บทที่ 7 ถึงคราวต้องจาก

บทที่ 7 ถึงคราวต้องจาก

พายุเข้าภาคตะวันออกเฉียงเหนืออย่างที่กรมอุตุแจ้งเตือนมาได้สองวันแล้ว ฉันนอนหงายบนเตียงยกเท้าซ้ายพาดหัวเข่าขวาแกว่งเท้า มือเลื่อนไถหน้าจอโทรศัพท์อินสตราแกรมแล้วอมยิ้ม

ปืนไม่ได้อัพหน้าฟีคมาสักระยะหนึ่งแล้ว แต่ฉันรู้ทุกวินาทีชีวิตของเพื่อนสนิท ไม่สิ อีกสองวันก็ไม่ใช่แล้ว - - ทำไมฉันต้องอมยิ้มด้วยนะ

ร่างเล็กพลิกตัวนอนตะแคงกำลังจะวางโทรศัพท์พลันเสียงข้อความดังขึ้น 

แก้ม ต้องกลับบ้านด่วน

แม่

ฉันรีบผุดลุกนั่งขมวดคิ้วจนย่นตรงกลางหน้าผาก ปกติแม่ไม่ใช้คำพูดแบบนี้ ถ้ามีเรื่องด่วนยังไงก็ไม่ห้วนจัด จึงตัดสินใจต่อสายคุย

กริ๊ง ...

“แม่ มีเรื่องอะไรหรือเปล่า” ความเงียบเข้าปกคลุมก่อนที่ฉันจะได้ยินเสียงถอนหายใจ

“กลับบ้านแล้วแม่จะเล่าให้ฟัง คืนนี้เลยนะมีรถทัวร์ เก็บเสื้อผ้ามาให้มากหน่อย ข้าวของที่ไม่จำเป็นให้ฝากเพื่อนไว้ ส่วนอะไรสำคัญเก็บมาให้หมด”

ฉันยิ่งขมวดคิ้วหนัก แบบนี้เรื่องใหญ่แน่

“แม่ไม่เล่าให้หนูฟังสักหน่อยเหรอคะ”

“เล่าตรงนี้ไม่ได้แก้ม เชื่อแม่นะกลับบ้าน”

ฉันดึงโทรศัพท์ออกห่างเพื่อดูหน้าจอ แม่วางสายไปแล้ว  ตอนนี้ใกล้จะบ่ายสาม เร็วสุดคงรถเที่ยวสองทุ่มพอมี แล้วส่งข้อความหาปืนวานให้ไปส่งค่ำนี้

.......................................

ฝนยังคงตกหนักจนน่ากลัว ฉันซื้อตั๋วรถเรียบร้อยจึงหันไปมองทางปืนที่ยืนรออยู่ตรงชานชาลาจอดรถ

ร่างสูงใหญ่ผมสีน้ำตาลอ่อนอมทองหน้าตาคมคาย ผิวตอนนี้ไม่ได้สองสีเหมือนตอนเรียนมัธยมแล้ว แต่ขาวขึ้นคงเพราะไม่มีเวลาเล่นกีฬา

“ปืน กลับไปเลย แก้มจะขึ้นรถแล้ว”

“อืม ระวังตัวเดินทางปลอดภัยนะ มีอะไรให้โทรมา กูรอรับโทรศัพท์อยู่”

“ไม่ต้องเป็นห่วงหรอก คงไม่ใช่เรื่องใหญ่”

ปากฉันพูดออกไปแต่ภายในใจกลับโหวงเหวงพิกล ฉันโผเข้ากอดปืนทันทีกลางสถานีเดินรถซุกหน้าถูไถทำตัวเป็นไอ้เสือ

“ฉันต้องคิดถึงนายมาก ๆ แน่”

ปืนเอามือลูบผมแล้วดันร่างเล็กของฉันออก ส่งยิ้มอ่อนโยนให้

“ทำเป็นอาลัยอาวรณ์ แค่กลับบ้านเองแก้ม”

“ฮ่า ฮ่า นายไม่ได้เรียกฉันว่า ‘กู’ แล้ว”

“อืม ปืนจะรอแก้มกลับมานะ ฝากความคิดถึงให้น้าจิตรด้วย”

“โอเค แก้มไปนะ ถึงแล้วจะโทรหา”

“ไปเถอะ ปืนจะยืนรอจนกว่ารถจะออก”

ฉันลากขาอย่างไม่เต็มใจนักด้วยความรู้สึกหนักหน่วง พลางยื่นกระเป๋าส่งให้เด็กยกกระเป๋าใส่ไว้ข้างใต้ท้องรถ ฉันไม่ได้เอาอะไรไปมากเพราะคิดเอาว่าถ้ามีอะไรเกิดขึ้นค่อยกลับมาอีกรอบ อย่างไรเสียฉันคงต้องกลับมาเรียนอยู่ดี ก่อนขึ้นรถมองไปทางปืนอีกครั้งแล้วโบกมือให้ส่งยิ้มอ่อนแรง

