All Chapters of เสน่หาภรรยาในนาม: Chapter 1 - Chapter 10

ก่อนสถานการณ์จะกลับมาปกติดังเดิมได้ก็แทบจะทำให้ผู้จัดหัวหมุนกันเลยทีเดียว หลายฝ่ายต้องวิ่งวุ่นกันให้ขวักอย่างฉุกละหุก ต้นเหตุเพราะสองสาวช่างแต่งหน้าทำผมผู้ก่อเรื่อง ที่ดันไม่เจียมตัว ไปหาสะดุดตออย่างคุณหนูอัญญาเข้า ทำให้ทุกฝ่ายต่างใจหายใจคว่ำกันไปตามๆกัน เนื่องจากคุณหนูอัญญาเป็นนางแบบตัวเอกในงานคืนนี้เสียด้วย แต่ก็ยังถือว่าโชคดีที่คุณหนูอัญญาไม่ถือโทษโกรธเอาเรื่อง จึงยอมปล่อยผ่านไป แต่ก็อย่างว่าถึงสาวเจ้าจะออกปากพูดแบบนั้นแล้ว แต่อนาคตของสองสาวตัวต้นเหตุก็คงดับวุบไปในพริบตาอย่างแน่นอน แขกเหรื่อในงานต่างหลั่งไหลเข้างานกันอย่างขวักไขว่ เนื่องจากวันนี้เป็นงานประมูลเครื่องประดับจิวลี่เพื่อการกุศล ที่ใหญ่ที่สุดแห่งปี เพราะหนึ่งปีจะถูกจัดขึ้นหนึ่งครั้ง เครื่องประดับต่างๆ จะถูกออกแบบขึ้นใหม่โดยแรงบันดาลใจของผู้ที่เป็นเจ้าของก่อนจะให้ดีไซน์เนอร์มืออาชีพระดับประเทศมารังสรรค์ผลงานให้ ซึ่งนอกจากผู้ประมูลจะได้ผลงานตามที่ตัวเองอยากได้แล้ว ยังมีสิทธิพิเศษจากทางบริษัทในเครือจิวลี่ชั่นนำของประเทศอีกด้วย ทั้งนี้คือปัจจัยหลักที่น่าดึงดูดผู้คน รวมถึงเหล่าบรรดาคนดังจึงแห่กันมาร่วมงานนี้กันอย่างล้นหลา

บรืนนน เอี๊ยดดด!! เป็นปกติของคฤหาสน์ ตระกูล หรรษดินทร์ ที่จะได้ยินเสียงเครื่องยนต์รถหรู ที่ดังกระหึ่มมาแต่ไกล เป็นสัณญานบ่งบอกว่าคุณหนูกำลังกลับบ้าน "อ้าว ป๊า ม๊า ยังไม่นอนหรอคะเนี่ย" อัญญาสาวเท้าเรียวเข้ามาในบ้านอย่างอารมณ์ดี ปกติทุกวันหญิงสาวจะกลับดึกบ้าง เพราะงานของเธอที่มีเวลาไม่แน่นอน แต่หากกลับดึก ผู้เป็นพ่อกับแม่ก็จะนอนเป็นที่เรียบร้อยแล้ว เมื่อตอนหญิงสาวเข้าวงการใหม่ๆ พ่อกับแม่ก็ค่อนข้างเป็นห่วงรบเร้าไม่อยากให้เธอทำงานแบบนี้ แต่พอเริ่มปรับตัวได้และเธอเองก็พิสูจน์ให้ท่านเห็นว่าเธอทำมันได้ดี ผู้เป็นพ่อกับแม่ที่แสนใจดีของเธอก็เลยตามใจลูกสาวหัวแก้วหัวแหวนอีกตามเคย "ยังหรอกจ๊ะ พอดีม๊ากับป๊าของลูกมีเรื่องจะคุยกับหนูหน่อยน่ะจ่า" กัญญา ผู้เป็นแม่เอ่ยบอกอย่างอ่อนโยน พร้อมเข้ามาดึงลูกสาวเข้าไปโอบอย่างเช่นเคยทำเป็นประจำ "ป๊ากับม๊า มีอะไรหรอคะ" เมื่อเดินมาถึงโซฟาห้องนั่งเล่น อัญญาก็เอ่ยถามด้วยใบหน้าแย้มยิ้มอย่างร่าเริง "คือ ปีนี้ลูกหนู ก็อายุ ครบ 26 ปีแล้ว ป๊าก็อยากแนะนำใครบางคนให้หนูได้ทำความรู้จักสักหน่อยน่ะ" เอกภพ ผู้เป็นพ่อเอ่ยด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน มือหนาลูบผมยาวสร

