ม่านทิวา 3

ในหนึ่งวันของม่านทิวาหมดไปกับงานจนไม่มีเวลาหันมาสนใจเรื่องราวของวรรณากับรวิดาเลย เธอรู้เพียงแค่เรื่องเดียวคือหนี้สินที่น้าวรรณาภรรยาใหม่ของบิดาไปก่อเอาไว้หลังจากที่ท่านเสียไป นางติดเงินพนัน แต่ก็ไม่รู้ไปหยิบยืมเอามาจากใครบ้าง เท่าที่ได้ยินกับหูก็มีเสี่ยอู๋อะไรนั่นแหละคนหนึ่ง คนที่ส่งลูกน้องสองคนมาดักทวงหนี้ห้าหมื่นบาทกับเธอนั่น

แล้วถ้าคนของเสี่ยอู๋ย้อนกลับมาทวงหนี้ที่เธออีกล่ะ เธอจะเอาเงินที่ไหนมาคืนให้พวกมันตั้งห้าหมื่น!

พอสองแม่ลูกออกจากบ้านไปแล้ว คนตัวเล็กก็ออกจากบ้านไปจ่ายตลาด เกือบสองชั่วโมงที่หญิงสาวอยู่นอกบ้านเพราะจับจ่ายซื้อของใช้เข้าบ้านยังไม่ครบ ระหว่างที่เลือกซื้อของอยู่นั้นเธอมีลางสังหรณ์แปลก ๆ แวบเข้ามาในใจเหมือนกับว่าที่บ้านกำลังมีเรื่องไม่ดีเกิดขึ้น หญิงสาวจึงตัดสินใจกลับจากตลาดทั้ง ๆ ที่ยังซื้อของไม่ครบ

ม่านทิวาแทบจะเป็นลมเมื่อเดินเข้ามาถึงทางเข้าหน้าบ้าน เพราะประตูบ้านที่ล็อกเอาไว้อย่างแน่นหนาถูกงัดออก อีกทั้งยังได้ยินเสียงดังโครมครามมาจากด้านใน แต่ผู้หญิงตัวคนเดียวจะเข้าไปในบ้านโดยที่ไม่รู้ว่าข้างในนั้นเป็นใครมีอาวุธปืนหรือไม่ได้หรือ เธอจึงมองหาสิ่งของเอาไว้ป้องกันตัวเองจากอันตราย พลันดวงตาสวยหวานหันไปเห็นไม้หน้าสามที่วางอยู่ไม่ไกล เธอเดินเข้าไปคว้ามันขึ้นมาถือก่อนจะเดินเข้าไปในบ้านอย่างระแวงระวัง

“หรือว่ามันจะหนีไปแล้ววะ” เสียงเหี้ยมโหดของใครบางคนดังออกมา

“กูว่าเป็นไปได้”

“แล้วจะกลับไปบอกเสี่ยยังไงดีวะ”

ทันทีที่บทสนทนาสิ้นสุดลง ชายชุดดำสามคนหันมองมายังหญิงสาวที่ถือไม้หน้าสามไว้ในมือทันที เจ้าของบ้านตัวน้อย ๆ หน้าถอดสีเตรียมตัวที่จะวิ่งหนีเอาตัวรอดเพราะรู้ว่าสู้ไม่ได้ ชายสองคนนั้นวิ่งตามมาจับตัวเธอทันที

“ช่วยด้วยค่ะ ช่วยด้วย…” หญิงสาวร้องตะโกนขอความช่วยเหลือไม่ขาดปาก ครั้นจะใช้ไม้หน้าสามฟาดมันก็ดันถูกแย้งไปเสียก่อน

“กูว่าเอาอีนี่แหละไปให้เสี่ย ยังไงมันก็เป็นลูกสาวอีคุณนาย…ใช้หนี้แทนกันได้อยู่แล้ว”

“ปล่อยนะ ฉันไม่ใช่ลูกสาวคุณนายอะไรของแกทั้งนั้น”

ร่างเล็กพยายามดิ้นรนขัดขืนไม่ให้พวกชายโฉดพาตัวเธอไป แต่มีหรือที่จะดิ้นรนให้หลุดออกมาจากคนที่มากด้วยกำลังได้ ม่านทิวาร้องเท่าไรก็ไม่มีคนมาช่วย เนื่องด้วยวันนี้คนแถวบ้านไปทำงานกันหมดไม่ใช่วันหยุด

“หุบปากแล้วไปขึ้นรถดี ๆ ” ชายคนหนึ่งพูดข่มขู่เสียงเหี้ยม

“ไม่! ปล่อยฉันนะ”

“หยุดเดี๋ยวนี้นะ!”

เสียงตะโกนห้ามของผู้มาใหม่ทำให้ทั้งสามที่ยื้อยุดฉุดกระชากกันอยู่หันมามองเป็นตาเดียว ม่านทิวาใช้ทีเผลอกระทุ้งศอกเข้าที่ท้องของพวกมันแล้ววิ่งไปหาคุณนายสรวงสุดาทันที

“มึงเป็นใครเกี่ยวอะไรด้วย”

“แล้วพวกแกเป็นใคร มาทำอะไรกับคนของฉัน” นางออกโรงปกป้องหญิงสาวทันที ก่อนจะดึงคนตัวเล็กที่ยืนตัวสั่นด้วยความหวาดกลัวมาอยู่ข้างหลัง ข้าง ๆ นางมีคนขับรถคนเดิมยืนขนาบคอยดูแลความปลอดภัยอยู่ไม่ห่าง

