ปฐมบท 2ซ่า .....ผมยืนมองสายฝนตกพรำรุ่งเช้าก่อนไปโรงเรียน สองสามปีมานี้ ผมตัวสูงขึ้นอีกนิดคงราวสิบเซนติเมตรเห็นจะได้ รู้ได้ยังไงน่ะเหรอ ก็เพราะแม่ของผมมักจับผมวัดกับที่วัดส่วนสูงลายยี่ราฟซึ่งแม่ติดไว้กับเสาบ้านทุกเช้าน่ะสิ แต่ผมว่ามันไม่ได้มาตรฐาน เพราะมันเป็นของที่ขายตามตลาดนัด - - ผมคิดเอาว่าผมน่าจะสูงกว่านั้น“ปืน รถมารับแล้ว”“ครับแม่”ผมกระวีกระวาดคว้าเป้สีดำอย่างเด็กมัธยมชั้นปีที่หนึ่ง วิ่งออกไปด้านนอกจึงเห็นรถกระบะคันยาวแบบดัดแปลงใส่หลังคา วางเก้าอี้ไม้ยาวทั้งสองฟากสำหรับนั่ง แล้วผมก็เห็นเธอ เด็กหญิงแก้มเฮ้อ...ไม่น่าเชื่อว่าผมและเธอยังคงต้องเจอกัน โดยเฉพาะต่อไปนี้ไปอีกหกปี เพราะเราทั้งคู่เข้าเรียนโรงเรียนเดียวกัน ไม่ห่างไกลจากหมู่บ้านจัดสรรนี้มากนักผมชำเลืองมองเธอเพียงแวบเดียวแล้วหลุบตาลงมองชื่อ ญาดา แสงทัด ผมแค่นเสียงในใจ ผมว่าชื่อของผมเท่กว่าเป็นไหน ๆ ติณณ์ เตชะ ผมนี่... เวลาเดินไปไหนยืดอกใส่ทุกคนในโรงเรียนด้วยภาคภูมิใจ เหลือบตาขึ้นจากชื่อปะทะสายตากับเด็กนิสัยเสียก่อนจะยกยิ้มมุมปากให้ การยั่วโมโหเธอคงกลายเป็นนิสัยเสียเพียงอย่างเดียวของผม จากนั้นจึงตัดสินใจนั่งชิดด้านนอก
Huling Na-update : 2025-12-11
Mag-log in