หลายสัปดาห์ที่ผ่านมา หลังจากทั้งคู่ได้ตกลงจะแต่งงานกัน ทุกอย่างก็ถูกจัดขึ้น อย่างมีกำหนดการ ทั้งอนาคีน และอัญญาก็ไม่ได้เจอหน้ากันอีกเลย เพราะมัวแต่วุ่นอยู่กับงานของตัวเอง จึงให้ผู้ใหญ่ทั้งสองฝั่งเป็นผู้จัดงานทั้งหมด ในห้องกว้างสีขาวสะอาดตา เหล่าบรรดาช่างแต่งหน้าทำผม ต่างวิ่งวุ่นกันไปมาอย่างชุลมุนวุ่นวาย เพราะการแต่งงานในครั้งนี้เป็นงานใหญ่มาก ซึ่งจะมีอะไรผิดพลาดแม้แต่อย่างเดียวไม่ได้ ช่างและทีมงานทุกคนล้วนเป็นมืออาชีพ มือทองของประเทศกันทั้งนั้น หญิงสาวร่างงามกำลังนั่งอยู่บนเก้าอี้โซฟาตัวหรูกลางห้อง ดวงตากลมโตหลับตาพริ้ม ปล่อยให้บรรดาช่างทั้งหลายช่วยจัดการกับตัวเองอย่างว่าง่าย สามชั่วโมงต่อมาทุกอย่างถูกเตรียมอย่างเรียบร้อย ทุกอย่าง แขกเหรื่อมากมายกำลังหลั่งไหลเข้ามาในงานกันมากหน้าหลายตา ห้องจัดเลี้ยงใหญ่โตของโรงแรมชื่อดังนั้นเล็กลงไปถนัดตา เมื่อผู้คนมากมายกำลังทยอยกันเข้ามาร่วมงานอย่างคับคลั่ง บรรยากาศภายในงานเป็นไปอย่างเรียบร้อย หรูหรา แขกเหรื่อต่างจับจองที่นั่งกันอย่างเป็นระเบียบ เหล่าบรรดาผู้สื่อข่าวทุกสำนักพิมพ์มีชื่อกำลังทยอยเข้ามาจับจองมุมต่างๆ เพื่อทำข่าวใหญ่แห่งปีอีกข

เมื่อร่างแกร่งทนต่อความต้องการของตัวเองไม่ไหว เขาจึงรีบกดความแข็งแกร่งเข้าไปในดอกไม้งามทันที "อ๊.. อึก จะ เจ็บ!!" "ฮื่อออ.. เจ็บบบบ" ร่างบางร้องอย่างเจ็บปวดน้ำตาไหลพราก อย่างน่าสงสาร อึก!! "ไม่ต้องกลัวนะ อย่าเกรง" ชายหนุ่มพยายามควบคุมความต้องการที่มีอยู่ของตัวเอง ก่อนจะพูดปลอมพร้อมจูบซับน้ำตาให้หญิงสาวร่างเล็กใต้ร่างก่อนจะ บดจูบที่ริมฝีปากอวบอิ่มอย่างเรียกร้อง "อื่ม อือ.." ทั้งสองร่างเริ่มส่งเสียงครวญครางอีกครั้ง เมื่อความรู้สึกปรารถนาเข้าครอบงำคนทั้งคู่ อนาคีนเองก็บดจูบอัญญาอย่างเร้าร้อนเรียกร้องมากขึ้น จนทำให้ร่างบางเผลอไผลไปกับสัมผัสวาบวามที่ชายหนุ่มมอบให้อย่างหลงลืมความเจ็บแปรเปลี่ยนเป็นความต้องการที่กำลังปะทุขึ้น "อึก อ๊ะ" "เจ็บบ!! อึก" เมื่อหญิงสาวร่างบางเริ่มพร้อมอย่างเต็มที่ตัวเขาเองก็รุ่มร้อนจนทนไม่ไหว เหมือนร่างกายจะแตกเป็นเสี่ยงๆ อย่างทรมาน ชายหนุ่มตัดสินใจดันแก่นกายแข็งแกร่งเข้าไปในดอกไม้งามอย่างยากลำบากอีกครั้ง ทั้งสองร่างกรองกอดกันอย่างแนบแน่น ทรมานด้วยความปรารถนาถึงขั้นสุด บทเพลงรักกำลังบรรเลงขึ้นภายใต้ ห้องนอน

ร่างบางกำลังถือถาดของว่างพร้อมกับชาหอมกรุ่น เดินขึ้นบันใดไปชั้นสอง ตรงไปยังห้องหนังสือที่หมาย "ฟู่....." ก๊อกๆๆ สองเท้าเรียวหยุดนิ่งแล้วสุดลมเข้าปอดลึกๆ เรียกสติก่อนจะใช้มือเรียวเคาะประตูบานใหญ่เพื่อขอนุญาตคนข้างในก่อนอย่างมีมารยาท "เชิญ!" เสียงทุ้มบอกอนุญาต ด้วยท่าทีนิ่งเรียบ โดยไม่ได้เบนสายตาขึ้นไปมองแม้แต่น้อย ร่างระหงเปิดประตูบานใหญ่ หลังได้รับเสียงอนุญาตก่อนเธอจะเดินสาวเท้าเรียวเข้าไปข้างใน หวังเดินมุ่งตรงไปที่โต๊ะทำงานตัวใหญ่ทันที สายตากลมแอบลอบสำรวจภายในห้องที่ถูกตกแต่งด้วยหนังสือ ที่จัดเข้าหมวดหมู่อย่างเป็นระเบียบเรียบร้อย "มีอะไร" ร่างสูงยังคงนั่งก้มหน้าอ่านเอกสารกองหนาอยู่เช่นเดิม "เอ่อ.. ฉะ อัญญา เอาของว่างมาให้เฮียคีนค่ะ" ในเมื่อตัดสินใจที่จะทำตามที่ตัวเองต้องการและยอมรับผลของมันอย่างเต็มใจ เพราะฉะนั่นอย่างแรกที่ต้องทำคือเธอต้องยอมปรับตัวให้ชินกับสถานะใหม่ของตัวเองก่อนเป็นอันดับแรก อานาคีนขมวดคิ้วหนาเล็กน้อยก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองร่างงามที่กำลังยืนถือถาดของว่างกับน้ำชากลิ่นหอมกรุ่นหน้าโต๊ะตัวหนาด้วยท่าทีร่าเริง ใบหน้านวลเผยรอยยิ้มน้อยๆ ตรงมุมปากอิ่มน่าสั