ตอนที่ 17
3/3
ชายหนุ่มรีบคว้ามือเธอไว้แล้วเดินไปด้วยกัน สายลมแผ่วเบายามอาทิตย์อัสดงให้ความรู้สึกผ่อนคลายสบายใจ นานแล้วที่ลลินาไม่เคยสัมผัสถึงความอบอุ่นนี้ พอได้เดินข้างเขาเธออุ่นใจ ไม่อยากโกหกตัวเองอีกต่อไปว่าเลิกรักเขาแล้ว
เมื่อตะวันลับขอบฟ้าทั้งสองก็กลับเข้าบ้าน ลลินานำอาหารที่อยู่ในตู้เย็นออกมาปรุง มีเนื้อสำหรับทำสเต๊กและเครื่องปรุงรสครบชุด ซึ่งมันก็เหมือนเหตุการณ์ในวันวานไม่มีผิด เป็นความเรียบง่ายที่คุ้นชิน อบอุ่นและสุขใจ
"เป็นไงบ้างคะ"
"ยังอร่อยเหมือนเดิม"
"คุณนัยน์ก็ยังปากหวานเหมือนเดิม"
หญิงสาวหัวเราะคิกคักแล้วหั่นเนื้อใช้ส้อมจิ้มเข้าปาก ตลอดเวลาที่ผ่านมาหลายปีเธอมีหลายอย่างอยากถามเขามากมาย เช่นระหว่างสามปีที่เขาไปอยู่ต่างประเทศเขาทำอะไรบ้าง เคยมีใครผ่านเข้ามาในชีวิตเขาแล้วกี่คน แต่ถ้าถามไปจนถึงจุดนั้นตัวเธอคงจะเป็นฝ่ายเก็บเอามาคิดมากและน้อยใจไปเอง ดังนั้นบางคำถามลลินาคิดว่าสมควรเก็บเอาไว้ในใจจ
ตอนที่ 191/3กรี๊ดดดดดดปรินทร์สะดุ้งแทบกลิ้งตกจากเตียงเมื่อได้ยินเสียงกรีดร้องแหลมบาดหูของมัดหมี่ ยังไม่ทันได้ตั้งสติหมอนหนุนใบใหญ่ก็ลอยมาอัดหน้า ตามมาด้วยหมอนอีกใบที่กำลังลอยตามมาติด ๆ ยังดีที่เขาเบี่ยงตัวหลบได้ทันจึงไม่เกิดเหตุการณ์เดิมซ้ำ มองไปที่เจ้าของเสียงดวงตาของเธอแดงก่ำเหมือนจะร่ำไห้ พอนึกย้อนไปถึงสาเหตุที่ทำให้มัดหมี่ต้องมาอยู่ตรงนี้ก็ได้แต่ยกมือขึ้นมาเกาหัวแกร็ก ๆ"ไอ้เลว! ไอ้ชั่ว! ไอ้บ้า! เมื่อคืนนี้พี่ปินทำอะไรมัด""พูดอย่างนี้ไม่ถูกนะ เธอนั่นแหละที่ทำพี่""พูดอย่างนี้ได้ไง ไอ้คนสารเลว แกนั่นแหละข่มขืนฉัน!"มัดหมี่กระชับผ้าห่มปิดเนินอกไว้แน่น ตั้งท่าจะกระโจนเข้าไปทุบตีปรินทร์ให้สาสมกับความโกรธแค้น แต่ทางนั้นยกมือขึ้นมาปรามไว้เธอจึงหยุดกึกกะทันหัน"หยุดเลยนะ! ถ้าเข้ามาโดนจับกดแน่""ไอ้...ไอ้บ้า ทำไมพี่มันเลวอย่างนี้ กล้าทำกับมัดแบบนี้ได้ยังไง ไอ้ค
ตอนที่ 183/3“ขอนะ”นัยน์กระซิบข้างหูทวนถามเหมือนกลัวว่าอีกคนจะไม่อนุญาต เสียงทุ้มอันอบอุ่นทำให้เธออดใจไม่ไหว เจอแบบนี้เข้าไปใจอ่อนมันทุกที ลลินาแอ่นอกเข้าหายินยอมให้เขาสัมผัสร่างกายเธออย่างเต็มที่ เขาใช้มือทั้งสองข้างโอบเอวเธอไว้แน่น ริมฝีปากเคลื่อนต่ำลงไปสัมผัสกับซอกคอขาวผ่อง ชุดนอนบางเบาที่สวมใส่อยู่ทำให้ทุกการสัมผัสซาบซ่าน เหมือนว่าได้สัมผัสผิวเนื้อนุ่มละมุนจริง ๆ แม้จะมีปราการกั้นอยู่ เสียงครางแว่วหวานกระตุ้นความอยากของอีกฝ่ายเป็นอย่างดี“อ๊ะ... อย่า”ถึงแม้ลลินาจะเอ่ยห้าม แต่นัยน์แปลความได้ว่า...