ตอนที่ 4 พระชายาเปลี่ยนไป (2)

ตอนที่ 4 พระชายาเปลี่ยนไป (2)

กลับมาทางด้านลี่เอ๋อร์ หลังจากที่ได้รับคำสั่งให้มาดูในครัวนางก็ออกมาด้วยความงุนงง เนื่องจากข้องใจอย่างมากในเรื่องที่พระชายาจะทำอาหารเอง!!

“วัตถุดิบจากครัวใหญ่ส่งมาแล้วใช่หรือไม่” ลี่เอ๋อร์เอ่ยถามนางกำนัลคนหนึ่งเมื่อมาถึงครัวของเรือนแล้ว

“มาถึงแล้วเจ้าค่ะ นางกำนัลลี่ถามทำไมหรือเจ้าคะ”

นางกำนัลที่มีหน้าที่ในครัวตอบและถามกลับไป เพราะไม่เข้าใจว่าเหตุใดนางกำนัลลี่ผู้ซึ่งเป็นคนสนิทของพระชายา ถึงได้ถามเช่นนี้

“ก็พระชายาน่ะสิ พระองค์อยากจะปรุงอาหารเอง หากได้วัตถุดิบมาครบแล้วก็ดี ข้าจะไปทูลให้พระชายารับรู้น่ะ”

ลี่เอ๋อร์ตอบกลับไปตามตรง นางไม่แปลกใจกับท่าทีของนางกำนัลในห้องครัวนี้เลย เพราะก่อนหน้านี้นางเองก็แปลกใจไม่น้อย ที่เห็นพระชายาเปลี่ยนไปราวกับคนละคน

เมื่อนางกำนัลลี่เอ๋อร์ออกไปแล้ว บรรดานางกำนัลในครัวต่างก็สบตากัน ทุกคนต่างแปลกใจที่พระชายาจะเข้ามาทำอาหารด้วยตัวเอง

ทางด้านหนิงหว่านซู หลังจากนางกำนัลคนสนิทออกไป นางจึงนั่งคิดทบทวนเรื่องราวทั้งหมด

“ไม่คิดเลยจะมีเรื่องราวที่แสนมหัศจรรย์เกิดขึ้นเช่นนี้ แม้ว่าจะเคยอ่านนิยายมาบ้างก็ตาม แต่ไม่คิดเลยเรื่องจะเกิดขึ้นกับข้า แต่เดี๋ยวนะ นางเอกที่ข้ามภพมาเช่นนี้ จะต้องมีนิ้วทองคำหรือว่ามิติติดตัวมาด้วยไม่ใช่หรืออย่างไร แล้วเหตุใดข้าถึงไม่มีล่ะ ข้าคงเป็นลูกชังสินะ ถึงไม่มีของวิเศษเหมือนคนอื่น ”

นางกล่าวกับตัวเองอย่างงุนงงและมีความไม่พอใจอย่างมาก 

 สิ่งที่เจ้ากล่าวถึงมันคือเรื่องในนิยาย แต่นี่ชีวิตจริง เจ้าจะเอาของวิเศษไปทำไมกัน  จู่ ๆ ก็เสียงปริศนาดังขึ้น

หนิงหว่านซูได้ยินเสียงก็หันซ้ายขวามองรอบห้อง เพื่อหาเสียงนั้น แต่กลับไม่พบเจอผู้ใด

“ท่านเป็นใคร ออกมาให้ข้าเห็นเดี๋ยวนี้นะ หรือว่าท่านคือคนที่ส่งข้ามาที่นี่” นางถามออกไปด้วยน้ำเสียงที่เบา แต่ก็มีความคาดหวังไม่น้อย

 “ใช่ ข้าส่งเจ้ามาที่นี่เอง ข้าต้องการให้เจ้าช่วยเปลี่ยนชะตาของร่างที่เจ้าอาศัยอยู่ในเวลานี้ ให้นางได้พ้นชะตากรรมอันน่าสงสารในอนาคตภายภาคหน้า”

เสียงนั้นดังขึ้นอีกครั้ง แต่ไม่มีผู้ใดปรากฏตัวออกมา

“ท่านไม่ต้องกล่าวเช่นนั้นเลย อย่าว่าแต่จะให้ข้าเปลี่ยนชะตาชีวิตผู้ใดเลย เพราะแค่ข้าอยู่ที่นี่เพียงสองวัน ข้าก็อาจจะตายได้แล้ว ของวิเศษข้าก็ไม่มีสักอย่าง ต่อให้ร่างนี้จะร่ำรวยหรือมีทุกอย่างพร้อมแล้วก็ตาม” นางกล่าวสวนขึ้นมาทันที

‘อยากให้ข้าเปลี่ยนชะตาชีวิตของร่างเดิม แต่ศัตรูกลับมีไม่น้อยเลย แค่ชายารองของชินอ๋องก็หลายคนแล้ว ไม่รู้ข้าจะถูกวางยาพิษวันไหน หากสามีจอมบ้ากามไม่พอใจขึ้นมา สั่งให้ดื่มสุราพิษจะทำอย่างไร ข้าไม่เอาด้วยหรอกนะ!’ นางคิดคัดค้านอยู่ในใจ

“เจ้าคิดจะต่อรองรึ?”  เสียงนั้นดังขึ้นมาอีกครั้ง เหมือนได้ยินสิ่งที่นางคิดอยู่ในใจ

