บทที่ 47 ปากร้ายใจดี

หลังจากที่นักรบพาภรรยาคนสวยไปทานมื้อค่ำกันจนเสร็จเรียบร้อย คู่สามีภรรยาก็พากันกลับมายังคฤหาสน์ในช่วงพลบค่ำของวัน ชายหนุ่มร่างกำยำโอบไหล่แบบบางของภรรยาเดินตรงเข้ามาในคฤหาสน์ ในขณะเดียวกันสาวใช้ก็เดินตรงมาหาพวกเขาพอดี

“นายท่านคะ..ท่านปู่มาค่ะ” สาวใช้ชุดดำเอ่ยขึ้นทันที

“อือ” นักรบพยักหน้าให้เธอ สาวใช้ก้มหัวให้เจ้านายหนึ่งครั้งก่อนที่เธอจะหันหลังเดินกลับเข้าไปในคฤหาสน์

“มีอะไรหรือเปล่าคะ” จอมใจเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงเป็นห่วงเป็นใย วันแต่งงานพวกเธอก็ไม่ได้คุยอะไรกับปู่ของนักรบเลยสักนิดเพราะยุ่งกับงานแต่งอยู่ ซึ่งท่านเองก็เงียบขรึมไม่พูดไม่จาอะไร เธอจึงไม่รู้ว่าชายแก่คิดอะไรอยู่

“ไม่มีอะไรหรอก เข้าไปในบ้านกันเถอะ” พูดจบ ชายหนุ่มก็พาหญิงสาวเดินเข้ามาในคฤหาสน์และตรงไปยังห้องรับแขกทันที

ชายแก่ที่มีใบหน้าเหี่ยวย่นดูดุดันน่าเกรงขามนั่งอยู่บนโซฟากลางห้องรับแขกด้วยใบหน้านิ่งเรียบไม่แสดงอารมณ์ใดๆ ออกมา นักรบเดินเข้ามาในห้องรับแขกพร้อมกับจอมใจที่เดินเคียงข้างชายหนุ่มเข้ามา

“มาทำไม” เสียงทุ้มของนักรบเอ่ยถามชายแก่ทันที 

“สวัสดีค่ะ” หญิงสาวยกมือขึ้นมาพนมกลางอกพลางกล่าวทักทายชายแก่อย่างนอบน้อม

“ฉันซื้อผลไม้กับพวกสมุนไพรพวกโสมบำรุงร่างกายมา” ชายแก่ปรายตามองพวกเขาสองคนชั่วครู่ ก่อนที่เขาจะเบี่ยงสายตามองไปทางอื่น ทั้งสองคนจึงมองไปยังผลไม้และกล่องผลิตภัณฑ์โสมหลายกล่องที่วางอยู่บนโต๊ะตรงหน้าของเหนือสมุทร

“ให้ใคร” นักรบถามกลับไป

“ให้เหลนฉัน” เหนือสมุทรตอบอย่างอ้อมแอ้มไม่เต็มเสียง

“เอากลับไปเถอะ จอมใจไม่กินของพวกนี้” 

“นักรบ!” ชายแก่หันขวับมาสบตากับชายหนุ่มที่มองเขาด้วยสายตานิ่งเรียบ ตั้งแต่วัยรุ่นจนโตมาไม่เคยมีความเกรงกลัวในสายตาของนักรบเลยสักนิด

“ขอบคุณนะคะคุณปู่ เดี๋ยวฉันจะลองกินดูนะคะ” เสียงหวานของจอมใจพูดขึ้นมาเพราะไม่อยากให้ปู่กับหลานต้องมีปากเสียงกันไปมากกว่านี้

“ของพวกนี้มีประโยชน์ทั้งนั้น ทั้งกับแม่กับลูกนั่นแหละ” ชายแก่ยกไม้เท้าชี้ไปยังกองข้าวของที่วางอยู่บนโต๊ะมากมายหลายอย่าง

