ไปด้วยกันกลับด้วยกัน

พอเข้ามาถึงข้างในโรงหนัง ปรานต์ก็เป็นคนเดินเข้าไปในแถวก่อนแล้วค่อยให้เธอเดินตามเข้าไปทีหลัง เพราะต่อจากนั้นตามหลังเธอก็คงจะเป็นนางแบบสาวที่ต้องนั่งตรงกลาง แล้วค่อยเป็นปฏิธานที่จะต้องนั่งปิดท้าย เพลินตาคิดแบบนั้น ซึ่งดีแล้วแหละ เอาเป็นว่านาทีนี้นั่งใกล้นางแบบก็คงดีกว่าอยู่ใกล้ปฏิธาน ผู้ชายคนที่เพลินตาอยากจะขออยู่ให้ห่างให้ได้มากที่สุด

แต่..ผิดคาด พอเพลินตาหันมา ที่นั่งด้านข้างของเธอทางขวามือกลับเป็นผู้ชายตัวโตที่ชื่อว่าปฏิธานนั่งปักหลักอยู่ ส่วนนางแบบกลับนั่งถัดอยู่ทางขวามือเขาไปอีกที ด้วยความตกใจจึงได้อดที่จะมองไปด้วยสายตาตำหนิ ไม่ได้ ผู้ชายอะไรไม่มีความเป็นสุภาพบุรุษเอาเสียเลยแทนที่ว่าเขาจะให้นางแบบสาวนั่งตรงกลางคู่กันกับเธอ

 กระทั่งหนังเริ่มฉาย ทุกคนจึงได้ตกอยู่ในภวังค์ส่วนตัว โดยเฉพาะอย่างยิ่งเพลินตาที่ตอนนี้ลืมไปแล้วว่ามีคนจอมกวนประสาทนั่งติดตัวเธออยู่ข้างกาย แต่พอหนังเริ่มฉายไปได้ไม่นานเท่าไหร่ เสียงกรี๊ดวี้ดๆของนางแบบคนนั้นก็แอบดังขึ้นมาจนน่ารำคาญ 

หนังแนวภจญภัยในป่าเผื่อล่าหาสมบัติ ซึ่งมันไม่ได้มีความน่ากลัวเลยสักนิด ก็ไม่รู้ว่าแม่นางแบบนั่นจะทำเป็นแอบร้องวี้ดว้ายให้น่ารำคาญอะไรนักหนา แต่พอเพลินตาชะโงกหน้าผ่านอกปฏิธานไปมอง ก็เลยได้รู้เลยว่าที่เจ้าหล่อนทำเป็นวี้ดว้ายนั้น ก็เพียงเพื่อที่จะได้แอบเนียนซบไหล่ผู้ชายแค่นั้น ทำให้มองแล้วเกิดความหงุดหงิดงุ่นง่านไม่ชอบใจขึ้นมาเสียเอง จึงได้หันไปหยิบป๊อบคอร์นในถังฝั่งที่อยู่ข้างปรานต์ขึ้นมากินเสียจนกำใหญ่ ตามด้วยหยิบแก้วน้ำที่ยังคงอุณหภูมิเย็นเฉียบขึ้นมาดูดแล้วจึงวางลงไปที่เดิม มือเล็กสลัดน้อยๆหลังจากที่วางแก้วเครื่งดื่มลงเมื่อเครื่องปรับอากาศช่วยเพิ่มความเย็นเข้าไปอีก เพลินตาจึงรีบซุกมือลงไปนั่งทับไว้ใต้ต้นขาเพื่อให้มันคลายความเย็นลง

แต่แล้ว อยู่ๆเพลินตาก็รู้สึกว่ามือข้างที่เธอซุกเอาไว้ถูกใครบางคนจากเก้าอี้ที่นั่งติดกันข้างๆ ซึ่งแน่นอนว่าไม่ใช่ปรานต์ แอบฉวยโอกาสดึงมือเธอไปกุมเอาไว้ตรงกลางระหว่างช่องเก้าอี้ ถึงแม้ว่าภายในนั้นมันจะค่อนข้างมืด แต่ด้วยความตกใจเพลินตาจึงได้หันขวับส่งสายตาพิฆาตฝ่าความมืดสลัวไป แต่คนนิสัยไม่ดีที่นั่งด้านข้างกลับแกล้งทำเป็นเฉยตีเนียนใส่ ขนาดว่าเธอพยายามดึงมือตัวเองออกแล้ว แต่ฝ่ายนั้นก็ยังกุมเอาไว้แน่นไม่ยอมขยับ แถมยังคงนั่งจับมือเธอเอาไว้ไปจนหนังจบอีก

'คนบ้า ชอบฉวยโอกาส'

พอเดินออกมาจากโรงหนัง นางแบบสาวก็รีบวิ่งตามมาเกาะแขนขาปฏิธานเอาไว้ ราวกับกลัวว่าจะมีใครมาแย่ง เพลินตาแอบเบะปากแล้วเบะปากอีก จนคิดในใจว่าน่าจะถึงเวลาแยกย้ายกันไปได้เสียที ขืนอยู่ด้วยกันต่อเธอคงจะได้ขออ้วกตรงนี้ เนื่องจากว่าคงไม่สามารถทนมองสิ่งที่นางแบบพยายามแสดงออกมาไหว

