บทที่ 48 ตอนจบ

สองเดือนผ่านไป

หญิงสาวร่างอวบอิ่มหน้าท้องนูนเด่นขึ้นมาเล็กน้อยกำลังนอนอยู่บนเตียงตรวจโดยมีคุณหมอคนสวยสวมเสื้อกาวน์สีขาวยืนอยู่ข้างเตียงกับชายหนุ่มร่างกำยำที่นั่งอยู่ใกล้ชิดกับจอมใจด้วยใบหน้าที่ดูตื่นเต้นเล็กน้อย นักรบกับจอมใจมาที่โรงพยาบาลเพื่อตรวจร่างกายของจอมใจและเพื่อตรวจเพศของทารกในครรภ์

“ตอนนี้เรากำลังจะมาดูเพศน้องกันนะคะ” เสียงเครื่องอัลตราซาวน์ดังขึ้นเป็นระยะในขณะที่คุณหมอคนสวยดูท่าทางใจดีและอบอุ่นกำลังใช้หัวตรวจวนไปวนมาอยู่ตรงเจลที่ทาไว้ก่อนหน้านี้ตรงหน้าท้องของจอมใจ

“เดี๋ยวรอน้องอยู่ในท่าที่เห็นได้ชัดก่อน หมอจะแจ้งให้ทราบนะคะ” หมอสาวค่อยๆ ขยับหัวตรวจอย่างแผ่วเบาอยู่สักพัก นักรบมองท้องของหญิงสาวสลับกับหน้าจอคอมพิวเตอร์อย่างใจจดใจจ่อ

“เห็นชัดแล้วค่ะ..น้องเป็นผู้ชายนะคะ” สิ้นเสียงคุณหมอคนสวย จอมใจหันหน้าไปมองชายหนุ่มพลางฉีกยิ้มกว้างด้วยความดีอกดีใจให้เขาทันที แน่นอนว่านักรบเองก็ดีใจมากๆ เช่นกัน ถึงแม้ว่าจะเป็นเพศไหนเขาก็รักลูกของเขาอยู่ดีทว่าได้ลูกชายก็ดีเลยเพราะเขาก็อยากจะสอนถ่ายทอดวิชาและการใช้ชีวิตต่างๆ ให้กับลูกชายของเขา

“ดีใจด้วยนะคะคุณพ่อคุณแม่”

“ขอบคุณนะคะคุณหมอ” เสียงหวานของจอมใจตอบกลับไป

คู่สามีภรรยาสบตากันอย่างลึกซึ้ง มือหนาเอื้อมมาลูบศีรษะหญิงสาวด้วยความรักใคร่และหวงแหน คุณหมอใช้เวลาตรวจครรภ์หญิงสาวสักพักใหญ่ๆ เมื่อจอมใจตรวจร่างกายเสร็จเรียบร้อยแล้วพวกเขาก็กลับมาที่คฤหาสน์ทันที

ภายในคฤหาสน์เหมือนเดิมดั่งเช่นทุกวัน ช่วงเย็นณิชาจะนั่งอยู่ที่สวนดอกไม้ของคฤหาสน์ สาวแก่ไม่ได้ไปหมกตัวอยู่แต่ในเรือนกระจกอีกต่อไปแล้ว เธอออกมานั่งเล่นชมนกชมไม้อย่างสบายใจ ซึ่งเมื่อจอมใจกลับมาที่คฤหาสน์เธอก็รีบมานั่งเล่นพูดคุยกับแม่สามีทันที ส่วนนักรบก็ตรงไปทำงานต่อที่ห้องทำงานภายในคฤหาสน์

จวบจนเวลาผ่านไปจนถึงช่วงอาหารเย็น พวกเขาใช้เวลาทานอาหารเย็นพร้อมหน้าพร้อมตากันทุกวันอย่างมีความสุข

คู่สามีภรรยาขึ้นมาบนห้องทันทีหลังจากที่พวกเขาทานอาหารเสร็จ จอมใจเดินไปในห้องแต่งตัวเพื่อหยิบชุดนอนมาให้ตัวเองและสามี นักรบนั่งกดโทรศัพท์รอเธออยู่ที่โซฟาภายในห้องนอน จนกระทั่งหญิงสาวเดินกลับมาในห้องนอนอีกครั้ง ชายหนุ่มรีบปิดโทรศัพท์แล้ววางไว้บนโต๊ะตรงหน้าทันที

จอมใจมองชายหนุ่มด้วยสายตาแปลกๆ เพราะตอนนี้สามีของเธอดูมีพิรุธมากๆ ทั้งการกระทำและสีหน้า

“ทำอะไรอยู่คะ” เสียงหวานเอ่ยถามทันที ทว่านักรบก็ลุกขึ้นยืนด้วยใบหน้าที่นิ่งเรียบไม่ตอบกลับอะไรออกมาจนเสียงหวานตอบเอ่ยถามย้ำอีกครั้ง

