แรกพบสบตา 1

นับจากวันที่รณพีร์กลับจากต่างประเทศโดยไม่บอกคนในครอบครัวให้รับรู้ล่วงหน้าแม้แต่คนเดียว บ่อยครั้งที่ชายหนุ่มมักจะได้ยินคำถามจากบิดาและมารดาอยู่เสมอว่าเมื่อไรเขาจะแต่งงานเป็นฝั่งเป็นฝาเหมือนพี่ชายคนโตเสียที เพราะตอนนี้รณวีร์มีครอบครัวที่อบอุ่นพร้อมหน้าพร้อมตา พ่อ แม่ ลูกไปแล้ว นั่นคงเป็นเพราะว่าเขาถูกอดีตคนรักทำร้ายจึงไม่ยอมเปิดใจรับใครเข้ามาในชีวิตอีก

ตลอดเวลาที่ผ่านมามารดามักจะต่อว่าเขาที่ชอบควงผู้หญิงไม่ซ้ำหน้า ถ้าหากนางเห็นหรือได้ยินคนอื่นพูดเรื่องที่เขาควงผู้หญิงไม่ซ้ำหน้าอีกละก็ นางจะหาผู้หญิงที่เหมาะสมมาแต่งงานกับเขาให้รู้แล้วรู้รอด

แต่สมัยนี้มันหมดยุคจับคลุมถุงชนไปแล้ว ปีนี้ก็ศตวรรษที่ยี่สิบเอ็ดเข้าไปแล้วมารดายังคิดจะทำอะไรไม่เข้าท่าแบบนี้อยู่ได้

“เฮ้อ!”

เสียงถอนหายใจหนักหน่วงของรณพีร์ดังขึ้น เมื่อเห็นว่ามารดากำลังเดินเข้ามาภายในบ้านด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม นางดูเบิกบานราวกับว่ามีเรื่องดี ๆ ทำให้เป็นสุขใจ แต่ถ้าหากเป็นเรื่องดี ๆ ของมารดาก็โปรดจงรู้เอาไว้ว่ามันต้องเป็นเรื่องหายนะสำหรับเขาแน่นอน

“อะไรกันตาสอง เห็นหน้าแม่แล้วทำไมต้องถอนหายใจแรง ๆ แบบนั้นด้วย” นางว่าด้วยท่าทีไม่สบอารมณ์ที่บุตรชายถอนหายใจแรง ๆ ใส่หน้ากัน

“เปล่าครับเปล่า…ไม่มีอะไร” ชายหนุ่มเลือกที่จะปฏิเสธเพราะไม่อยากต่อปากต่อคำกับมารดาจนกลายเป็นทะเลาะกันเปล่า ๆ

“แล้วไป...ว่าแต่วันอาทิตย์นี้ว่างไหมลูก”

คุณนายสรวงสุดาถามเสียงอ่อนเสียงหวานพร้อมกับฉีกยิ้มให้บุตรชายคนเล็ก รณพีร์เห็นแล้วเสียวสันหลังอย่างไรก็ไม่รู้

“คุณแม่ถามทำไมครับ” นัยน์ตาคมกริบหรี่ลงมองมารดาที่ฉีกยิ้มผิดปกติมาให้อย่างไม่ไว้ใจ

“ไม่มีอะไรมากหรอก แค่วันอาทิตย์นี้แม่อยากให้แกไปเจอผู้หญิงคนหนึ่งเท่านั้นเอง”

นี่แม่จะจับคู่ให้เขาจริง ๆ ใช่ไหม?

“เอ่อ...ไม่ว่างแล้วครับ” คนเป็นลูกทำท่าคิดนิดหนึ่งก่อนตอบมารดากลับไป

“พอพูดเรื่องนี้ไม่ว่างขึ้นมาทันทีเลยนะ ไม่คิดจะไปเจอหน้าน้องหน่อยเหรอ”

“คุณแม่ครับ ก็บอกแล้วไงว่าผมไม่อยากแต่งงาน แล้วก็ไม่อยากไปเจอหน้าใครทั้งนั้น” ว่าจบก็เดินออกจากห้องนั่งเล่นทันที แต่เสียงของมารดายังคงดังตามหลังมาไม่ขาดปาก

“ได้เลยตาสอง! ถ้าแกไม่ไปวันอาทิตย์ ฉันจะเลื่อนนัดมาเป็นวันพรุ่งนี้เลยคอยดูสิ”

ร่างสูงกลอกตามองบนแล้วลุกออกไปทันทีเพราะรู้อยู่แล้วว่าคนอย่างมารดาพูดจริงทำจริง ค้านไปก็ไร้ประโยชน์ สู้ไปคิดหาทางหนีในวันพรุ่งนี้จะดีเสียกว่า

“เป็นอะไรคุณดา ผมได้ยินเสียงเอะอะโวยวายลั่นบ้าน” คุณอนันต์เดินออกมาจากห้องหนังสือที่อยู่ชั้นล่างถามขึ้น ท่านเห็นภรรยาคู่ทุกข์คู่ยากยื่นโมโหจนหน้าดำหน้าแดงไปหมด

“ก็ตาสองน่ะสิคุณไม่ยอมไปดูตัว ฉันอุตส่าห์นัดเอาไว้ให้แล้ว”

“จับคู่ให้ลูกอีกแล้วหรือ คราวนี้เป็นลูกสาวคุณนายบ้านไหนอีกล่ะ” แต่ถ้าให้เดาก็คงจะเป็นบุตรสาวของใครสักคนในกลุ่มคุณนายไฮโซเพื่อนของภรรยานั่นแหละ

