Se connecterShare
บทที่ 49 ตอนพิเศษ
Dernière mise à jour:
2025-06-13 12:42:44สี่เดือนต่อมา
เสียงเอ๊ะอ๊ะโวยวายภายในคฤหาสน์ของตระกูลเทวาศิริโชติดังขึ้นมา ร่างกำยำของนักรบกำลังอุ้มจอมใจที่ท้องโตในท่าเจ้าสาวกำลังก้าวตรงมายังลานจอดรถด้วยใบหน้าที่ตื่นตกใจและวิตกกังวล เพราะเมื่อสักครู่นี้จอมใจเดินลงบันไดมาอยู่ดีๆ เธอก็บอกกับเขาว่าเธอเจ็บท้องมากๆ ซึ่งในเวลาต่อมาน้ำคร่ำของเธอก็แตกไหลเปียกลงมาระหว่างเรียวขาสวย นักรบรู้ได้ทันทีว่าหญิงสาวจะคลอดลูกชายตัวน้อย เขาจึงรีบช้อนร่างอวบอิ่มอุ้มตรงมาที่รถอย่างรวดเร็ว เหล่าสาวใช้รีบวิ่งไปตามมารดาของนักรบทันที
“จอมใจ! อดทนหน่อยนะ!” เสียงทุ้มทรงพลังเอ่ยกับร่างเล็กในอ้อมแขนด้วยน้ำเสียงสั่นเทา
“ฮึก! คะ..ค่ะ อืออ” จอมใจหน้านิ่วคิ้วขมวดด้วยความเจ็บปวดที่ท้องและอาการมดลูกหดเกร็งที่บีบรัดอยู่เป็นระยะ
“ไหวไหม” นักรบเอ่ยถามหญิงสาวไม่หยุดปาก
“วะ..ไหวค่ะ ฉันไหวค่ะ” หญิงสาวพยายามข่มความเจ็บปวดเอาไว้
“ไอ้ภูผา! ไอ้ภูผา! ไปไหนของมันวะ” ชายหนุ่มตะโกนเสียงดังลั่นเมื่อเขาอุ้มภรรยามาถึงลานจอดรถของคฤหาสน์ ทว่าเขากลับไม่เห็นคนสนิทของเขา
“นักรบ ใจเย็นๆ นะลูก ให้คนอื่นขับพาไปก็ได้นะลูก” ณิชาที่รีบวิ่งหน้าตาตื่นมาบอกกล่าวกับลูกชายทันที
“ไม่ได้แม่…ต้องให้มันขับเท่านั้น” นักรบไม่ไว้ใจให้ใครมาขับรถให้ทั้งนั้นนอกจากคนสนิทของตัวเอง
“ไอ้ภูผา!” เสียงทุ้มทรงพลังตะโกนเรียกลูกน้องอีกครั้งพลางหันซ้ายหันขวามองหาภูผา
“ครับนาย! ครับๆ มาแล้วครับ” ลูกน้องคนสนิทของนักรบรีบวิ่งหน้าตาตื่นมาหาเจ้านายอย่างรวดเร็ว เขาแค่ไปเข้าห้องน้ำมายังไม่ถึงสิบนาทีเลยด้วยซ้ำ
“จอมใจจะคลอดแล้ว! ไปขับรถ!”
“ครับนาย!” ภูผามองร่างจอมใจที่อยู่ในอ้อมแขนของเจ้านายชั่วครู่ ก่อนที่เขาจะรีบกุลีกุจอไปที่รถสำหรับสี่ที่นั่ง ทว่าเขาก็โดนนักรบเอ็ดขึ้นมาเสียก่อน
“เอารถตู้สิวะ!”
