บทนำ 2

 ช่องทางรักฉ่ำแฉะเปียกลื่นตอดรัดแน่นด้วยความที่หญิงสาวยังไม่เคยมีสัมพันธ์สวาทลึกซึ้งกับใคร ไม่น่าเชื่อว่ามันจะสร้างความปั่นป่วนไม่น้อยให้กับเขา 

 “เบา ๆ ค่ะพี่กรณ์ มุกเจ็บ อะ!...อื้อ...อืม” เสียงหวานกระเส่าแหบพร่าร้องครวญครางพยายามปัดป้องไม่ให้เขากัดตรงยอดถันพลางขยับสะโพกถอยหนีท่าเดียวแต่ร่างแกร่งกลับตามติดไม่ยอมถอย 

 “เดี๋ยวเธอจะชอบ ไม่ต้องกลัวรู้ไหม ฉันไม่รุนแรงกับเธอหรอก ขอแค่เธอไว้ใจฉัน” รอยยิ้มหยันปรากฏบนใบหน้าคมเข้ม ชายหนุ่มตอกอัดกระแทกแกนกลางด้วยความกระสันอยากหนักหน่วงร้อนรุ่มเมามันในรสสวาท

 “อื้ม ไม่ไหว...” เสียงร้องครางของพงษ์ปกรณ์ดังลั่นเมื่อทุกอย่างดำเนินไปจนสุดปลายทางแห่งความปรารถนา ความหฤหรรษ์ที่แปลกใหม่ทำให้ร่างอรชรบนเตียงสลบไสลซุกซบใต้ผ้าห่ม

 เช้าวันใหม่แสงอาทิตย์สาดส่องเข้ามาในห้อง มุกรดาปรือตาแต่ก็ช่างยากเย็นแสนเข็ญ หนังตาจะปิดลงเสียให้ได้พยายามพยุงกายฝืนลุกขึ้นนั่งผมเผ้ารุงรังปรกหน้ารู้สึกปวดร้าวไปทั่วสรรพางค์กาย รอยจ้ำแดงเป็นหย่อม ๆ ตามแอ่งชีพจร รอยเขี้ยวคมของหนุ่มหล่อที่ขับเคลื่อนบนกายตนยังเด่นชัด นึกถึงเหตุการณ์เมื่อคืนมันเกิดขึ้นเร็วมากจนตั้งตัวแทบไม่ทัน เพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์ทีเดียวเป็นต้นเหตุให้ต้องมาอยู่ในสภาพเช่นนี้ ไม่ใช่สิ...ความหล่อเหลาของเขาต่างหากเล่า 

 ถึงมันจะเป็นครั้งแรกของเธอ สิ่งที่หวงแหนมาตลอดชีวิต อยากเก็บไว้ให้คนที่รักได้เชยชม ทว่าเธอกลับหยิบยื่นให้กับเขาผู้ชายที่เจอหน้ากันแค่สามครั้งด้วยเวลาอันน้อยนิด ใคร ๆ อาจจะคิดว่าอาชีพที่ทำอยู่คงหนีไม่พ้นเรื่องอย่างว่าหรือเจนจัดมากประสบการณ์ แต่เปล่าเลยไม่เคยมีใครได้ล่วงเกินเธอเลยแม้แต่คนเดียว 

 “บ้าที่สุด โง่จัง คงไม่มีใครโง่เท่าแกแล้วนังมุก” มุกรดาบ่นพึมพำพลางพ่นลมเป่าผมที่ปรกหน้าให้พ้นลานสายตาเหลือบแลกวาดไปทั่วห้อง ว่างเปล่าไร้เงาของเขา พลางเหยียดยิ้มสมเพชกับชีวิตตนเองใครมันจะอยากจริงจังกันเล่า ถ้าแม่รู้คงจะโดนด่าเปิดเปิงเป็นแน่และรู้ด้วยแม่จะด่าว่าอะไร

  “นังมุก! แกจะฝันเฟื่องไร้สาระเกินไปแล้ว หน็อยแน่...นังนี่แกคิดเหรอว่าผู้ชายหล่อ รวย มันจะให้ค่าหรือสนใจคนจน ๆ อย่างแก ที่สำคัญเรียนจบแค่ม.หก อย่างต่ำก็แค่ไอ้พวกวินมอเตอร์ไซค์เพื่อนไอ้เชิดพี่แกนะแหละ ถุย...นังนี่ไม่สำเหนียกตัวเองเลย” 

  เสียงแหบ ๆ ของแม่ยังคงดังกึกก้องในหัวเพื่อตอกย้ำสิ่งที่ไม่มีทางเป็นไปได้

 เสื้อผ้าของมุกรดายังคงกองกระจัดกระจายบนพื้นพลันนึกถึงเหตุการณ์เมื่อคืนแล้ว น่าอายชะมัด เมาจนขอนอนกับเขาเพราะภาพลวงตาของผู้ชายที่ชื่อ พงษ์ปกรณ์ วรนัยอัตถะวิกรม หรือพี่กรณ์ เป็นเหตุแท้ ๆ สุดท้ายความสาวก็ถูกพรากแต่ความแปลกใหม่ รอยเขี้ยวคม รอยจ้ำแดงทั่วร่างยังคงตราตรึง ภาพกิจกรรมเร่าร้อนระหว่างกันยังคงไหลวนในมโนภาพ พยายามสลัดความคิดฟุ้งซ่านออกไปจากหัวและตระหนักถึงความเป็นจริง 

 ดวงตาเรียวสวยเหลือบแลเห็นเช็คเงินสดใบหนึ่งวางบนโต๊ะข้างเตียงโดยมีโทรศัพท์ของเธอวางทับอีกที มุกรดาเอื้อมมือไปหยิบมันขึ้นมาเมื่อเห็นจำนวนเงินถึงกับตาเบิกกว้าง

 “หนึ่งแสนบาท บ้าไปแล้ว หมื่นเดียวฉันก็ว่ายังพอไหว นี่ตั้งแสน” มุกรดาเหยียดยิ้มเบ้ปากรู้สึกสมเพชตัวเองยิ่งนักพลันขบเม้มริมฝีปากรวบรวมสติสลัดความกังวลทิ้งไปกำเช็กใบนั้นแน่นจนเส้นเลือดเส้นเล็กบริเวณหลังมือปูดโปน

 เธอโง่เองสินะ คิดว่าโลกใบนี้จะยุติธรรมกับเธอบ้าง แต่เปล่าเลย โลกก็ยังโหดร้ายเช่นเดิม