Share

บทที่ 5 ชัย

Author: บันทึกของคนขี้อาย
หลังจากเงียบไปสักพัก มณีก็หัวเราะกลั้ว ๆ "แกเนี่ยนะ? เป็นคนไปขอพี่นิรันดร์เอง?" เธอทวนคำ "ฉันเชื่อมากกว่าว่าเป็นพี่นิรันดร์ต่างหากที่บังคับให้แกมาทำงาน" เธอพูดแซวพลางหัวเราะ ทำให้บุษบาที่เมื่อกี้ยังทำหน้าซักไซ้ พลอยหัวเราะตามไปด้วย

"ฉันแค่เหนื่อยนิดหน่อยเอง" มณีเสริมในที่สุด

"อ๋อ งั้นก็ดีแล้วล่ะ จริง ๆ ฉันก็พักผ่อนไม่พอเหมือนกัน เมื่อคืนงานหมั้นลากยาวดึกมาก" บุษบาเล่าพลางเปิดประเด็นไปเรื่องที่มณีพยายามเลี่ยง "อ้อ เมื่อวานเธอกลับก่อนใช่ไหม? ทำไมเหรอ?"

พอโดนถามตรง ๆ แบบนั้น อกมณีก็เหมือนถูกบีบแน่น จะให้บอกได้ยังไงว่าเธอกลับก่อนเพราะเจ็บปวดที่ต้องเห็นงานหมั้นของเพื่อนสนิท แล้วสุดท้ายก็ตัดสินใจไปหา กีโกโล่!?

มณีพยายามตอบให้เสียงนิ่งที่สุด "เมื่อวานฉันแค่เหนื่อย เลยกลับก่อน ขอโทษนะ" เธอพูดเบา ๆ

มณีรู้สึกจริง ๆ ว่าตัวเองนี่แหละเป็นเพื่อนที่แย่ที่สุดในโลก เพื่อนสนิทหมั้นทั้งที แต่เธอกลับเดินออกมาก่อน

ระหว่างที่มณีกับบุษบาคุยกันอยู่ จู่ ๆ ก็มีเสียงเรียกดังลั่นขึ้นมา

"มณีอยู่ไหน?! อ้าว? บุษบาก็อยู่ด้วยเหรอ?!"

คำถามนั้นดึงความสนใจของทั้งบุษบาและมณีทันที อาจารย์หลายคนดูเหมือนเพิ่งมาถึง แล้วก็ตรงเข้ามารุมล้อมโต๊ะของสองสาว

อาจารย์พวกนั้นเป็นอดีตอาจารย์ของเธอทั้งคู่สมัยเรียน ทำให้มณีที่เมื่อกี้ยังหม่น ๆ อยู่กลับมาสดใสขึ้น เพราะได้เจอคนรู้จักเก่า

"อาจารย์คะ" มณีทัก พร้อมลุกขึ้นยืนเพื่อไหว้ทักทาย บุษบาข้าง ๆ ก็ลุกตาม

"โห สองคนนี้ยังตัวติดกันเหมือนเดิมเลยนะ" อาจารย์ผู้หญิงคนหนึ่งพูดหยอก "ตัวติดกันยังกะแสตมป์แน่ะ"

การโผล่มาแบบไม่คาดคิดของบุษบาทำให้ทุกคนหันมาสนใจเธอ ในฐานะน้องสาวของนิรันดร์ และยังเป็นหนึ่งในศิษย์เก่าคนเก่งของมหาวิทยาลัย บุษบาเลยโดดเด่นเป็นพิเศษ อาจารย์บางคนถึงกับตั้งใจชมเพื่อให้ตัวเองดูดีต่อหน้าเธอ

ตอนนั้นเอง บุษบาก็หยิบของบางอย่างออกมาจากกระเป๋า "อ้อ อาจารย์คะ นี่มีของฝากเล็ก ๆ น้อย ๆ จากอาทิตย์สำหรับอาจารย์ที่นี่ค่ะ"

ทันทีที่บุษบาพูด ทุกสายตาก็จับจ้องไปที่ถุงช้อปปิ้งในมือเธอ ข้างในมีของฝากหรู ๆ อยู่หลายชุด

