เลทราคา

กริ้งงง

ติ๊ด

“ว่าไง”

“เสร็จยังจ้ะชะนี”

“เสร็จแล้วแกล่ะ”

“เรียบร้อยจ้ะ งั้นก็ออกห้องไปแรดค่ะ”

“หึ ๆ โอเค”

“ป่ะ ไปรับกระทิงกัน”

“แกก็ช่างพูดเหลือเกินนะน้ำ”

“ ฮ่า ฮ่า ไม่ตลกเหรอ”

“พอเลย ๆ แห้งมากมุกแกเนี่ย รีบ ๆ ไปรับโต้เหอะ ฉันอยากเมาแล้วโว้ย”

หลังจากที่รับโต้เสร็จพวกเธอก็มุ่งหน้าไปร้านบาร์ละมุนซึ่งไม่ใกล้ไม่ไกลจากคอนโดพวกเธอเท่าไร ร้านนี้เป็นร้านเปิดแบบนั่งรับลม ชิว ๆ บรรยากาศไม่วุ่นวายมาก มีประมาณ 20 โต๊ะ แสงไปสลัว ๆ สว่างไม่มาก มีวงดนตรีสดขึ้นโชว์บ้างไม่หนวกหูมากเท่าไร ทำให้พวกเธอชอบมาร้านนี้มันก็เลยกลายเป็นร้านประจำของพวกเธอไปแล้ว

เสียงมือถือที่สั่นไม่หยุดทำให้เธอมองดูเบอร์ว่าใครโทรมาก่อนจะทำหน้าเอื้อมละอามองบนก่อนจะกดรับสายไม่ได้ปฏิเสธเขา

ติ๊ด

“ว่าไงคะ”

“มึงอยู่ไหนแพง”

“มีอะไรคะ”

“กูถามว่ามึงอยู่ไหน”

“พี่มาร์คพี่เป็นบ้าอะไรไม่ทราบคะ ช่วงหลัง ๆ มานี้พี่งี้เง่านะรู้ตัวเปล่า นี้มันเวลาส่วนตัวของแพง แพงไม่จำเป็นต้องรายงานพี่ค่ะ พี่มีอะไรก็พูดมาเลยดีกว่า”

“เดี๋ยวนี้มึงหัดบ่นกูแล้วเหรอ กูอยากให้มึงมานอนกับกูตอนนี้!”

“แพงไม่ว่างค่ะ นัดเพื่อนแล้ว”

“มึงนัดเพื่อนหรือนัดลูกค้าคนอื่น”

“ถ้าจะคุยเรื่องนี้แพงไม่คุยแล้วนะคะ แค่นี้นะ”

ติ๊ด!

เธอที่เมาหน่อย ๆ พอเหล้าเข้าปากความกล้าก็เลยมีมากพอที่จะกล้าเถียงเขากลับไปบ้าง

“คนบ้า! เพิ่งเอาเมื่อเช้ายังจะอยากอีกงี่อะไรหนักหนาวะ”

เธออดไม่ได้ที่จะบ่นพึมพำเขาที่ทั้งเอาแต่ใจและไม่ยอมเลิกงี่เง่าเจ้ากี้เจ้าการเธออยู่ได้

“ให้ฉันเดานะ พี่มาร์คใช่ไหม”

“อืม ฉันก็เริ่มไม่ไหวแล้วนะ แม่งเริ่มงี่เง่าล่ะ”

“ถ้าแพงไม่โอเคโทรหาเราได้ 24 ชั่วโมงเลยนะ”

“ขอบคุณครับ พี่เขาแค่บ้านะช่วงนี้ ปกติก็ไม่ขนาดนี้หรอก เรายังรับมือไหวอยู่โต้ไม่ต้องเป็นห่วงนะ”

“เราอยากให้แพงคิดถึงเราเป็นคนแรกนะ ถ้าเมื่อไรที่แพงตกอยู่ในอันตราย เราก็อยากเป็นคนไปช่วยแพงนะ”

“ฉันล่ะ โต้! นายจะไปช่วยฉันคนแรกมั้ย ถ้าเมื่อไรที่ฉันตกอยู่ในอัตราย”

“อืม เธอก็ด้วยน้ำค้าง ว่าแต่ใครจะกล้าวะ ฮ่า ฮ่า”

“ไอ้โต้!”