อย่าหยุด เพราะท่าทีที่เธอแสดงออกเหมือนเรียกร้องอยากให้เขาสัมผัสกายเพิ่มขึ้นมากกว่าจะเป็นการต่อต้านขัดขืน ทุกสัมผัสที่เขามอบให้ทำให้หัวใจของเธอเต้นรัว นัยน์ขยับขึ้นมาทาบทับแล้วประกบจูบริมฝีปากอวบอิ่ม เธอเองก็จูบโต้ตอบเขาอย่างเร่าร้อน ไม่ได้ช่ำชองไปกว่าครั้งแรกนักหรอก เพียงแค่อยากแสดงให้เขาเห็นว่าเธอไม่ใช่ผู้หญิ
ตอนที่ 182/3เธอเข่นเขี้ยวเคี้ยวฟัน ถ้าไม่ติดว่ารู้จักนิสัยปรินทร์ดีพอสมควรคงด่าสวนคืนไปบ้าง มัดหมี่รู้ว่าปรินทร์เป็นคนปากร้าย คำพูดที่หลุดออกจากปากก็หาความจริงจังไม่ได้เช่นกัน เขาคงอยากแกล้งเธอก็เลยพูดออกมาแบบนั้นให้มันฟังดูตลก ปรินทร์เป็นคนที่คุยด้วยแล้วไม่ได้พลังบวกแต่รู้สึกอยากบวกแทน"ไปป้ะ ไม่ได้พูดเล่นนะ""ต่อให้โลกนี้เหลือผู้ชายแค่พี่ปินคนเดียว มัดก็จะยอมให้รูตัน""หึ..."ลลินาลุกขึ้นมาปิดหน้าต่างเพราะลมเริ่มแรงขึ้นเรื่อย ๆ ตอนนี้เป็นเวลาตีหนึ่งครึ่งแล้ว ไม่รู้ว่าพรุ่งนี้นัยน์จะพากลับเข้าเมืองหรืออาจจะพักที่นี่ต่ออีกคืน แต่ดูจากเสื้อผ้าที่เขาเตรียมไว้ให้คงน่าจะพออยู่ต่อได้อีกวัน อีกอย่างวันพรุ่งนี้เป็นวันหยุดนักขัตฤกษ์ของบริษัทจึงไม่จำเป็นต้องส่งใบลาออนไลน์ ทว่าถึงไม่ใช่วันหยุดแต่ผู้อนุมัติใบลาก็นอนอยู่ห้องข้าง ๆ นี่แหละ แล้วยังจะมีอะไรให้กังวลอีกทันทีที่หยิบมือถือขึ้นมา ข้อค
ตอนที่ 181/3ณ สถานบันเทิงแห่งหนึ่ง มัดหมี่นั่งอยู่ที่เคาน์เตอร์บาร์ เธอเข้ามานั่งตั้งแต่ร้านเปิดจนผ่านไปหลายชั่วโมงก็ยังอยู่ที่เดิม ขณะที่นั่งดื่มอยู่มีผู้ชายสองสามคนเข้ามาทักทาย พยายามที่จะขอชนแก้วและสานสัมพันธ์ แต่มัดหมี่นิ่งเฉยราวกับว่าหนุ่ม ๆ พวกนั้นไม่มีตัวตน จนท้ายที่สุดคนเหล่านั้นต้องถอยจากไปเอง เธอไม่ได้อยากทำความรู้จักใครเป็นการส่วนตัว แล้วก็ไม่ได้มองหา One Night Stand ที่มานั่งดื่มเพราะว่ารู้สึกเหงาเพียงเท่านั้น ซึ่งเป็นธรรมดาของคนที่เพิ่งถูกหักอก มัดหมี่รักนัยน์มานานหลายปี ให้ตัดใจภายในวันสองวันคงเป็นไปไม่ได้ขณะที่หญิงสาวกำลังจิบเครื่องดื่มบาง