"ยังไม่อยากกลับบ้านเลยค่ะ ชมพูว่าเราไปหาอะไรทานกันต่อดีกว่าไหมคะคุณเต็ม"

"ชมพูหิวมากเหรอครับ"

"ค่ะ ตั้งแต่เสร็จจากซ้อมเดินแบบมาก็ยังไม่ได้ทานอะไรเลย คุณเต็มพาชมพูไปทานหน่อยนะคะ"

อยากจะพากันไปไหนก็ช่วยรีบไปเถอะค่ะ เพราะว่าตอนนี้เพลินตานั้นแอบเบะปากจนปากจะหงิกเป็นตะคริวอยู่แล้ว ภายในใจก็ได้แต่ภาวนาให้สองคนนี้รีบพากันไปจากตรงนี้ไวๆ แต่พอหันไปหาปรานต์ ฝ่ายนั้นกำลังตั้งหน้าตั้งตากดพิมพ์โทรศัพท์เสียจนหน้าเครียด เธอเองก็เลยต้องหันกลับมามองชายหญิงคู่นี้ต่อทั้งที่ใจไม่อยาก

"ไม่ยักรู้นะคะว่านางแบบแบบคุณชมพูเนี่ยทานอาหารหลังหกโมงเย็นไปแล้วด้วย ปกติเพลินเห็นนางแบบคนอื่นๆเขากลัวอ้วนกัน"

นั่นไง ขนาดว่าแอบหมั่นไส้เขาจนไม่อยากยุ่งด้วยแล้วแท้ๆ แต่เธอก็ยังมีกะใจจะไปพูดเหน็บ และแน่นอนว่าฝ่ายนางแบบนั้นก็คงย่อมจะรับรู้อยู่แล้วว่าสิ่งที่เธอพึ่งจะพูดไปนั้นไม่ใช่คำพูดในเชิงบวก แถมตลอดชั่วระยะเวลาสองสามชั่วโมงที่นั่งอยู่ในโรงหนังด้วยกันมา มันก็ยิ่งไม่ได้มีการสนทนาใดๆเกิดขึ้นจนกระทั่งมาถึงตอนนี้ หรือไม่ก็อาจจะเป็นเพราะว่าอีกสาเหตุหนึ่งก็คือ นางแบบจำได้ว่าเธอคือผู้หญิงที่นั่งอยู่กับกันตธีร์ที่ห้องอาหารของบริษัทเมื่อตอนกลางวัน ก็เลยยิ่งออกอาการหมั่นไส้

"พอดีว่าพี่ค่อนข้างที่จะโชคดีกว่าคนอื่นหน่อยน่ะค่ะน้องเพลินตา ตรงที่ว่ากินเยอะเท่าไหร่ก็ไม่อ้วน หุ่นดีอยู่ตลอดแบบนี้ อันนี้ไม่ได้พูดเองนะคะ คนอื่นเขาพูดกัน หรือไม่ก็น้องเพลินรอดูวันที่พี่เดินแบบหรือไม่ก็ถ่ายแบบเปิดตัวสินค้าสิคะ ขนาดคุณเต็มได้เห็นยังชมพี่ไม่หยุดเลย"

'จ้า..ถามเป็นมารยาทนิดเดียว ตอบมาเสียยืดยาว'

เพลินตายิ้มให้แบบขอไปที ไม่อยากต่อกรให้เสียเวลาอีก จึงได้หันมาถามปรานต์ดูว่าเขาหิวหรือเปล่า แต่ดูท่าว่าอีกฝ่ายน่าจะมีเรื่องอะไรให้ต้องกังวลใจ เมื่อเขายังคงยกโทรศัพท์มือถือขึ้นมากดอยู่ตลอดเวลาตั้งแต่เดินออกจากโรงหนังมาแล้ว 

"พี่ปรานต์หิวไหมคะ"

"เออะเพลินครับ คือว่า..พี่ต้องขอโทษด้วยจริงๆ พอดีพี่พึ่งได้รับข้อความแจ้งมาเมื่อกี้นี้เองว่าพี่มีธุระด่วนต้องรีบไปจัดการ" 

"อ้าวเหรอคะ งั้นพี่ปรานต์ก็รีบไปเถอะค่ะ เดี๋ยวเพลินนั่งแท็กซี่กลับเองคนเดียวได้"

"จะดีเหรอครับเพลินมากับพี่ หรือว่าพี่ควรจะขับรถไปส่งเพลินก่อนดี"

"ไม่ๆเพลินกลับเองได้จริงๆค่ะพี่ปรานต์ แถวนี้เพลินมาเดินกับเพื่อนออกบ่อยพี่ปรานต์อย่าเป็นห่วงเลย รีบไปทำธุระเถอะค่ะ"

