ดินเนอร์ของเรา

"อยากกินอะไร"

พอเธอรัดเข็มขัดเรียบร้อย ปฏิธานก็หันมาถาม อารมณ์ขุ่นเคืองจากการที่ถูกเขาบังคับแน่นอนว่ายังคุกรุ่นอยู่มากพอที่จะทำให้เธอเลือกที่จะนิ่งเฉยไม่ตอบ แต่พอคิดได้ว่าถ้าหากไม่ตอบ ก็กลัวว่าปฏิธานจะพาเธอไปที่อื่นหรือทำอะไรที่เธอไม่ชอบขึ้นมาอีก อาจเป็นเพราะว่าเห็นเธอเด็กกว่าเขาหลายปี แถมเขายังมีตำแหน่งสถานะเป็นเจ้านายด้วยล่ะมั้ง ปฏิธานถึงได้ชอบใช้อำนาจที่มีอยู่ในมือคอยบังคับเธออยู่เรื่อย

"ไม่อยากค่ะ เพลินอยากรีบกลับคอนโดมากกว่า"

และมันก็ไม่ได้ผิดคาดมากนัก เมื่อขับออกมาจากคอนโดมิเนียมของนางแบบสาวได้สักพัก รถซุปเปอร์คาร์คันแพงกลับพาเธอและเขามาหยุดเรียบลงที่ริมทางเดินข้างถนนเส้นหนึ่งที่มองตรงไปจะเห็นว่ามีรถขายบะหมี่หมูแดงจอดอยู่ บริเวณด้านข้างมีชุดโต๊ะเก้าอี้วางไว้ตั้งอยู่เรียงรายเป็นทางยาว 

"พี่หิว วันนี้มีประชุมมาเกือบทั้งวันยังไม่ได้กินอะไรเลย หวังว่าเพลินคงไม่ได้จะรีบกลับอะไรขนาดนั้นใช่ไหม"

ยังเลย เธอยังไม่ทันได้ตอบ คนที่ทำมาเป็นถามเธอก็เปิดประตูรถเดินลงไปก่อนแล้วโดยไม่ได้สนใจฟังคำตอบเธอเลยสักนิด ทันทีที่ประตูรถเปิดออกและปิดลง กลิ่นน้ำซุปบะหมี่หอมๆก็โชยเข้ามาปะทะจมูกเต็มๆจนกระเพาะอาหารเรียกร้องขึ้นมาอีกรอบ ทีแรกก็กะว่าจะทำใจแข็งไม่ยอมตามเขาลงไปได้เพราะไม่อยากเสียฟอร์ม แต่จากที่เห็นตอนนี้ปฏิธานกลับลงไปนั่งสั่งบะหมี่กินคนเดียวเฉย โดยไม่ได้สนใจที่จะเดินมาตาม มาถาม หรือตามมาบังคับเธอให้ลงไปด้วยอย่างที่ชอบทำ 

'อีตาลุงใจร้าย'

จนในที่สุดก็ไม่สามารถนั่งทนดูคนใจร้ายนั่งโซ้ยบะหมี่อย่างสบายใจต่อไปได้ จึงได้แต่ยอมจำใจเปิดประตูรถลงไปด้วยใบหน้าที่ทั้งหงิกและบึ้งตรงไปยังคุณลุงที่กำลังยืนขายบะหมี่และจัดการสั่งมันไปแบบพิเศษจุกๆ พิเศษทุกอย่าง ทั้งเส้น หมูแดง ผัก และเกี๊ยว

"ลุงคะ ขอบะหมี่น้ำหมูแดงพิเศษที่หนึ่งค่ะ ขอแบบพิเศษทุกอย่างเลยนะคะ เอาแบบชามโตๆเลยค่ะ"

พอสั่งเสร็จก็เดินลงมาหย่อนก้นนั่งฝั่งตรงกันข้ามกับคนใจร้าย ที่ตอนนี้เงยหน้าขึ้นมามองเธอด้วยใบหน้าติดจะอมยิ้ม ในขณะที่เธอมองเขาหน้าบึ้ง นี่ปฏิธานคงจะแอบนึกขำเธออยู่ล่ะสิ ถึงได้ทำท่าหมือนว่าจะยิ้มออกมา

"พี่เต็มยิ้มอะไรคะ"

"ขอบคุณนะที่อุตส่าห์ลงมานั่งกินเป็นเพื่อนพี่"