"ว้าว ขอบใจมากเลยนะ บุษบา ยินดีด้วยนะที่หมั้นกับอาทิตย์แล้ว เหมาะกันสุด ๆ คนหนึ่งก็เป็นจิตรกรสาวสวยมีพรสวรรค์ อีกคนก็เป็นดาราหนุ่มหล่อดัง!" อาจารย์คนหนึ่งพูดชมออกมา

"ฮะ ๆ อาจารย์ก็พูดเกินไปค่ะ" บุษบาตอบสั้น ๆ แล้วก็หันไปทางมณี "มณี ช่วยเอาไปแจกหน่อยสิ!" เธอสั่งพลางถอนหายใจนิด ๆ เหมือนกับว่ามณีควรจะรู้ตัวอยู่แล้วว่าหน้าที่แบบนี้ต้องเป็นเธอทำ

มณีเองถึงกับแปลกใจ ของฝากทั้งหมดก็แยกใส่ถุงไว้เรียบร้อย แค่อาจารย์แต่ละคนหยิบไปเองก็ดูจะพอแล้ว จำเป็นด้วยหรือที่เธอต้องเป็นคนเดินแจก?

แต่เพราะไม่กล้าปฏิเสธ มณีเลยยอมทำตาม คิดซะว่าแค่ช่วยเพื่อนก็แล้วกัน

พอเหลือถุงสุดท้าย มณีจึงถามขึ้นว่า "บุษบา อันนี้เหลืออีกถุง ของใครเหรอ?"

บุษบาก็ตอบว่า "อ้าว อันนั้นไม่ใช่ของเธอนะ อันนั้นของคณบดี!" เสียงของเธอดังพอให้มีอาจารย์บางคนหันมามองมณี

คิ้วมณีขมวดทันที เธอไม่ได้ขอของอะไรเลย แค่ถามเฉย ๆ ว่าถุงนั้นของใคร จำเป็นด้วยเหรอที่บุษบาต้องพูดเหมือนกล่าวหาเธอว่าอยากได้ถุงของฝากนั้น?

แต่ยังไม่ทันที่มณีจะตอบ บุษบาก็พูดแทรกขึ้นมาอีก "เดี๋ยวเธอช่วยเอาไปให้คณบดีก็แล้วกัน บอกว่าฉันฝากให้"

"ทำไมเธอไม่เอาไปเองล่ะ บุษบา?" มณีถามอย่างงุนงง

"ไม่อยากไปเหรอ? เธอโกรธเหรอที่ฉันไม่ได้เตรียมของฝากให้เธอ?" บุษบาพูดติดกันเป็นชุด "ขอโทษนะมณี เดี๋ยวฉันซื้อให้เธออีกถุงก็ได้ จริง ๆ ฉันไม่รู้เลยว่าเธอมาทำงานที่นี่…" เธอพูดด้วยสีหน้าทำเหมือนรู้สึกผิดนิด ๆ

อาจารย์หลายคนเริ่มหันไปกระซิบกระซาบเรื่องมณี คงรู้สึกว่าเธอทำตัวเกินเหตุ แค่ถุงของฝากถุงเดียวก็ยังจะโกรธ

ความเข้าใจผิดทำให้อารมณ์ของมณีเริ่มปะทุ "บุษบา ฉันแค่ถามเพราะของพวกนี้มันเป็นของที่เธอเตรียมมาเอง จะให้ฉันเป็นคนเอาไปให้เหรอ?" เธอพูดอธิบายออกไป

ริมฝีปากของบุษบาเม้มเป็นรูปตัวโอ "อ๋อ ชิล ๆ เลย เดี๋ยวเธอก็บอกว่ามาจากฉันแค่นั้นเอง นี่ฉันคุยกับอาจารย์สุทินค้างอยู่พอดี ฮะ ๆ ขอบใจนะ เธอนี่แหละ เป็นเพื่อนที่ไว้ใจได้ที่สุดของฉันเลย"

พูดจบ บุษบาก็หันกลับไปคุยกับอาจารย์อีกคนต่อ เรื่องอาทิตย์และเรื่องอื่น ๆ โดยไม่สนใจจะรอฟังคำตอบของมณี

เมื่อไม่มีทางเลือก มณีจึงหยิบถุงของฝากใบนั้นแล้วเดินออกจากห้องพักอาจารย์ไป เธอถอนหายใจเมื่อคิดถึงประโยคสุดท้ายของบุษบา

"เพื่อนที่ไว้ใจได้งั้นเหรอ…" มณีพึมพำด้วยสีหน้าขมขื่น

เพื่อน…หรือคนใช้?

