ตอนที่ 14
1/3
เช้าวันต่อมามัดหมี่มาถึงที่ทำงานในเวลาเกือบแปดโมง ทันทีที่เห็นหน้าปรินทร์ก็คิดในใจว่าเมื่อเช้านี้ก้าวเท้าไหนออกจากบ้านถึงได้ซวยขนาดนี้ มัดหมี่ยังเคืองเรื่องเมื่อวานไม่หาย เจ็บใจที่ถูกปรินทร์พูดแขวะว่าตามติดนัยน์ต้อย ๆ มาสองปีแล้วแต่ก็ไม่เห็นได้เลื่อนจากพนักงานเป็นอย่างอื่น
เมื่ออยู่ภายในลิฟต์ลำพังสองต่อสองปรินทร์มองหน้ามัดหมี่แต่ไม่พูดอะไร นอกจากไม่พูดแล้วยังยักคิ้วกวนประสาทเธออีก มัดหมี่มองเหยียดเขาด้วยหางตา ยกแขนทั้งสองข้างขึ้นกอดอก เชิ่ดหน้าพูดขึ้นด้วยท่าทางน่าหมั่นไส้
"สวัสดีตอนเช้าค่ะพี่ปิน มาสายแข่งกับผู้บริหารเหรอคะ"
"ไม่ได้ดูตัวเองเลย"
"ก็บอกแล้วไงคะว่ามัดวีไอพี มัดเป็นน้องสาวเพื่อนสนิทพี่นัยน์ ยังไงก็ไม่ถูกไล่ออกหรอกค่ะ"
"เป็นน้องสาวเพื่อนสนิทผู้บริหารแต่ไม่ได้เป็นเมียผู้บริหาร ซึ่งหมายความว่าไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับมีดีจริงกรุ๊ป สถานะก็พนักงานเหมือน ๆ กันล่ะว้า"
"เดี๋
ตอนที่ 152/3เช้าวันรุ่งขึ้นลลินามาทำงานตามปกติ วันนี้มัดหมี่มาถึงออฟฟิศก่อนคนอื่น ตามมาด้วยสายป่าน และพนักงานในแผนกเดียวกันอีกสี่ห้าคน ส่วนปรินทร์ยังคงคอนเซปต์เดิมคือสแกนนิ้วก่อนเวลาเข้างานหนึ่งนาทีสำหรับเขาคือไม่สายปรินทร์ไม่สนใจว่าคนอื่นจะมองเขาอย่างไร เพราะถ้าหากไม่เกินแปดโมงเช้าก็จะไม่ถูกหักเงินเดือน นัยน์ไม่ได้จ้ำจี้จ้ำไชพนักงานที่ทำงานเป็น ปรินทร์เป็นคนเก่งคนหนึ่งเลยก็ว่าได้ แต่สำหรับมัดหมี่ไม่ว่าปรินทร์จะเก่งสักแค่ไหนเธอก็ไม่เคยมองเขาในแง่ดี เพราะในสายเธอเห็นปรินทร์เป็นเพียงผู้ชายเซอร์ ๆ ปากสุนัข และชอบหาเรื่องแขวะเธอเป็นประจำ"ป้าแหม่ม เอาตามที่เราคุยกันไว้เมื่อวานนะคะ เราเข้าไปรอในห้องทำงานพี่นัยน์กันเลย เมื่อกี้นี้มัดเดินไปปิดมู่ลี่กันแสงเข้าแล้วค่ะ""อีกไม่ถึงห้านาทีคุณนัยน์น่าจะเดินมาถึง""ค่ะ มัดมองลงไปข้างล่างเห็นรถพี่นัยน์มาแล้ว ตอนนี้คงกำลังอยู่ในลิฟต์"มัดหมี่ถือเค้กรสช็อกโกแลตขนาด