“ครับๆ” ภูผาตอบกลับและรีบวิ่งไปเปิดรถตู้คันสีดำเงาทันที ในขณะนี้ทุกคนต่างพากันรีบร้อนและทำอะไรไม่ถูกกันทุกคน จะมีก็แต่ณิชานั่นแหละที่พยายามพูดให้ลูกชายของตัวเองใจเย็นลงกว่านี้
หลังจากนั้น ภูผาก็พาพวกเขาทั้งสามคนมาถึงโรงพยาบาลหรูอย่างรวดเร็ว นักรบปลอบประโลมหญิงสาวมาตลอดทาง อีกทั้งยังกอบกุมมือบางของภรรยาไว้แน่น เสียงมารดาก็คอยให้กำลังใจทั้งนักรบและจอมใจอยู่เป็นระยะ จนกระทั่งพวกเขามาถึงโรงพยาบาล
จอมใจถูกพาขึ้นเตียงและเข็นไปยังห้องคลอดอย่างรวดเร็ว มือหนายังคงกอบกุมมือบางเอาไว้ไม่ห่าง เสียงหวานเผลอหลุดเสียงครวญครางออกมาเบาๆเมื่อความเจ็บปวดแล่นแปลบขึ้นมาอีกครั้ง
“จอมใจ ทนหน่อยนะ” เสียงทุ้มบอกกล่าวภรรยาในขณะที่พยาบาลกำลังเข็นเตียงที่หญิงสาวนอนอยู่ตรงไปยังห้องคลอด
“คุณใจเย็นๆ ก่อนค่ะ ฉันทนไหว”
“จอมใจ หายใจเข้าออกลึกๆ นะลูก ทำตัวให้ผ่อนคลายไว้นะ” ณิชาเองก็รีบจ้ำอ้าวเดินตามพวกเขามาติดๆ
“อืออ ทะ..โทรตามแม่หรือยังคะ” จอมใจเอ่ยถามสามีเสียงสั่นเครือ เธออยากให้แม่มาอยู่กับเธอในตอบที่เธอออกมาจากห้องคลอด จอมใจอยากเห็นทุกคนอยู่กับพร้อมหน้า
“ฉันให้คนโทรตามแล้วก็ไปรับแล้ว” นักรบตอบกลับไป ซึ่งไม่นานสักเท่าไหร่พวกเขาก็มาถึงห้องคลอดอย่างรวดเร็ว
“คุณพ่ออยากเข้าห้องคลอดด้วยไหมคะ” พยาบาลสาวเอ่ยถามขึ้นมา
“เข้าได้เหรอครับ”
“เข้าได้ค่ะ”
“ครับ ผมอยากเข้าไปด้วยครับ” สิ้นเสียงนักรบ พยาบาลรีบเข็นเตียงเข้าไปในห้องคลอดทันที
นักรบเข้ามาในห้องคลอดกับจอมใจ ส่วนณิชาก็รออยู่ด้านหน้าห้อง จารวีและเหนือสมุทรตามมายืนรออยู่หน้าห้องในเวลาต่อมาหลังจากที่จอมใจถูกพาเข้ามาในห้องคลอดเรียบร้อยแล้ว
ชายหนุ่มถูกพาไปเปลี่ยนชุดก่อนเป็นอันดับแรก เขารู้สึกว่าทุกวินาทีที่ผ่านไปมันช่างเชื่องช้าเหลือเกิน พยาบาลและคุณหมอสาวอยู่กันเต็มห้องไปหมด เมื่อชายหนุ่มเปลี่ยนชุดเสร็จเขารีบมานั่งลงตรงข้างหญิงสาวที่พยาบาลเตรียมไว้ให้ทันที
คุณหมอสาวนั่งอยู่ตรงกลางระหว่างขาของจอมใจที่ถูกพยาบาลจับตรึงไว้แน่นทั้งสองข้าง จอมใจมองไม่เห็นอะไรเลยตั้งแต่หน้าท้องลงไปเพราะมีผ้ากั้นเอาไว้ ดวงตากลมโตปรายตามองลงไปก็เห็นแต่หน้าของพยาบาลและคุณหมอที่ใส่แมสปิดปากกันไว้
“ไม่เป็นไรนะ ฉันอยู่ตรงนี้” ชายหนุ่มทั้งกอบกุมมือบางเอาไว้และมืออีกข้างคอยลูบเรือนผมสีน้ำตาลเข้มของหญิงสาวอยู่ตลอดเวลา
จอมใจไม่รู้เลยว่าในตอนนี้คุณหมอกำลังทำอะไรกับร่างกายของเธอบ้าง ความรู้สึกเดียวที่เธอรับรู้ได้ตอนนี้คือความปวดหน่วงบีบรัดตรงท้องที่เริ่มทวีคูณขึ้นเรื่อยๆ เพียงเท่านั้น
“หมอจะนับหนึ่งถึงสามแล้วเบ่งเลยนะคะ” เสียงคุณหมอเอ่ยขึ้นมาก่อนที่เธอจะเอ่ยต่อ
“หนึ่ง! สอง! สาม! เบ่งค่ะ!”