ด้วยใจที่หนักอึ้ง มณีลากเท้าออกจากห้องอาจารย์ไป โชคดีที่เธอสนิทกับคณบดีอยู่แล้ว ชื่ออาจารย์กัญญา คนรู้จักของแม่มณีสมัยยังมีชีวิต และเป็นอาจารย์อยู่ในมหาวิทยาลัยชื่อดัง

ไม่นาน มณีก็ไปถึงหน้าห้องคณบดี เธอพยายามยิ้มให้สดใสที่สุดแล้วเคาะประตู

ประตูเปิดออก และอาจารย์กัญญาก็โผล่มา พอเห็นมณี เธอก็ถึงกับอุทาน "มณี!" เธอพึ่งนึกได้ว่าลูกสาวเพื่อนสนิทเริ่มทำงานวันแรกวันนี้

"สวัสดีค่ะน้า" มณีทัก พร้อมยกถุงของฝากขึ้น "นี่มีของฝากจาก–"

ยังไม่ทันที่มณีจะพูดจบ รอยยิ้มสดใสของเธอก็ดับวูบลง เมื่อสายตาเหลือบไปเห็นใครคนหนึ่งที่นั่งอยู่บนโซฟาในห้องของอาจารย์กัญญา

ดวงตาคมสีดำคู่นั้นมองมาที่เธอ จ้องมาอย่างเฉียบคมและเย็นเยียบราวกับจะเจาะทะลุเข้าไปถึงข้างในจิตใจ

นั่น… ไม่ใช่… ชัย เหรอ!?

**
Continue to read this book for free
Scan code to download App

Latest chapter

  • เสน่ห์ซีอีโอจอมหวง   บทที่ 30 ปล่อยให้ฉันทำเอง

    ตลอดชีวิตของมณี เธอใช้เวลาหลายปีอยู่กับบุษบา เพื่อนสนิทตั้งแต่สมัยมัธยมปลาย ทั้งสองคนผ่านอะไรด้วยกันมาเยอะ เพราะแบบนี้ พอเห็นนักศึกษาสองคนกำลังหัวเราะคิกคักกันอยู่ คนหนึ่งทำท่าอ้อน กอดแขนเพื่อนแน่น อีกคนก็พยายามปัดออกอย่างหงุดหงิดนิดๆ มันก็ทำให้มณีนึกย้อนไปถึงตัวเองกับบุษบาในอดีต 'ได้สติหน่อย มณี! เธอแค่คิดถึง "ช่วงเวลานั้น" เฉยๆ ต่างหาก!' มณีดุตัวเองในใจ เธอทำหน้ามุ่ย นั่งรอชัยที่นัดมารับช่วงบ่ายวันเสาร์อย่างใจเย็น ไม่กี่นาทีก่อน ชัยเพิ่งส่งข้อความมาบอกว่าใกล้จะถึงมหาวิทยาลัยแล้ว มณีเลยตัดสินใจมานั่งรอเขาที่ตึกคณะของตัวเอง ระหว่างรอ มณีก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเล่น ฆ่าเวลาไปพร้อมๆ กับความคิดถึงบุษบาที่ช่วงนี้ไม่ได้เจอกันเลย แล้วรู้ไหมว่าตอนนี้มณีกำลังดูอะไรเพื่อเปลี่ยนเรื่องในหัวตัวเอง? ด้วยความเบื่อ เธอเลยเปิดอ่านบทความเกี่ยวกับบริษัทที่ชัยเป็นประธานอยู่ รวมถึงบทความเกี่ยวกับตัวประธานบริษัทเอง … ชัย "เราว่าหน้าชัยในรูปนี้ หล่อเกินจริงไปหน่อยนะ" มณีส่ายหน้าเบาๆ เธอจ้องมองรูปหนึ่งที่ชัยใส่ทักซิโด้สีดำล้วน เซตผมเปิดหน้าผาก มณีทำหน้าจริงจัง สายตายังคงจับจ้องอยู่ที่หน้าจอโ

