เราเป็นสามีภรรยากัน!

เมื่อร่างแกร่งทนต่อความต้องการของตัวเองไม่ไหว เขาจึงรีบกดความแข็งแกร่งเข้าไปในดอกไม้งามทันที

"อ๊.. อึก จะ เจ็บ!!"

"ฮื่อออ.. เจ็บบบบ"

ร่างบางร้องอย่างเจ็บปวดน้ำตาไหลพราก อย่างน่าสงสาร

อึก!!

"ไม่ต้องกลัวนะ อย่าเกรง"

ชายหนุ่มพยายามควบคุมความต้องการที่มีอยู่ของตัวเอง ก่อนจะพูดปลอมพร้อมจูบซับน้ำตาให้หญิงสาวร่างเล็กใต้ร่างก่อนจะ บดจูบที่ริมฝีปากอวบอิ่มอย่างเรียกร้อง

"อื่ม อือ.."

ทั้งสองร่างเริ่มส่งเสียงครวญครางอีกครั้ง เมื่อความรู้สึกปรารถนาเข้าครอบงำคนทั้งคู่

อนาคีนเองก็บดจูบอัญญาอย่างเร้าร้อนเรียกร้องมากขึ้น จนทำให้ร่างบางเผลอไผลไปกับสัมผัสวาบวามที่ชายหนุ่มมอบให้อย่างหลงลืมความเจ็บแปรเปลี่ยนเป็นความต้องการที่กำลังปะทุขึ้น

"อึก อ๊ะ"

"เจ็บบ!! อึก"

เมื่อหญิงสาวร่างบางเริ่มพร้อมอย่างเต็มที่ตัวเขาเองก็รุ่มร้อนจนทนไม่ไหว เหมือนร่างกายจะแตกเป็นเสี่ยงๆ อย่างทรมาน ชายหนุ่มตัดสินใจดันแก่นกายแข็งแกร่งเข้าไปในดอกไม้งามอย่างยากลำบากอีกครั้ง

ทั้งสองร่างกรองกอดกันอย่างแนบแน่น ทรมานด้วยความปรารถนาถึงขั้นสุด

บทเพลงรักกำลังบรรเลงขึ้นภายใต้ ห้องนอนใหญ่สุดหรูที่รุ่มร้อน

"อือ อื่มมม..."

เสียงครางกระเซ้าของทั้งสองร่างดังระงมไปทั่วทั้งห้องอย่างแสนวาบวาม ปลดปล่อยความต้องการของตัวเองออกมาอย่างเปิดเผยผ่านบทเพลงรัก แสนเร่าร้อน

รอบแล้วรอบเล่าที่สองร่างร่วมบรรเลงบทเพลงที่โหมด้วยไฟปรารถนา พอดับลงก็พร้อมจุดขึ้นใหม่ท่ามกลางความต้องการของกันและกัน

................

แสงแดดยามเช้าสาดส่องเข้ามาทางผ้าม่านผืนบาง ที่ปลิวลู่ตามสายลมที่พัดผ่านบริเวร ริมหน้าต่างข้างระเบียง

สองร่างเปลือยเปล่ากำลังนอนกกกอดกันอย่างอบอุ่น ร่างบางขยับเข้าหาอกแกร่งก่อนรู้สึกเจ็บปวดรวดร้าวเหมือนร่างกายกำลังจะแตกออกมาเป็นเสี่ยงๆ เพียงเพราะกำลังจะขยับเคลื่อนย้ายร่างของตัวเอง

ขนตาดุจแพรไหมกำลังขยับขึ้นลงปรับทัศนการมองเห็นก่อนจะค่อยๆ ลืมขึ้นอย่างเต็มตา

อึก..

ใบหน้าเนียนเหยเก ด้วยความเจ็บปวดเมื่อร่างบางกำลังจะขยับออกจากการกอดรัดของใครบางคน ดวงตากลมเบิกโพลงเมื่อเห็นร่างกายกำยำ เผยอกแกร่งที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามเป็นลอนอย่างน่าหลงใหล

"นี่มันอะไรกันนนน..."

อัญญาบ่นพึมพำในใจอย่างตื่นตระหนก เพราะเธอลืมตาตื่นกลับพบสภาพตนและชายหนุ่ม สามีป้ายแดงของเธอกำลังอยู่ในสภาพที่เหมือนผ่านสมรภูมิรบกันมาอย่างดุเดือด ชุดเสื้อผ้าสีขาว ตกกระจ่ายอยู่ทั่วห้อง ร่างบางนั่งนึกคิดถึงเรื่องที่เกิดขึ้น อย่างถี่ถ้วนครั้งแล้วครั้งเล่า ภาพเหตุการณ์เร่าร้อนยามเมื่อสองร่าง กำลังบรรเลงบทเพลงรักผลุดขึ้นมาในหัวภาพต่อภาพอย่างเลื่อนลาง ใบหน้างามร้อนผ่าวขึ้นสีแดงระเรื่ออย่างเขินอายเป็นที่สุด

ถึงแม้นั่นจะขึ้นชื่อว่าเป็นสามีของเธอ แต่เหมือนเรื่องที่เกิดขึ้นไม่ได้เกิดจากความตั้งใจสักเท่าไหร่ มีบางอย่างบอกว่า เรื่องนี่ต้องมีที่มาที่ไปอย่างแน่นอน พอคิดได้ดังนั้นร่างบางก็ฝืนสภาพร่างกายอันบอบช้ำของตัวเองลุกขึ้นท่ามกลางความเจ็บปวดอย่างแสนสาหัส เพื่อไปจัดการกับสภาพของตัวเองที่แทบจะดูไม่ได้

