บทที่ 50 ตอนพิเศษ

หนึ่งปีผ่านไป

ร่างอรชรของจอมใจนั่งอยู่ในห้องโถงใหญ่กำลังพูดคุยกับณิชาไปเรื่อยเปื่อยบนโซฟากลางห้อง ตรงพื้นห้องมีเหล่าบรรดาสาวใช้ประมาณสองคนที่กำลังเก็บข้าวของที่เกลื่อนกลาดตรงพื้นห้องอยู่ ถัดไปก็มีแม่บ้านที่อาวุโสที่สุดในคฤหาสน์กำลังนั่งมองเด็กทารกวัยหนึ่งขวบหลับอยู่ในเปลนอนสีน้ำตาลสุดหรูด้วยสายตาเอ็นดูและหลงใหลในความน่ารักน่าชังของเด็กน้อย

ตั้งแต่มีเด็กชายตัวน้อยๆ เข้ามาในคฤหาสน์ ทุกคนในบ้านก็ดูจะมีชีวิตชีวาขึ้นมากกว่าเดิม อีกทั้งทุกคนยังเลี้ยงดูเด็กชายช่วยกันเป็นอย่างดีจนแทบจะเรียกได้ว่าแย่งกันเลี้ยงเลยทีเดียว

เหนือสมุทรเดินเข้ามาในห้องโถงพลางกวาดสายตามองทุกคนที่อยู่ในห้อง เมื่อชายแก่เห็นว่าเด็กชายหลับอยู่เขาจึงค่อยๆ เดินย่องให้เบาที่สุด ถึงแม้ว่าโดยปกติแล้วเด็กน้อยจะตื่นยากแต่เหนือสมุทรก็ไม่อยากรบกวนการนอนหลับของเด็กชายตัวน้อยสักเท่าไหร่

“สวัสดีค่ะคุณพ่อ สวัสดีค่ะคุณปู่” ณิชากับจอมใจกล่าวทักทายชายแก่พร้อมกัน 

“นักรบละ” เหนือสมุทรเอ่ยถาม

“อยู่ในห้องทำงานค่ะ” จอมใจตอบกลับพลางส่งยิ้มหวานไปให้

“ฉันซื้อเสื้อผ้ากับของเล่นมาให้เหลนฉัน”

“จอมทัพเพิ่งหลับไปสักพักเองค่ะ” จอมใจบอกกล่าวเหนือสมุทรพลางมองไปที่เปลนอนของเด็กชายตัวจิ๋ว

“ไม่เป็นไร เดี๋ยวฉันอยู่รอแกตื่น” สิ้นเสียงเหนือสมุทร ก็มีเสียงทุ้มทรงพลังดังขึ้นมาพร้อมกับร่างกำยำของนักรบที่สวมชุดสูทสีน้ำเงินเข้มค่อยๆ ก้าวเดินเข้ามาในห้องโถงอย่างช้าๆ

“ปู่จะมาทำไมทุกวันเลย” 

นักรบใช้เวลาส่วนใหญ่กับการทำงานอยู่ในห้องทำงานภายในคฤหาสน์ หากมีเรื่องที่ต้องไปจัดการที่โกดังเขาก็จะรีบไปรีบกลับ ส่วนบริษัทถ้าไม่จำเป็นจริงๆ เขาก็ไม่ค่อยได้เข้าไปสักเท่าไหร่เพราะเขาอยากอยู่กับลูกเมียมากกว่า แน่นอนว่าชายหนุ่มทำแบบนี้มาตลอดหนึ่งปีที่ผ่านมา

“ฉันก็มาหาเหลนของฉันนะสิ” เหนือสมุทรหันไปตามเสียงพลางเอ่ยตอบ ชายแก่มาที่คฤหาสน์ของนักรบแทบจะทุกวันที่เขาว่างหรือไม่มีธุระไปไหนเพราะเหนือสมุทรค่อนข้างที่จะเห่อเด็กน้อยมาตั้งแต่วันที่เขาลืมตาดูโลกแล้ว

“จอมทัพหลับอยู่” นักรบตอบกลับสั้นๆ

“เดี๋ยวก็ตื่น รอตื่นฉันก็ค่อยเล่นด้วยก็ได้”

“กลับไปก่อนเถอะปู่”