  • เสน่ห์ซีอีโอจอมหวง   บทที่ 29 โดนเมิน

    ตลอดทางไปมหา'ลัย จรัลเงียบสนิทไม่เอ่ยอะไรออกมา ปกติเธอมักจะพูดเจื้อยแจ้ว จนรบกวนความสงบของเกียรติอยู่เสมอ 'นี่เกียรติจะไม่คิดชวนฉันคุยก่อนเลยเหรอเนี่ย?' จรัลคิดในใจ พลางมองแผ่นหลังของเกียรติด้วยรอยยิ้มหม่น ๆ ทางฝั่งเกียรติเองก็รู้ว่าจรัลทำตัวต่างไปจากเดิม คงเพราะเรื่องในครัวเมื่อกี้ เกียรติแอบรู้สึกผิดที่ตัวเองดันถูกมณีเห็นเข้าพอดี เขากลัวว่ามณีจะคิดไม่ดีกับตัวเอง พอถึงลานจอดรถ จรัลส่งหมวกกันน็อกให้ โดยไม่มีเสียงใส ๆ แบบทุกที ทั้งคู่เผลอสบตากันแวบหนึ่ง "งั้นตอนกลับเดี๋ยวให้แด๊ดดี๊มารับเราก็ได้" จรัลพูดขึ้นมาลอย ๆ ทั้งที่จริง ๆ แค่ลองเชิงเกียรติดูเท่านั้น แต่เกียรติก็ตอบรับอย่างง่าย ๆ "อืม ได้สิ" จรัลถึงกับหัวร้อน เธอกระทืบเท้ากับพื้นแล้วโวยว่า "นายไม่คิดจะรั้งฉันให้กลับกับนายหน่อยเหรอ เกียรติ?!" พอดีกับที่มีใครอีกคนเพิ่งขี่มอเตอร์ไซค์มาถึง เขาจอดรถข้างเวสป้าของเกียรติ แล้วสายตาก็จับจ้องไปที่จรัล "กลับกับกูก็ได้นะ ถ้าเกียรติไม่อยากไปส่งมึง รัน" อยู่ดี ๆ เขาก็พูดแทรกขึ้นมา ทำให้จรัลเม้มปากอย่างไม่พอใจ คิ้วขมวด "เงียบไปเลยนะ ฤทธิ์ ฉันไม่ได้คุยกับนายสักหน่อย"

  • เสน่ห์ซีอีโอจอมหวง   บทที่ 28 เกียรตินี่มันน่าหงุดหงิดจริง ๆ เลย

    "อย่ากวนพี่มณีสิ จรัล"ทันใดนั้นเอง เกียรติก็โผล่มา ตั้งท่าจะเอื้อมมือไปหยิบกล่องนม แต่ก็ชะงัก เพราะมณีคว้าไปก่อนแล้ว "จรัลไม่ได้กวนพี่นะ" มณีบอก พลางจ้องเกียรติอย่างดุ ๆ เธอนึกถึงวิธีที่เกียรติปฏิบัติกับจรัลเมื่อกี้ มันหยาบคายเกินไปจริง ๆ ตอนนี้มณีหันไปมองจรัล ต่อให้เธอพยายามปัดภาพชัยออกจากตัวของจรัลมากแค่ไหน ก็ดูเหมือนจะทำไม่ได้อยู่ดี "ขอโทษแทนเกียรติด้วยนะ จรัล" มณีพูดขอโทษในนามของเกียรติ "ทำไมกลายเป็นพี่ที่–" "ใครใช้ให้นายพูดจากับจรัลแรงขนาดนั้นล่ะ เกียรติ? เขาเป็นผู้หญิงนะเกียรติ ความรู้สึกเขาเจ็บง่ายจะตาย" มณียังบ่นไม่หยุด "หรือว่านายก็พูดหยาบ ๆ แบบนี้กับแฟนตัวเองตลอดเลยเหรอ!?" ตรง ๆ เลย มณีย้ำกับตัวเองว่าเธอไม่ได้เข้าข้างจรัลเพราะจรัลเป็นลูกสาวของชัย แต่ที่เกียรติทำมันเกินไปจริง ๆ หนุ่มคนนั้นไม่ตอบ กลับมองมณีด้วยดวงตาสีดำเข้ม …เหมือนกำลังโกรธ? จรัลตบมือดีใจที่เห็นเกียรตินิ่งไป สาวเจ้ายังหัวเราะคิกคักด้วยอีกต่างหาก "เย้ ในที่สุดก็มีคนเข้าข้างฉันสักที ขอบคุณนะคะ คุณอาจารย์มณี~" สิ่งที่จรัลทำต่อจากนั้น ทำให้มณีถึงกับตัวแข็งทื่อ มือข้างหนึ่งของเด็กสาวคล้องแขนขวา

