บทที่ 4 เพื่อนสนิทที่สุด

คุณมณีถามด้วยคิ้วที่ขมวดว่า "ท่านหมายความว่า… ฉันไม่ไปสอนในชั้นเรียนช่วงบ่ายหรอคะ"

ตอนนี้มณีอยู่ในห้องโปรแกรมวิชา กำลังคุยกับอาจารย์อัจฉรา หัวหน้าสาขาวิชา อย่างไรก็ตาม เกินคาด อาจารย์อัจฉราก็บอกถึงการเปลี่ยนแปลงที่ทำให้มณีมีสีหน้าเศร้าใจ

"ถูกต้องนะคะคุณมณี ดิฉันเข้าใจว่าคุณคงตกใจกับการเปลี่ยนแปลงที่กระทันหันนะ แต่ครั้งนี้เป็นคำสั่งจากผู้ใหญ่ ดิฉันหวังว่าคุณจะรับได้นะคะ" อาจารย์อัจฉราพูดพลางแสดงสีหน้าลงโทษ

มณีครุ่นคิด เธอไม่คิดไม่ถึงเลยว่าเดิมทีเธอควรสอนในชั้นเรียนปกติหรือตอนกลางวัน กลับถูกเปลี่ยนให้สอนไปในชั้นเรียนที่ไม่เป็นทางการ หรือในชั้นเรียนตอนกลางคืน

มันไม่ตรงกับที่มณีต้องการ ไม่ใช่เพราะตารางเรียนมันยากหรอก แต่เธอกลัวว่าความสามารถของเธอจะไม่เพียงพอ

ห้องเรียนแบบ non-reguler มีนักศึกษาหลากหลายอายุ โดยส่วนใหญ่เป็นผู้ทำงาน และส่วนใหญ่จะมีประสบการณ์มากกว่ามณีอยู่แล้ว ถ้าหากมณีทำผิดพลาดเล็กน้อย ก็อาจถูกรายงานได้ง่ายขึ้น

"ถ้าคุณไม่สะดวก คุณสามารถเลือกลาออกได้ นี่เป็นความผิดพลาดของพวกเราทั้งหมดจริงๆ นะคะ" อาจารย์อัจฉราพยายามพูดพลางเห็นมณีมีท่าทีลังเล

ได้ยินเช่นนั้น มณีก็สะท้าน การเป็นครูคือความฝันที่คุณแม่ที่จากไปอยากให้เธอทำ และมันก็กลายเป็นความฝันของมณีเช่นกัน เธอจึงไม่อยากพลาดโอกาสนี้!

"ไม่เป็นไรหรอกค่ะอาจารย์ ฉันทำได้" มณีพยักหน้า "แต่ถ้าเป็นไปได้ ช่วยบอกเหตุผลให้ฟังได้ไหมว่าทำไมฉันถึงไม่ได้สอนในชั้นเรียนปกติ"

"อา… เรื่องนั้น" อาจารย์อัจฉราดูไม่ค่อยสบายใจกับการพูดถึงประเด็นนี้ "จริงๆ แล้ว… มีอาจารย์ท่านหนึ่งที่จะมาสอนในชั้นเรียนปกติ เขาคือ—"

เสียงเคาะประตูทำให้คำพูดของอาจารย์อัจฉราตกสะดุด ประธานโปรแกรมสาขาหันมามองไปที่ประตู พร้อมกับมณี

"ขอโทษนะคะ อาจารย์อัจฉรา ดิฉัน– เอ๊ะ? มณีคะ"

มณีรู้สึกคุ้นหูเสียงหวานนั้นและใบหน้าสวยของเธอที่กำลังมองมณีอยู่ในตอนนี้เต็มไปด้วยความตกใจ

"เธออยู่ที่นี่จริงๆ เหรอ มณี!" ผู้หญิงสวยคนนั้นกล่าวพลางรีบเดินเข้าไปหามณี

ด้วยลำคอที่แห้งผาก มณีพยายามเรียกชื่อเธอออกมาว่า "บุษบา…?"

บุษบา เพื่อนสนิทของมณี ผู้หญิงที่มีทุกสิ่งที่ดีที่สุดในโลกนี้ และเป็นมณีที่มณีรัก

ใช่แล้ว บุษบาคือคู่หมั้นของชนัน ผู้ชายที่จนถึงตอนนี้ยังวนเวียนอยู่ในใจมณี

**

ทุกคนบนโลกนี้อย่างน้อยมีหนึ่งเพื่อนสนิทในชีวิต และสำหรับมณี คนนั้นคือบุษบา สวย ฉลาด มีพื้นฐานที่แข็งแกร่ง และเป็นที่รักของผู้คนมากมาย บุษบาเป็นแบบอย่างที่สมบูรณ์แบบจนมณีเคยยกย่องเธอตั้งแต่มัธยมปลาย

แต่ทุกอย่างเปลี่ยนไปเมื่อมณีรู้ว่าบุษบาบอกกับชนันว่าเธอคบกับชนันในช่วงมหาวิทยาลัย ทันทีที่มณีบอกเธอถึงความรู้สึกที่มีต่อนายคนนั้น

