ตอนที่ 2. 

ตอนที่ 2. 

เขาหล่อจนลืมหายใจ หล่อราวกับไม่ใช่มนุษย์ ชุดสูทไร้ที่ติสีถ่านช่วยเน้นรูปร่างใหญ่โตนั้นให้น่าเกรงขาม ไหล่กว้างสง่างามบ่งบอกได้ถึงความแข็งแกร่งและพละกำลังที่เขามีอยู่ในตัวได้เป็นอย่างดี

หญิงสาวกวาดสายตามองใบหน้าของเขาอย่างลืมตัว เส้นผมสีดำสนิทตัดสั้นแนบชิดสีศีรษะทุยได้รูปสวย เส้นคิ้วหนาดกดำพาดอยู่เหนือดวงตาสีนิลเนื้อดีคมกล้า ที่มันเจิดจ้าอยู่ใต้แพขนตาดกดำที่ทั้งยาวและงอนราวกับสตรี ทุกสิ่งทุกอย่างที่รวมอยู่บนใบหน้าสี่เหลี่ยมนั้น ช่างขับให้ใบหน้าคมสันนั้นดูโดดเด่นมากขึ้นอย่างน่าอัศจรรย์

ตยาคีย์พยายามกลืนน้ำลายลงลำคอที่แห้งผากด้วยความยากลำบาก ภาพของบุรุษที่หล่อระเบิดเถิดเทิงตรงหน้าทำให้เนื้อตัวสาวร้อนผ่าวอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน ความรู้สึกแปลกประหลาดที่ไม่เคยเกิดขึ้นกำลังวิ่งวนไปทั่วร่างก่อนจะไปอัดแน่นที่บริเวณช่องท้อง มันค่อยๆ ร้อนรุ่มขึ้นอย่างน่าหวาดกลัว และยิ่งเขาใช้สายตาคมกล้ามองจ้องมาเหมือนกับกำลังจะถอดเสื้อผ้าของหล่อนให้หลุดออกไปจากร่างทีละชิ้นทีละชิ้นด้วยแล้ว หัวใจของหญิงสาวก็เต้นรัวราวกับกลองที่ถูกกระหน่ำตี

หญิงสาวค่อยๆ เลื่อนสายตามองต่ำลงไปที่ริมฝีปากหยักได้รูปสีสวยที่อยู่ภายใต้จมูกโด่งเป็นสันงดงาม กรามแข็งแกร่งของเขามีไรเคราสีเขียวขึ้นอยู่ อยากจะรู้นัก หากริมฝีปากสวยคู่นั้นแนบสนิทลงมากับเรียวปากอิ่มของตนเองมันจะให้ความรู้สึกเช่นไร จะมีความสุข หรือว่าทุกข์ทรมาน

แต่ที่รู้แน่ๆ อยู่เต็มหัวใจก็คือ...

เขาคือตัวอันตราย

อันตรายทั้งต่อร่างกาย และหัวใจของหล่อน

หญิงสาวได้ยินเสียงลมหนักๆ ที่ผู้ชายหล่อเหลือร้ายตรงหน้าพ่นออกมาจากริมฝีปากหยักสวยคู่นั้น ก่อนที่ร่างกำยำ สูงใหญ่ราวกับยักษ์ตัวโตจะลุกขึ้นยืนเต็มความสูง ยืนค้ำตระหง่านอยู่เหนือศีรษะของหล่อน ตยาคีย์รีบผุดลุกขึ้นยืน ก่อนจะรีบถอยหลังหนีจากอำนาจอำมหิตที่เปล่งประกายออกมาจากสายตาสีนิลคู่นั้นอย่างหวาดกลัว

เขามีอะไรบางอย่าง ที่เป็นอันตรายต่อหัวใจที่ตายด้านของหล่อน...

“คุณทำงานที่นี่มานานหรือยัง”

เขาถาม ขณะก้าวเดินเข้ามาหา ไล่ต้อนจนหล่อนจนมุม แผ่นหลังบางชนกับผนังห้อง ดวงตากลมโตดำขลับ เหลือบขึ้นมองใบหน้าของเสือร้ายที่ตอนนี้หยุดอยู่ตรงหน้าด้วยความตระหนก

         “ทำได้ห้าวันแล้วค่ะ ทำพาร์ทไทม์”

 ตอบคำถามเสียงสั่นพร่า มองเขาอย่างหวาดระแวง ก่อนจะต้องสะดุ้งตกใจ เมื่อเขาใช้ลำแขนทั้งสองข้างเท้ากับผนังห้องกักร่างบางไว้ในนั้น ความใกล้ชิดสนิทสนมที่ไม่คุ้นเคยมาก่อนทำให้เลือดสาวร้อนระอุขึ้นมาราวกับถูกสุมเพลิง

