บททั้งหมดของ เล่ห์ร้ายสัญญารัก: บทที่ 1 - บทที่ 10

ช่องทางรักฉ่ำแฉะเปียกลื่นตอดรัดแน่นด้วยความที่หญิงสาวยังไม่เคยมีสัมพันธ์สวาทลึกซึ้งกับใคร ไม่น่าเชื่อว่ามันจะสร้างความปั่นป่วนไม่น้อยให้กับเขา “เบา ๆ ค่ะพี่กรณ์ มุกเจ็บ อะ!...อื้อ...อืม” เสียงหวานกระเส่าแหบพร่าร้องครวญครางพยายามปัดป้องไม่ให้เขากัดตรงยอดถันพลางขยับสะโพกถอยหนีท่าเดียวแต่ร่างแกร่งกลับตามติดไม่ยอมถอย “เดี๋ยวเธอจะชอบ ไม่ต้องกลัวรู้ไหม ฉันไม่รุนแรงกับเธอหรอก ขอแค่เธอไว้ใจฉัน” รอยยิ้มหยันปรากฏบนใบหน้าคมเข้ม ชายหนุ่มตอกอัดกระแทกแกนกลางด้วยความกระสันอยากหนักหน่วงร้อนรุ่มเมามันในรสสวาท “อื้ม ไม่ไหว...” เสียงร้องครางของพงษ์ปกรณ์ดังลั่นเมื่อทุกอย่างดำเนินไปจนสุดปลายทางแห่งความปรารถนา ความหฤหรรษ์ที่แปลกใหม่ทำให้ร่างอรชรบนเตียงสลบไสลซุกซบใต้ผ้าห่ม เช้าวันใหม่แสงอาทิตย์สาดส่องเข้ามาในห้อง มุกรดาปรือตาแต่ก็ช่างยากเย็นแสนเข็ญ หนังตาจะปิดลงเสียให้ได้พยายามพยุงกายฝืนลุกขึ้นนั่งผมเผ้ารุงรังปรกหน้ารู้สึกปวดร้าวไปทั่วสรรพางค์กาย รอยจ้ำแดงเป็นหย่อม ๆ ตามแอ่งชีพจร รอยเขี้ยวคมของหนุ่มหล่อที่ขับเคลื่อนบนกายตนยังเด่นชัด นึกถึงเหตุการณ์เมื่อคืนมันเกิดขึ้นเร็วมากจนตั้งตัวแทบไม่ทัน เพราะฤทธ

“พี่เข้าใจเธอดี แต่ก็นั่นแหละ เฮ้อ...ชีวิตคนเราก็ตลกเนอะ คนทำงานหาเช้ากินค่ำ ซื่อสัตย์สุจริต กตัญญูรู้คุณทำไมโชคไม่เข้าข้างเราบ้าง ชีวิตพี่เมื่อก่อนก็ไม่ต่างจากมุกหรอกนะ ล้มลุกคลุกคลานมาก็มิใช่น้อย กว่าจะมาถึงจุดนี้ได้ก็ต้องใช้เวลา เราก็อย่าท้อถอยก็แล้วกัน สักวันพี่ว่ามุกคงได้รางวัลชีวิตที่คุ้มค่า เรามีความกตัญญูต่อพ่อแม่และผู้มีพระคุณ ว่าแต่พักนี้ได้เจอนุนีติ์บ้างไหม ตั้งแต่แต่งงานมีครอบครัวไปก็หายเข้ากลีบเมฆไปเลย แต่พี่ก็เข้าใจนะคนมีลูกมีผัวก็มักจะวุ่นวายเรื่องลูกเรื่องผัวนะแหละ นุนีติ์เป็นคนดี นิสัยดี น่ารักโชคดีที่เจอคนที่รักมากอย่างคุณปรมัตถ์” “แล้วหนูล่ะคะ ทำไมฟ้าไม่ลิขิตหนุ่มหล่อ หน้าตาดี รวยมากเวอร์มาให้บ้าง อยากได้อะไรก็ชี้นิ้วสั่ง เอาแบบไม่ต้องถึงกับยัยนุนีติ์ก็ได้แค่มุกไม่ต้องนั่งรถไฟฟ้า โหนรถเมล์ นั่งมอเตอร์ไซค์ หน้าไม่โดนแดดก็พอแล้ว แต่มุกเรียนมาน้อยคงไม่มีวาสนาแบบยัยนุนีติ์ผู้ชายที่ไหนใครจะเอาจริงไหมคะพี่แข” “ดูพูดเข้าบางครั้งการศึกษาก็ไม่ได้วัดความสำเร็จของชีวิตหรอกนะ ว่าแต่พูดถึงเรื่องเรียนพี่ไม่อยากให้เราทิ้งการเรียนเลยนะไปลงเรียนเถอะมหาวิทยาลัยเปิดมีตั้งหลายที่หร