“แกจะมาไล่ฉันทำไมหนักหนาเนี่ย”

“ปล่อยให้คุณปู่อยู่เล่นกับจอมทัพเถอะค่ะ” เสียงหวานของจอมใจเอ่ยขึ้นมาเพื่อไม่ให้ผู้ชายทั้งสองคนนี้ต่อล้อต่อเถียงกันไปมากกว่านี้ ซึ่งก็เป็นเรื่องปกติของสองคนนี้ไปแล้ว ไม่ว่าจะเจอหน้ากันทีไรก็ต้องมีปากเสียงกันตลอดจนทุกคนเห็นเป็นเรื่องปกติไปแล้ว

“ผมเห็นแก่เมียผมหรอกนะ ผมถึงให้ปู่อยู่ต่อได้” พูดจบ ชายหนุ่มก้าวเดินตรงมาหาภรรยาคนสวยที่สวมชุดเดรสสีขาวนั่งอยู่บนโซฟาข้างมารดาของเขา นักรบย่อตัวนั่งลงข้างจอมใจทันทีพร้อมกับวงแขนแกร่งเอื้อมไปโอบกอดเอวคอดกิ่งเอาไว้อย่างไม่อายสายตาของคนในห้องเลยสักนิด 

“ทำงานเสร็จแล้วเหรอคะ” เสียงหวานเอ่ยถามนักรบ

“ทำเสร็จแล้ว…อย่าไปกวนจอมทัพนะปู่” นักรบตอบกลับ ซึ่งเป็นจังหวะเดียวกันกับที่เหนือสมุทรค่อยๆ เดินย่องไปใกล้ๆ เด็กชายที่หลับสนิทอยู่บนเปลนอน

“ฉันรู้แล้ว ฉันแค่เดินมาดูเฉยๆ” เหนือสมุทรหันมาตอบกลับนักรบอย่างแผ่วเบาที่สุดเท่าที่เขาจะทำได้เพราะกลัวจอมทัพจะตื่นขึ้นมาถ้าหากเขาเสียงดัง จากนั้นชายแก่ก็เดินมานั่งลงตรงข้ามกับนักรบทันที

พวกเขาทั้งสี่คนพูดคุยถามไถ่กันอยู่ประมาณเกือบชั่วโมง เหนือสมุทรถามเรื่องบริษัทกับนักรบและพวกเขาทั้งสองคนก็ได้พูดคุยแลกเปลี่ยนความคิดกันเกี่ยวกับงานในบริษัท จวบจนเสียงของสาวใช้อาวุโสดังขึ้นมาทำให้ทุกคนหันหน้าไปมองจ้องสาวแก่เป็นตาเดียวกัน

“คุณชายตื่นแล้วค่ะ” 

ดวงตากลมโตใสแจ๋วของเด็กน้อยวัยหนึ่งขวบลืมตาตื่นขึ้นมาอย่างงัวเงีย นักรบและจอมใจลุกขึ้นยืนและเดินไปหาเด็กน้อยที่นอนตาใสแป๋วอยู่ 

“ตื่นแล้วเหรอจอมทัพ” เสียงของจอมใจเอ่ยกับลูกชายด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล ก่อนที่เธอจะค่อยๆ ช้อนร่างเล็กของเด็กชายผิวขาวผ่องขึ้นมาอุ้มไว้ตรงอกอวบอิ่ม นักรบเอื้อมมือไปลูบไล้แก้มเนียนขาวอมชมพูของลูกชายอย่างแผ่วเบา

“ฉันซื้อเสื้อผ้ามาให้จอมทัพเยอะเลย พรุ่งนี้ให้แกลองใส่หน่อยนะ” เหนือสมุทรที่นั่งอยู่บนโซฟาเอ่ยขึ้นมา

“เดี๋ยวให้คนเอาไปซักก่อนสิปู่” นักรบตอบกลับไป เสื้อผ้าที่เหนือสมุทรซื้อมามันยังใหม่อยู่เลย เขาต้องให้สาวใช้ไปซักให้เรียบร้อยก่อนถึงจะเอามาให้ลูกชายของเขาสวมใส่ได้ 

