Share

เข้าหอ

last update Last Updated: 2025-05-11 18:59:54

เมื่อทุกอย่างเสร็จสิ้นลง รถคันหรูกำลังเคลื่อนตัวเข้ามาภายในเขตคฤหาสน์สุดหรูสไตล์ตะวันตก ที่ถูกจัดให้เป็นเรือนหอของทั้งคู่รวมทั้งเป็นห้องหอในคืนแรกของการแต่งงานด้วย ผู้ใหญ่ทั้งสองฝ่ายต่างพากันมายินดีอวยพร ส่งเจ้าสาวและเจ้าบ่าวเข้าห้องหอกันด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม ด้วยความยินดี

ภายในห้องนอนหรูหราใหญ่โต มีเครื่องอำนวยความสะดวกครบครัน สองหนุ่มสาวกำลังนั่งพักกายที่เหนื่อยล้าจากการพบประผู้คนมา อย่างเงียบสงบ

"งั้นคุณไปอาบน้ำก่อนแล้วกัน ฉันขอไปเปลี่ยนชุดก่อน"

เมื่อพูดจบร่างบางก็เดินโซเซเล็กน้อยก่อนจะเข้าไปห้องแต่งตัว

"ตึง อุ๊!!!"

เสียงแขนเรียวกระแทกเข้ากับตู้กระจกบานใหญ่เข้าอย่างจัง พร้อมเสียงหวานที่ร้องออกมาด้วยความเจ็บ

ก๊อกๆๆ

"เป็นอะไรหรือเปล่า"

เมื่อได้ยินหญิงสาวร้องเสียงหลง อนาคีนก็รีบสาวเท้ามาถามไถ่อีกฝ่ายทันที

"มะ ไม่ เป็นไรค่ะ"

อัญญาจับแขนตัวเองเเน่นก่อนจะตอบอีกฝ่ายไปด้วยความเกรงใจ

"มีอะไรให้ช่วยมั้ย"

อนาคีนถามอย่างลังเลอีกครั้ง เพราะจากที่สังเกตมาชุดของหญิงสาวน่าจะค่อนข้างถอดยากน่าดู และในห้องนี้ก็มีเพียงเขาและเธอ หากเขาไม่ช่วยเห็นทีคืนนี้เธอก็คงไม่ได้พักผ่อนเป็นแน่

"อะ เอ่อ งะ งั้นรบกวนด้วยนะคะ"

อัญญาก็คิดดังนั้น เพราะหากเธอช่วยเหลือตัวเองเห็นทีคืนนี้เธอคงไม่ได้นอนเป็นแน่ และตอนนี้ร่างกายเธอเองก็ร้อนเต็มทีแล้วจึงเลือกที่จะขอความช่วยเหลือจากชายหนุ่มแทน

"แกร็ก.. ช่วยหน่อยนะคะ"

ประตูห้องแต่งตัวเปิดออก พร้อมเสียงหวานที่ขอความช่วยเหลือด้วยแววตาเป็นประกาย

"หันหลังมา"

ชายหนุ่มพยายามพูดด้วยน้ำเสียงที่เป็นปกติอย่างยากลำบาก

ร่างงามหันหลังให้อย่างว่าง่าย มือหนาค่อยๆ รูดซิบด้านหลังอย่างยากลำบาก เนื่องจากตัวซิบดันไปติดเข้ากับเนื้อผ้าชีทรูลายลูกไม้แนบเนื้อที่เผยให้เห็นผิวขาวนวลเนียนน่าสัมผัสด้านหลังระหว่างกึ่งกลาง ทำให้มือหนาพยายามอย่างยากลำบากมากขึ้น

อึก!!

ยามเมื่อนิ้วเรียวต้องเนื้อนวลเนียน ชายหนุ่มร่างสูงลอบกลื่นน้ำลายด้วยลำคอที่แห้งผาก อุณหภูมิร่างกายเริ่มร้อนผ่าวขึ้นเรื่อยๆ ใบหน้าคมบัดนี้ปรากฏเหงื่อเม็ดโต สายตาคมเหลือบมองใบหน้านวลขึ้นสีแดงระเรื่อผ่านทางกระจกบานใหญ่ ช่างเป็นใบหน้าที่น่ามองเสียจริง ความคิดบางอย่างเริ่มก่อตัวเกิดขึ้นทั้งชายหญิง

"อ๊ะ.."