และนั่นเป็นสาเหตุที่เธอรับงานเอ็นฯ ระดับอินเตอร์ไกลถึงเกาะฮ่องกง รู้สึกตื่นเต้นและตกใจ ทำตัวไม่ถูกมันมีหลากหลายความรู้สึก ภาษาจีนที่เรียนก็ยังไม่ถึงครึ่งแต่ก็อุ่นใจเพราะมีแอปแปลภาษาน่าจะช่วยได้พอสมควร และยังพกหนังสือสนทนาชีวิตประจำวันไปด้วย ส่วนภาษาอังกฤษก็ได้บ้างประโยคง่าย ๆ ในเมื่อตัดสินใจแล้วก็ไปตายเอาดาบหน้า ตอนแรกพี่แขหมายจะเดินทางมาส่งเธอถึงที่นี่ แต่ติดธุระด่วนเรื่องสามีสุดท้ายจึงเดินทางมาคนเดียวท่าอากาศยานนานาชาติฮ่องกงเวลา 13.30 น. “แล้วใครจะมารับฉันเนี่ยรอเป็นชั่วโมงแล้วนะ ไม่เห็นมีใครมารับเลย” มุกรดาบ่นพึมพำเดินสำรวจแถวฝั่งผู้โดยสารขาออกแต่ก็ไร้วี่แวว “ถ้าป้ายเขียนชื่อน้ำหวานเธอก็น่าจะเห็นสิ” มุกรดาเริ่มใจคอไม่ดีรู้สึกโดดเดี่ยวอย่างมากท่ามกลางภาษาและวัฒนธรรมที่แตกต่าง ความกลัวกำลังคืบคลานเข้ามาในหัวใจดวงน้อยแววตาเต็มไปด้วยอาการหวาดหวั่น แดนนี่บอดีการ์ดหนุ่มสวมแว่นตาดำยืนถือป้ายเขียนชื่อ น้ำหวาน เป็นภาษาไทยติดหราอยู่บนนั้น ในมือถือรูปน้ำหวานไปด้วยคอยชะเง้อมองหาคนที่หน้าตาคล้ายคนในรูปซึ่งทางเมืองไทยแจ้งมาว่าหญิงสาวสวมเสื้อเชิ้ตสีฟ้าอ่อนกางเกงยีน รองเท้าบูตสั้นสีดำ สวมเ