"มณี อย่าพึ่งโกรธนะ จุดประสงค์แรกของฉันแค่จะเช็คว่าเขาชอบผู้หญิงคนอื่นหรือเปล่าเพื่อเธอ แต่… ปรากฏว่าเขายอมรับฉันแล้ว ตอนนี้ฉันชอบพี่อาทิตย์ไปแล้ว ดังนั้นฉันเลิกกับเขาไม่ได้ ในฐานะเพื่อนฉันหวังว่าเธอจะเห็นด้วยกับความสัมพันธ์ของเราใช่ไหม"

นั่นคือสิ่งที่บุษบาพลั้งปากออกมาหากมณีถามเหตุผลที่เพื่อนสนิทของเธอทำแบบนั้น และเพราะคำพูดนั้น มณีก็รู้สึกว่าเธอคือเพื่อนที่แย่ที่สุดเพราะยังคงมีความรู้สึกไม่ชอบเวลาเห็นชนันกับบุษบาร่วมกัน เหมือนในงานแต่งงานเมื่อคืนที่ผ่านมา

"… มณี … มณี!"

พยักหน้าบางอย่างของบุษบาทำให้มณีสะดุ้งจากภวังค์ เธอเงยหน้าจากหน้าจอคอมพิวเตอร์ที่สว่างขึ้นไปยังใบหน้าหล่อเหลาของบุษบานั่งอยู่ข้างๆ

อ๋อ ใช่ตอนนี้พวกเขาอยู่ในห้องอาจารย์แล้ว

"เธอคิดมากไปไหมล่ะ" บุษบาถามด้วยรอยยิ้ม "ทำไมเหรอ ทำให้ตกใจเหรอ?" เธอกล่าวต่อ "มันบ้าบอใช่ไหม เราเรียนอยู่ที่มหาวิทยาลัยเดียวกันและโต๊ะเรายังติดกันด้วยเลย!"

มณีฝืนยิ้ม "ใช่ บังเอิญจริงๆ"

พูดตรงๆ นะ มณียังไม่อยากเชื่อเลยว่าบุษบาจะมาททำงานที่มหาวิทยาลัยเดียวกับเธอ ทั้งที่เพื่อนสนิทของเธอเป็นสาเหตุที่ทำให้เธอไม่ไปสอนในชั้นเรียนปกติ

ใช่ ผู้หญิงคนนั้นคือคนที่มณีเคยให้โอกาสพิจารณาให้กับสถานะครู

"มณี ทำไมล่ะ" บุษบาถามเมื่อพบมณีที่ออกมาจากห้องโปรแกรมวิชาแล้วดูท่าทางหม่นหมอง "แกไม่พอใจใช่ไหมที่ฉันก็เป็นอาจารย์ที่นี่ด้วย?"

คำถามนั้นทำให้มณียืนนิ่ง

ความรู้สึกไม่สบายใจที่มณีมีเมื่ออยู่กับบุษบาเริ่มชัดเจนขึ้นเรื่อยๆ ไม่ใช่เรื่องอะไรหรอก แต่มณีรู้สึกว่าอะไรก็ตามที่เธอชอบ บุษบาจะเอามันไปเสมอ ไม่ว่าจะเป็นอะไรตั้งแต่ข้อมือสร้อยที่มณีเห็นบนถนนตอนอยู่กับบุษบา หรือแม้กระทั่งยี่ห้อสีทาสีพรีเมียมที่เธออยากได้ แม้กระทั่งแนวการแต่งตัวที่มณีมี ความห่างไกลที่สุดคือผู้ชายที่มณีชอบ

ตอนนี้ บุษบายังยึดตำแหน่งอาจารย์ที่มหาวิทยาลัยเดิมที่สัญญากับมณีไว้ใช่หรือไม่? หรือเป็นเรื่องบังเอิญกันแน่? แต่—บังเอิญแบบไหนกันที่เกิดขึ้นซ้ำๆ ซากๆ?

เมื่อสติเริ่มคิดร้ายกับเพื่อนสนิทของเธอ มณีก็รีบไล่ความคิดนั้นออกและพยายามยิ้ม "ไม่หรอก บุษบา คิดไปเองนั่นแหละ" เธอหลบเลี่ยง "ฉันแค่ยังพักผ่อนไม่พอเมื่อคืน ยังง่วงอยู่"

"จริงนะ? เธอไม่โกรธใช่ไหม" บุษบาดึงเก้าอี้ให้เข้ามาใกล้มณีขึ้น

"โกรธทำไมล่ะ" มณีถามขณะเรียบเอกสารบนโต๊ะ ไม่มองบุษบา

บุษบาพรมมองมณีตรงๆ "เธอคิดบ้างไหมว่าฉันขอให้พี่นิรันดร์ช่วยให้ฉันอยู่ในชั้นเรียนปกติล่ะ?"

มณีนิ่งเงียบแล้วจ้องบุษบา

จริงๆ หนึ่งในเหตุผลที่มณีสงสัยทุกอย่างก็คือเธอรู้ว่าบุษบามีพี่ชายชื่อ นิรันดร์ ผู้ชายที่เป็นหนึ่งในผู้บริจาคมงามของมหาวิทยาลัย ดังนั้นจึงค่อนข้างยากที่จะบอกว่านี่เป็นเรื่องบังเอิญทั้งหมด

แล้วบุษบาจะตั้งใจขอให้พี่ชายของเธอช่วยย้ายตำแหน่งมณีไปสอนที่ชั้นเรียนปกติจริงๆ หรือไม่?