายใจอยู่ใช่ไหม...” เมื่อได้ยินเสียงเปิดประตูเบาๆ เข้ามาแมทธิวก็ถามออกไปโดยไม่หันไปมองว่าเป็นใคร

“ครับ มันคงจะหลาบจำไปตลอดชีวิต... ตอนนี้เรากำลังง้างปากมันให้บอกว่าเอาแหวนประจำตระกูลของคุณหนูไปขายที่ไหน ตอนนี้เรายังไม่มีเบาะแสว่ามีร้านทองหรือร้านเพชรที่ไหนรับซื้อไป” หลุยส์กล่าวเรียบๆ 

“แล้วคาล์สล่ะ ได้อะไรมาให้ฉันบ้าง” แมทธิวหันมามองลูกน้องคู่ใจมือซ้ายขวาของตนด้วยสีหน้าเรียบเฉยแต่กรามแกร่งบดเข้าหากันเหมือนพยายามระงับอารมณ์

“ประวัติของคุณพราวเพิ่มเติมครับ...”

“ขอบใจออกไปได้...”

เมื่อส่งมอบสิ่งที่เจ้านายต้องการแล้วหลุยส์กับคาล์สก็ออกไปจากห้องทำงานของเจ้านายหนุ่มทันที และเมื่อลับหลังลูกน้องคนสนิททั้งสองแล้วแมทธิวก็หยิบซองเอกสารและการ์ดเมโมรี่เล็กๆ ขึ้นมาดูด้วยความสับสน สุดท้ายเขาก็วางมันลงแล้วกอดอกมองมันนิ่งอยู่อย่างนั้น...