หลี่จวิ้นหยางลุกขึ้นเดินไปที่บาร์เล็ก ๆ ในห้องทำงาน ซึ่งเป็นห้องที่เขาจัดไว้สำหรับคลายเครียด คิ้วเข้มขมวดเล็กน้อยคิดไม่ตกกับปัญหาที่คุณปู่ยื่นให้ จัดการเทน้ำสีอำพันลงไปประมาณเศษหนึ่งส่วนสามของแก้วก่อนจะยกขึ้นจรดริมฝีปากกระดกพรวดเดียวจนหมด ความขมเฝื่อนของมันไหลลงสู่ลำคอช่างอุ่นซ่านร้อนแรงพอ ๆ กับดีกรีของมันรู้สึกซาบซ่านไปทุกอณูของร่างกาย ก่อนจะต่อด้วยแก้วที่สองพร้อมกับเดินมาหยุดยืนบริเวณหน้ากระจกบานใหญ่ มือขวาถือแก้วเหล้าทรงสวยมือข้างที่เหลือล้วงกระเป๋ากางเกงรู้สึกผ่อนคลายขึ้นมาบ้าง แต่ความเคร่งเครียดบนใบหน้าก็ไม่จางหาย สายตาทอดมองไปยังทิศเบื้องหน้าตึกสูงระฟ้าเรียงรายเป็นตับโอบรอบแผ่นน้ำที่กว้างใหญ่ไพศาล แสงแดดส่องสะท้อนระยิบระยับจับตาทัศนียภาพของที่นี่ยังคงงดงามตั้งแต่ครั้งแรกที่เดินทางมาเหยียบ “เนี่ยเหรอ ลูกชายของพงษ์เดช หน้าตาหล่อเหลาใช่เล่น แววตาดุกร้าว น่าค้นหาเสียจริง ไปอยู่กับฉันที่ฮ่องกงไหมหนุ่มน้อย ฉันจะทำให้นายเติบโตอย่างแข็งแกร่ง” เสียงของนายหลี่เจี๋ยประมุขของตระกูลหลี่ ใคร ๆ ต่างเรียกขานเขาว่าท่านประธานหลี่ หรือนายท่านหลี่ผู้ทรงอิทธิพลคนหนึ่งของฮ่องกง ทำการค้าขายกับต่า

รถแท็กซี่ที่มุกรดาโบกมือเรียกจอดรออยู่นานเกือบสิบนาที สุดท้ายเมื่อเห็นว่าหญิงสาวไม่มีทีท่าจะขึ้นจึงขับออกไปทันทีเพราะการจราจรค่อนข้างติดขัดทำให้คนขับไม่รอ มุกรดาทำตาปรอยมองตามหลังรถแท็กซี่คันนั้นไป และทันใดนั้นจึงหันมาต่อว่าชายหนุ่มที่แต่งตัวดีเวอร์ยืนเก๊กทำหน้าหล่ออยู่ตรงหน้า “เพราะนายคนเดียว ไอ้หน้าปลาจรวด” เธอแอบด่าเขาเป็นภาษาไทยโดยไม่คาดคิดสักนิดว่า หนุ่มตี๋หน้าหล่อคนนี้จะเข้าใจภาษาไทย หลี่เฉียงฮุยเกิดอาการหงุดหงิดขึ้นมาทันที ประกอบกับวันนี้เขาต้องเข้าไปธุระด่วนที่คฤหาสน์ตระกูลหลี่ เนื่องจากถูกเรียกตัวกลับจากทริปฝรั่งเศสกะทันหัน “ด่าใครไอ้หน้าปลาจรวด” เสียงเข้มแกมดุเอ่ยขึ้นด้วยใบหน้าบึ้งตึง “คุณ” มุกรดาร้องเสียงหลงขึ้นมาทันที พลางอ้าปากค้างกะพริบตาปริบ ๆ ยิ้มแหย่ “เธอด่าฉัน” เขาเอ่ยต่อทันทีไม่ให้เธอได้ตั้งตัว “ใครจะไปรู้ว่าฟังภาษาไทยออก” มุกรดาบ่นพึมพำรู้สึกเสียหน้าอย่างมาก แต่ช่วยไม่ได้เขามาเหยียบหนังสือของเธอก่อน “เอ่อ คือ นาย เอ้ย ไม่ใช่ คุณเข้าใจภาษาไทยเหรอ” มุกรดาเอ่ยอ้อมแอ้มอดที่จะถามไถ่ไม่ได้ หลี่เฉียงฮุยเบ้ปากมองเหยียดหญิงสาวตรงหน้าอย่างเปิดเผย รู้สึกน่ารำคาญและเสี