“อือออ..อืออ” เมื่อได้ยินดังนั้นจอมใจจึงออกแรงเบ่งตามที่คุณหมอบอกกล่าว
“อีกรอบนะคะ หนึ่ง! สอง! สาม! เบ่ง!”
“อืออออ!”
เสียงหวานครางออกมาอีกครั้งพร้อมกับใช้เรี่ยวแรงที่เหลืออยู่เพียงน้อยนิดพยายามออกแรงเบ่งอย่างสุดแรง จนกระทั่ง…เสียงเด็กทารกหวีดร้องขึ้นมาเสียงดังลั่นห้อง
ในตอนนั้นนักรบทั้งรู้สึกสงสารภรรยาจับใจและรู้สึกมีความสุขมากในเวลาเดียวกันที่ได้ยินเสียงลูกชายของเขาเป็นครั้งแรก มือหนายื่นไปเกลี่ยเส้นผมออกจากหน้าผากมนที่มีเหงื่อเปียกชุ่มไปทั้งใบหน้าก่อนที่เขาจะเลื่อนมือหนามาลูบเรือนผมภรรยาเพื่อเป็นการปลอบประโลม
จอมใจน้ำตาไหลพรากพร้อมกับหายใจออกแรงอย่างโล่งอก ที่ผ่านมาเธอเป็นลูกที่ดีของแม่มาโดยตลอด ทว่านับตั้งแต่วินาทีนี้เป็นต้นไปเธอจะต้องกลายมาเป็นแม่คนบ้างแล้ว เธอสัญญากับตัวเองเลยว่าเธอจะต้องเป็นลูกที่ดีและแม่ที่ดีในเวลาเดียวกันให้ได้
ชายหญิงสบตากันอยู่นานสองนาน ก่อนที่พยาบาลสาวจะอุ้มร่างเด็กชายห่อผ้าขาวมาวางไว้ตรงอกของมารดา นักรบช่วยประคองร่างเด็กทารกแรกเกิดพลางจ้องมองใบหน้าของเด็กน้อยที่ได้ลืมตามาดูโลกเมื่อไม่กี่นาทีที่ผ่านมาด้วยความรู้สึกที่ยากจะอธิบาย ริมฝีปากหนาจูบลงบนหน้าผากมนเปียกชุ่มไปด้วยเหงื่ออย่างแผ่วเบา
“เก่งมากเลยจอมใจ เธอเก่งมากๆ” น้ำตาของลูกผู้ชายเอ่อล้นขึ้นมาคลอเบ้าเล็กน้อยแต่ไม่ได้ไหลลงมาอาบแก้มเหมือนหญิงสาว
หลังจากทำคลอดเสร็จเรียบร้อยแล้ว คุณหมอสาวก็เดินออกไปจากห้องคลอดเพื่อบอกกล่าวกับญาติคนไข้ที่ยืนรอฟังข่าวดีอยู่ด้านหน้าห้องทันที
เหนือสมุทร ณิชาและจารวีต่างพากันดีใจกันยกใหญ่ที่คุณหมอออกมาบอกข่าวดีว่าเด็กทารกคลอดออกมาอย่างปลอดภัยทั้งแม่และลูก
Latest chapter
เสน่หาเลขาของมาเฟีย บทที่ 51 ตอนพิเศษ NC
ริมฝีปากหนาของนักรบฉกจูบลงบนเรียวปากสีชมพูระเรื่ออย่างจาบจ้วง ลิ้นสากร้อนส่งเข้าไปทักทายกับลิ้นเรียวเล็กพร้อมกับขบเม้มริมฝีปากล่างของหญิงสาวเบาๆ มือหนาเลื่อนต่ำลงมาโอบรอบเอวคอดกิ่งพลางดึงรั้งหญิงสาวให้แนบชิดกับแผงอกแกร่งเปลือยเปล่า มือบางยกขึ้นมาลูบไล้หน้าอกกำยำอย่างแผ่วเบาด้วยความเสน่หา นิ้วเรียวเล็กซุกซนสะกิดยอดจุกของชายหนุ่มพลางจูบตอบสามีจนเสียงทุ้มครางต่ำในลำคอด้วยความพึงพอใจชายหนุ่มเคลื่อนมือสากล้วงเข้าไปในเสื้อสีขาวสะอาดตาของจอมใจก่อนที่มือหนาจะหยุดลงตรงเต้าอวบอิ่ม