         “งั้นก็แสดงว่าคุณ นอนหลับอย่างนี้มาห้าวันเลยน่ะสิ”

 เขายิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ ในขณะที่หล่อนหน้าซีดเผือด ก่อนจะก้มหน้ายอมรับความจริง

         “ฉันยอมรับค่ะ ว่าฉันแอบนอนจริงๆ แต่หากคุณจะกรุณา ก็ช่วยฟังคำอธิบายของฉันก่อนได้ไหมคะ ก่อนจะตัดสินใจไล่ฉันออก”

มาร์โคระบายยิ้มออกมา ดวงตาคมกล้าไม่เคยละจากใบหน้างามของเจ้าหล่อนเลยตั้งแต่ที่พบหน้าครั้งแรก ความรู้สึกที่ไม่เคยเกิดขึ้นกับผู้หญิงคนไหนมาก่อนกำลังก่อกวนหัวใจอย่างบ้าคลั่ง แม่นางแบบชั้นนำ หรือดาราฮอลลีวู้ดตกขอบชิดซ้ายไปทันที แค่เพียงได้เห็นเจ้าหล่อน

         “ก็ลองแก้ตัวมาสิ บางทีผมอาจจะแกล้งทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นเรื่องนี้ก็ได้”

ชายหนุ่มก้มหน้าต่ำลงอีก ปลายจมูกโด่งสวยแบบลูกครึ่งแทบจะชนกับแก้มนวลของหญิงสาวที่ยืนตัวสั่นเป็นเจ้าเข้าอยู่ในกรงแขนของเขา แก้มสาวของหล่อนแดงก่ำ

         “คือว่า... ฉันเข้างานตอนหกโมงเย็น และฉันก็เลิกงานตอนเที่ยงคืน แต่หากคุณลองเช็คเวลารูดบัตรของฉัน คุณก็จะรู้ว่าฉันเลิกงานเที่ยงคืนครึ่งทุกวัน และไม่เคยเขียนโอทีเลย นี่คือความสัตย์จริงค่ะ”

         มาร์โคอมยิ้มขณะหลุบตามองเรียวปากอิ่มสีแดงสดของสาวน้อยที่ขยับไปมาอย่างคาดหมาย เขาแทบไม่รู้เรื่องเลยด้วยซ้ำว่าเมื่อกี้หล่อนพูดว่าอะไร หรือถ้าจะพูดให้ถูกเขาไม่ได้ใส่ใจจะฟังคำอธิบายพวกนั้นเลยสักนิด

         แต่เจ้าเรียวปากอิ่มสีสวยน่าจูบนี่ต่างหากที่เขากำลังใส่ใจ... อยากจะลิ้มลองมันใจจะขาด

         เมื่อเห็นเขาไม่ตอบมัวแต่จ้องมองหล่อน ตยาคีย์จึงถามเขาออกไป

         “คุณเข้าใจที่ฉันพูดใช่ไหมคะ และหากคุณจะกรุณาฉัน ได้โปรดอย่ารายงานสิ่งที่คุณเห็นนี้กับบริษัทของฉันหรือเจ้านายของคุณเลยนะคะ”

         มาร์โคเลิกคิ้วขึ้นอย่างแปลกใจ

“เจ้านายของผมหรือ? แล้วคุณคิดว่าผมเป็นใครกัน”

ชายหนุ่มอมยิ้ม เมื่อพึ่งรู้ว่าแม่สาวตรงหน้าซื่อชนิดที่หาตัวจับยาก

         มีผู้หญิงคนไหนบ้างนะที่ไม่รู้จักเขา...

มาร์โค  เบอร์ลัสโคนิ

เศรษฐีหนุ่มผู้มั่งคั่งและหล่อเหลา มาร์โคเป็นเลือดผสมที่ลงตัวของไทยและอิตาลี เขาคือศูนย์รวมแห่งความหล่อร้าย ความอำมหิตและไร้หัวใจของมาร์โคเด่นชัดออกมาจากสองตาคมกล้า  ชายหนุ่มจะเด็ดขาด ไร้เมตตาเสมอในโลกของธุรกิจ และจะดุดัน ดิบเถื่อนทุกครั้งที่ร่วมเตียงกับสตรี กิตติศัพท์ความเป็นเสือผู้หญิงของเขาเลื่องชื่อลือชา แต่กระนั้นสาวๆ กว่าค่อนโลกก็ยังอยากจะเสี่ยงเพื่อให้ได้ใกล้ชิดกับเสือร้ายอย่างมาร์โค