“ค่ะ หนูจะลองทานดูนะคะ” ใบหน้าสวยคมส่งยิ้มหวานไปให้เหนือสมุทร 

“เอาของพวกนี้ไปเก็บในห้องครัวหน่อย” นักรบหันไปบอกกล่าวกับคนใช้ที่ยืนอยู่ใกล้ๆ

“ค่ะท่าน” สาวใช้รีบปรี่เข้ามาก้มหน้าก้มตาช่วยกันยกของบนโต๊ะไปเก็บไว้ที่ห้องครัวอย่างรวดเร็ว

“มีธุระอะไรอีกไหม” นักรบเอ่ยถามเหนือสมุทรต่อ

“ไม่มี…ว่าแต่พวกแกไปไหนกันมา ถึงได้กลับกันมืดค่ำขนาดนี้” เหนือสมุทรมองนาฬิกาที่แขวนอยู่ตรงกำแพงห้องพลางเอ่ยถามตามประสาคนแก่ 

“ไม่ใช่เรื่องของปู่” นักรบก็ยังคงตอบกลับชายแก่ไปตามสไตล์ของเขาจนเหนือสมุทรเองก็ชินกับพฤติกรรมของหลานชายแล้ว

“พวกเราไปโกดังมาค่ะ พอเสร็จงานก็ไปกินข้าวกันแล้วก็กลับมาบ้านเลยค่ะ” จอมใจตอบกลับตามความจริง

“โกดังถ้าไม่จำเป็นก็ไม่ต้องเข้าไป เขาทำงานขนของกันเดี๋ยวเกิดอุบัติเหตุขึ้นมา เหลนฉันจะเป็นอะไรไปสะ” 

“ค่ะ” ใบหน้าสวยคมส่งยิ้มหวานให้ชายแก่ตลอดเวลา เหนือสมุทรไม่แปลกใจเลยว่าทำไมผู้หญิงคนนี้ถึงทำให้ผู้ชายที่ตายด้านอย่างนักรบเปลี่ยนไปเป็นคนละคน รอยยิ้มของเธอมันช่างมีเสน่ห์ดูเต็มไปด้วยจริงใจและความบริสุทธิ์ใจ

“กลับไปได้แล้ว พวกเราจะพักผ่อน” นักรบเอ่ยปากไล่ชายแก่อีกครั้ง

“แกไม่ไล่ฉันสักวันจะตายไหม” พูดจบ เหนือสมุทรลุกขึ้นยืนโดยใช้ไม้เท้ายันช่วยพยุงตัวเองขึ้นอย่างช้าๆ 

“หนูช่วยไหมคะ” 

“ไม่ต้องๆ ฉันทำเองได้..หลานฉันมันยังไม่เคยสนใจเลยว่าฉันจะเป็นจะตายยังไง” ชายแก่ลุกขึ้นยืนเต็มความสูงก่อนที่เขาจะค่อยๆ เดินผ่านสองสามีภรรยาออกไป

“สวัสดีค่ะ” จอมใจไม่ลืมที่จะกล่าวลาผู้ใหญ่ตามมารยาทที่เธอมีติดตัวมาตั้งแต่เด็กๆ

“เดี๋ยวฉันมา” ใบหน้าหล่อเข้มก้มลงมากระซิบกับหญิงสาวด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา

นักรบหันหลังกลับเดินตามหลังเหนือสมุทรมาติดๆ ชายแก่กำลังจะก้าวเดินออกจากประตูของคฤหาสน์ ทว่าเสียงทุ้มทรงพลังของนักรบก็เอ่ยขึ้นเสียก่อน

“คุณคิดจะทำอะไร” 

“อะไรของแก” เหนือสมุทรหันกลับมามองหน้าหลานชาย

“ฉันไม่ได้จะทำอะไรทั้งนั้นแหละ ว่างๆ ก็พาเมียแกไปกินข้าวกับฉันบ้าง ฉันไปละ” พูดจบ เหนือสมุทรก็หันหลังกลับไปและค่อยๆ เดินออกไปจากคฤหาสน์ทันที ซึ่งก็มีชายชุดดำยืนรอพยุงเหนือสมุทรไปขึ้นรถตู้อยู่ตรงหน้าประตู