แค่เพียงต้องกลับบ้านตามลำพังใจฉันกลับวูบแปลก ๆ รู้สึกเลือดจางหาย ลมหายใจติดขัด ยิ่งเดินเข้าไปในรถลึกเข้าจนนั่งลง มองข้างหน้าต่างยังเห็นปืนยืนอยู่ มองตรงมาที่ฉัน เพราะไม่อยากให้ปืนคิดมาก ฉันจึงโบกมือให้ปืนอีกครั้งแล้วยิ้มกว้าง ทำปากขมุบขมิบแล้วทำท่ามินิฮาร์ทจนปืนเก้อเขินยกมือลูบท้ายทอย

ฉันคลี่ยิ้มเอียงศีรษะพิงกระจกรถมองร่างสูงในชุดกางเกงยีนส์เสื้อยืดสีขาวจนกระทั่งรถทัวร์เริ่มตีวงเลี้ยวออก ร่างของปืนค่อย ๆ เล็กลงกระทั่งลับตา ฉันจึงค่อยหยุดยิ้ม

เขาว่ากันว่า ผู้หญิงมักมีลางสังหรณ์แปลก ๆ ค่ำนี้ฉันเองก็รู้สึกเช่นนั้น คล้ายกับว่าภาพของปืนที่ยืนนิ่งมือล้วงกระเป๋ามองฉันด้วยสายตาอย่างชายคนรักอยู่ในชานชาลา จะเป็นภาพปืนครั้งสุดท้ายที่ฉันจะได้เห็น

“แม่คะ แก้มกลับมาแล้วค่า”

เสียงหวานของฉันตะโกนเข้าไปในบ้านหลังเล็ก พร้อมวางกระเป๋าลงบนโต๊ะหน้าทีวี

“แม่”

ฉันตะโกนเสียงดังอีกครั้งสังเกตว่าบ้านเงียบผิดปกติ จากนั้นจึงค่อยเห็นแม่และพ่อนั่งหน้าเครียดอยู่ในห้องทานข้าว

“พ่อ แม่ ทำไมมานั่งอยู่ที่นี่คะ แก้มเรียกก็ไม่ตอบ”

“อ้าว แก้ม พ่อไม่ทันได้ยิน”

พ่อทำสีหน้าแปลกใจเล็กน้อยเงยหน้าขึ้นมองแววตามีกังวล บรรยากาศตึงเครียด ฉันขมวดคิ้วสงสัย เสียงเล็กแหลมของฉันค่อนข้างดังแต่ก็ไม่ได้ถามออกมา นั่งลงที่เก้าอี้ด้านข้าง

“เกิดอะไรขึ้นหรือเปล่าคะ ทำไมพ่อกับแม่ดู เออ..เครียดจัง”

“บ้านเราเกิดเรื่องใหญ่” เสียงพ่อทุ้มต่ำหม่นลง

“เรื่องใหญ่ เพราะคุณนั่นแล่ะ ปั่น คุณทำให้พวกเราฉันและลูก เดือดร้อน”

เสียงแม่ตะโกนโวยวายทั้งทุบโต๊ะจนฉันสะดุ้งโหย่งสุดตัวเบิกตากว้างมองไปทางมารดา ซึ่งบัดนี้ทั้งใบหน้านองไปด้วยน้ำตาและแววตาเคียดแค้น

“กะ เกิดเรื่อง เรื่องอะไรคะแม่”

“พ่อแก ฮืออ พ่อแก มันไปติดหนี้เจ้าสัวคนดัง แล้วนี่เขาให้มือปืนมาตามทวงถึงบ้าน”

ฉันมองไปทางแม่และพ่อสลับไปมา

“แก้มงง แม่ พ่อ อะไรกัน ไปติดหนี้ได้ยังไง แล้ว แล้ว..”

“ฮึ พ่อแก ที่หายหน้าไปนาน ทีแรกนึกว่าไปติดอีหนูที่ไหน ปรากฎว่ามันไปสุมหัวอยู่ในวงพนันแถบปอยเปต”

“ถ้างั้นก็ใช้หนี้เขาสิคะ ขายบ้านก็ได้”

“ขายก็ไม่พอใช้ บ้านหลังนี้ราคามือสองคงแค่ล้านต้น ๆ แต่พ่อแกไปทำอีท่าไหนเขาถึงยอมให้ติดหนี้ถึงสิบล้าน!”

