บทที่ 2/2 การเดินทางที่น่าตื่นเต้น

หลี่จวิ้นหยางลุกขึ้นเดินไปที่บาร์เล็ก ๆ ในห้องทำงาน ซึ่งเป็นห้องที่เขาจัดไว้สำหรับคลายเครียด คิ้วเข้มขมวดเล็กน้อยคิดไม่ตกกับปัญหาที่คุณปู่ยื่นให้ จัดการเทน้ำสีอำพันลงไปประมาณเศษหนึ่งส่วนสามของแก้วก่อนจะยกขึ้นจรดริมฝีปากกระดกพรวดเดียวจนหมด ความขมเฝื่อนของมันไหลลงสู่ลำคอช่างอุ่นซ่านร้อนแรงพอ ๆ กับดีกรีของมันรู้สึกซาบซ่านไปทุกอณูของร่างกาย ก่อนจะต่อด้วยแก้วที่สองพร้อมกับเดินมาหยุดยืนบริเวณหน้ากระจกบานใหญ่ 

 มือขวาถือแก้วเหล้าทรงสวยมือข้างที่เหลือล้วงกระเป๋ากางเกงรู้สึกผ่อนคลายขึ้นมาบ้าง แต่ความเคร่งเครียดบนใบหน้าก็ไม่จางหาย สายตาทอดมองไปยังทิศเบื้องหน้าตึกสูงระฟ้าเรียงรายเป็นตับโอบรอบแผ่นน้ำที่กว้างใหญ่ไพศาล แสงแดดส่องสะท้อนระยิบระยับจับตาทัศนียภาพของที่นี่ยังคงงดงามตั้งแต่ครั้งแรกที่เดินทางมาเหยียบ

  “เนี่ยเหรอ ลูกชายของพงษ์เดช หน้าตาหล่อเหลาใช่เล่น แววตาดุกร้าว น่าค้นหาเสียจริง ไปอยู่กับฉันที่ฮ่องกงไหมหนุ่มน้อย ฉันจะทำให้นายเติบโตอย่างแข็งแกร่ง”  เสียงของนายหลี่เจี๋ยประมุขของตระกูลหลี่ ใคร ๆ ต่างเรียกขานเขาว่าท่านประธานหลี่ หรือนายท่านหลี่ผู้ทรงอิทธิพลคนหนึ่งของฮ่องกง ทำการค้าขายกับต่างประเทศทั้งนำเข้าและส่งออก และธุรกิจเดินเรือสินค้าที่ติดอันดับหนึ่งในห้าของเกาะฮ่องกงเขาคืออดีตเจ้านายของบิดา

หลังจากบิดามารดาของเขาเสียชีวิตด้วยอุบัติเหตุทางรถยนต์ ทรัพย์สินทั้งหมดของพ่อถูกแบ่งให้พี่น้องจนตัวเขาแทบไม่เหลืออะไร พูดง่าย ๆ ก็คือถูกพี่น้องและเพื่อนพ่อโกงไปจนหมด เขาเหล่านั้นต่างให้เหตุผลว่าทรัพย์สินทั้งหมดของพ่อก็คือเงินของพวกเขาที่พ่อเอามาลงทุนทำธุรกิจแต่ขาดทุนย่อยยับ ตอนนั้นเขาอายุเพียงแค่สิบห้าแต่ก็ไม่เคยลืมว่าพวกเขาทำกับเขาอย่างไรบ้าง

กรามสองข้างสบกันแน่นจนเป็นสันนูน หลังจากถูกพามาอยู่ที่ฮ่องกงน้อยครั้งมากที่จะกลับเมืองไทย อาจไปบ้างปีละหนึ่งถึงสองครั้งถ้ากิจการไนต์คลับที่เปิดกับเพื่อนและบริษัทนำเข้าอิเล็กทรอนิกส์มีปัญหา สมัยเรียนมัธยมที่เมืองไทยเขาเป็นคนเงียบ ๆ ไม่ค่อยพูด ชีวิตก็ไม่ได้ร่ำรวย แต่พ่อก็ส่งไปเรียนในโรงเรียนดี ๆ ให้การศึกษาเต็มความสามารถของเขา แต่ทุกอย่างกำลังไปได้ดีถ้าพ่อไม่ถูกพี่น้องและเพื่อนโกงไปเสียก่อน หลังจากนั้นเขาก็ไม่เคยติดต่อพวกญาติ ๆ ทางฝั่งพ่อเลยสักครั้ง