หากแต่ใครจะรู้บ้างล่ะ ว่ามาร์โคนั้นอันตรายยิ่งกว่าราชสีห์ตอนหิวโซเสียอีก เขาไม่เคยต้องการผู้หญิงหน้าไหน เขาเกลียดผู้หญิงราวกับกิ้งกือไส้เดือน เพราะผู้หญิงคือมนุษย์ที่หิวเงิน และพวกหล่อนจ้องจะทำทุกวิถีทางเพื่อที่จะให้ได้สิ่งที่ตนต้องการ ไม่ว่าการกระทำนั้นมันจะทำให้ใครเสียใจ หรือว่าสูญเสียมากน้อยแค่ไหนก็ตาม พวกหล่อนเจ้าเล่ห์ได้อย่างน่าเดียดฉันท์

เขาจะใช้พวกหล่อนเหมือนผ้าขี้ริ้ว ใช้เสร็จก็จะโยนทิ้งลงพื้นอย่างไม่ใยดี และก็ใช้เงินฟาดหัวไปสักเล็กน้อย แค่นี้พวกหล่อนก็ดีใจจนไอ้ยางบนหน้าหนาขึ้นอีกหลายนิ้วแล้ว

         แม่ผู้หญิงแพศยาพวกนั้นไม่มีทางจะมาสั่นคลอนอิสรภาพที่เขาหวงแหนมันยิ่งกว่าทองคำที่มันอยู่เต็มปราสาทของเขาได้แม้แต่น้อย ผู้หญิงหาความสำคัญไม่ได้เลยในเศษเสี้ยวชีวิตของเขา พวกหล่อนเหมาะเจาะเฉพาะยามที่เขาเปล่าเปลี่ยวและต้องการปลดปล่อยพลังเซ็กซ์เท่านั้น ใช้จนเบื่อแล้วก็ปาทิ้ง แค่นั้นมันก็เพียงพอแล้ว สำหรับพวกผู้หญิงที่ซื้อได้ด้วยเงินพวกนั้น

         ภาพของมารดาที่ร้องไห้เพราะตรอมใจที่ถูกผู้หญิงแพศยาอีกคนหนึ่งแย่งสามีไปยังติดตรึงใจ มาร์โคยกโค้งเรียวปากขึ้นเป็นรอยยิ้มหยัน ความหลังเมื่อครั้งเยาว์วัยกลับมาอีกครั้ง

ภาพที่เขาต้องระหกระเหินอพยพตามมารดาที่เป็นหญิงอิตาเลี่ยนแท้มาอยู่ในเมืองฟลอเรนซ์นานเกือบยี่สิบปี มาร์โคจำได้ว่าอิสซาเบลแม่แท้ๆ เลิกกับ เมศวร พ่อของเขาซึ่งเป็นนักธุรกิจชาวไทย ตั้งแต่เขาอายุได้ 13 ปี ด้วยเหตุผลที่น่าสังเวชใจ คือ เมศวรมีเมียน้อย และหลังจากที่แม่ของเขาหย่าขาดจากบิดา แม่เมียน้อยที่หวังจะเป็นเมียหลวงก็ได้ขึ้นตำแหน่งเป็นเมียเอกทันที พร้อมกับลูกชายที่มีสายเลือดของเมศวร ชื่อ ฉัตรนคร ที่อายุ 10 ขวบพอดิบพอดี สถานการณ์ตรงหน้าทำให้รู้ว่าพ่อนอกใจแม่ของเขามานานถึง 10 ปีเต็ม หรือบางทีอาจจะนานกว่านั้น...

และตั้งแต่นั้นมาเขากับเมศวรก็ไม่เคยติดต่อกันอีกเลย เขากับพ่อไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกันอีก สมบัติพัสถานใดๆ มาร์โคก็ไม่เคยต้องการ เพราะเท่าที่มีอยู่ มันก็มากมายมหาศาล จะมีก็แค่สิ่งเดียวเท่านั้น... สิ่งเดียวที่ทำให้เขากับเมศวรยังคงเกี่ยวข้องกันอยู่ นั่นก็คือ สายเลือด

มาร์โคกัดกรามแน่น ดวงตากร้าวขึ้นอย่างน่ากลัว

หากไม่ติดว่าต้องมาบริหารห้างสรรพสินค้าสาขาใหม่ในเมืองไทยล่ะก็ ต่อให้เอาช้างมาฉุดเขาก็ไม่มีวันจะมาเหยียบแผ่นดินเกิดของบิดาอย่างเด็ดขาด

         “ก็คุณคือคนที่มีหน้าที่ตรวจตราการทำงานของพวกฉันไม่ใช่หรือคะ”