นัยน์ตาสีน้ำตาลเข้มมองชายแก่อย่างครุ่นคิดอยู่ชั่วครู่ ก่อนที่เขาจะหันหลังเดินกลับไปหาจอมใจในห้องรับแขก 

“มีอะไรหรือเปล่าคะ” เสียงหวานเอ่ยถามเมื่อชายหนุ่มเดินกลับมาหาเธอ

“เปล่า” เสียงทุ้มตอบกลับสั้นๆ

“คุณปู่ของคุณ…จริงๆ ท่านก็ดูเป็นคนใจดีนะคะ แต่แค่ปากแข็งไปหน่อย”

“งั้นเหรอ” 

“ค่ะ เหมือนสามีของฉันไงคะ” จอมใจเอ่ยด้วยน้ำเสียงอ่อนหวานพร้อมกับฉีกยิ้มกว้างส่งไปให้ชายหนุ่ม

“เมื่อกี้เรียกว่าอะไรนะ” นักรบอมยิ้มกรุ้มกริ่มเมื่อได้ยินภรรยาคนสวยเรียกเขาว่าสามี

“สามี..ค่ะ” เสียงหวานย้ำอีกครั้งอย่างหนักแน่น

“หึ ขึ้นบ้านไปอาบน้ำกันเถอะ" มือหนาคว้าเอวบางมากอดรัดเอาไว้หลวมๆ พลางสบตาเธอด้วยแววตาหื่นกระหาย

“ทำไมทำหน้าแบบนั้นค่ะ” ใบหน้าสวยคมขมวดคิ้วใส่ชายหนุ่ม นักรบยกยิ้มมุมปากชอบใจก่อนที่เขาจะพาหญิงสาวก้าวเดินขึ้นไปยังชั้นสองของคฤหาสน์ 

คู่สามีภรรยามาถึงห้องนอนของพวกเขาในเวลาต่อมา นักรบไม่รอช้า เขาปลดเปลื้องเสื้อผ้าร่างอรชรที่เริ่มมีน้ำมีนวลขึ้นทุกวันๆ ออกอย่างรวดเร็วและตามมาด้วยเสื้อผ้าของเขาเอง

ชายหนุ่มอุ้มร่างอวบอิ่มเปลือยเปล่าเข้าไปในห้อง เขาวางเธอลงในอ่างน้ำวนก่อนที่นักรบจะก้าวลงอ่างตามมาติดๆ นักรบช้อนหลังหญิงสาวเอาไว้พร้อมกับมือหนาลูบไล้หน้าท้องหญิงสาวเบาไปเพื่อเป็นการปลุกเร้าอารมณ์คนตัวเล็ก 

“จะทำอีกเหรอคะ” 

“อือ” สิ้นเสียงของชายหนุ่ม เขาก็โน้มใบหน้าหล่อเหลาพรมจูบไปตามลำคอระหงและลากต่ำลงมาที่ไหล่แบบบาง ริมฝีปากหนากดจูบซ้ำๆ ไปลำคอและไหล่ของหญิงสาว 

มือหนาเลื่อนขึ้นมาบีบขยำอกอวบอิ่มอย่างเมามัน มืออีกข้างเอื้อมไปจับใบหน้าสวยคมให้เบี่ยงหน้าไปทางอื่นเพราะเขาจะได้พรมจูบลำคอระหงได้อย่างสะดวก จอมใจหายใจแรงจนเต้าสวยกระเพื่อมขึ้นลงเพราะไฟปรารถนาที่เริ่มปะทุขึ้นมาเรื่อยๆ แน่นอนว่าหลังจากนั้นบทสวาทที่แสนเร่าร้อนก็ได้เริ่มขึ้นภายในอ่างน้ำวนเย็นเฉียบจนชายหญิงทั้งสองคนเสร็จสมครั้งแล้วครั้งเล่า…