เสียงหวานส่งเสียงคร้าน เมื่อมือหนารูดซิบที่ติดลงกลางหลังเปลือยเปล่า นิ้วเรียวสัมผัสกับเนื้อเนียนนุ่มนิ่ม อย่างเลี่ยงไม่ได้ สายตาคมเผลอจ้องสบตาดวงตากลมผ่านกระจกบานใหญ่อย่างมีความหมายแฝง ทั้งคู่จดจ้องกันอยู่นานทำให้อุณหภูมิของร่างกายเริ่มร้อนผ่าวขึ้นอย่างไม่มีสาเหตุ

มือหนากุมไหล่มนพร้อมหมุนร่างบางให้มาประจันหน้าอย่างเหม่อลอย ใบหน้าคมเคลื่อนตัวเข้าใกล้ใบหน้าเนียนขึ้นสีแดงระเรื่ออย่างอดใจไม่ไหว

ปากหยักเข้าครอบครองริมฝีปากอวบอิ่มน่าสัมผัสอย่างอ่อนโยน ความร้อนเริ่มเข้าประทะกันเหมือนสัมผัสที่ดึงดูดกัน ปากหนารีบดูดดึงริมฝีปากอวบอิ่มอย่างย่ามใจ เมื่อสัมผัสถึงรสหวานที่น่าหลงใหล ก็เหมือนของหวานที่ยิ่งชิมก็ยิ่งหิว ปากหยักเริ่มรุกหนักขบเม้นดูดดึงตามอารมณ์ที่กำลังครุกรุ่นขึ้นของทั้งสอง ร่างบางเผลอ เผยอริมฝีปากขึ้นเพราะได้รับสัมผัสใหม่ ลิ้นอุ่นร้อนรุกล้ำเข้าไปในโพรงปากหวานทันทีที่รสสัมผัส ความหวานแผ่ซ่านแทรกซึมเข้าสู่ร่างสูง ทำให้อารมณ์ที่กำลังก่อตัวขึ้น รุนแรงขึ้นกว่าเดิม ความต้องการของทั้งสองเริ่มตีรวนขึ้นอย่างชัดเจน ทั้งคู่ยืนกอดรัดกันแน่นขึ้นอีกเพื่อเรียกร้องความต้องการให้มาเติมเต็มกันและกันมากขึ้น

"แฮ่กกก.. ๆๆ อื่ม อืม"

ทั้งสองร่างส่งเสียงครางในลำคออย่างขัดใจเมื่อร่างหนาผละออกเล็กน้อยเมื่อร่างเล็กเริ่มจะหายใจไม่ทัน

"หลับตาสิ"

เสียงแหบพร่ากระซิบบอกข้างหูบางเมื่อเห็นท่าทีไม่ประสีประสาของอีกฝ่ายอย่างชัดเจน ชายหนุ่มจึงอยากให้เธอรับสัมผัสอย่างชัดเจนมากขึ้น เพื่อจดจำทุกอย่างที่เป็นตัวตนของเขา

"อื่ม อืออ.."

ร่างเล็กครางเสียงหวานเมื่อปากหยักขบเม้มติ่งหูขาวอย่างหยอกล้อ

ปากหยักเลื่อนขึ้นมากดจูบปากอวบอิ่มอย่างเรียกร้องมากขึ้น ตากลมค่อยๆ หลับลงเพื่อรับสัมผัสจากอีกฝ่ายให้เต็มที่ตามที่ชายหนุ่มบอก ทั้งสองผลัดเปลี่ยนดูดดึง เกียวพันกวัดลิ้นร้อนไล่ต้อนกันไปมาจนร่างบางเริ่มอ่อนระทวยกับสัมผัสที่รุ่มร้อน จนแทบหลอมละลายอีกฝ่ายให้ยอมสยบ มือแกร่งรีบกอดเอวขอดกิ่วไว้แน่นก่อนจะบดจูบต่อไปอย่างเอาแต่ใจ ร่างบางเริ่มเรียนรู้ตอบสนองอย่างกล้าๆ กลัวๆ สะเปะสะปะ

"อื่ม อืม..."

เสียงครางดังขึ้นอย่างพอใจ ก่อนมือแกร่งจะรวบร่างบางเข้ามาในอ้อมกอดแล้วพาเดินไปที่เตียงนุ่มอย่างเบามือ

"อื่มมมม.."