  • เสน่ห์ซีอีโอจอมหวง   บทที่ 27 มือสมัครเล่นและตัวเทพ

    "อ๊ากกกกกกก!" มณีร้องลั่น พลางเอาหน้าซุกเข้ากับผ้าห่ม เธอรู้สึกจะบ้าตายทุกครั้งที่นึกถึงคำพูดของชัยเมื่อคืน'ตั้งแต่แรกแล้ว เราก็เข้ากันได้ดี…เรื่องบนเตียง'ยังไม่พอ แค่คิดถึงปฏิกิริยาของตัวเองที่เกินเบอร์ก็อยากมุดดินหนี ตอนนั้นไม่รู้ไปเอาความกล้ามาจากไหน มณีดันเป็นฝ่ายขยับหน้าเข้าไปกระซิบที่ข้างหูของชัยเอง แถมยังจงใจเป่าลมหายใจแรง ๆ ใส่แถว ๆ ใบหูของชัยด้วยอีกต่างหาก"ฉันว่าเธอลืมอะไรไปอย่างนะ ชัย เธอเป็นคนพูดเองไม่ใช่เหรอ ว่าฉันเป็นมือสมัครเล่น งั้นตรงไหนล่ะที่เรียกว่าพวกเราน่ะ 'เข้ากันได้' อย่างที่เธอว่า!?" มณีเถียงกลับอย่างหัวเสียพระเจ้า… มณีแทบไม่อยากเชื่อตัวเองเลยว่ากล้าเถียงชัยกลับไปแบบนั้นตอนนั้นท่าทางของทั้งคู่เหมือนชัยกำลังกอดมณีอยู่ เธอรู้สึกได้ถึงความเกร็งในทุกคำพูดของตัวเอง ชัยยิ้มที่มุมปาก"โกรธเหรอ?" ชัยหัวเราะหึ ๆ นิดหน่อย แต่ก็ยังไม่ยอมขยับตัวหนีไปไหน เสียงถอนหายใจของมณีเป่ารดลงมาบริเวณลำคอของชัยชัยเลยขยับหน้าออกมาเล็กน้อย เพื่อจะได้มองหน้าเธอให้ชัดขึ้น อยู่ ๆ โดนชัยขยับตัวเข้าหาแบบนั้น ทำตาของมณีเบิกกว้าง ก่อนที่จะค่อย ๆ หลบสายตา ใบหน้าร้อนผ่าวไปหมด"ไม่ต้อ