เขาบีบเคล้นก้อนเนื้อนุ่มนิ่มอย่างเมามัน ในขณะเดียวกันพวกเขาก็ยังคงจูบกันเกี่ยวพันลิ้นร้อนอย่างดูดดื่มนักรบคว้ามือบางให้ล้วงเข้าไปในกางเกงผ้าเบาสบายของเขา จอมใจรู้หน้าที่ของตัวเองเป็นอย่างดี มือเล็กล้วงเข้าไปสัมผัสหยอกล้อกับแก่นกายใหญ่ที่มีเส้นเลือดปูดโปนกำลังแข็งขันชูชันสู้มือ หญิงสาวถลกหนังหุ้มปลายหัวหยักแดงก่ำลงพลางใช้นิ้วเล็กลูบวนบนปลายหัวจนเริ่มมีน้ำใสๆ ไหลปริ่มออกมาจากรูเล็กตรงกลางหัวมันเงาชายหนุ่มไม่รอช้า มือหนาเริ่มปลดกระดุมชุดนอนสีขาวสะอาดตาของหญิงสาวออกอย่างรวดเร็ว ริมฝีปากหนาค่อยๆ เคลื่อนไปตรงซอกคอขาวเนี
เสน่หาเลขาของมาเฟีย บทที่ 50 ตอนพิเศษ
หนึ่งปีผ่านไปร่างอรชรของจอมใจนั่งอยู่ในห้องโถงใหญ่กำลังพูดคุยกับณิชาไปเรื่อยเปื่อยบนโซฟากลางห้อง ตรงพื้นห้องมีเหล่าบรรดาสาวใช้ประมาณสองคนที่กำลังเก็บข้าวของที่เกลื่อนกลาดตรงพื้นห้องอยู่ ถัดไปก็มีแม่บ้านที่อาวุโสที่สุดในคฤหาสน์กำลังนั่งมองเด็กทารกวัยหนึ่งขวบหลับอยู่ในเปลนอนสีน้ำตาลสุดหรูด้วยสายตาเอ็นดูและหลงใหลในความน่ารักน่าชังของเด็กน้อยตั้งแต่มีเด็กชายตัวน้อยๆ เข้ามาในคฤหาสน์ ทุกคนในบ้านก็ดูจะมีชีวิตชีวาขึ้นมากกว่าเดิม อีกทั้งทุกคนยังเลี้ยงดูเด็กชายช่วยกันเป็นอย่างดีจนแทบจะเรียกได้ว่าแย่งกันเลี้ยงเลยทีเดียวเหนือสมุทรเดินเข้ามาในห้องโถงพลางกวาดสายตามองทุกคนที่อยู่ในห้อง เมื่อชายแก่เห็นว่าเด็กชายหลับอยู่เขาจึงค่อยๆ เดินย่องให้เบาที่สุด ถึงแม้ว่าโดยปกติแล้วเด็กน้อยจะตื่นยากแต่เหนือสมุทรก็ไม่อยากรบกวนการนอนหลับของเด็กชายตัวน้อยสักเท่าไหร่“สวัสดีค่ะคุณพ่อ สวัสดีค่ะคุณปู่” ณิชากับจอมใจกล่าวทักทายชายแก่พร้อมกัน “นักรบละ” เหนือสมุทรเอ่ยถาม“อยู่ในห้องทำงานค่ะ” จอมใจตอบกลับพลางส่งยิ้มหวานไปให้“ฉันซื้อเสื้อผ้ากับของเล่นมาให้เหลนฉัน”“จอมทัพเพิ่งหลับไปสักพักเองค่ะ” จอมใจบอกกล่าวเหนือสมุท
เสน่หาเลขาของมาเฟีย บทที่ 49 ตอนพิเศษ
สี่เดือนต่อมาเสียงเอ๊ะอ๊ะโวยวายภายในคฤหาสน์ของตระกูลเทวาศิริโชติดังขึ้นมา ร่างกำยำของนักรบกำลังอุ้มจอมใจที่ท้องโตในท่าเจ้าสาวกำลังก้าวตรงมายังลานจอดรถด้วยใบหน้าที่ตื่นตกใจและวิตกกังวล เพราะเมื่อสักครู่นี้จอมใจเดินลงบันไดมาอยู่ดีๆ เธอก็บอกกับเขาว่าเธอเจ็บท้องมากๆ ซึ่งในเวลาต่อมาน้ำคร่ำของเธอก็แตกไหลเปียกลงมาระหว่างเรียวขาสวย นักรบรู้ได้ทันทีว่าหญิงสาวจะคลอดลูกชายตัวน้อย เขาจึงรีบช้อนร่างอวบอิ่มอุ้มตรงมาที่รถอย่างรวดเร็ว เหล่าสาวใช้รีบวิ่งไปตามมารดาของนักรบทันที“จอมใจ! อดทนหน่อยนะ!” เสียงทุ้มทรงพลังเอ่ยกับร่างเล็กในอ้อมแขนด้วยน้ำเสียงสั่นเทา“ฮึก! คะ..