“ก็คนของมึงติดหนี้เสี่ยอู๋แล้วไม่มีเงินจ่าย มันก็ต้องจ่ายเป็นอย่างอื่นแทนสิวะ”

คุณนายสรวงสุดาหันมามองหน้าม่านทิวา หญิงสาวส่ายหน้าว่าไม่จริง เธอไม่ได้ติดหนี้พวกมัน

“อย่ามาส่ายหน้า แม่แกติดหนี้เสี่ยอู๋ห้าหมื่น แกต้องเอาเงินมาใช้หนี้แทนแม่แก” ลูกน้องเสี่ยอู๋พูดแทรกขึ้นมากลัวเจ้านายไม่ได้เงินคืน

“ทั้งหมดเท่าไรฉันจะจ่ายให้เอง” บอกกับลูกน้องของเสี่ยอู๋ก่อนจะหันมาพูดปลอบหญิงสาว “ไม่ต้องกลัวลูก เดี๋ยวป้าจัดการให้เอง”

“กูจะเชื่อได้ไงว่ามึงพูดจริง”

“ฉัน สรวงสุดา อนันต์พิทากานต์ ฝากไปบอกเจ้านายของพวกแกด้วย พรุ่งนี้ฉันจะเข้าไปเคลียร์หนี้ทั้งหมดแทนหนูม่าน อย่าได้มายุ่งกับคนของฉันอีก ไม่อย่างนั้นจะหาว่าฉันไม่เตือน” นางเตือนลูกน้องของเสี่ยอู๋ด้วยน้ำเสียงทรงอำนาจ

ลับหลังที่รถกระบะสี่ประตูคันสีดำแล่นออกไป คุณนายสรวงสุดาหันมากอดปลอบขวัญม่านทิวาผู้เคราะห์ร้ายด้วยความอ่อนโยน ก่อนจะพาหญิงสาวเข้าไปพักในบ้านที่ถูกรื้อค้นจนข้าวของกระจัดกระจายไปทั่ว

“หนูขอบคุณคุณป้ามาก ๆ นะคะที่เข้ามาช่วยเหลือ ถ้าไม่ได้คุณป้าหนูคงจะ…”

คนที่ตกอยู่ในอาการหวาดกลัวกล่าวขอบคุณไม่ทันจบประโยคก็ต้องเงียบไปเมื่อคุณนายสรวงสุดาพูดแทรกขึ้นมา

“ไม่ต้องขอบคุณอะไรทั้งนั้น ป้าเต็มใจช่วยหนู...รวมทั้งเรื่องหนี้สินทั้งหมดด้วย”

“แต่ว่ามันเยอะมากเลยนะคะ” ม่านทิวาค้านด้วยความเกรงใจหญิงสูงวัยผู้มีจิตใจดี

“ไม่ต้องคิดมากนะลูกเดี๋ยวป้าจัดการให้...หนูทำใจให้สบายดีกว่า” นางยิ้มอย่างอ่อนโยนก่อนจะเปลี่ยนบทสนทนาไปเป็นเรื่องอื่น “มาหนูม่าน ป้าช่วยเก็บของดีกว่า มันรื้อค้นจนกระจัดกระจายแบบนี้หนูเก็บคนเดียวไม่ไหวแน่”

ม่านทิวามองคุณนายสรวงสุดาด้วยความซาบซึ้งใจ หญิงสาวขอร้องให้นางนั่งรอเฉย ๆ เธอจะจัดการทำความสะอาดบ้านที่โดนรื้อค้นจนกระจัดกระจายนี้เอง แต่นางไม่ยอม...ยืนยันที่จะช่วยหญิงสาวทำความสะอาดให้ได้ เธอห้ามอย่างไรก็ไม่ฟังจึงปล่อยให้นางช่วยทำ แต่ต้องไม่หนักจนเกินไป คุณนายสรวงสุดาช่วยกวาดทางด้านล่าง ส่วนเจ้าของบ้านขึ้นไปสำรวจทางด้านบนว่ามีอะไรสูญหายไปหรือไม่

เธอพบว่ามีบางอย่างผิดปกติไป หญิงสาวทำใจอยู่พักใหญ่ถึงตัดสินใจเดินลงจากชั้นสองด้วยใบหน้าฝืนยิ้มให้กับคุณนายสรวงสุดา

นางรีบตรงเข้ามาหาหญิงสาว จากนั้นก็พากันไปสะสางเรื่องหนี้สินที่แม่เลี้ยงของม่านทิวาได้สร้างเอาไว้ในจำนวนห้าหมื่นบาทตามที่มันบอก เพื่อไม่ให้มันมาวุ่นวายทำร้ายม่านทิวาอีก แต่พอบวกดอกเบี้ยเข้าไปกลับกลายเป็นหลายแสนทั้งที่เวลาก็เพิ่งจะผ่านมาไม่กี่วันเอง

“หนูขอบคุณคุณป้ามาก ๆ เลยนะคะที่ช่วยเหลือ ถ้าหากมีอะไรที่หนูพอจะช่วยได้คุณป้าบอกมาเลยนะคะไม่ต้องเกรงใจ หนูยินดีที่จะช่วยเหลือคุณป้าทุกอย่าง”

คุณนายสรวงสุดาส่งยิ้มเป็นคำตอบพร้อมกับลูบเรือนผมนุ่มสลวยของม่านทิวาเบา ๆ มองหน้าตาสะสวยของหญิงสาวอยู่ครู่หนึ่ง

“ถ้าหนูอยากตอบแทนป้า หนูช่วยป้าสักเรื่องได้ไหม?”