"ถ้าอย่างนั้นเอาไว้คราวหน้าถ้าเพลินให้โอกาสพี่ได้แก้ตัวใหม่ ไว้เราค่อยมาหาอะไรอร่อยๆทานด้วยกันนะครับ"

"ได้เลยค่ะ เอาไว้เจอกันคราวหน้า ขับรถดีๆนะคะ"

ปรานต์พยายามขอโทษเธอหน้าเครียด สีหน้าเขาดูเป็นกังวลและรู้สึกผิดมากที่ต้องปล่อยให้เธอกลับบ้านเองคนเดียว แต่จะว่าไปก็ดีแล้วที่ปรานต์ขอตัวแยกย้ายไป เท่ากับว่าเวลาที่เธอจะต้องทนอยู่ใกล้ๆปฏิธานและนางแบบคนนี้ก็จบเร็วขึ้นด้วย แต่ขณะที่ปรานต์ยังคงทำท่าละล้าละลังอยู่ คนที่เพลินตาอยากจะหนีให้ไกลก็ดันกลับอยากเสนอความช่วยเหลือที่เธอไม่ได้อยากได้ขึ้นมา

"นายไม่ต้องห่วงหรอกปรานต์ เดี๋ยวฉันจะไปส่งเพลินตาให้เอง"

"ไม่นะคะ! เออะ คือเพลินหมายถึงว่า เพลินกลับเองได้"

เพลินตาพยายามปฏิเสธ แต่ดูเหมือนว่าปฏิธานจะไม่ได้ฟังความต้องการของเธออีกแล้ว ส่วนนางแบบสาวที่นั่งมาด้วยกัน ตอนนี้ก็หน้าบูดบึ้งเพราะว่าปฏิธานไม่ได้พาไปทานอาหาร แต่ดันบอกว่าจะสั่งกลับบ้านไปให้เธอทานที่คอนโดมิเนียมแทน โดยมีนางแบบนั่งหน้าและเพลินตาก็นั่งข้างหลัง

หลังจากที่ปฏิธานขับออกมาจากห้างสรรพสินค้า ได้สักพักอาการมวนท้องของเพลินตาก็เริ่มต้นขึ้น เพราะตั้งแต่ที่เลิกงานมากะว่าจะออกมาหาอะไรกิน แต่ก็ยังไม่มีอะไรได้ตกถึงท้อง จนกระทั่งอาการมวนท้องเริ่มทวีความหนักหน่วงมากขึ้นเรื่อยๆ เลยได้แต่แอบคิดว่าเวรกรรมมันติดจรวดตามเธอมาไวขนาดนี้เลยหรือ ผลกรรมน่าจะมาจากการที่เธอดันไปแอบแกล้งนางแบบเอาไว้จากตอนแรกที่นางแบบเสนอความคิดว่าควรที่จะหาอะไรกินกันก่อน แต่พอเธอบอกว่าอยากรีบกลับเท่านั้น ปฏิธานก็หันไปบอกกับนางแบบว่าเขาเองก็มีเรื่องให้ต้องไปทำต่อเหมือนกัน

จอก...และแล้วเสียงท้องของเธอก็ร้องดังขึ้น แม้ว่าจะไม่ได้ดังมาก แต่ก็ไม่เบา ถึงแม้ว่าภายในรถของปฏิธานจะมีเสียงเพลงเปิดคลอ แต่เขาก็คงน่าจะได้ยินนั่นแหละ ถึงได้มองลอดผ่านกระจกหลังมา

ปฏิธานใช้เวลาบนท้องถนนไม่นานก็พานางแบบสาวขับมาส่งถึงคอนโดมิเนียม ในขณะที่อีกฝ่ายนั้นมีสีหน้าหงิกงออย่างเห็นได้ชัด แถมยังมีท่าทีออดแอดงอแงยังไม่อยากจะลงรถไป จนกระทั่งปฏิธานเอ่ยขึ้นเสียงเข้มบอกว่าตอนนี้เขาไม่ได้อยู่ในโหมดที่อยากจะคอยง้อใคร สีหน้านางแบบนั้นถึงได้ซีดเผือดลง ก่อนจะรีบเปิดประตูรถแล้วก้าวลงไปทันที

"ลงมานั่งหน้า"

"ไม่ค่ะ เพลินอยากนั่งตรงนี้"

"จะยอมมานั่งหน้า หรือว่าอยากนั่งตรงนั้นแล้วให้พี่ขับพาเพลินไปที่อื่น"

แล้วประตูรถซุปเปอร์คาแบบสี่ที่นั่งก็ถูกเปิดออกแบบอัตโนมัติ โดยมีอาการฟึดฟัดของคุณหนูเพลินตาบ่งบอกถึงสถานการณ์ทางด้านอารมณ์ของเธอได้ดีว่ากำลังอยู่ในโหมดไหน ด้วยเหตุผลที่ว่าไม่สามารถขัดคำสั่งของคนเจ้ากี้เจ้าการได้ เลยจำเป็นต้องก้าวลงจากที่นั่งข้างหลัง แล้วขึ้นมานั่งข้างหน้าคู่กันกับเขาแทน