ตอนที่ 10 อย่าดิ้นสิครับ

        หลังจากติ่มซำมื้อดึกเสร็จ ธีร์ธวัชก็เข้าไปอาบน้ำ ส่วนสายขิมก็เก็บจานชามไปล้าง แต่ก่อนจะเข้าห้อง ผู้ชายตัวโตก็ยังไม่วายหันกลับมาย้ำกับเธอว่าห้ามลืมสัญญาที่พูดเอาไว้

         ทำทุกอย่างเรียบร้อย สายขิมก็เปิดประตูเข้ามาในห้องนอนของเขา ที่เจ้าของบอกเอาไว้ว่าไม่ได้ล็อกเข้ามาได้เลย แต่พอเปิดประตูเข้าไป ก็เห็นว่าเฮียธีร์นั่งอยู่หน้าจอแล็ปท็อปดูเหมือนจะยุ่งมาก

         “เฮียธีร์ทำงานเหรอคะ” คนตัวเล็กเอ่ยถาม แล้วเลือกที่จะไปนั่งตรงโซฟาในห้องเพื่อจะได้ไม่รบกวนอีกฝ่าย

         “ครับ ต้องเช็กรายการที่ค้างไว้น่ะ” ธีร์ธวัชตอบกลับทั้งที่สายตายังจ้องอยู่ที่เดิม

         “ปกติขิมไม่เคยเห็นเฮียเอางานมาทำที่คอนโด”

         “ก็วันนี้อยากกลับเร็ว ๆ มากินติ่มซำกับขิมไง”

         มือที่จับเมาส์อยู่วางลงแล้วหันเก้าอี้กลับมามองเด็กดื้อที่นั่งทำตาใสแป๋วอยู่ไม่ไกล จะว่าไปแล้ว พอยัยตัวแสบไม่เถียง ไม่ต่อปากต่อคำ ก็ดูน่ารักดี

         “นี่เฮียจะบอกว่าขิมเป็นสาเหตุให้เฮียทิ้งงานเหรอคะ”

         “เปล่านะ เพราะเฮียอยากจะเห็นหน้าขิมต่างหาก”

         น้ำเสียงทุ้มละมุนที่พูดออกมากำลังพาให้ความคิดเตลิดไปไกล ทั้งแววตาอ่อนโยนที่จ้องมองอยู่ก็ยิ่งทำให้เธอหลงรักพี่ชายต่างสายเลือดคนนี้มากขึ้นเรื่อย ๆ

         “แล้วงานยังเหลืออีกเยอะไหมคะ”  รีบเปลี่ยนเรื่องก่อนเขาจะสังเกตเห็นอาการที่แสดงออกมาทางสีหน้า

         “อีกนิดเดียว ขิมง่วงหรือยัง”

         “ยังค่ะ รอได้”  ก็ไม่รู้จะรีบนอนไปไหน ถึงอย่างไรเธอก็ไม่ได้ทำงานตอนเช้าอยู่แล้ว แต่ก็คิด ๆ ว่าจะขอไปช่วยงานที่ร้านของเฮียธีร์เหมือนกัน

         “ถ้าอย่างนั้นก็รอเฮียแป๊บหนึ่งนะ”

         คนตัวโตหมุนเก้าอี้กลับมาทางแล็ปท็อปอีกครั้ง สายตาคมจดจ้องหน้าจอที่แสดงผลรายงานของร้าน แต่ริมฝีปากหยักกลับจุดยิ้มอย่างมีเลศนัยออกมา เขาอยากจะรู้นักว่ายัยตัวแสบจะใจกล้าได้สักกี่น้ำหากว่าโดนรุกหนักขึ้น อย่างเช่น

         จูบนานขึ้นกว่าคืนนั้นสักนิด

         มือไล้ลงต่ำกว่าคืนนั้นสักหน่อย

         หรือว่า...หากถูกถอดเสื้อผ้าออกจากร่างกายจนหมด

         อยากรู้นักว่าจะยังยั่วเขาต่อได้อีกไหม ม้าดื้อยังต้องหาครูฝึกมาปราบพยศ เด็กดื้อ ๆ อย่างเธอก็คงต้องโดนฝึกสักหน่อย จะได้รู้ว่า...เล่ห์เหลี่ยมที่กำลังใช้กับเขาอยู่นั้นมันไม่ได้ผล