ร่างบางในห้องน้ำมองดูสภาพตัวเองที่มีรอยจ้ำสีแดง ถูกตีตราอย่างแสดงความเป็นเจ้าของ ใบหน้างามผลุดความรู้สึกสับสน วาบวาม ขึ้นมา ดวงตากลมโตเบิกโพลงอย่างตกใจ

"โอ้... พระเจ้าาาาาา"

ถึงเเม้อัญญาจะรู้สึกตกใจแต่ตัวเธอนั่นก็ไม่ได้รู้สึกรังเกียจอะไร ซ้ำยังมีความรู้สึกแปลกๆ ที่กำลังตีตื้นขึ้นมาผสมผสานปนเปกันไปหมด

"ฟู่ๆๆๆๆ ตอนนี้ฉันกำลังงุนงง สับสนอยู่ ใจเย็นๆ นะอัญญา เธอต้องใจเย็นๆ"

ร่างบางพ่นลมหายใจแรงๆ เพื่อเรียกสติของตัวเองก่อนจะรีบใช้น้ำเย็นชำระล้างร่างกายให้คลายความสับสนทันที

"อะ เอ่อออ!!???"

เมื่อร่างบางสาวเท้าเดินออกมาก็พบกับร่างสูงกำลังจับโทรศัพท์เครื่องหรูเดินออกมาจากอีกห้อง สองร่างอยู่ในชุดคลุมอาบน้ำสีขาวสะอาดตา บนตัวทั้งคู่มีรอยหยดน้ำเกาะอยู่บ่งบอกได้เป็นอย่างดีว่า ทั้งคู่เพิ่งอาบน้ำเสร็จ ทั้งสองหยุดชะงัก สบตากันอย่างเลี่ยงไม่ได้ แต่ก็ไม่มีใครพูดอะไรออกมา

"เอ่อออ..??"

เป็นอัญญาที่พ่ายแพ้ต่ออำนาจของดวงตาคมที่จ้องมองมาอย่างไม่ไหวติง เธอจึงรีบเบี่ยงสายตาหลบ แต่ก็พบว่าบนที่นอนใหญ่ ถูกเก็บกวาดเป็นที่เรียบร้อยแล้ว ใบหน้างามขมวดคิ้วแสดงความสงสัย

"ผมให้แม่บ้านมาเก็บกวาดแล้วล่ะ"

ร่างหนาตอบเสียงนิ่งก่อนจะเดินเข้ามาทางที่ร่างงามยืนอยู่

หัวใจดวงน้อยสั่นไหววูบวาบ เต้นระทึกอย่างไม่มีสาเหตุ

"คะ คือ ว่า ระเรื่อง มะ เมื่อ คะ คื...."

เป็นอัญญาเองที่รู้สึกเหมือนกินปูร้อนท้องรีบ หันไปจ้องหน้าร่างสูงเบื้องหน้าก่อนจะพยายามพูดถึงเรื่องเมื่อคืนอย่างตะกุกตะกัก

"หืออ ..."

ก่อนร่างบางจะพูดจบก็ต้องแทบกลืนประโยคลงไป เพราะสายตาคมสีดำสนิทกำลังจ้องมองใบหน้างามอย่างเรียบนิ่ง คิ้วหนาขมวดเข้าหากัน เหมือนไม่เข้าใจในสิ่งที่หญิงสาวต้องการจะสื่อ

"อะ เอ่ออ??? ยะ อย่างไง ดี???"

"เฮ่ออออ ไม่รู้ด้วยแล้วววว"

ใบหน้างาม ขึ้นสีแดงระเรื่ออย่างชัดเจน ปากอวบอิ่มกำลังขยับพูดแต่ก็พูดไม่ออกได้แต่อ้ำอึ้ง

"เราเป็นสามีภรรยา กัน!"

เหมือนอนาคีนต้องการตัดบท จึงพูดแค่ประโยคสั้นๆ บ่งบอกว่าไม่เห็นจำเป็นต้องอธิบายอะไร

ที่จริงเขานั่นรู้อยู่แล้วว่าเรื่องที่เกิดขึ้นของเขาและเธอเมื่อคืนนี้ไม่ได้เกิดจากความตั้งใจของพวกเขาทั้งคู่แต่มันเกิดจากแผนการของใครบางคนต่างหาก ถึงไม่สืบเขาเองก็รู้ดีว่าแผนการนี้ก็คงไม่พ้นฝ่ายผู้ใหญ่ทางบ้านเขาเป็นแน่ แต่ในเมื่อเรื่องมันเกิดขึ้นแล้วจะให้อธิบายอะไรมากความไปก็เท่านั้น ซ้ำยังเขากับเธอก็เป็นสามีภรรยากันอย่างถูกต้อง จะให้มานั่งอธิบายเรื่องแบบนี้มันก็ค่อนข้างน่าแปลก เขาจึงเลือกที่จะพูดตัดบทให้หญิงสาวรู้สถานะ และไม่ต้องคิดมากอีกต่อไป

"เอ๋... คุณไม่โกรธ"

อัญญา ทำหน้างุนงงพร้อมกับจ้องมองตาคมด้วยสีน่าท่าทางสงสัย

"ไปแต่งตัวแล้วไปทานข้าวกันเถอะ!! นี่ก็สายแล้ว"

อนาคีนพูดตัดบทอีกครั้งอย่างอ่อนใจ เมื่อมองเห็นปฏิกิริยาของสาวเจ้าที่ดูสับสนมึนงง แถมยังจะแววตาที่เป็นประกายสั่นวูบไหวนั่นอีก เห็นแล้วรู้สึกแปลกชอบกล และเหมือนรู้สึกว่าตัวเองไม่ค่อยพอใจเท่าไหร่นักกับปฏิกิริยาที่เธอแสดงต่อตัวเขา

…………………………………