จู่ ๆ เสียงโทรศัพท์ในกระเป๋ากางเกงก็ดังระรัว หลี่จวิ้นหยางล้วงหยิบขึ้นมาเหลือบมองเบอร์โทรศัพท์ก่อนจะกดรับสายยกขึ้นสนทนา 

 [นายครับเรามีปัญหา สินค้าถูกเปลี่ยน] เสียงชุนไห่ลอยมาทางปลายสาย

“อะไรนะ สินค้าถูกเปลี่ยน” 

 [ครับนายจากน้ำหวานเปลี่ยนเป็นผู้หญิงที่ชื่อมุก-ระ-ดา ครับ] 

“มุกรดา” หลี่จวิ้นหยางขมวดคิ้วชื่อนี้สะดุดหูยิ่งนัก แต่ก็ไม่ได้ใส่ใจอะไรมากเพราะตอนนี้กำลังหงุดหงิดไม่พอใจกับการเปลี่ยนตัวสินค้าโดยไม่แจ้งล่วงหน้ามากกว่า

“โทรหาแดนนี่หรือยัง” 

 [ยังครับโทรมาแจ้งให้นายทราบก่อน] 

“จัดการให้เรียบร้อย หาผู้หญิงคนนั้นให้เจอ นายส่งภาพผู้หญิงที่ชื่อมุกรดา พร้อมประวัติมาให้ฉันโดยด่วน นายเจรจากับทางนายหน้าเมืองไทยด้วยว่าสาเหตุใดถึงเปลี่ยนตัวสินค้าโดยพลการและไม่แจ้งเราล่วงหน้า คิดจะโกงกันแบบนี้ได้ยังไง” กรามสองข้างสบกันจนเป็นสันนูนเขาเกลียดการเล่นตุกติก

 [ครับนาย] 

ฟากมุกรดาเดินเตร่ไปทั่วสนามบินเกือบสองชั่วโมงด้วยสีหน้าและแววตาหวาดหวั่น ในใจครุ่นคิดไปต่าง ๆ นานา สายตาสอดส่ายไปทั่วอย่างระแวดระวังภัย เมื่อไม่มีวี่แววของคนที่จะมารับจึงตัดสินใจเดินเข้าไปหาเจ้าหน้าที่ตำรวจท่องเที่ยว แต่จู่ ๆ ก็เกิดเปลี่ยนใจกะทันหันเพราะความที่ไม่เข้าใจภาษา หากเกิดสื่อสารผิดพลาดอาจถูกเข้าใจผิดได้ว่าเข้าเมืองโดยผิดกฎหมายหรือถูกเข้าใจผิดว่ามาค้าประเวณี

ในใจพร่ำบอกว่า...เธอโง่เองที่ไม่คิดสนใจการศึกษาเล่าเรียนตอนนี้คงสายไปเสียแล้ว

 นิ่งคิดเพียงชั่วครู่จึงตัดสินใจจะเดินทางไปยังสถานทูตไทยแทนเพื่อให้เจ้าหน้าที่ช่วยค้นหาคนที่จ้างงาน แต่ก็นั่นแหละไม่มีอะไรสักอย่างในมือ เมื่อเดินออกมาด้านหน้าอาคารผู้โดยสารเพื่อจะไปขึ้นรถแท็กซี่ให้เขาพาไปยังส่งยังจุดหมายปลายทาง ขณะที่กำลังยืนรอรถอยู่นั้นสายตาก็เหม่อมองบรรยากาศโดยรอบที่ไม่คุ้นตาทั้งตื่นเต้นหวาดกลัวในคราเดียวรถราวิ่งกันขวักไขว่พลางโบกมือเรียกแท็กซี่