         ไม่ถึงห้านาทีแล็ปท็อบก็ถูกปิดลง ร่างสูงลุกจากเก้าอี้ทำงานเดินไปหาคนที่ยังนั่งรออยู่ตรงโซฟา ใบหน้าสวยคมเงยขึ้นมองคนที่ยืนอยู่ตรงหน้า เฮียธีร์ทั้งสูง หุ่นก็ดี หน้าก็หล่อ แถมยังรวยอีกต่างหาก เรียกได้ว่าครบเครื่องสิ่งที่ผู้หญิงต้องการเลยก็ว่าได้

         “ได้เวลานอนแล้วครับ”

         พูดจบ ฝ่ามือใหญ่ก็คว้าข้อมือของคนตัวเล็กแล้วออกแรงดึงให้เธอลุกขึ้น จากนั้นพาเดินไปยังเตียงนอนที่ห่างออกไปไม่กี่ก้าว เขานั่งลงก่อน แล้วดึงอีกฝ่ายให้นั่งลงบนตักตัวเอง

         “ไหนว่าจะนอนไงคะ”

         สายขิมเอ่ยท้วง ตอนนี้ ไม่ใช่แค่เธอนั่งตักเขาธรรมดา แต่วงแขนแกร่งนั้นยังกอดรั้งเอาไว้จนร่างกายของทั้งสองแนบชิดสนิทกัน หนำซ้ำ เฮียธีร์ยังเกยคางไว้บนไหล่เล็กก่อนที่จะกดจมูกลงราวกับกำลังหอมผิวเนียนของเธออยู่

         ความรู้สึกร้อนแปลกประหลาดไหลผ่านร่างกายราวกับมีกระแสไฟอะไรสักอย่าง นัยน์ตาคมจ้องมองเธอนิ่งอยู่อย่างนั้นก่อนจมูกที่กดลงตรงไหล่เมื่อครู่จะย้ายตำแหน่งมาอยู่ตรงซอกคอระหง

         “ไหนเมื่อกี้ขิมบอกยังไม่ง่วง”

         “แต่ตอนนี้ง่วงแล้วค่ะ”

         ร่างเล็กผละตัวออกจากอ้อมกอดแล้วปีนลงจากตักกว้าง เธอเบี่ยงตัวหลบเขาเล็กน้อยแล้วพาตัวเองขึ้นไปอยู่บนเตียง เพียงแค่ทิ้งตัวลง สายขิมก็นอนหันหลังให้คนที่นั่งอยู่ ตอนนี้บอกไม่ถูกเลยว่ากำลังรู้สึกอย่างไร รู้แต่เพียงหัวใจมันเต้นแรงจนคล้ายจะหลุดออกมาอยู่รอมร่อ

         ระหว่างที่กำลังจัดการกับความรู้สึกของตัวเอง พื้นที่ว่างข้างตัวก็ยุบลง นั่นหมายถึง คนตัวโตที่นั่งอยู่ปลายเตียงเมื่อครู่ได้เอนตัวลงนอนแล้วเหมือนกัน และสิ่งที่เป็นคำตอบได้ดีที่สุดว่าความคิดเธอถูกต้องก็คือท่อนแขนล่ำที่พาดทับเอวคอดเอาไว้

         “ขิมตัวหอม ขอเฮียดมอีกสักหน่อยได้หรือเปล่า”

         “จะ จะดีเหรอคะ”

         ไร้คำตอบออกมาจากปาก มีเพียงลมหายใจอุ่นที่พ่นรดผิวเนียนผ่านชุดนอนที่เธอยังสวมอยู่ ร่างเล็กสะท้านวาบเมื่อเขาไม่ได้แค่ดมอยู่ตรงแผ่นหลัง แต่ฝ่ามือหนากลับกำลังเคลื่อนขยับลูบไล้ต่ำลงเรื่อย ๆ แล้วสอดเข้าในเสื้อนอนของเธอ

         “ฮะ เฮียธีร์”

         “หืม...อย่าดิ้นสิครับ”

         ยิ่งเธอขยับ เขาก็ยิ่งกอดรัดแน่น อาการประหม่าของคนในอ้อมแขนมากขึ้นเท่าไหร่ก็ยิ่งทำให้ธีร์ธวัชได้ใจ ฝ่ามือที่สอดเข้าไปในเสื้อนอนตัวบางเลื่อนสูงขึ้นเรื่อย ๆ จนเกือบจะได้แตะทรงอกอวบอิ่มนั้นอยู่แล้ว