ตอนที่ 151/3เขาเอ่ยขึ้นพร้อมกับหันหน้าไปทางท่าเรือ มือหนาชี้นิ้วไปยังเรือที่จอดเทียบอยู่ท่าเรือทั้งสองลำ"คุณว่าระหว่างเรือสินค้าสองลำนั้น ลำไหนจะออกจากท่าเรือก่อน""คุณนัยน์ต้องแอบดูตารางเดินเรือมาแล้วแน่ ๆ พนันแบบนี้ใครจะกล้าเล่นด้วย มีแต่แพ้กับแพ้"พูดจบลลินาก็กระดกเบียร์เย็น ๆ ขึ้นดื่มอย่างลืมตัว เธอตั้งใจว่าจะมอมเขา ไป ๆ มา ๆ กลับกลายเป็นว่าเผลอดื่มเข้าไปจนพร่องกระป๋องเสียเอง เลือดลมกำลังสูบฉีดพวงแก้มทั้งสองข้างแดงปลั่ง"ผมยังไม่ได้ดูตารางเดินเรือของเดือนหน้าจริง ๆ นะ สาบานได้เลย""แล้วคนแพ้พนันจะโดนอะไรคะ อย่าบอกนะว่าให้ไปเขียนใบลาออก""เอาไว้รู้ผลแพ้ชนะแล้วผมค่อยบอกก็แล้วกัน"เขายกขาขึ้นนั่งท่าไขว้ห้างจิบเบียร์เบา ๆ หลังจากกระป๋องแรกหมดไปก็ต่อด้วยกระป๋องที่สอง ไม่เพียงเท่านั้นยังอาสาเปิดฝากระป๋องแล้วยื่นให้เธออีกด้วย เป็นการบังคับให้ลลินาต้องดื่มแข่งกับเขา แต่ไม่ว่าอย่
ตอนที่ 143/3"แค่ครั้งหน้าคุณนีลมาทานข้าวกับผมอีกก็พอแล้ว แบบนั้นได้มั้ยครับ" ภูตะวันหัวเราะแล้วยิ้มจนตาหยีเมื่อได้ยินแบบนั้นลลินาก็โล่งใจและกำลังจะตอบตกลง ในเมื่อนัยน์ไปที่ไหนเธอก็ติดตามเขาไปด้วยตลอดอยู่แล้ว ทำไมแค่มานั่งทานข้าวกับพาร์ทเนอร์ของบริษัทอีกสักครั้งจะเป็นไปไม่ได้ แต่แล้วเสียงของเจ้านายหนุ่มก็ดังขึ้นก่อนที่เธอจะได้อ้าปากพูดเสียอีก"อันที่จริงงานที่บริษัทแม่ค่อนข้างยุ่งใช้ได้เลยครับ วันนี้กว่าผมจะลากตัวคุณนีลออกมาได้ก็ต้องรอให้สะสางงานให้เสร็จก่อน รอบหน้าอาจจะเป็นคุณสายป่านที่มาแทน น่าเสียดายจังเลยนะครับ""น่าเสียดายจริง ๆ ด้วยครับ" ภูตะวันทำหน้าจ๋อยงานแต่ละวันแทบจะต้องร้องขอทำ แล้วจะเอางานจากไหนมายุ่งได้อีก เมื่อเช้านี้เธอยังไปของานจากปรินทร์มาทำอยู่เลย ลลินาหุบยิ้มลงทันที เขาพูดขนาดนี้คงอยากหาเรื่องให้เธอไม่ได้งานแล้วบีบบังคับให้ลาออกแน่ ๆ ลลินาไม่กล้าคิดเข้าข้างตัวเองว่าเขากำลังหึงหวงอยู่หรอก บอก
ตอนที่ 142/3จุดประสงค์หลักในการมาท่าเรือสาขาสองของนัยน์ไม่ใช่มาเพื่อแก้ปัญหาภายในเพียงอย่างเดียว แต่เพราะเขาดูตารางงานของวันนี้แล้วทราบมาว่าภูตะวันลูกชายของอาทิตย์จะเดินทางมาดูตู้สินค้าที่จะออกจากท่าเรือด้วยตัวเอง นัยน์จึงอยากทำความรู้จักกับภูตะวันให้มากขึ้น เพราะคิดว่าเขาอาจมีประโยชน์ต่อมีดีจริงกรุ๊ปในภายภาคหน้า ถึงแม้ว่าการเจรจาต่อสัญญากับอาทิตย์จะสำเร็จหรือไม่ก็ตามกว่าการประชุมแก้ปัญหาภายในจะจบสิ้นก็กินเวลามาจนถึงช่วงบ่าย หลังจากออกจากห้องประชุมแล้วนัยน์พาลลินาเดินออกมาที่ท่าเรือ หนึ่งในชายหนุ่มที่ยืนโดดเด่นกว่าทุกคนคือภูตะวัน ดูจากลักษณะท่าทางยังหนุ่มยังแน่น ใบหน้าคมคาย รูปร่างสูงโปร่ง ผิวสีแทน อายุก็คงจะรุ่นราวคราวเดียวกับนัยน์"ใช่คุณภูตะวันไหมครับ" นัยน์เดินเข้ามาหาแล้วถามราวกับว่าไม่รู้จักคน ๆ นี้มาก่อนทั้งที่พยายามสืบหาข้อมูลมาดีแล้วระดับหนึ่ง"ครับ คุณคือ...""