ค่ะ อืออ” จอมใจหน้านิ่วคิ้วขมวดด้วยความเจ็บปวดที่ท้องและอาการมดลูกหดเกร็งที่บีบรัดอยู่เป็นระยะ“ไหวไหม” นักรบเอ่ยถามหญิงสาวไม่หยุดปาก“วะ..ไหวค่ะ ฉันไหวค่ะ” หญิงสาวพยายามข่มความเจ็บปวดเอาไว้“ไอ้ภูผา! ไอ้ภูผา! ไปไหนของมันวะ” ชายหนุ่มตะโกนเสียงดังลั่นเมื่อเขาอุ้มภรรยามาถึงลานจอดรถของคฤหาสน์ ทว่าเขากลับไม่เห็นคนสนิทของเขา“นักรบ ใจเย็นๆ นะลูก ให้คนอื่นขับพาไปก็ได้นะลูก” ณิชาที่รีบวิ่งหน้าตาตื่นมาบอกกล่าวกับลูกชายทันที“ไม่ได้แม่…ต้องให้มัน
เสน่หาเลขาของมาเฟีย บทที่ 48 ตอนจบ
สองเดือนผ่านไปหญิงสาวร่างอวบอิ่มหน้าท้องนูนเด่นขึ้นมาเล็กน้อยกำลังนอนอยู่บนเตียงตรวจโดยมีคุณหมอคนสวยสวมเสื้อกาวน์สีขาวยืนอยู่ข้างเตียงกับชายหนุ่มร่างกำยำที่นั่งอยู่ใกล้ชิดกับจอมใจด้วยใบหน้าที่ดูตื่นเต้นเล็กน้อย นักรบกับจอมใจมาที่โรงพยาบาลเพื่อตรวจร่างกายของจอมใจและเพื่อตรวจเพศของทารกในครรภ์“ตอนนี้เรากำลังจะมาดูเพศน้องกันนะคะ” เสียงเครื่องอัลตราซาวน์ดังขึ้นเป็นระยะในขณะที่คุณหมอคนสวยดูท่าทางใจดีและอบอุ่นกำลังใช้หัวตรวจวนไปวนมาอยู่ตรงเจลที่ทาไว้ก่อนหน้านี้ตรงหน้าท้องของจอมใจ“เดี๋ยวรอน้องอยู่ในท่าที่เห็นได้ชัดก่อน หมอจะแจ้งให้ทราบนะคะ” หมอสาวค่อยๆ ขยับหัวตรวจอย่างแผ่วเบาอยู่สักพัก นักรบมองท้องของหญิงสาวสลับกับหน้าจอคอมพิวเตอร์อย่างใจจดใจจ่อ“เห็นชัดแล้วค่ะ..น้องเป็นผู้ชายนะคะ” สิ้นเสียงคุณหมอคนสวย จอมใจหันหน้าไปมองชายหนุ่มพลางฉีกยิ้มกว้างด้วยความดีอกดีใจให้เขาทันที แน่นอนว่านักรบเองก็ดีใจมากๆ เช่นกัน ถึงแม้ว่าจะเป็นเพศไหนเขาก็รักลูกของเขาอยู่ดีทว่าได้ลูกชายก็ดีเลยเพราะเขาก็อยากจะสอนถ่ายทอดวิชาและการใช้ชีวิตต่างๆ ให้กับลูกชายของเขา“ดีใจด้วยนะคะคุณพ่อคุณแม่”“ขอบคุณนะคะคุณหมอ” เสียงหวา
เสน่หาเลขาของมาเฟีย บทที่ 47 ปากร้ายใจดี
