บทที่ 3/1 ร่วมชะตากรรม

 ณ ร้านกาแฟแห่งหนึ่งในย่านคนรวยใจกลางเกาะฮ่องกง

 หลี่เฉียงฮุยนั่งกอดอกใบหน้าเรียบนิ่งออกจะตึง ๆ เล็กน้อย พลางหรี่ตามองอย่างประเมินหญิงสาวตรงหน้าตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า ดวงหน้าสวยใสไร้สีสันที่ลอยเด่นตรงหน้า การแต่งกายที่ไร้รสนิยม เห็นแล้วรู้สึกหงุดหงิดในอารมณ์ ระยะนี้เขาอารมณ์ไม่ค่อยดี ไม่ว่าจะเรื่องของคุณปู่ และพี่ชายบุญธรรม เรื่องไร้สาระที่ท่านต้องการให้เขามีทายาทมันก่อกวนอารมณ์เขาอยู่ตอนนี้ ไหนจะหญิงสาวตรงหน้าที่นั่งทำตาละห้อยใส่เขาอีก

 ตั๋วเครื่องบิน พาสปอร์ต บัตรประชาชน ยันบัตรกดเงินสดยี่ห้อหนึ่ง และมือถือหน้าจอแตกอีกหนึ่งเครื่อง พร้อมกับแบงก์เงินดอลลาร์ฮ่องกงจำนวนหนึ่ง ทั้งหมดวางเรียงรายอยู่บนโต๊ะ

 “เธอต้องการอะไร” เขาพูดภาษาไทยแต่สำเนียงอาจไม่เป๊ะเหมือนเจ้าของภาษา

 “เอาแบบตรง ๆ ไม่อ้อมค้อม ห้ามตุกติก” เสียงเข้มของหลี่เฉียงฮุยทำเอามุกรดาแอบยิ้มแสดงว่าเขาอาจเปิดโอกาสให้เธอได้ต่อรอง 

 มุกรดาสอดส่ายสายตาไปมาเห็นบอดีการ์ดมาดเข้มยืนจังก้าทางด้านหลังหนุ่มตี๋ตรงหน้า สายตาทุกคู่ต่างจับจ้องมาทางเธออย่างรอคอย 

 พวกมาเฟียหรือเปล่านะ พ่อแก้วแม่แก้วช่วยลูกช้างด้วย 

เสียงในหัวของมุกรดากำลังตีกันวุ่นวายว่าจะเอายังไงดี จะบอกเขาไปตรง ๆ ว่ามารับงานเอ็นฯ หนุ่มตี๋หน้าปลาจรวดตรงหน้าจะเข้าใจไหม เธอเองก็ไม่มีข้อมูลอะไรสักอย่างของผู้ว่าจ้างพูดไปเขาคงไม่เชื่อ และพ่อหนุ่มหน้าหล่อก็ดูท่าทางเฉลียวฉลาดเสียด้วย

สุดท้ายจึงคิดโกหกคำโตซึ่งมันน่าจะเป็นทางออกที่ดีที่สุดในตอนนี้ แต่จะโกหกยังไงให้เขาเข้าใจและแนบเนียนนี่สิ 

“คือว่า...” มุกรดาลังเลกำลังชั่งใจสมองน้อย ๆ ของเธอประมวลผลอย่างหนักเพื่อกลั่นกรองออกมาเป็นคำพูดที่แสดงถึงความจริงใจ

“ฉันมาฮ่องกงเพื่อจะมาหางานทำ แต่บังเอิญถูกนายจ้างที่พามาหลอก แถมยังเอาฉันมาปล่อยไว้ที่สนามบินพวกมันได้เงินจากฉันไปตั้งหลายหมื่น ถ้าคุณจะกรุณาช่วยพาฉันไปยังสถานทูตไทย แต่ขอร้องอย่าส่งฉันไปสถานีตำรวจก็พอ” เธอโพล่งออกไปพยายามตีหน้าเศร้าเคล้าน้ำตา

มือเรียวคว้าทิชชูบนโต๊ะแสร้งสั่งขี้มูกพร้อมกับขย้ำ ๆ ก้มหน้าซับน้ำตาแต่ก็แอบปรายตามองหนุ่มตี๋หน้าหล่อตรงหน้าเสียมิได้ว่าเขาจะมีปฏิกิริยาอย่างไรต่อเธอ

“ไม่ต้องมาดรามาบีบน้ำตา มันปลอมมาก” เสียงเข้มสั่งชัดเจนและรู้เท่าทัน มุกรดาถึงกับสตันไปหลายวินาทีก่อนจะเรียกคืนสติกลับมาพลางส่งยิ้มอ่อนแสร้งสูดน้ำมูกไปพลางเมื่อโดนจับได้

“ก็...คือ...เพื่อไถ่โทษที่คุณเหยียบหนังสือฉันเป็นรอยก็แล้วกันนะ” อ้ำ ๆ อึ้ง ๆ พูดแต่ท้ายประโยคน้ำเสียงอ่อนลงเป็นเชิงขอความเห็นใจ 

หลี่เฉียงฮุยสีหน้าบ่งบอกว่าเอือมระอาเต็มทนกับเรื่องไร้สาระที่เขากำลังเผชิญอยู่ตอนนี้ หญิงสาวตรงหน้าต้องกุเรื่องขึ้นมาแน่นอน เขาคิดว่าเธอน่าจะตั้งใจหลอกลวงเขา

แต่อีกใจหนึ่งก็รู้สึกน่าเห็นใจมากกว่าจะสงสารเพราะดูจากเอกสารที่กองตรงหน้าก็ยืนยันว่าส่วนหนึ่งเป็นเรื่องจริงสุดท้ายก็ตัดสินใจให้เรื่องบ้า ๆ นี้จบโดยเร็ว

“ฉันจะให้คนของฉันพาเธอไปส่งที่สถานทูตไทย โอเคตามนี้ กลับประเทศของเธอไปซะ ที่นี่ไม่ได้น่าอยู่หรอก” หลี่เฉียงฮุยเอ่ยขึ้นเพราะเขาเห็นแล้วว่าเธอไม่เหมาะกับที่นี่ด้วยประการทั้งปวง ยิ่งมาเห็นน้ำตาผู้หญิงด้วยแล้วช่างน่าพะอืดพะอม

แต่ไม่วายก็ยังอุตส่าห์ยื่นกระดาษทิชชูส่งให้ มือเรียวสวยยื่นออกมารับพลางแสร้งซับน้ำตาอีกรอบทั้งที่ไม่ได้ออกมาสักหยดแถมยังแสร้งสั่งน้ำมูกม้วนทิชชูวางลงบนโต๊ะ หลี่เฉียงฮุยได้แต่ส่ายหน้าด้วยท่าทางเอือมระอา 

“เดี๋ยว ๆ แต่ว่า” 

“ไม่มีแต่...” หลี่เฉียงฮุยยักคิ้วพลางกัดปากกรอดแล้วก็ลุกขึ้นพรวดทันทีหมายจะเดินออกไปเพราะรู้สึกเสียเวลามากกับเรื่องไร้สาระ