“มีอะไรคะ ทำไมต้องทำเหมือนมีพิรุธแปลกๆ”

“ไม่มีอะไร” นักรบตอบกลับสั้นๆ จอมใจมองหน้าชายหนุ่มชั่วครู่ อยู่ด้วยกันมาขนาดนี้แล้วทำไมเธอจะไม่รู้ว่าชายหนุ่มดูมีพิรุธแปลกๆ เหมือนกับว่าเขากำลังปิดบังอะไรเธออยู่

หญิงสาวไม่เซ้าซี้อะไรต่อแต่เธอตั้งท่าจะปลีกตัวเดินหนีไปยังห้องน้ำคนเดียวด้วยใบหน้าที่บึ้งตึง นักรบจึงต้องรีบเอื้อมมือไปคว้าร่างเล็กมาโอบกอดไว้จากด้านหลังอย่างรวดเร็ว

“จอมใจ จะรีบไปไหน…เป็นอะไร” เสียงทุ้มเอ่ยถามอย่างนุ่มนวล

“เปล่าค่ะ”

“มันไม่มีอะไรจริงๆ เอ่ออ..คืออ” ชายหนุ่มใช้คางเกยกับไหล่บางเอ่ยอย่างตะกุกตะกัก เขาไม่รู้จะอธิบายกับเธออย่างไรดี

“อะไรคะ” เสียงหวานเอ่ยถามย้ำอีกครั้ง

“ฉันสั่งของให้ลูก” สุดท้ายชายหนุ่มก็ต้องยอมรับความจริงเพราะไม่อยากให้จอมใจรู้สึกไม่ดีไปมากกว่านี้

“จะรีบสั่งทำไมคะ” เสียงหวานถามชายหนุ่มที่กำลังกอดเธออยู่จากทางด้านหลัง เมื่อได้ยินแบบนั้นเธอก็สบายใจขึ้นมาหน่อยที่มันไม่ใช่เรื่องร้ายแรงอะไร แต่เธอก็ไม่เข้าใจว่านักรบจะรีบสั่งของให้ลูกทำไม

“ฉันถึงไม่อยากให้รู้แบบนี้ไง”

“โอเคค่ะ..เข้าใจแล้ว แต่คราวหน้าถ้าจะสั่งก็มาเลือกพร้อมกันนะคะ อย่าทำตัวมีพิรุธแบบนี้อีก” หญิงสาวพอจะเข้าใจชายหนุ่มขึ้นมาสักเล็กน้อยแล้ว นักรบคงกลัวว่าเธอจะหาว่าเขาทำตัวเห่อลูก ชายหนุ่มถึงต้องทำตัวลับๆ ล่อๆ แอบสั่งของให้ลูกชายแบบนี้

“อือ…พรุ่งนี้ปู่ให้ไปทานอาหารเย็นที่คฤหาสน์ของเขา” นักรบเปลี่ยนเรื่องทันที

“ค่ะ ไปสิคะ”

วันต่อมา

คู่สามีภรรยาก้าวเดินเข้ามาในคฤหาสน์ของเหนือสมุทรในช่วงเที่ยงของวันพร้อมกับณิชาที่เดินอยู่เคียงข้างลูกสะใภ้ด้วยความสนิทสนมยิ่งกว่าลูกชายแท้ๆ เสียอีก

“ปู่อยู่ไหน” นักรบเอ่ยถามสาวใช้ที่ยืนอยู่ตรงหน้าประตูของคฤหาสน์

“ท่านรออยู่ในห้องอาหารแล้วค่ะ”

สิ้นเสียงสาวใช้ พวกเขาทั้งสามคนก้าวเดินตรงไปยังห้องอาหารภายในคฤหาสน์หรูหราที่มีของเก่าสะสมไว้มากมายหลายจุด

เหนือสมุทรนั่งรออยู่ตรงหัวโต๊ะทานข้าวด้วยใบหน้านิ่งเรียบ จนกระทั่งทั้งสามคนเดินเข้ามาในห้องอาหาร ชายแก่หันหน้าไปมองพวกเขาอย่างเก็บอาการ เขาทำสีหน้าราบเรียบแต่ทว่าในใจชายแก่กลับรู้สึกดีใจอย่างบอกไม่ถูก โดยปกติแล้วเขามักจะทานอาหารคนเดียวตลอด

“สวัสดีค่ะคุณปู่” จอมใจพนมมือกลางอกพร้อมกับกล่าวทักทายเหนือสมุทรด้วยน้ำเสียอ่อนหวาน

“สวัสดีค่ะคุณพ่อ” ณิชาเองก็เช่นกัน

“มากันแล้วเหรอ มานั่งลงก่อนๆ” เหนือสมุทรปรายตามองนักรบที่ยืนเอาสองมือล้วงกระเป๋าอยู่ชั่วครู่ ณิชาเดินอ้อมไปนั่งฝั่งขวามือของเหนือสมุทร นักรบย่อนั่งลงฝั่งซ้ายมือและจอมใจนั่งลงข้างๆ นักรบทันที