“วันนี้เดี๋ยวแม่เอาจอมทัพนอนด้วยก็ได้นะลูก พวกลูกจะได้มีเวลาพักผ่อนกันบ้าง” ณิชาเป็นห่วงลูกชายของตัวเองเพราะนักรบไม่ค่อยมีเวลาได้พักผ่อนเลย ลูกชายของเธอเอาแต่ทำงานทั้งวันพอตกเย็นมาก็ต้องมาช่วยภรรยาเลี้ยงลูกอีก เธอจึงอยากให้ลูกชายได้มีเวลาพักผ่อนกับจอมใจบ้าง

“จะดีเหรอคะแม่” จอมใจรู้สึกเกรงใจมารดาของสามีเหลือเกิน ทว่าก็อดเป็นห่วงนักรบไม่ได้เพราะจอมทัพมักจะตื่นมาตอนช่วงตีหนึ่งแล้วนักรบกับเธอก็ต้องตื่นมาดูลูกชายในช่วงกลางดึกกัน ทำให้นักรบไม่ค่อยได้นอนหลับอย่างเต็มที่เลยในแต่ละวัน

“ดีสิลูก ไปอาบน้ำพักผ่อนกันเถอะนะ” ณิชาเอ่ยย้ำอีกครั้งพลางส่งยิ้มหวานไปให้ลูกชายกับลูกสะใภ้

“ขอบคุณนะคะแม่” 

“ไปพักผ่อนกันเถอะลูก”

หลังจากนั้น คู่สามีภรรยาจึงขึ้นมาบนห้องนอนเพื่ออาบน้ำชำระร่างกาย ถึงแม้ว่านักรบจะทำงานอยู่ที่คฤหาสน์แต่ชายหนุ่มก็ยังคงทำงานหนักเหมือนเดิมจนหญิงสาวอดที่จะเป็นห่วงไม่ได้

พวกเขาใช้เวลาอาบน้ำทำธุระส่วนตัวกันเกือบสองชั่วโมงจวบจนร่างอรชรสวมชุดนอนแขนยาวขายาวสีขาวออกมาจากห้องแต่งตัว นักรบสวมเพียงกางเกงนอนผ้าเบาสบายสีดำนั่งกดแล็ปท็อปอยู่ตรงโซฟา ชายหนุ่มออกมาจากห้องแต่งตัวก่อนหญิงสาวเพราะเขาขอตรวจสอบงานบางอย่างชั่วครู่

จอมใจออกมาจากห้องแต่งตัวและเดินตรงไปย่อตัวนั่งลงบนเตียงใหญ่ มือบางเอื้อมไปหยิบแผงยาคุมกำเนิดที่วางอยู่บนโต๊ะข้างหัวเตียงขึ้นมากินตามปกติของเธอทุกวัน ซึ่งก็เป็นจังหวะเดียวกันกับที่นักรบเงยหน้าขึ้นมามองหญิงสาวพอดี

“จอมใจ ไม่กินยาคุมแล้วได้ไหม” นักรบเอ่ยขึ้นมาพร้อมกับปิดแล็ปท็อปลง

“ทำไมคะ” จอมใจหันหน้าไปมองชายหนุ่มที่กำลังลุกขึ้นยืนเต็มความสูง

“ฉันอยากได้อีกคน” ชายหนุ่มย่างกรายมาหาร่างอวบอิ่มที่นั่งอยู่บนเตียง

“จะเอาอีกเหรอคะ”

“เอาอีกสิ..พวกเราเป็นลูกคนเดียว เธอไม่รู้เหงาบ้างหรือไง” คำพูดของนักรบทำให้หญิงสาวครุ่นคิดอยู่ชั่วครู่

“ก็เหงาอยู่นะคะ” 

“งั้นก็เลิกกินยาคุมเถอะ” 

“ก็ได้ค่ะ” 

“มานี่มา” ชายหนุ่มเอื้อมมือไปจับไหล่แบบบางให้ลุกขึ้นยืน

“จะทำอะไรคะ” หญิงสาวเอ่ยถามอย่างสงสัย

“ผลิตลูก” นักรบตอบกลับสั้นๆ

“คนเอาแต่ใจ อืออ” เสียงหวานถูกกลืนหายไปเพราะโดนริมฝีปากหยักหนาประกบจูบลงมาพร้อมกับส่งลิ้นร้ายแทรกเข้ามาในอุ้งปากเล็ก