ๆ ปลายระยะสายตารับรู้ถึงการมาของใครคนหนึ่ง เขานั่งลงที่เก้าอี้ถัดจากเธอแล้วสั่งเครื่องดื่มชนิดเดียวกัน พอตั้งใจฟังดี ๆ มัดหมี่รู้สึกว่าเสียงของคนผู้นั้นฟังดูคุ้นหู ทว่ากลับไม่ได้ใส่ใจถึงขั้นอยากหันไปมอง ยังคงสนแต่แก้วเหล้าในมือตัวเองต่อไป เธออยากปล่อยใจล่องลอยไปกับบทเพลงเศร้า ๆ เพลงทุกเพลงที่ร้านเล่นเหมือนแต่งขึ
ตอนที่ 173/3ชายหนุ่มรีบคว้ามือเธอไว้แล้วเดินไปด้วยกัน สายลมแผ่วเบายามอาทิตย์อัสดงให้ความรู้สึกผ่อนคลายสบายใจ นานแล้วที่ลลินาไม่เคยสัมผัสถึงความอบอุ่นนี้ พอได้เดินข้างเขาเธออุ่นใจ ไม่อยากโกหกตัวเองอีกต่อไปว่าเลิกรักเขาแล้วเมื่อตะวันลับขอบฟ้าทั้งสองก็กลับเข้าบ้าน ลลินานำอาหารที่อยู่ในตู้เย็นออกมาปรุง มีเนื้อสำหรับทำสเต๊กและเครื่องปรุงรสครบชุด ซึ่งมันก็เหมือนเหตุการณ์ในวันวานไม่มีผิด เป็นความเรียบง่ายที่คุ้นชิน อบอุ่นและสุขใจ"เป็นไงบ้างคะ""ยังอร่อยเหมือนเดิม""คุณนัยน์ก็ยังปากหวานเหมือนเดิม"หญิงสาวหัวเราะคิกคักแล้วหั่นเนื้อใช้ส้อมจิ้มเข้าปาก ตลอดเวลาที่ผ่านมาหลายปีเธอมีหลายอย่างอยากถามเขามากมาย เช่นระหว่างสามปีที่เขาไปอยู่ต่างประเทศเขาทำอะไรบ้าง เคยมีใครผ่านเข้ามาในชีวิตเขาแล้วกี่คน แต่ถ้าถามไปจนถึงจุดนั้นตัวเธอคงจะเป็นฝ่ายเก็บเอามาคิดมากและน้อยใจไปเอง ดังนั้นบางคำถามลลินาคิดว่าสมควรเก็บเอาไว้ในใจจ
ตอนที่ 172/3ลลินามาถึงตามเวลานัดตรงเวลา แต่นัยน์มาถึงก่อนและรอเธออยู่สักพักแล้ว หญิงสาวนำรถเข้าไปจอดแล้วนั่งรถไปคันเดียวกันกับเขา เมื่อถึงทางแยกลลินาสังเกตว่าไม่ใช่เส้นทางเดิมที่เคยไปรอบที่แล้ว ดังนั้นจึงได้เอ่ยถามด้วยความสงสัย"เราไม่ได้ไปท่าเรือสาขาสองเหรอคะ""ไม่""งั้นเรากำลังจะไปท่าเรือสาขาหนึ่งใช่มั้ยคะ"เป็นคำถามที่ไร้คำตอบ นัยน์ขับรถต่อไปเรื่อย ๆ โดยไม่ได้จอดแวะที่ไหนเลย จนมาถึงบ้านพักตากอากาศริมทะเล พอรถจอดสนิทแล้วเขาก็เดินอ้อมไปหิ้วกระเป๋าเสื้อผ้าสองใบออกมาจากกระโปรงหลัง ลลินามองตามด้วยสายตางุนงง รีบร้อนวิ่งมาดักหน้าก่อนที่เขาจะเดินเข้าไปในบ้าน"เราไม่ได้มาทำงานเหรอคะคุณนัยน์""ผมเคยบอกเหรอว่าจะพามาทำงาน""แต่...""มาเถอะ ไม่ได้พามาฆ่า"นัยน์ได้สั่งให้ผู้ดูแลซื้ออาหารแช่ในตู้เย็นไว้และทำความสะอาดบ้านทุกซอกทุกมุม บ้านพักหลังนี