“เป็นไงบ้าง ไปหาหมอมา” เหนือสมุทรเอ่ยถามจอมใจ

“ก็ปกติดีทุกอย่างค่ะ” หญิงสาวตอบกลับพร้อมกับส่งยิ้มหวานไปให้ชายแก่

“ได้ลูกสาวหรือลูกชายละ”

“ลูกสาว” นักรบเอนกายพิงกับพนักพิงเก้าอี้ตอบกลับไปด้วยท่าทางนิ่งเรียบ ทว่าจอมใจก็หันขวับมองหน้าสามีด้วยความงุนงง

“เหรอ..อืออ..จะลูกสาวหรือลูกชายมันก็คือเหลนฉันทั้งนั้นแหละ” ชายแก่เอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงผิดหวังเล็กน้อย แต่ถึงอย่างนั้นไม่ว่าจะเพศไหนเขาก็รับได้หมด

“หึ! ได้ลูกชาย” นักรบทำน้ำเสียงยียวน เขาแค่อยากแกล้งชายแก่เพียงเล็กน้อยก็เท่านั้นเอง

“จริงเหรอ! นักรบ! แกนี่มันจริงๆ เลยนะ” ใบหน้าเหี่ยวย่นคลี่ยิ้มออกมาอย่างดีใจ

“กินข้าวกันเถอะๆ” ชายแก่เอ่ยด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม เขาเพิ่งได้รับรู้ว่าการได้มากินข้าวพร้อมหน้าพร้อมตากันหลายๆ คนมันรู้สึกดีแบบนี้นี่เอง

“อาหารพวกนี้เนี่ยของดีมีประโยชน์ทั้งนั้นเลยนะ กินเยอะๆ ละ” เหนือสมุทรบอกกล่าวกับจอมใจก่อนที่เขาจะหันมาพูดกับณิชาต่อ

“เธอก็ด้วย กินเยอะๆ ผอมแห้งไปหมดแล้ว”

“ขอบคุณค่ะคุณพ่อ” ณิชาส่งยิ้มให้เหนือสมุทร

“แกด้วย…กินเยอะๆ” ชายแก่ใบหน้าเหี่ยวย่นหันไปเอ่ยกับนักรบด้วยน้ำเสียงแข็งกระด้าง นักรบยกยิ้มมุมปากเบาๆ พลางส่ายหน้าเล็กน้อยให้กับการกระทำที่แข็งกร้าวของเหนือสมุทร ซึ่งนักรบก็รับรู้ได้ว่าสิ่งที่ชายแก่กำลังทำมันคือการบอกรักตามประสาคนปากแข็งนั่นแหละ

บรรยากาศที่เรียบง่ายของช่วงเวลาอาหารกลางวันดำเนินต่อไปเรื่อยๆ อย่างเชื่องช้า เหนือสมุทรไม่ได้เอ่ยถึงน่านฟ้าเลยเพราะที่ผ่านมาลูกชายตัวดีของเขาก็ไม่เคยทำให้เขารู้สึกภาคภูมิใจอะไรได้เลยสักอย่าง

เสียงพูดคุยภายในห้องอาหารดังขึ้นเป็นระยะ พวกเขาทั้งสี่คนมีใบหน้าที่ยิ้มแย้มและอิ่มเอมใจกับคำว่าครอบครัว มือหนาของนักรบเอื้อมมากอบกุมมือบางของภรรยาไว้ใต้โต๊ะพลางหันมาสบตากับเธอ ซึ่งจอมใจเองก็ส่งยิ้มอบอุ่นไปให้สามีด้วยรอยยิ้มที่เธอมีให้เขาตั้งแต่วันแรกที่เข้ามาทำงานจนถึงวันนี้

นักรบไม่รู้ตัวเลยว่าเขาหลงรักจอมใจไปตั้งแต่เมื่อไหร่ เขารู้เพียงแค่ว่าเพราะรอยยิ้มที่แสนจะอบอุ่นและจริงใจของหญิงสาวนั่นแหละที่ทำให้ใจแกร่งที่แข็งดุจดั่งหินผายอมเปิดโอกาสให้เธอเข้ามาทีละนิดๆ ไม่ว่าเขาจะพบเจอกับปัญหาอะไรอยู่จอมใจก็จะเป็นคนที่อยู่ข้างๆ เขาตลอดมา เขาพยายามที่จะยับยั้งชั่งใจมาหลายต่อหลายครั้งแล้วทว่าเขาก็ไม่สามารถห้ามใจตัวเองได้อยู่ดี ต้องขอบคุณแม่ของเขาจริงๆ ที่เลือกเลขามาให้เขาได้สมบูรณ์แบบขนาดนี้…

(END)