ร่างบางครางประท้วงเล็กน้อยเมื่อสัมผัสถึงความอ่อนนุ่มของเตียงใหญ่ มือเรียวรีบคว้าลำคอหนาอย่างหาที่พักพิง

"แฮ่กกๆๆ อื่ม อืม .."

"ระ ร้อนจัง"

ร่างบางหายใจติดขัดก่อนจะพูดขึ้นเมื่อร่างหนาผละออกให้เธอได้หายใจได้ถนัดขึ้น

มือเรียวเล็กไม่รอช้ารีบปลดเปลื้องเสื้อผ้าของตนออกไปให้พ้นเพื่อขจัดความร้อนที่มี

ร่างหนาเริ่มหายใจติดขัดเมื่อเห็นภาพเรื่อนร่างที่งดงามเบื้องหน้า สติเส้นสุดท้ายขาดผึ่งทันที

"ผมขอนะ"

ไม่ทันให้อีกฝ่ายตอบตกลงใบหน้าคมก็เข้าซุกไซร้ร่างอวบอิ่มสมส่วนเบื้องหน้าทันที มือหนารีบปลดเปลื้องเสื้อผ้าของตนบ้าง

"อ๊ะ.. อื่มมม.."

ร่างบางครางเสียงหลงเมื่อมือหนากระชากปราการชิ้นน้อยที่ปกปิดดอกบัวคู่งามเบื้องหน้าให้พ้นทางก่อนจะเข้าครอบครองแสดงความเป็นเจ้าของทันที

ร่างบางของอัญญาตอบสนองต่อสัมผัสที่ชายหนุ่มมอบให้ทันที มือบางดึงรั้งผมสีดำขลับของอีกฝ่ายอย่างต้องการระบายอารมณ์

เมื่อไฟปราถนาครุกรุ่น ก็ไม่มีใครหยุดยั้งลงได้ สองร่างกำลังกอดรัดกันอย่างนัวเนีย ปล่อยตัวปล่อยใจไปตามแรงอารมณ์ปรารถนาที่รุ่มร้อนของตัวเอง

"อื่ม อืม .."

"อ๊ะ.."

เมื่อทั้งสองคนพรั่งพร้อม ดอกไม้แรกแย้มก็ผลิตน้ำหวานออกมาอย่างล้นหลาม

ชายหนุ่มใช้ความแข็งแกร่งเข้าถูไถจุดอ่อนไหวก่อนให้สัมผัสที่คุ้นชินแกคนทั้งคู่อย่างเสียวซ่าน

………………………………………

Continue to read this book for free
Scan code to download App

Latest chapter

  • เสน่หาภรรยาในนาม   บทสรุป

    “หว้าาา.. สงสัยมันคงไม่ฟังเฮียแล้วล่ะ ดูสิยิ่งอัญญาพูดมันก็ยิ่งตอบสนองอัญญามากกว่า” อนาคีนแสร้งขยับตัวดุนดันตัวตนของตัวเองที่ตื่นตัวเต็มที่เข้าใกล้ร่างนุ่มนิ่มในอ้อมกอดของตนอย่างจงใจ ก่อนจะพูดด้วยท่าทีเย้าแหย่อีกฝ่าย “อ๊ะ อย อย่าค่ะ” อัญญาที่ถูกตัวตนแข็งขืนอุ่นร้อนของอีกฝ่ายดุนดันหยอกล้อ อยู่ใกล้กับจุดอ่อนไหวของตัวเอง ก็ถึงขั้นอ่อนแรงเผลอส่งเสียงครวญครางออกมาอย่างเลี่ยงไม่ได้ “อ๊ะ อืออ” “อ๊าส์.. ไม่ทันแล้วครับที่รัก ขอบอกรักตอนเช้าหน่อยนะ เด็กดี อ๊าส์” อนาคีนที่ตอนแรกจงใจจะแกล้งอัญญา แต่กลับห้ามใจไม่ไหว ยิ่งเสียงครวญครางแสนหวานของอีกฝ่ายดังขึ้น ตัวเขาเองก็ยากจะทานทนต่ออารมณ์ของตัวเอง พร้อมกดร่างแกร่งเข้าใส่ดอกไม้อ่อนนุ่มทันที ก่อนจะพูดขบกรามแน่น ข่มอารมณ์ร้อนที่กำลังปะทุ แล้วกดจูบลงบนแผ่นหลังนวลเนียนเพื่อเป็นการปลอบโยน “อาส์ อัญญา พลั่บๆๆๆ ซี๊ดด!!” อนาคีนคำรามเสียงกดต่ำร้องเรียกเจ้าของร่างก่อนจะกระหน่ำสะโพกสอบรัวเร็ว ตามอารมณ์ที่กำลังปะทุขึ้น อย่างแสนรัก “อ๊ะๆๆๆ ฮะ เฮียคีน อื่มม” อัญญาก็ไม่ได้ยอมแพ้ เมื่อห้ามอีกฝ่ายไม่ได้ เธอก็เลือกที่จะปลดป