“ไม่ใช่ลูกสาวคุณหญิงคุณนายที่ไหนหรอกค่ะ แต่เป็นคนที่เรารู้จักกันดีเลยล่ะคุณ”

ผู้เป็นภรรยาหันมาตอบสามี ทว่าสามีนิ่วหน้างวยงงนางจึงเฉลยเพื่อไม่ให้เป็นการเสียเวลา

“หนูม่านทิวาไงคะ ฉันอยากให้ตาสองแต่งงานกับหนูม่าน”

“หนูม่านคนขยันคนดีคนนั้นน่ะหรือ” คนเป็นสามีนึกออกทันที เพราะคนที่ชื่อ ‘ม่านทิวา’ ที่วนเวียนอยู่ในชีวิตของภรรยามีเพียงคนเดียวเท่านั้น

“ใช่ค่ะ ฉันอยากให้ลูกแต่งงานกับคนดี หนูม่านขยันทำมาหากินแถมยังน่ารักเป็นแม่บ้านแม่เรือนด้วยนะคะ เรื่องฐานะฉันไม่สนใจหรอกค่ะ”

คุณนายสรวงสุดาสัมผัสมาแล้วว่าหญิงสาวเป็นคนดีแค่ไหน ซึ่งตลอดเวลาเกือบสามปีที่ผ่านมามีเพียงนางกับสามีเท่านั้นที่รู้จักกับเด็กสาวน่ารักคนนี้

“ถ้าเป็นหนูม่านผมเชียร์คุณเต็มที่ แต่ถ้าเป็นลูกสาวคุณนายไฮโซเพื่อนคุณน่ะผมขอผ่าน” ผู้เป็นสามีสนับสนุนเต็มกำลัง แต่ประโยคสุดท้ายนี่สิหมายความว่าอย่างไรกัน

“ลูกสาวเพื่อนฉันมันเป็นยังไงคะคุณอนันต์” นางมองค้อนใส่สามีพร้อมกับถามประชดประชันกลาย ๆ

“คุณก็น่าจะรู้ดีนะว่าเป็นยังไง ยังต้องให้ผมพูดอีกเหรอ”

อย่าหาว่าท่านว่าเลย บุตรสาวเพื่อน ๆ ของภรรยาน่ะไม่ชอบทำงาน งานบ้านงานเรือนก็ไม่ทำ เอาแต่แต่งตัวสวยไปวัน ๆ ตกเย็นก็ออกเที่ยวกลางคืน แม้แต่จะช่วยธุรกิจของครอบครัวสักนิดก็ไม่ได้ ผิดกับม่านทิวาที่ท่านเห็นมาตลอดว่าเป็นคนขยันสู้งาน หนักเอาเบาสู้ แม้ว่าเหนื่อยจากงานประจำแล้วก็ยังมาทำงานพิเศษเสริมเพื่อหาเงินไปจุนเจือครอบครัว กอปรกับเรื่องหนี้สินที่หญิงสาวไม่ได้ก่อที่ได้ฟังจากปากภรรยาแล้ว ม่านทิวาเป็นคนที่น่าสงสารคนหนึ่งเลยก็ว่าได้

“แต่เราจะทำยังไงให้ลูกแต่งงานกับหนูม่านได้ล่ะคุณ” ผู้เป็นสามีจนหนทางเพราะรู้ว่าบุตรชายคนเล็กดื้อรั้นเหลือเกิน…ต้องไม่ยอมถูกบังคับแน่นอน

“ฉันยังไม่รู้เลยค่ะคุณ ลูกชายเรามันดื้อจะตายไป” คุณนายสรวงสุดาตอบกลับสามีพลางครุ่นคิดว่าจะทำอย่างไรให้รณพีร์ยินยอมแต่งงานแต่โดยดี ทว่ายังไม่ทันที่นางจะคิดออกก็มีเสียงเรียกเข้าจากโทรศัพท์มือถือดังขึ้นมาขัดจังหวะเสียก่อน

“ฮัลโหลหนูม่าน...ว่ายังไงลูก ไม่เป็นไร...ไม่ต้องคิดมาก หนูทำงานของหนูเถอะ เอาไว้วันหลังค่อยเจอกันก็ได้ลูก”

นางพูดโต้ตอบกับม่านทิวาด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนแล้วกดวางสาย จากนั้นหันไปมองสามีที่ถามด้วยความสงสัยใคร่รู้เต็มที

“มีอะไรหรือเปล่าคุณ”

“วันอาทิตย์นี้คงต้องยกเลิกนัดแล้วล่ะค่ะ หนูม่านติดธุระกะทันหันมาไม่ได้” นางตอบก่อนจะเงียบไปครู่หนึ่ง แล้วเอ่ยประโยคต่อมากับสามี “แต่พรุ่งนี้ฉันจะเอารูปหนูม่านให้ตาสองดู ฉันรู้ว่าลูกเราน่ะแพ้คนสวยเหมือนพ่อมันแหละ”

นางว่าแล้วก็ตวัดสายตามองสามีอย่างขุ่นเคืองเมื่อนึกถึงเรื่องราวในอดีตที่ผ่านมา

“โธ่คุณ! มันเป็นอดีตไปแล้ว” ตอบพร้อมกับสวมกอดภรรยาอย่างออดอ้อน

“เหมือนกันทั้งพ่อทั้งลูกเลย”

พูดแล้วมันน่าโมโหนักเชียว ไม่ได้ดั่งใจเลยสักคนทั้งลูกทั้งผัว!