หลังจากที่นักรบพาภรรยาคนสวยไปทานมื้อค่ำกันจนเสร็จเรียบร้อย คู่สามีภรรยาก็พากันกลับมายังคฤหาสน์ในช่วงพลบค่ำของวัน ชายหนุ่มร่างกำยำโอบไหล่แบบบางของภรรยาเดินตรงเข้ามาในคฤหาสน์ ในขณะเดียวกันสาวใช้ก็เดินตรงมาหาพวกเขาพอดี“นายท่านคะ..ท่านปู่มาค่ะ” สาวใช้ชุดดำเอ่ยขึ้นทันที“อือ” นักรบพยักหน้าให้เธอ สาวใช้ก้มหัวให้เจ้านายหนึ่งครั้งก่อนที่เธอจะหันหลังเดินกลับเข้าไปในคฤหาสน์“มีอะไรหรือเปล่าคะ” จอมใจเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงเป็นห่วงเป็นใย วันแต่งงานพวกเธอก็ไม่ได้คุยอะไรกับปู่ของนักรบเลยสักนิดเพราะยุ่งกับงานแต่งอยู่ ซึ่งท่านเองก็เงียบขรึมไม่พูดไม่จาอะไร เธอจึงไม่รู้ว่าชายแก่คิดอะไรอยู่“ไม่มีอะไรหรอก เข้าไปในบ้านกันเถอะ” พูดจบ ชายหนุ่มก็พาหญิงสาวเดินเข้ามาในคฤหาสน์และตรงไปยังห้องรับแขกทันทีชายแก่ที่มีใบหน้าเหี่ยวย่นดูดุดันน่าเกรงขามนั่งอยู่บนโซฟากลางห้องรับแขกด้วยใบหน้านิ่งเรียบไม่แสดงอารมณ์ใดๆ ออกมา นักรบเดินเข้ามาในห้องรับแขกพร้อมกับจอมใจที่เดินเคียงข้างชายหนุ่มเข้ามา“มาทำไม” เสียงทุ้มของนักรบเอ่ยถามชายแก่ทันที “สวัสดีค่ะ” หญิงสาวยกมือขึ้นมาพนมกลางอกพลางกล่าวทักทายชายแก่อย่างนอบน้อม“ฉันซื้อผลไม้
เสน่หาเลขาของมาเฟีย บทที่ 46 สะใภ้ของตระกูล
คู่รักข้าวใหม่ปลามันลงมาจากชั้นสองของคฤหาสน์พร้อมกัน จอมใจสวมชุดเดรสสั้นทรงตรงสีขาวแขนกุดมีใบหน้าที่อิดโรยอย่างเห็นได้ชัด ชายหญิงตื่นมาทานอาหารเช้ากับมารดาทั้งสองคน ถึงแม้ว่าพวกเขาจะได้นอนไปแค่ไม่กี่ชั่วโมงแต่หนุ่มสาวก็ไม่อยากให้ผู้ใหญ่ต้องมานั่งรอพวกเขาเพื่อทานอาหารเช้า“ตื่นเช้ากันจังเลยละลูก” เสียงของณิชาเอ่ยทักทายคู่สามีภรรยาที่เดินเข้ามาในห้องอาหารพร้อมกัน“หนูกลัวว่าคนอื่นจะรอกินข้าวค่ะ” จอมใจตอบกลับไปอย่างนอบน้อม“ไม่ต้องห่วงเรื่องนั้นเลย พวกแม่เข้าใจดี” ณิชาหันไปยิ้มกรุ้มกริ่มกับจารวีที่นั่งอยู่ข้างเธอ“มาๆ กินข้าวกันลูก” จารวีพูดขึ้นมา นักรบกับจอมใจจึงเดินไปนั่งลงประจำที่ของตัวเอง ชายหนุ่มนั่งลงตรงหัวโต๊ะและจอมใจเดินไปย่อตัวนั่งลงบนเก้าอี้ด้านขวามือของนักรบ พวกเขาทั้งสี่คนลงมือทานอาหารเช้าด้วยกันอย่างช้าๆ บรรยากาศภายในบ้านดูอบอุ่นแตกต่างจากเมื่อก่อนไปเยอะมาก“จ๋า เธอก็ย้ายมาอยู่ที่นี่ด้วยกันเลยสิ” มารดาของนักรบเอ่ยขึ้นมาในขณะที่ทุกคนกำลังทานอาหารกันอยู่“ไม่เป็นไรหรอก ฉันเกรงใจ” จารวีตอบกลับ แค่นี้เธอก็เกรงใจครอบครัวของณิชามากๆ แล้ว“จะเกรงใจทำไม คนกันเองทั้งนั้น อีกอย่างเราก
Vous vous intéresseriez aussi à