  • เสน่หาภรรยาในนาม   ความรู้สึก

    ณ เวลานี้ไม่ว่าต้องแลกกับอะไรตัวเขานั้นก็ไม่ยอมทั้งนั้น เพราะความรู้สึกที่มีต่อหญิงสาวในอ้อมกอดมันช่างตีขึ้นมาชัดเจนเหลือเกิน จนทำให้ตัวเขานั้นก็เจ็บปวดทรมาน เพราะเสียงสะอื้นไห้ ของอีกฝ่ายเช่นกัน “เฮียคีนนน... ฮึกก.. อึก.. อะ อัญ..” ไม่รู้ว่าเวลานั้นผ่านไปนานแค่ไหนที่สองร่างนั้นยังคงกอดปลอบมอบความอบอุ่นให้แก่กัน และในที่สุดเมื่อร่างงามเริ่มประมวลผลต่างๆ ได้และรู้สึกจิตใจสงบลง เธอก็ค่อยๆ เงยหน้าเผชิญกับใบหน้าคมที่แสนคุ้นเคย ดวงตาสีดำสนิทตอนนี้จดจ้องมาที่ตนอยู่ก่อนแล้ว ภาพในนั้นปรากฏเป็นตัวเธออย่างชัดเจน ยิ่งทำให้ในใจที่กำลังสงบลง มีคลื่นของความเสียใจผลุดขึ้นมาอีกระลอก ความรู้สึกผิดกำลังตีตื้นขึ้นมาอีกครั้ง ทำให้อัญญานั้นกำลังจะพูดสารภาพกับอีกฝ่าย เริ่มสะอึกสะอื้น สั่นไหวอีกรอบ แค่เพียงเห็นใบหน้านวลที่เปอะไปด้วยน้ำตานองหน้า ทำให้ผิวที่ขาวอยู่แล้วยิ่งซีดลงไปอีก แววตาที่เคยส่องเป็นประกาย บัดนี้กลับดูหม่นหมองลงด้วยความรู้สึกผิด และตัวเขาเองก็รู้ว่าอัญญานั้นจะพูดว่าอะไร และตอนนี้เธอรู้สึกอย่างไร จนทำให้ อนาคีนหัวใจหล่นฮวบลงทันที ก่อนที่อัญญาจะพูดจบ เป็นเขาเองที่ทนต่อความสงสา

