ตอนที่ 4 น้าเล็ก

      สำหรับเมย์แล้ว เธอรู้ว่าอะไรเป็นอะไร พ่อของเธอรักกันยนา และพวกเขายังมีลูกที่ยังเล็กด้วยกันถึง 2 คน ดังนั้นเธอจึงต้องทำตัวเป็นลูก และพี่สาวที่ดี เธอพยายามอดกลั้นมาโดยตลอดเพื่อไม่ให้พ่อของเธอหนักใจ

      ตอนนี้เธอเรียนจบปริญญาตรีแล้ว ต่อไปชีวิตของเธอคงมีอะไรดีๆ มากขึ้น และเธอก็มีความคิดที่จะย้ายออกจากบ้านหลังนี้ เพื่อไม่ให้เกิดปัญหาที่รุนแรงมากขึ้นระหว่างเธอกับแม่เลี้ยง เพราะเมื่อต้นปี ก่อนที่เธอจะเรียนจบ กันยนาก็มีท่าทีไม่ต้องการให้เธออยู่ในบ้านหลังนี้แล้ว แม่เลี้ยงของเธอมักบนเรื่องค่าใช้จ่ายภายในบ้านที่เพิ่มสูงขึ้น และบทสนทนาในเรื่องนี้มักจะมีชื่อเธอเข้าไปเกี่ยวข้องด้วยเสมอ

      เช่น เมื่อค่าไฟบ้านสูงขึ้น

      “คุณเห็นค่าไฟที่แพงขึ้นหรือเปล่าคะ เนี่ยเป็นเพราะยัยเมย์คนเดียวที่ไม่ชอบปิดไฟ และไม่รู้ทำอะไรทั้งคืน”

      หรือ ค่าครองชีพ และค่าอุปกรณ์การเรียน ที่เมื่อ เมย์ต้องขอเพื่อใช้จ่าย

      “ไม่รู้จะใช้อะไรนักหนา รู้ๆ อยู่ ว่าที่บ้านไม่มีรายได้มากพอ ยังจะเรียนสาขานี้อีก เงินทองมันหายาก เธอไม่รู้หรือไง”

      หรือเมื่อมีงานสำคัญๆ ของมหาวิทยาลัยเธอก็มักจะไม่ได้รับอนุญาตให้ไปร่วมกิจกรรมสักเท่าไหร่ เพราะกันยนามักจะอ้างเกี่ยวกับงานบ้านงานเรือน งานภายในร้าน รวมถึงค่าใช้จ่ายที่จะเกิดขึ้นเมื่อเธอต้องออกจากบ้าน

      ภายในรถแท็กซี่

      เสียงถอนหายใจของเมย์ดังขึ้น เมื่อเธอหวนนึกถึงเรื่องราวในอดีตของเธอตอนที่เริ่มมีกันยนาเข้ามาในชีวิต รวมทั้งน้องๆ ทั้งสองของเธอ

      เธอคิดถึงเรื่องนี้ทีไร ก็รู้สึกเศร้าขึ้นมาทันที แต่เธอก็คิดได้ไม่นาน

      เสียงของโชเฟอร์ก็ดังขึ้น

      “ถึงโรงแรมเดอะแลนด์หลักสี่ แล้วครับ” โชเฟอร์แท็กซี่ บอกผู้โดยสารที่ยังคงนั่งเหม่อลอยอยู่บริเวณเบาะผู้โดยสาร

      “เอ่อ ... ค่ะ ... นี้ค่าโดยสารค่ะ ... ขอบคุณมากนะคะ” คนขับรับเงินค่าจ้าง

      เมย์ที่เพิ่งเดินลงจากรถแท็กซี่ยังไม่ทันที่จะปิดประตูรถด้วยซ้ำ เสียงโทรศัพท์ของเธอก็ดังขึ้น หลังจากเธอปิดประตูรถเธอก็กดรับสายทันที

      “อือ ... ตอนนี้ฉันถึงโรงแรมแล้ว เดี๋ยวเข้าไปตอนนี้เลย ...อือ ... แล้วเจอกันจะ” เมย์รับสายเพื่อนสาวที่โทรมาตามเธอ

      ภายในล็อบบี้โรงแรม ในช่วงเวลาเดียวกับที่เมย์ กำลังลงมาจากรถแท็กซี่

      หญิงสาวที่กำลังนั่งรอเพื่อนอยู่ภายในล็อบบี้โรงแรม หยิบโทรศัพท์ขึ้นมา จากนั้นก็กดโทรออก เสียงจากทางปลายสายดังขึ้น จากนั้นเธอก็สอบถามผู้ที่กำลังสนทนากับเธอทันที