ฮ่า ฮ่า

“วันนี้ฉันก็จะแดกเหล้าให้คุ้มค่ากับที่โต้เลี้ยง พวกเราค่อยเรียกคนขับผ่านแอปแล้วกันเนอะ มา ๆ ชนแก้วเร็วพวกเรา”

“ได้ดิ งั้นวันนี้พวกเธอก็นอนห้องฉันนะ พรุ่งนี้ตอนเช้าค่อยกลับกัน”

“รับทราบ/จัดไป”

ระหว่างที่พวกเธอดื่มเบียร์กินกับแกล้มอยู่นั้น พวกเธอก็นั่งคุยเมาส์เรื่องชาวบ้านไปเลื่อย หนุ่มที่นั่งโต๊ะตรงข้ามก็ส่งสายตามาทางเธอ เธอยิ้มเล็กน้อยก่อนจะยกแก้วเบียร์เป็นสัญลักษณ์ จากนั้นไม่นานชายหนุ่มก็เดินมาที่โต๊ะเธอทันที

“ขอชนแก้วได้ไหมครับ”

“ค่ะ”

“ชนเสร็จก็กลับไปนั่งได้แล้วครับ”

โต้ส่งสายตาพิฆาตให้ชายหนุ่มแปลกหน้าที่เพิ่งเข้ามาทักทายคนนั้นก่อนที่เขาจะขมวดคิ้วและบ่นงึมงำกลับโต๊ะตัวเองไป เธอกับน้ำค้างก็ได้แต่สายหน้าและขำออกมาเบา ๆ นี้เป็นอีกสาเหตุหนึ่งที่พวกเธอชอบชวนโต้มาด้วยเพราะเอาไว้กันท่าพวกหวังจะหลอกฟันพวกเธอฟรี ๆ

“แพง! ลูกค้าวีมึงมาว่ะ”

“ใครว่ะ ลูกค้าวี เชี้ย! พี่มาร์ค!”

"พี่เขาทำไมติดแกแจขนาดนี้ ไปทำท่าไหนมาวะแพง"

"เขามาหาเพื่อนหรือเปล่า เธอคิดเยอะไปแล้วมั่ง"

"เหอะ! หน้านิวคิ้วขมวดขนาดนี้มาเที่ยวกับเพื่อน! ไปหลอกเด็กแถวบ้านเถอะว่ะ โน่นเดิมมาทางนี้แล้ว"

เธอเหล่ปลายหางตามองเพียงเท่านั้นและเธอก็ทำเป็นไม่สนใจเขา พอเขาเดินมาถึงก็มานั่งแทรกระหว่างเธอกับน้ำค้าง

"กูโทรไปทำไมมึงไม่รับสาย มึงซื้อมือถือมาติดตัวไว้เฉย ๆ ใช่ป่ะ"

"แพงว่าแพงบอกพี่ไปแล้วนะว่าแพงมีนัดกับเพื่อน นี้ไม่ใช่เวลางานค่ะ"

"พูดแบบนี้มึงหมายความว่าไง"

"ถ้าจะนั่งด้วยก็จ่ายค่าเหล้าเบียร์วันนี้ด้วยค่ะ"

เหอะ!

ชายหนุ่มที่ได้ยินแบบนั้น ก็จ้องมองหน้าเธอแบบไม่วางตาพร้อมกับยอมรับในความงกของเธอขนาดแค่เขามานั่งด้วยกับเธอ เธอยังคิดเล็กคิดน้อยกับเขาได้

"กูเลี้ยงก็ได้ กูนั่งต่อได้ยัง มึงจะลุกไปไหนอีกแพง"

"ไม่ได้จ่ายค่านั่งดริ้ง แพงไม่จำเป็นต้องนั่งข้างพี่ค่ะ"

"5,000 พอไหม"

"2ชั่วโมง ถ้าเหมาจ่ายทั้งหมดแพงลดให้พิเศษ 10,000 ค่ะ"

"โฮ๊ะ! เออ 10,000 ก็ 10,000 มึงกลับมานั่งได้ยัง"

เธอยิ้มอย่างพอใจก่อนจะกลับไปนั่งที่เดิม เขาถอดหายใจอย่างคนเอื้อมละอากับความเยอะและงกของเธอ แต่พอเขานั่งบรรยากาศในร้านจากที่นั่งชิว ๆ ก็กลายเป็นความอึดอัดของพวกเธอแทน เธอและเพื่อนของเธอไม่รู้จะคุยอะไรกันก็นั่งยกเบียร์กันรัว ๆ แทนการพูดคุย อาจจะคุยกันบ้างก็เป็นเพียงเรื่องเล็ก ๆ น้อย ๆ โต้เพื่อนของเธอเองก็ตั้งแต่รุ่นพี่มานั่งด้วยกับเธอเขาเองก็เอาแต่นั่งเงียบไม่พูดไม่จาอีกเลย