  • เสน่หาภรรยาในนาม   ยอมรับ

    หญิงสาวที่เขารักก็ยังเป็นแค่เพียงภรรยาในนามของอีกฝ่ายเท่านั้น และยิ่งมาได้รับข้อมูลจากพีตาร์อีก ในตอนนั้นตัวเขาก็ตกลงทำตามแผนที่วางไว้อีกครั้งโดยที่ไม่ได้คิดไตร่ตรองเรื่องราวให้รอบคอบ จนเผลอเกือบทำให้คนที่เขารักตกอยู่ในอันตรายแล้วจริงๆ ถ้าหากเขาไปช่วยเธอไว้ไม่ทัน เพราะไม่คิดว่าพีตาร์จะใจร้อนทำนอกเหนือสิ่งที่ตกลงกับตัวเขาไว้ให้แก้แค้นแทนตัวเอง แล้วยิ่งวันนี้ได้มาเห็นกับตาว่าผู้ชายที่เพรียบพร้อมไปทุกด้าน ที่ได้ขึ้นชื่อว่าเป็นปีศาจแห่งแวดวงธุรกิจ ไม่มีแม้กระทั้งความรู้สึกใดๆ แต่กลับทิ้งปัญหาไว้เบื้องหลังแล้วรีบมาหาภรรยาของตนในฐานะสามีธรรมดาคนหนึ่ง ทั้งท่าทีแววตาดำสนิทที่จดจ้องไปเบื้องหน้าล้วนแต่แสดงความรู้สึกทุกอย่างที่มีต่อหญิงสาวร่างงามเบื้องหน้าตนอย่างชัดเจน จนตัวเขานั้นรับรู้และรู้สึกละอายแก่ใจไม่น้อย ทั้งยังตอนที่ตัวเขากระโดดลงไปช่วยอัญญา แม้คำพูดสุดท้ายก่อนหญิงสาวจะหมดสติไปก็ยังเป็นชื่อของผู้ชายคนนี้ เพียงเท่านี้ตัวเขาเองก็คงไม่มีสิทธิที่จะไปเปรียบตัวเองกับผู้ชายคนนี้อีกแล้ว ได้แต่ทำใจยอมรับอย่างไม่มีข้อโต้เถียงใดๆ แต่โดยดีเท่านั้น “เรื่องที่คุณไม่สามารถจัดการได้ ผมจะจั

  • เสน่หาภรรยาในนาม   ปีศาจในแวดวงธุรกิจ!

    ทันทีที่ร่างสูงมาถึง ภาพเบื้องหน้าที่เห็น เป็นห้องกระจกใส ปรากฏร่างงามคุ้นตาที่กำลังนอนหลับตาพริ้มอยู่บนเตียงผู้ป่วยสีเขียวอ่อน ผิวขาวละเอียดจนดูซีด ยิ่งทำให้บรรยากาศรอบตัวดูเลือนลางมากขึ้น จังหวะการเต้นของหัวใจแกร่งยิ่งบีบรัดอย่างหนักหน่วงยามเมื่อได้มองสำรวจเห็นอุปกรณ์ทางการแพทย์ต่างๆ อยู่เต็มไปหมด “อะ เอ่ออ.. บอสคะ หมอบอกว่า ตอนนี้หนูอัญไม่เป็นอะไรค่ะ แค่ต้องอยู่ห้องปลอดเชื้อรอดูอาการอีกนิดหน่อยเท่านั้นค่ะ” เป็นหลุยเองที่เห็นปฏิกิริยาร่างสูงที่จ้องมองร่างงามภายในห้องอย่างยากจะคาดเดา แต่ภายในแววตาคมนั้นกลับสะท้อนภาพร่างงามอย่างชัดเจน ตัวเขาเองจึงค่อยๆ เดินไปบอกกล่าวกับอีกฝ่ายอย่างหวาดกลัว เพราะตอนนี้ร่างหนานั้นแผ่รังสีเย็นเยือกออกมาอย่างน่าขนลุก เป็นบรรยากาศที่กดดันคนที่อยู่รอบข้างเป็นที่สุด “ผมต้องการเข้าไป” อนาคีนเอ่ยออกมาราบเรียบ โดยสายตาคมยังคงจดจ้องภาพเบื้องหน้าไม่ไหวติง “ดะ ได้ค่ะ ดะ เดี๋ยว จะไปจัดการให้เดี๋ยวนี้เลยค่ะ” เพียงแค่เสียงเอื้อนเอ่ยที่ราบเรียบไม่ได้แสดงอารมณ์ใดๆ แต่กลับทำให้คนฟังถึงขั้นกระตุก ตื่นตกใจไม่น้อย ทำให้หลุยนั้นรีบตอบรับอีกฝ่ายอย่างตะกุกตะกัก รี