      “ยัยเมย์ถึงไหนแล้วนะ ... อือ ฉันล่ะกลัวเธอจะไม่ได้ออกจากบ้าน ... เธอเข้ามาเลย ตอนนี้ฉันรอเธออยู่ที่ล็อบบี้นี่ล่ะ อือ แล้วเจอกันเพื่อนรัก” ลดาเพื่อนรักของเมย์ว่างสายลง

      ขณะที่เธอว่างสายจากคู่สนทนาเสร็จ สายตาของเธอก็เหลือบไปเห็นบุรุษที่รู้จักเป็นอย่างดีเดินเข้ามาภายในโรงแรม

      “อะ ... น้าเล็ก!” ลดาทักชายที่เธอเรียกว่าน้าเล็ก

      ชายหนุ่มที่กำลังเดินเข้ามาภายในล็อบบี้ของโรงแรม ได้ยินเสียงร้องทัก เขาก็หันไปหาเสียงนั้นทันที และด้วยใบหน้าที่หล่อเหล่าของเขา บวกมาดเนี้ยบๆ ทำให้สาวๆ ที่เดินไปมาในล็อบบี้โรงแรมรวมถึงฟอนต์หน้าเค้าน์เตอร์ต่างก็เหลือบมองอย่างไม่วางตา

      เสียงชายหนุ่มที่ถูกสาวเรียกตัวไว้ก็เอ่ยปากออกมา เสียงของเขาดูมีพลังและทรงเสน่ห์

      “ยัยดา เรามาทำอะไรที่นี่!” ชายหนุ่มที่เธอเรียกว่าน้าเล็กถามเธอกลับ

      “ดามาเลี้ยงฉลองเรียนจบกับเพื่อนๆ ในสาขาค่ะ และเลี้ยงวันคล้ายวันเกิดเพื่อนรักของดาด้วยค่ะ อือ ... แล้วนี่ น้าเล็กมาหาสาวๆ หรือคะ ถึงได้มาไกลขนาดนี้” ลดาตอบคำถามของน้าเล็ก และถามเขากลับด้วยประโยคที่ทำเอาเขารู้สึกว่าเขาเป็นผู้ชายเจ้าชู้ตัวพ่อ

      ทำเอาชายหนุ่มต้องเตือนสติเธอสักหน่อย

      “นี่ ... ให้มันน้อยๆ หน่อยนะ ฉันเป็นน้าแกนะ ไม่ใช่เพื่อนเล่น” พร้อมกับเขกไปที่ศีรษะเธอเบาๆ

      “โอ้ย ... น้าเล็กก็ ... ดาก็แค่ล้อเล่นแค่นี้เอง” ลดาทำหน้าทะเล้นใส่น้าเล็กของเธอ

      “ฉันมางานเลี้ยงวันคล้ายวันเกิดเพื่อน เขาจัดที่โรงแรมนี้น่ะ ... อือ เราน่ะบ้านช่องไม่ค่อยอยากจะกลับ แอบมีหนุ่มๆ หรือเปล่าล่ะฮึ!” น้าเล็กของเธอได้ทีก็เริ่มประชดเธอคืน

      “หนูไม่ได้เจ้าชู้เหมือนน้าเล็กนะคะ จะได้มีหนุ่มๆ ไว้ในสังกัด” ลดาหลานสาวย้อนคำคืนให้เขาทันที

      “เป็นเด็กเป็นเล็กพูดกับผู้ใหญ่อย่างนี้ได้ไง หัดมีสัมมาคารวะบ้าง อือ ... แล้วนี่รอเพื่อนหรือไงเราน่ะ” น้าเล็กที่ดูเหมือนจะดุ แต่ก็ไม่ได้ดุ น้ำเสียงที่พูดยังดูจะเป็นห่วงหลานสาวของเขาอยู่บ้าง

      “ค่ะ รอเจ้าของวันเกิด คนนี้เพื่อนเลิฟหนูเลยนะคะ หากน้าเล็กเห็น น้าเล็กต้องชอบเธอแน่ๆ เชื่อดาสิ” ลดาเหมือนจะอยากให้หน้าเล็กของเธอได้รู้จักกับเพื่อนรักของเธอคนนี้

      “น้าไม่ชอบเด็ก เราก็รู้ ... เดี๋ยวน้าต้องไปแล้ว ยังไงเราเรียนจบแล้ว เราก็หัดกลับบ้านได้แล้ว แม่เราเขาเป็นห่วง บ้านก็อยู่แค่เนี่ย ทำเป็นคนไม่มีบ้านไปได้” น้าเล็กของเธอบ่นให้เธอต่ออีกดอก

      “ค่าๆๆๆๆ น่าเล็กไปได้แล้ว ไป ไป๋ ... เดี๋ยวเพื่อนรอนานนะคะ” ลดาได้ทีไล่ซะเลย ขืนให้อยู่นานกว่านี้มีหวังเธอต้องโดนน้าเล็กของเธอบ่นอีกหลายดอกเลยล่ะ