“สิบล้าน พ่อ!!” ฉันหันไปทางพ่อทันทีมองด้วยสายตากล่าวหา

“พ่อขอโทษแก้ม อันที่จริงมันไม่ถึงสิบล้าน แต่ทางพวกนั้นมันโกง คิดดอกเบี้ยคูณหลายเท่า”

“แล้วนี่เราจะทำยังไงดีคะ แม่ พ่อ” ฉันร้องถามร้อนรนขึ้นมาบ้างแต่ยังไม่มากเท่าไร เพราะคิดว่าเรื่องไกลตัว ยังไงมันก็เรื่องพ่อกับแม่ เพียงแต่อนาคตเรื่องเรียนของฉันอาจถึงคราวต้องจบสิ้น

“มันให้เวลาสิบวัน” พ่ออ้อมแอ้มตอบเหลือบสายตาไปทางมารดาอีกครั้งจนฉันนึกสงสัย

“สิบวัน น้อยขนาดนั้นเราจะหาจากไหน ไปแจ้งความไหมคะ หรือ หนี ไปไหนก็ได้ มันคงไม่มีอะไรร้ายแรงมากไปกว่านี้อีกแล้ว”

“เราหนีไม่ได้หรอกแก้ม ตอนนี้มันส่งคนมาวนเวียนแถวหมู่บ้านเช้าเย็น บางวันโยนหินเข้ามาในบ้าน” น้ำเสียงแม่หวาดกลัวอย่างที่ฉันไม่เคยได้ยินมาก่อน หลุบตามองมือเหี่ยวผอมจึงเห็นว่ามือแม่สั่นเทา - - นี่คงเรื่องใหญ่จริง ๆ

“แล้วเราจะทำยังไงดีคะ เรามีญาติไหม หรือว่าคนรู้จัก..”

ยังไม่ทันที่ฉันจะถามจบ พ่อพูดโพล่งขึ้นทันที “เสี่ยจรัญจะช่วยใช้หนี้ให้”

“เสี่ยจรัญคนที่เป็นเจ้าของท่ารถและโรงสีข้าว คนที่แก่ ๆ ที่แก้มเคยเห็นเวลาไปตลาดกับแม่นั่นเหรอคะ”

“ใช่คนนั้น” พ่อมองเธอด้วยสายตามีความหวังจนทำให้แม่ทุบโต๊ะ

ปัง!!

“ไม่ได้ ฉันไม่ยอม” จู่ ๆ แม่ก็ตะโกนออกมา

“ไม่ยอม เรื่องอะไร แก้มงงไปหมดแล้ว”

“พูดสิ คุณ บอกลูกไปว่าไอ้เสี่ยนั่นมันต้องการอะไรเพื่อแลกกับเงินสิบล้าน”

พ่อดูมีสีหน้าสำนึกผิดและซีดเซียว อาจเพราะทุกข์ใจ ไม่ได้นอน หรือเพราะอย่างอื่น?

“เสี่ยเขาต้องการแต่งงานกับลูก แก้ม”

“แต่งงาน!!” ในหัวพลันขาวโพลน ยิ่งสับสนเข้าไปใหญ่ “ทำไม ทำไมเสี่ยถึงอยากแต่งงานกับแก้มคะ แก้มไม่เคยรู้จักเสี่ย”

“แต่เสี่ยเขารู้จักลูกมานานแล้ว เขาบอกว่าถูกใจแก้มมานานตั้งแต่แก้มไปเดินตลาด”

“แต่เรา แก้มไม่เคยพูดคุยกับเสี่ยเลยสักครั้ง”

“ของแบบนี้มันไม่ต้องพูดคุยกันหรอกลูก เขาชอบหนูก็ดีแล้ว ดีเสียอีกได้แต่งงานกับคนรวย นอกจากช่วยพ่อแล้ว หนูยังได้เงินทอง ทรัพย์สินมรดก เสี่ยเขาไม่มีญาติพี่น้อง ลูกหลาน อายุปาไปเจ็ดสิบกว่าคงทำอะไรไม่ได้ ไม่นานคงตาย”

“พ่อ!!”

ครืน ... ปัง ..

ฉันผุดทะลึ่งตัวขึ้นจนเก้าอี้ล้มลงฟาดพื้น แต่ทุกคนไม่ได้สนใจ ดวงตาพ่อกับแม่จ้องมองมาทางฉัน คาดคั้นเอาคำตอบ สายตาของพ่อเจือความสิ้นหวัง ส่วนของแม่สำนึกผิด เสียใจระคนคาดหวังเช่นกัน

“ในชีวิตพ่อไม่เคยขออะไรแก้มเลยสักครั้ง มีแต่ให้มาตลอด แต่ครั้งนี้เป็นครั้งเดียวที่ขอ แต่งกับเสี่ยนะลูก แล้วเราย้ายออกไปจากที่นี่ หนีไปให้ไกล”

ฉันมองพ่อและแม่ขณะก้าวถอยหลังห่างแล้วหยุดลง น้ำตากำลังไหลรินลงอาบแก้ม ในหัวมีเพียงภาพของปืน เพื่อนสนิท คนซึ่งรอฉันอยู่ที่มหาวิทยาลัย คนที่ฉันตั้งใจฝากชีวิตไว้ด้วยความรักทั้งหมดทั้งหัวใจ

แต่คงไม่ได้แล้ว ทุกสิ่งคงถูกกำหนดมา โชคชะตาที่พลิกผันและชอบเล่นตลกกับผู้คน ให้พบกัน รักกัน และพลากจากกัน - - ปืน