         “ถ้าเฮียธีร์อยากจับ บอกขิมดี ๆ ก็ได้ค่ะ”

         จู่ ๆ เด็กดื้อก็พลิกตัวหันกลับมาทำให้มือที่สอดอยู่ในเสื้อนอนหลุดออก แล้วกลายเป็นเธอที่จับฝ่ามือเขาเอาไว้ ก่อนที่จะดันมันสูงขึ้น สูงขึ้น จนมาหยุดที่เต้าอวบอิ่ม

         “ถ้ากับเฮีย ขิมไม่หวงหรอกค่ะ”

         “ขิม อย่าล้อเล่นกับเฮีย”

         เสียงทุ้มกดคำพูดอยู่ในลำคอ จากที่จะแกล้งยัยตัวแสบให้อยู่ไม่ได้ กลับกลายเป็นตัวเขาเองที่ถูกเอาคืน จากที่คิดว่าไม่รู้สึกอะไร แต่ในตอนนี้บางอย่างที่กำลังหลับอยู่เริ่มตื่นตัวขึ้นมา

         “ขิมไม่ได้ล้อเล่นนะคะ ก็ถ้าเฮียธีร์อดใจไม่ไหว...”

         ฝ่ามือเล็กที่กุมมือของเขาอยู่ออกแรงรีบหนักขึ้น ทำให้มือของเขาจำต้องบีบที่เต้าอวบนั้นตามอย่างอัตโนมัติ ด้วยแสงไฟเพียงสลัว ๆ ในห้องนอน ทำให้เห็นใบหน้าของคนที่กำลังยั่วยวนอยู่ไม่ชัดนัก แต่ถึงอย่างนั้นการกระทำทั้งหมดทั้งมวลที่เกิดขึ้นในตอนนี้ มันกำลังจะทำให้เขาตบะแตก

         “นอนได้แล้วขิม อย่าดื้อครับ”

         ในที่สุด ธีร์ธวัชก็ตัดสินใจดึงมือตัวเองออก เพื่อไม่ให้อะไร ๆ มันเลยเถิดไปมากกว่านี้ ไม่อย่างนั้นทุกอย่างคงเข้าทางแผนการของแม่เขาแน่

         ห้ามเด็ดขาด! จะเอากับผู้หญิงคนไหนก็ได้ แต่ต้องไม่ใช่สายขิม

         “เฮียธีร์กลัวเหรอ”

         เสียงหวานนั้นออดอ้อน ทั้งยังขยับตัวซุกใบหน้าเข้ามาหาอกแกร่ง ซึ่งตอนนี้ก้อนเนื้อที่อยู่ภายในมันกำลังเต้นรัว เร็ว แรง จนไม่อาจจะนับจังหวะได้เลย

         “ไม่ได้กลัวครับ แต่มันยังไม่ถึงเวลา”

         “แล้วเมื่อไหร่มันจะถึงเวลาคะ”

         ถามจี้ไปเลยตอนนี้แหละ ไหน ๆ ก็มานอนอยู่บนเตียงเดียวกันแล้ว จะว่าเป็นผู้หญิงใจกล้าหน้าด้านก็ช่างเถอะ

         “ขิม แต่เราเป็นพี่น้องกันนะ”

         “พี่น้องเขาไม่จูบกันนะคะเฮียธีร์”

         เป็นเขาเสียเองที่ไปไม่เป็นแล้วตอนนี้ แผนการที่วางเอาไว้จะปราบพยศเด็กดื้อดูเหมือนจะพังไม่เป็นท่า ยิ่งเขารุกเท่าไหร่ สายขิมก็ยิ่งโต้ตอบด้วยการรุกกลับเท่านั้น ขืนปล่อยให้เป็นแบบนี้ต่อไป มีหวังผีผลักพลาดท่าเข้าจริง ๆ สักวันแน่

         “เอาไว้ให้เราไม่ตัวสั่นเวลาโดนเฮียจูบก่อน ตอนนั้นแล้วเฮียจะเอาขิม แรง ๆ”

         คำสุดท้ายที่เอื้อนเอ่ยออกมานั้นทำเอาคนตัวเล็กร้อนผ่าวไปทั้งร่าง ไม่รู้ว่าอีกฝ่ายพูดจริงหรือพูดหยอก แต่ว่า...มันต้องมีสักวันแน่เฮียธีร์

///////////////////////////////////////////////////////