  • เสน่ห์ซีอีโอจอมหวง   บทที่ 26 เข้ากันได้ดีเรื่องบนเตียง

    "ชัย""หืม?"มณีหันหน้าไป มองสบตาเข้ากับดวงตาคู่สีดำของเขา รถหรูของชัยแล่นออกจากเขตมหา'ลัยไปได้สักพักแล้ว แต่มณีก็ยังไม่เอ่ยปากพูดอะไรสักคำ "พูดมาเถอะ อยากพูดอะไรก็พูด" ชัยเร่งเสียงนิ่ง ๆ ยังรอให้มณีเอ่ยปากออกมา แต่มณีกลับลังเล 'ไว้ครั้งหน้าก็แล้วกัน' เธอเบือนหน้าออก "ไม่มีอะไรหรอก" เธอส่ายหน้า "มีอะไร มณี?" ชัยซักต่อ เขาเริ่มสงสัยจริงจัง "เรื่องเพื่อนปลอมของเธอนั่นเหรอ?" คิ้วมณีขมวดนิด ๆ 'เพื่อนปลอม? พูดแบบนี้ไม่แรงไปหน่อยเหรอ' "ฉันขออะไรอย่างหนึ่งได้ไหม ชัย?" มณีหันหน้ากลับมาอีกครั้ง ในดวงตาดูพร่ามัวเล็กน้อย สีหน้าหม่น ๆ ที่เธอแสดงให้เห็น ทำให้ชัยเองยังไม่อยากสบตาเธอตรง ๆ "ฉันบอกแล้วไง มีอะไรก็พูดมา" ชัยตอบห้วน ๆ "เรื่องบุษบา ให้เป็นเรื่องของฉันเองเถอะ" พูดอีกอย่างก็คือ มณีกำลังขอให้ชัยไม่เข้าไปยุ่งในเรื่องความสัมพันธ์ระหว่างเพื่อนของเธอ กลัวว่าชัยจะเข้าใจผิด มณีเลยรีบเสริมต่อทันที "ชัยก็รู้นี่…ฉันจะไม่ยอมให้ตัวเองต้องมาเจ็บอีกแล้ว" เธอได้ตัดสินใจแน่วแน่แล้ว ขอแค่อย่างเดียวคือ ขอให้หัวใจตัวเองไม่หวั่นไหวก็พอ ได้ฟังแบบนั้น มุมปากของชัยก็ยกขึ้น

  • เสน่ห์ซีอีโอจอมหวง   บทที่ 25 อย่าคิดอะไรแปลก ๆ

    มณีส่ายหน้าโดยไม่ลังเล เธอบ่นในใจว่า 'จะให้ฉันผิดหวังทำไมกันล่ะ?'เธอสูดหายใจเบา ๆ ก่อนตอบ "ฉันแค่…ตกใจนิดหน่อย ยังไงจรัลก็เป็นนักศึกษา ส่วนฉันก็เป็นอาจารย์ที่นี่" นั่นแหละคือสิ่งที่มณีกังวลเธอจ้องลึกลงไปในนัยน์ตาสีดำของชัย "จรัลรู้เรื่องหมั้นนี่หรือยัง?" เธอถามต่อคราวนี้เป็นชัยที่ส่ายหน้า แล้วคำพูดต่อจากปากเขาก็ทำให้หัวใจมณีเต้นแรงขึ้นมาอีกครั้ง"เพราะมันเป็นการหมั้นสัญญา เธอไม่จำเป็นต้องไปพยายามเอาใจจรัลให้มากหรอก" ชัยเว้นจังหวะนิดหนึ่ง ก่อนพูดต่อ "ยกเว้นว่า…เธอคิดจะแต่งงานกับฉันจริง ๆ"ลิ้นของมณีเหมือนแข็งไปเฉย ๆ ตอบอะไรไม่ออก เธอไม่ทันรู้ตัวด้วยซ้ำว่าเกียรติเพิ่งเดินสวนเธอไปที่ลานจอดมอเตอร์ไซค์แต่สายตาของชัยไม่พลาด "ดูเหมือนเธอจะดังในหมู่ผู้ชายวัยรุ่นนะ" เขาพูดพลางละสายตาจากเกียรติที่กำลังก้าวห่างออกไป แล้วกลับมามองมณีอีกครั้ง "เด็กคนนั้นดูเหมือนจะชอบเธอ"พอเห็นว่าสายตาชัยเมื่อกี้มองไปทางไหน มณีก็หันไปตาม เห็นเกียรติกำลังจะขึ้นเวสป้าสีแดงคันโปรดของตัวเองมณีกลอกตาเบา ๆ ก่อนหันกลับมามองชัย "อย่าคิดอะไรแปลก ๆ เลย เขาเป็นเหมือนน้องชายของฉันมากกว่า ไม่ใช่แค่โตมาด้วยกันตั้งแต

More Chapters
Explore and read good novels for free
Free access to a vast number of good novels on GoodNovel app. Download the books you like and read anywhere & anytime.
Read books for free on the app
SCAN CODE TO READ ON APP
DMCA.com Protection Status