บทที่ 3/2 ร่วมชะตากรรม

มุกรดาก็เร็วอย่างกับปรอทคว้าหมับเข้าที่แขนเสื้อดึงรั้งเขาไว้เสียแน่นไม่ยอมปล่อย จนร่างอรชรถึงกับเสียหลักสะดุดขาตนเองหน้าเกือบคะมำถ้าไม่มีอ้อมแขนแข็งแรงของชายหนุ่มคว้าไว้ ทั้งคู่สบประสานสายตากันอย่างจัง ทำเอาสาวสวยมุกรดาทำตัวไม่ถูก น้ำหอมกลิ่นอ่อน ๆ ลอยปะทะไหลวนในโพรงจมูก

“หอมจัง” 

ผู้ชายบ้าอะไรหล่อชะมัด ผิวก็ขาว ๆ ริมฝีปากก็บางสีแดงระเรื่อ หล่ออย่างกับพระเอกซีรีส์ที่เคยดู มุกรดากำลังเคลิบเคลิ้มกับความหล่อเหลา เป้าหน้าฟ้าประทานของหลี่เฉียงฮุย 

 แต่ชายหนุ่มกลับผลักเธอออกทันทีอย่างนึกรังเกียจ พร้อมกับปัดแขนเสื้อไปมาเหมือนอะไรกำลังไต่หยุบหยับอยู่บนนั้น เธอไม่ใช่เทสต์ของเขา ร่างมุกรดาถึงกับเซถลาเล็กน้อย

“ฟังฉัน...ฉันจะพาเธอไปส่งสถานทูตไทยและเธอควรกลับประเทศของเธอไป เข้าใจใช่ไหม ไม่เช่นนั้นฉันจะพาเธอส่งสถานีตำรวจแทนและบอกพวกเขาว่าเธอคุกคามข่มขู่ฉัน” 

“อะไรนะคุกคามข่มขู่บ้าไปแล้ว อย่าเลยนะ อย่าพาฉันส่งตำรวจเลย ฉันตัดสินใจแล้วว่าจะมาหางานทำที่นี่ ครอบครัวของฉันลำบากมาก พ่อก็ขาหัก แม่ก็ป่วย พี่ชายพิการติดเตียง” มุกรดาแสร้งทำเสียงเศร้าพยายามบีบเคล้นน้ำตาสุดฤทธิ์ แอบหรี่ตามองหนุ่มตี๋ตรงหน้าตอนนี้สีหน้าของเขาหงุดหงิดบึ้งตึงอารมณ์เสีย มุกรดาจึงซบหน้าลงบนฝ่ามือแทนเพราะน้ำตาไม่ไหลสักหยด

“เธอ” 

“นะ ๆ ฉันขอร้อง ให้ฉันทำอะไรก็ได้เป็นแม่บ้าน เป็นเลขา ทำสวน ล้างจาน เก็บขี้หมา ทำได้หมด ขอเพียงคุณให้ข้าวสามมื้อ เงินเดือนนิดหน่อยพอยาไส้ Please” มุกรดาอ้อนวอนทำตาละห้อยให้น่าสงสารสุดกำลังพลางยกมือท่วมหัวขอร้อง

“ไม่ ฉันไม่ต้องการ” 

“นายไปส่งเธอที่สถานทูตไทย” ชายหนุ่มเอ่ยเสียงเข้มหันมากำชับบอดีการ์ดส่วนตัว 

พูดเสร็จเขาก็เดินออกไปทันทีทิ้งให้มุกรดาอ้าปากค้าง ความหวังเดียวของเธอได้หลุดลอยไปแล้วอุตส่าห์ร้องห่มร้องไห้ปั้นเรื่องเป็นตุเป็นตะ 

“ไอ้บ้า หน้าปลาจรวด” มุกรดาสบถพึมพำ

แต่มุกรดาก็ไม่ยอมท้อถอยจึงคิดจะเดินตามชายหนุ่มออกไป แต่บอดีการ์ดคนสนิทของหลี่เฉียงฮุยกลับยืนจังก้าขวางทางไว้ ใบหน้าของเขาถมึงทึง สวมแว่นตาดำมาดเข้ม ในเมื่อทำอะไรไม่ได้เธอจึงยอมขึ้นรถไปกับบอดีการ์ดของหนุ่มตี๋หน้าหล่อโดยไม่ปริปากบ่น แต่ดวงหน้าสวยกลับงองุ้มเมื่อไม่ได้ดั่งใจ

ฟากแดนนี่ตอนนี้กำลังควานหาตัวมุกรดาจนทั่วสนามบิน แถมให้ทีมบอดีการ์ดของเขากระจายตัวเพื่อค้นหาหญิงสาวแต่หาเท่าไรก็ไม่เจอ ท้ายที่สุดจึงโทรไปแจ้งให้ชุนไห่เพื่อรายงานความคืบหน้าให้เจ้านายรับทราบต่อไป โดยความร้อนรนว่างานจะไม่สำเร็จ ชุนไห่จึงเดินทางมาหาแดนนี่ที่สนามบินช่วยตามหาอีกแรง แต่ทว่าหายังไงก็หาไม่พบจนพลบค่ำ

“เอาไง” แดนนี่มีสีหน้ากังวลมองภาพผู้หญิงที่เขาโหลดใส่มือถือพลางส่ายหน้ารู้สึกมึนตึบมืดแปดด้าน ทั้งให้เจ้าหน้าที่ประกาศตามหา ขอดูกล้องวงจรปิดโดยใช้อภิสิทธิ์ของตระกูลหลี่ แต่ก็ไร้วี่แวว

“กล้องวงจรปิดก็น่าจะจับภาพได้บ้างนะ แต่วันนี้คนพลุกพล่านมากอาจจะหาลำบาก” ชุนไห่เอ่ยเสียงเรียบ 

“หายไปไหนวะ หายไปได้ยังไง เอายังไงล่ะทีนี้ นายต้องตำหนิแน่เลย” แดนนี่รู้ดีว่าคุณชายใหญ่หลี่จวิ้นหยางเจ้านายตนนิสัยเป็นยังไงทั้งดุ ทั้งน่าเกรงขาม 

“รายงานนายก่อนดีกว่า” ชุนไห่เอ่ยขึ้น