  • เสน่หาภรรยาในนาม   ความกลัว

    “นี่แก หยุดเดี๋ยวนี้นะ!! แกจะไปไหนไม่ได้เด็ดขาด แกจะต้องจบชีวิตลงที่นี่ด้วยกันกับฉัน เท่านั้น!!” พีตาร์ที่ถูกผลักร่างให้ล้มลงรีบลุกขึ้นพร้อมตะโกนไล่หลังของอีกฝ่ายไปอย่างบ้าคลั่ง “จึ๊!!” แม่เสียงตะโกนก่นด่าของพีตาร์จะดังมาก แต่ไม่สามารถเรียกความสนใจของอัญญาได้แม้แต่น้อย เพราะในหัวของเธอตอนนี้กำลังหาหนทางเอาตัวเองให้รอด ดวงตากลมหรี่ลงเล็กน้อยคอยกวาดหาหนทางที่จะทำให้เธอออกจากห้องนี่ให้ได้ มือเรียวอีกข้างก็พยายามยกขึ้นมาปิดปากปิดจมูกเพื่อไม่ให้ร่างกายได้รับกลิ่นควันที่ตอนนี้กำลังลอยคละคลุ้งไปทั่วทั้งห้อง ส่งผลให้ทัศนในการมองเห็นจุดต่างๆ ในห้องนั้นค่อนข้างลำบาก แต่ดีที่อัญญานั้นสำรวจห้องนี่อย่างรอบคอบแล้วตอนที่เธอเข้ามาแต่งตัวที่นี่ เพราะค่อนข้างแน่ใจว่าต้องเป็นแผนการที่อีกฝ่ายวางไว้ เธอจึงคิดหาทุกวิถีทางเพื่อให้ตัวเองนั้นรอดพ้นจากหลุมพลางในครั้งนี้ด้วยเช่นกัน แต่ก็ไม่คิดว่าอีกฝ่ายจะเสียสติจนใช้วิธีการที่สิ้นคิดแบบนี้จนได้ ใบหน้างามมุ่ยคิ้วเล็กน้อยก่อนจะรีบสาวเท้าเรียววิ่งไปที่ประตูทางระเบียงทันที เพราะด้วยความทรงจำบอกเธอว่าในห้องนี้ยังมีประตูข้างในที่สามารถเปิดออกไปยังระเบียงได้

  • เสน่หาภรรยาในนาม   เป็นได้แค่แมว.. ไม่ใช่เสือ

    “พี่หลุยคะ ช่วยไปรออัญญาที่รถก่อนนะคะ ถึงเวลาที่เหยื่อต้องไปหาเสือก่อน” เมื่อถ่ายงานเสร็จ อัญญาจึงพูดกับอีกฝ่ายพร้อมขยิบตาให้อย่างหยอกล้อ “จริงๆ เลยระวังตัวด้วยล่ะ พี่จะไปเอารถมารอ ถ้าเกิดเรื่องอะไรที่เกินกว่าที่คาดหมายไว้ก็รีบโทรมาทันทีเลยนะ เข้าใจรึเปล่า” ถึงแม้จะพูดห้าม อัญญาก็คงไม่ฟังเพราะหลุยเองก็รู้นิสัยของอัญญาดี จึงได้แต่บอกให้อีกฝ่ายระวังตัว แล้วไปเตรียมตัวรอเธอดีกว่า “พี่ก็อย่าลืมที่อีญญาบอกนะคะ ไปเอามันมาเก็บไว้ที่พี่ เราจะต้องถอดหน้ากากเสือของแมวตัวนี้หน่อยแล้ว จะได้ไม่หลงลืมตัวว่าตัวเองนั้นเป็นได้แค่แมวไม่ใช่เสือ” อัญญาพูดทิ้งท้ายด้วยใบหน้าที่เปื้อนยิ้ม น้ำเสียงหนักแน่นก่อนเดินจากไป “เฮ่ออออ.... ฉันควรจะห่วงเธอ หรือห่วงอีกฝ่ายที่คิดเล่นงานเธอดีล่ะเนี้ยยย??” หลุยบ่นพึมพำกับตัวเองขณะที่มองหลังร่างงามที่กำลังเดินจากไป “เอ๊ะ...?? อยู่ไหนน๊าา.. ห้าวววว... สงสัยวันนี้ทำงานเหนื่อยจริงๆ หรือเปล่า??” อัญญาเดินเข้ามาในห้องแต่งตัวของเธอที่ทางโรงแรมจัดไว้ให้อีกครั้งเพราะคิดว่าอย่างไรอีกฝ่ายก็ต้องการจัดการเธอที่ห้องนี้แน่ ถ้าหากเธอไม่แกล้งเดินมาติดกับเอง เธอก็คงไม่

More Chapters
Explore and read good novels for free
Free access to a vast number of good novels on GoodNovel app. Download the books you like and read anywhere & anytime.
Read books for free on the app
SCAN CODE TO READ ON APP
DMCA.com Protection Status