"กูปวดฉี่ว่ะ มึงไปกับกูไหมน้ำ"

"กูไปด้วย แม่งอั้นมานานล่ะ"

"พี่จะลุกไปไหนพี่มาร์ค"

"ไปห้องน้ำ"

"หึ ๆ ไม่ใช่ว่าอยากตามแพงนะคะ ให้มันเหลือพื้นที่ส่วนตัวกันบ้างค่ะ"

พอเริ่มเมาความกล้าที่จะต่อปากต่อคำของเธอก็มีมากขึ้น เขาเองก็ไม่ได้ใส่ใจในคำพูดของเธอเท่าไร ก่อนจะเดินตามเธอไปจนแน่ใจว่าเธอเข้าห้องน้ำ เขาถึงปีกตัวออกมารับลมนอกร้าน เพื่อผ่อนคลายอารมณ์ของตัวเอง เขาเองก็รู้สึกหงุดหงิดที่ตนเองเอาแต่ตามเธอ เพราะยิ่งเขาใกล้เรียนจบเขายิ่งระแวงและอยากจะอยู่กับเธอตลอดเวลามากกว่าเมื่อก่อนอีก เขารู้จักกับเธอเพราะไอ้วินเพื่อนสนิทเขาที่เป็นคนแนะนำให้รู้จักว่าเธอขายบริการ หลังจากที่เขาได้ลองเธอ เขาก็เอาแต่ติดเธอและเรียกใช้บริการเธอเป็นประจำหนำซ้ำเขาก็แทบจะไม่มีอะไรกับใครอีกนอกจากเธอ ใครจะคิดว่าผู้ชายอย่างเขาที่ทั้งหล่อ บ้านรวย จะมาติดกับดักผู้หญิงแบบเธอได้ ทั้งเย็นชา ทั้งขี้งก แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าลีลาเธอก็ดีไม่แพ้ใคร จนเข้าต้องตามมาตื้อเธอไม่เลิกแบบนี้

กริ้ง

ติ๊ด

"มึงอยู่ไหนไอ้มาร์ค"

"ร้านบาร์ละมุน "

"มึงคงไม่ได้ไปหาน้องแพงหรอกนะ"

"อืม ทำไมมึงหวงเหรอ"

"หึ! คนที่หวงน่าจะเป็นมึงมากกว่านะ มึงรักน้องแพงหรอ ไอ้มาร์ค"

คำพูดของเพื่อนเขามันเหมือนหมัดหนักๆที่ชกเข้ามาที่หน้าของเขาเข้าอย่างจัง ทำเอาเขารู้สึกชาไปทั้งตัว

"มึงพูดเชี้ยไรไอ้วิน คนขายบริการแบบนั้นกูไม่ยอมลดตัวเองไปคบหรอกนะใครจะเอามาทำพันธุ์วะ"

"มึงรู้ดีที่สุดไม่ต้องมาถามกู พรุ่งนี้ตอนเที่ยงพวกกูนัดกันที่คาเฟ่ของเค้ก มึงก็ช่วยไปด้วยอย่าแดกเยอะจนหาข้ออ้างไม่ไปนะ"

"อืม กูรู้แล้ว"

"ดี แค่นี้นะ"

ติ๊ด!

หลังจากวางสายจากเพื่อนเขา เขาก็รีบเดินไปหาเธอทันทีและเขาก็เห็นว่าเธอกำลังคุยกับผู้ชายพอดี

"ใช่พะแพงปี3 นิติรึเปล่าครับ"

หญิงสาวหันไปมองหน้าหนุ่มหล่อขาวตี๋ที่เดินมาทักเธอพร้อมกับอาการประหม่าเล็กน้อย เธอจึงยิ้มให้เขาเพื่อทำให้เขาผ่อนคลายมากขึ้น

"ค่ะ มีอะไรรึเปล่าคะ"

"เอ่อ..พี่ชื่อปลั๊กนะครับ เรียนวิศวะปี4 ที่มอเรานั้นแหละ พอดีพี่รู้จากน้ำค้างว่าพะแพง..เอ่อ..พะแพงทำเหมือนน้ำค้างใช่ไหมแล้วเลทเท่าไรอ่าเรา"

"เรียกแพงก็ได้ค่ะ เลทก็ 1 รอบ ไม่อม ไม่จูบ ไม่สด 5,000 บาทต่อรอบค่ะ"

"โห้! แพงสมชื่อเลยนะคะ"

"จะถูกหรือจะแพงพี่ปลั๊กก็ต้องลองชิมดูค่ะ พี่ถึงจะรู้ว่าคุ้มไหม"