อย่าเลย นี่มันปฏิธานการละครชัดๆ เธอรู้หรอกน่าว่าเขาแกล้งแซว ก็รู้อยู่แล้วไม่ใช่หรือว่าเธอหิว เสียงท้องเธอร้องอย่างดังฟังชัดเสียขนาดนั้น ปฏิธานยังจะใจร้ายไม่ยอมชวนเธอลงมานั่งกินด้วยอีก

"ขอโทษนะคะ แต่ว่าเพลินไม่ได้จะลงมานั่งกินเป็นเพื่อนพี่ค่ะ เพลินก็แค่เห็นว่านี่มันก็เริ่มดึกแล้ว ก็แค่อยากลงมาช่วยอุดหนุนคุณลุงเท่านั้น แกจะได้ขายหมดแล้วได้กลับบ้านไวๆ"

"อ๋อ ที่แท้ก็เป็นแบบนี้นี่เองหรอกเหรอ เพลินใจดีจัง"

"แน่นอนค่ะ เพลินชอบอยู่แล้วเรื่องช่วยเหลือคน"

ปฏิธานทำท่าพยักหน้าหงึกๆแล้วยังแอบยิ้มมุมปากทำเป็นเหมือนว่าเขาเชื่อในสิ่งที่เธอพูด แต่ว่าอย่าเลยเธอรู้ทันเขาหรอกน่ะ พ่อจอมเสแสร้ง

 ระหว่างที่บะหมี่ของเธอยังไม่มา เพราะว่าคุณลุงคนขายต้องทำให้ลูกค้าคนอื่นที่มายืนต่อคิวรอก่อนเธออยู่ สิ่งที่ตอนนี้พอจะทำได้ก็คือการนั่งมองปฏิธานโซ้ยกินบะหมี่ในชามด้วยความเอร็ดอร่อย ส่วนเธอได้แต่นั่งมองตาละห้อยเอามือกุมท้องไว้ด้วยความหิวเพราะว่าของตัวเองยังไม่มา

จอก..ท้องร้องอีกแล้ว คราวนี้เอาซะจนเสียงดังเลยด้วย แน่นอนว่าปฏิธานหยุดคีบบะหมี่ในชามก่อนจะเงยหน้าขึ้นมามองเธอ 

"หิวมากไหม"

'มาก! หิวจนจะกินช้างได้ทั้งตัวอยู่แล้วไม่รู้หรือไง'

"ก็..ไม่ค่อยเท่าไหร่ค่ะ"

เพลินตาตอบได้ไม่ค่อยเต็มปากเต็มคำมากนัก ก่อนจะผินหน้าไปมองทางอื่นเสีย เพราะไม่อยากจ้องมองไปในชามบะหมี่ของปฏิธานที่ยังคงมีหมูแดงเต็มชามท่าทางดูน่าอร่อยมาก ก่อนที่จู่ๆจะมีตะเงียบคู่หนึ่งที่คีบติดหมูแดงชิ้นโตส่งจ่อมาให้ตรงหน้า

"ท่าทางของเพลินน่าจะยังไม่มาง่ายๆ กินของพี่รองท้องก่อนสิ"

ดวงตากลมโตจ้องมองหมูแดงในตะเกียบตาวาว ก่อนจะมองเลยไปยังหน้าของคนที่คีบส่งให้ แล้วจากนั้นริมฝีปากเล็กก็เม้มเข้าหากันจนเป็นเส้นตรง นาทีนี้ยอมรับว่าเธอหิวจนไส้จะขาดจริงๆ แถมดูเหมือนว่าบะหมี่ของเธอก็ยังคงน่าจะใช้เวลาอีกนานอยู่สักหน่อย ในขณะที่กำลังตัดสินใจว่าระหว่างความหิวกับศักศรีดิ์ที่จะไม่ยอมกินหมูแดงตรงหน้าอะไรมันมีค่ามากกว่ากัน แน่นอนอยู่แล้วว่าต้องเป็น หมูแดงสิ!