ผมนัยน์ ชัชวาลเกียรติ์ครับ"
ตอนที่ 141/3เช้าวันต่อมามัดหมี่มาถึงที่ทำงานในเวลาเกือบแปดโมง ทันทีที่เห็นหน้าปรินทร์ก็คิดในใจว่าเมื่อเช้านี้ก้าวเท้าไหนออกจากบ้านถึงได้ซวยขนาดนี้ มัดหมี่ยังเคืองเรื่องเมื่อวานไม่หาย เจ็บใจที่ถูกปรินทร์พูดแขวะว่าตามติดนัยน์ต้อย ๆ มาสองปีแล้วแต่ก็ไม่เห็นได้เลื่อนจากพนักงานเป็นอย่างอื่นเมื่ออยู่ภายในลิฟต์ลำพังสองต่อสองปรินทร์มองหน้ามัดหมี่แต่ไม่พูดอะไร นอกจากไม่พูดแล้วยังยักคิ้วกวนประสาทเธออีก มัดหมี่มองเหยียดเขาด้วยหางตา ยกแขนทั้งสองข้างขึ้นกอดอก เชิ่ดหน้าพูดขึ้นด้วยท่าทางน่าหมั่นไส้"สวัสดีตอนเช้าค่ะพี่ปิน มาสายแข่งกับผู้บริหารเหรอคะ""ไม่ได้ดูตัวเองเลย""ก็บอกแล้วไงคะว่ามัดวีไอพี มัดเป็นน้องสาวเพื่อนสนิทพี่นัยน์ ยังไงก็ไม่ถูกไล่ออกหรอกค่ะ""เป็นน้องสาวเพื่อนสนิทผู้บริหารแต่ไม่ได้เป็นเมียผู้บริหาร ซึ่งหมายความว่าไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับมีดีจริงกรุ๊ป สถานะก็พนักงานเหมือน ๆ กันล่ะว้า""เดี๋
ตอนที่ 133/3ตัดภาพมาที่ปัจจุบัน"เรื่องของเรามันไม่เคยมีช่วงเวลาดี ๆ ที่น่าจดจำบ้างเลยเหรอ มันเกิดอะไร"นัยน์ถามพร้อมกับสบตาลลินาในความมืด ได้ยินเสียงถอนหายใจเบา ๆ ถ้าวันนั้นเขาติดต่อกลับมาเรื่องทุกอย่างก็อาจจะไม่มาถึงจุดนี้ แต่ลลินารอแล้วรอเล่าก็ไม่เคยได้รับสายจากเขา เขาไม่เคยขอให้กลับไป แล้วก็ไม่เคยออกตามหา ในวันนั้นเธอประเมินค่าตัวเองสูงเกินไป เธอคาดหวังและรอคอยจนตอนนี้เลิกหวังลม ๆ แล้ง ๆ ไปนานแล้ว ทุกสิ่งทุกอย่างบนโลกนี้มีจังหวะของมัน วันเวลาที่เลยผ่านก็หมดอายุได้เช่นกัน"นีล"ขณะที่เขากำลังจะถามต่อเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น นัยน์ปล่อยมือจากไหล่บอบบาง เอื้อมคว้ามือถือที่วางอยู่โต๊ะข้างเตียงพร้อมกับกดรับสาย เธอไม่อยากรู้หรอกว่าดึกดื่นป่านนี้แล้วใครมีธุระสำคัญถึงโทร.หาเขา แต่เมื่อเผลอมองไปที่หน้าจอโดยไม่ตั้งใจก็พบว่าชื่อที่โชว์อ