บทที่ 21 ความจริงที่พูดไม่ได้ - 35%

ความรู้สึกอบอุ่นเบาสบายรอบตัวทำให้มัลลิกาไม่อยากขยับตัวและลืมตาตื่นขึ้นมาตอนนี้ คล้ายกับว่าร่างกายของตนเบาหวิวราวกับกำลังนอนอยู่บนปุยเมฆอย่างไรอย่างนั้น ทั้งที่เธอรู้เต็มอกว่าก้อนเมฆคือกลุ่มไอน้ำที่รวมตัวกัน ไม่มีทางที่ตนจะมานอนอุตุอยู่บนนั้นได้

แต่เพราะความอยากรู้ว่าตนกำลังอยู่ที่ไหนเพราะไม่ใช่ห้องนอนแน่ จึงทำให้หญิงสาวค่อย ๆ เปิดเปลือกตาขึ้นทีละนิด และภาพแรกที่เห็นคือเพดานสีฟ้า มีแสงแดดอ่อน ๆ ยามเช้าส่องเข้ามาจากหน้าต่างกระทบลงบนเพดานนั้นจนทำให้ทั่วทั้งห้องดูอบอุ่นและสว่างไสว

มัลลิกาลุกขึ้นนั่งแล้วมองไปรอบกาย เธอจำที่นี่ได้ ห้องนี้คือห้องนอนที่บ้านเก่านั่นเอง

หญิงสาวเปิดประตูห้องแล้วเดินลงบันไดไปชั้นล่าง เพราะบ้านหลังนี้เป็นทาวน์เฮาส์ขนาดกะทัดรัดจึงทำให้กวาดตามองเพียงผ่าน ๆ ก็เห็นไปทั่วทั้งบ้านแล้ว พลันนั้นมัลลิกาก็ได้ยินเสียงคนกำลังพูดคุยหัวเราะคิกคักกันอยู่ในครัว เป็นเสียงของหนุ่มสาวคู่หนึ่งที่หญิงสาวรู้สึกว่าช่างคุ้นหูเหลือเกิน จึงอดเดินเข้าไปดูไม่ได้

"เอ๊ะ...คุณพ่อคุณแม่!"

มัลลิกาเปล่งเสียงเรียกพวกท่านอย่างลืมตัว แต่ท่านทั้งส