"ขอเพลินคีบเองได้ไหมคะ ตะเกียบคู่นั้นพี่เต็มใช้ไปแล้ว ไม่รู้ว่าแอบมีน้ำลายพี่เต็มติดอยู่หรือเปล่า"

ปฏิธานส่ายหน้าน้อยๆยิ้มกว้างให้กับสีหน้าทีเล่นทีจริงของคนตรงหน้าซึ่งทำเหมือนกับว่าไม่อยากจะใช้ตะเกียบร่วมกันกับเขา ก็เลยจัดการเอาคืนด้วยการโน้มตัวเข้าไปใกล้ๆแล้วจ้องมองเข้าไปในดวงตากลมโตก่อนจะกระซิบออกไปเบาๆ

"ใช้ตะเกียบด้วยกันแค่นี้ทำเป็นมารังเกียจพี่ ทีคืนนั้นเพลินดึงพี่ไปจูบดูดปากแลกลิ้นกันทั้งคืน ไม่เห็นว่าน้องเพลินจะมีท่าทีว่ารังเกียจพี่เลยนะครับ"

"พี่เต็ม!"

"โอ๊ย! เพลิน พี่เจ็บนะ"

แกล้งมาแกล้งกลับ ปฏิธานร้องโอยขึ้นมาทันทีที่เท้าตัวเองถูกกระทืบลงมาแรงๆด้วยฝีมือคนตรงหน้า แต่พอเห็นเขาโอดโอยแค่เพียงไม่ถึงสามวินาทีเท่านั้น ใบหน้าบึ้งตึงเมื่อตะกี้ก็เปลี่ยนมาเป็นยิ้มแป้นให้กับบะหมี่หมูแดงในชามและตะเกียบคู่ที่เขาถืออยู่ในมือก็ถูกเพลินตาแย่งไป ปฏิธานยิ้มขำออกมาอีกครั้งทันทีที่เธอจัดการดูดซู้ดเส้นบะหมี่ในชามของเขา แล้วกินมันจนหมดเกลี้ยง ก่อนจะขอสั่งเพิ่มอีกชามในตอนที่ลุงคนขายยกชามที่เธอเป็นคนสั่งเอาไว้มาเสิร์ฟ 

"ตั้งแต่พรุ่งนี้เป็นต้นไป พี่อยากให้เพลินขึ้นมาช่วยงานคุณต้นอ้อเลขาของพี่"

เพลินตาชะงักเงียบ ขณะที่ตะเกียบในมือกำลังจะคีบเส้นค้างเอาไว้อยู่อย่างนั้น ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองปฏิธานเต็มตา หากแต่ว่าฝ่ายนั้นกลับก้มหน้าก้มตาคีบบะหมี่ในชามของตัวเองกินอย่างเดิมโดยที่ไม่ได้เงยหน้าขึ้นมามองเธอ

"แต่เพลินไม่อยากไปค่ะ เพลินอยากอยู่ช่วยงานพี่ๆที่ข้างล่างเหมือนเดิมมากกว่า เพราะอีกแค่ไม่ถึงสองเดือนเพลินก็จะฝึกงานเสร็จแล้ว"

เพลินตาบอกคนตรงหน้าคิ้วขมวดและวางตะเกียบลงบนชามค่อนข้างที่จะแรง ทำเอาดูเหมือนว่าความต้องการของเพลินตาคราวนี้จะสามารถเรียกความสนใจของปฏิธานให้เงยหน้าขึ้นมามองเธอได้

"ตกลงว่าพี่กับเพลิน ใครกันแน่ที่มีอำนาจในการตัดสินใจฮึ"

"ก็แล้วทำไมพี่เต็มถึงต้องให้เพลินขึ้นไปช่วยงานเลขาของพี่ด้วยล่ะคะ"

"ระหว่างช่วยงานฝ่ายการตลาด กับได้ขึ้นมาช่วยงานคุณต้นอ้อซึ่งเป็นเลขาของพี่โดยตรง เพลินว่าถ้าเป็นคนอื่นเขาอยากจะทำตำแหน่งไหนกัน"

"สำหรับคนอื่นเพลินไม่รู้หรอกค่ะ แต่ว่าสำหรับเพลิน เพลินอยากทำงานกับพวกพี่ๆที่ข้างล่างต่อ"

"บอกมาตามตรงเลยดีกว่าว่าเหตุผลที่อยากอยู่ทำงานข้างล่างต่อ จริงๆแล้วเป็นเพราะว่าจะได้แอบไปไหนมาไหนกับไอ้ช่างภาพคนใหม่นั่นได้อย่างสบายใจไกลหูไกลตาพี่"

"พี่เต็มพูดเรื่องอะไร แล้วทำไมเพลินจะต้องแอบ ถ้าเกิดว่าเพลินจะไปไหนมาไหนกับพี่กายจริงๆมันก็เป็นสิทธิ์ของเพลิน"

"แต่พี่ไม่อนุญาต"