“ข้าไม่ได้คิดต่อรองกับท่านหรอก เพียงแต่อยากขอความเมตตาบ้างก็เท่านั้น เพราะหากวันหนึ่งข้าเกิดตายขึ้นมา ผู้ใดจะเปลี่ยนชะตาของนางได้กันเล่า” นางเอ่ยขึ้นมาด้วยน้ำเสียงวิงวอน แต่ก็มีการต่อรองเล็กน้อยอยู่ดี

“เจ้านี่นะ เยี่ยงนี้นะหรือที่เจ้ากล่าวว่าไม่ได้ต่อรองกับข้า แต่เอาเถิด ข้าจะให้ในสิ่งที่เจ้าต้องการ” เสียงนั้นดังเหมือนเบื่อหน่าย

“เอ๊ะ นี่มันดอกบัวนี่!! นี่คือมิติของข้าใช่หรือไม่”

หนิงหว่านซูเอ่ยถามขึ้นมาอย่างตกใจ เพราะหลังจากสิ้นเสียงปริศนา ภาพดอกบัวก็เกิดขึ้นกลางฝ่ามือของนาง นางแปลกใจเล็กน้อย แต่ก็ดีใจที่มีของวิเศษติดตัวมา

นางเป็นถึงพระชายาเอก อย่างไรก็ต้องมีเข้าวังบ้าง งานเลี้ยงสังสรรค์ในวังมีมิใช่น้อย เรื่องแก่งแย่งของเหล่าสตรีย่อมต้องมี ที่สำคัญพี่สาวของร่างนี้คือกุ้ยเฟย

ทว่านางไม่เข้าใจ ในเรื่องที่เสียงปริศนาให้เปลี่ยนชะตาเจ้าของร่างนี้ด้วยเรื่องอันใดกัน จึงถามออกไปอีกครั้งว่า

“แล้วที่ท่านบอกว่าให้ข้าเปลี่ยนชะตากรรมของร่างนี้ หมายความว่าเช่นไร แล้วมิตินี้ใช้อย่างไร” 

เงียบ...ทุกอย่างมีแต่ความเงียบ ไร้การตอบกลับจากเสียงปริศนานั้น ทำให้นางได้แต่นั่งมองฝ่ามือของตนเองนิ่ง ๆ แล้วเอ่ยกับตนเองเบาๆ ว่า

“มิติคงใช้เหมือนในนิยายสินะ แต่อย่างไรก็ต้องลองดูก่อน”

แต่ในขณะที่นางกำลังจะลองใช้มิติอยู่นั้น ก็มีเสียงหนึ่งดังขึ้นเสียก่อน ทำให้นางกำมือไว้เช่นเดิม

“พระชายาเพคะ ห้องครัวมีวัตถุดิบมาส่งเรียบร้อยแล้วเพคะ ลี่เอ๋อร์ขอเข้าไปนะเพคะ” ลี่เอ๋อร์กลับมาถึงห้องส่วนตัวของพระชายา จึงร้องบอก

เมื่อได้ยินเสียงนางกำนัลคนสนิทดังเข้ามา หนิงหว่านซูจึงได้สติกลับมา แล้วเอ่ยอนุญาต “เข้ามาสิ”

“พระชายาเพคะ ห้องครัวมีวัตถุดิบมาส่งเรียบร้อยแล้วเพคะ พระชายาจะไปห้องครัวเลยหรือไม่เพคะ” ลี่เอ๋อร์รีบรายงานทันทีที่เดินเข้ามา

“ลี่เอ๋อร์ ก่อนหน้านี้ข้าบอกให้เจ้าเรียกข้าว่าอย่างไรยามที่อยู่เพียงลำพัง เจ้าลืมแล้วหรืออย่างไร”

พอได้ยินคนสนิทเรียกตนเองว่าพระชายา นางจึงดุเล็กน้อย เพราะไม่ชอบคำเรียกขานนี้เลย ยิ่งได้รับหน้าที่ให้มาเพื่อเปลี่ยนชะตากรรมของร่างนี้ นางยิ่งต้องหย่า เพราะไม่อย่างนั้นจะเปลี่ยนชะตากรรมได้อย่างไร

“เอ่อ...หม่อมฉันทบทวนแล้วคิดว่าอย่างไรก็ไม่เหมาะสมเพคะ เดี๋ยวหม่อมฉันค่อย ๆ ปรับเปลี่ยนหลังจากพระชายาหย่ากับท่านอ๋องแล้วได้หรือไม่เพคะ พระชายาอย่าเพิ่งเอ็ดหม่อมฉันเลย” ลี่เอ๋อร์เอ่ยขึ้นมาเสียงเบา ๆ

ไม่ใช่ว่านางลืมคำสั่ง แต่ลี่เอ๋อร์คิดทบทวนแล้วคิดว่ามันไม่เหมาะสม ที่จะกลับมาเรียกเจ้านายว่าคุณหนูเหมือนก่อนแต่งงาน

“เช่นนั้นก็แล้วแต่เจ้าเถอะ พวกเราไปห้องครัวกันเถอะ ข้าหิวแล้ว”

หนิงหว่านซูไม่อยากจะบังคับลี่เอ๋อร์ จึงปล่อยให้นางกำนัลคนสนิทเรียกตามที่คิดว่าเหมาะสมไปก่อน