7. ลุ่มหลง? (2)

“ผู้ใดมีปากเสียงกันอย่างนั้นหรือ” เสียงทุ้มต่ำดังขึ้นในห้องส่วนตัวด้านบนของร้าน

“เป็นคุณหนูสกุลหลิวพ่ะย่ะค่ะ ดูเหมือนว่าจะมีปากเสียงกับใต้เท้าโจว”

คำตอบของคนสนิททำเอาจอกสุราในมือแกร่งชะงักนิ่ง ใบหน้าหล่อเหลาเอียงคอสงสัย จากที่รับรู้มาบุตรีอดีตราชครูหลิวลุ่มหลงโจวเทียนฉีมากมิใช่หรือ แล้วเหตุใดจึงมีปากเสียงกันรุนแรงถึงเพียงนี้

“เจ้าฟังผิดหรือไม่ มิใช่ว่านางรักใคร่อยู่กับโจวเทียนฉีหรือ”

“มิผิดพ่ะย่ะค่ะ เป็นคุณหนูหลิวที่ด่าทอใต้เท้าโจว แต่กระหม่อมคิดว่าคำพูดของนางดูแปลกชอบกล ต่างจากก่อนหน้านี้ที่กระหม่อมเคยเจอมากนักพ่ะย่ะค่ะ”

“อืม” จอกสุราในมือถูกหมุนวนช้าๆ ราวกับคนกระทำกำลังคิดบางสิ่งอยู่

“...”

“ส่งคนตามดูเสียหน่อย สกุลหลิวถือว่ามีอำนาจอยู่หลายส่วน หากผิดใจกับสกุลโจวขึ้นมาจริงๆ จะทำเราวุ่นวายไปด้วย”

“พ่ะย่ะค่ะ กระหม่อมจะให้คนติดตามดูคุณหนูหลิว”

“เราจะไปที่ใดกันหรือขอรับท่านน้า”

“น้าจะพาพวกเจ้าไปเล่นสิ่งนี้อย่างไรเล่า” ว่าวในมือถูกยกขึ้นมาให้เด็กน้อยทั้งสองดู

หลังจากวันที่ทะเลาะกับพระเอกนางเอกของเรื่อง ฟ่านซีก็อารมณ์เสียอยู่พักใหญ่ เลยไม่ได้ออกไปที่ใดอยู่ช่วยพี่สะใภ้เลี้ยงหลานอย่างที่เคยลั่นวาจาเอาไว้ กิจกรรมยามว่างของสามน้าหลานจึงกลายเป็นการประดิษฐ์ของเล่นซะส่วนใหญ่

หนึ่งในนั้นคงหนีไม่พ้นว่าว ที่เหมาะกับช่วงวสันตฤดูเช่นนี้

“หึ ท่านน้ารับจ้างพาพวกเราออกห่างท่านแม่ต่างหากเล่าท่านพี่เฟยหยา” เด็กสาวจิ๊ปากพูดราวกับล่วงรู้ทุกอย่าง

“เจ้าเด็กแก่แดดนี่ รู้ไปเสียทุกเรื่อง สมเป็นบุตรสาวพี่รอง”

“จริงหรือไม่เล่าเจ้าคะ”

“ก็ไม่ปฏิเสธ แต่น้าก็พาพวกเจ้ามาเล่นสนุกด้วยอย่างไรเล่า มิดีหรือ” หลิวฟ่านซีไม่คิดจะปฏิเสธ นางได้รับการไหว้วานจากพี่ใหญ่พี่รองให้พาเด็กน้อยทั้งสองออกห่างจากมารดาเสียบ้าง เพื่อแลกกันคันธนูที่นางขอไป

ฟ่านซีคิดว่าจะกลับมาฝึกธนูหลังจากที่หยุดไปตั้งแต่มาที่นี่ แม้ตอนนี้จะมีความสุขดีแต่ชีวิตที่ไม่ได้จับธนู ก็เหมือนขาดบางสิ่งไป คงเป็นอาการเสพติดกระมัง นางฝึกมาตั้งแต่เด็ก มีคันธนูเป็นเพื่อนคนแรกเลยก็ว่าได้

นึกถึงตรงนี้ก็อดคิดถึงเจ้าปุ๊กปิ๊กไม่ได้

“นั่นย่อมดีขอรับ”

“ข้าก็ว่าดีเจ้าค่ะ” สามน้าหลานเดินตามสาวใช้ที่กำลังนำไปยังทะเลสาบ เห็นว่าบริเวณนั้นมีสนามกว้างอยู่พอควร ทั้งลมยังพัดนิ่ง เหมาะแก่การปล่อยว่าวเป็นที่สุด

ทันทีที่มาถึง คนที่ตื่นตาตื่นใจที่สุดคงไม่พ้นฟ่านซี เพราะนางพึ่งจะเคยเห็นสถานที่นี้ครั้งแรก ผืนน้ำนิ่งสงบ กว้างไกลสุดลูกหูลูกตา บรรยากาศร่มรื่น มีลมพัดเย็นสบาย จนคนมาเยือนยิ้มไม่หุบ

“เริ่มกันเลยดีหรือไม่” ผู้เป็นน้าจัดแจงสอนหลานๆ ปล่อยว่าวอยู่พักใหญ่ จนเด็กๆ สามารถจับสายว่าวได้เองแล้ว จึงปล่อยให้เด็กทั้งสองวิ่งเล่นตามประสา ส่วนนางก็เดินชมทิวทัศน์ไปพลาง สอดส่องสายตาดูหลานๆ ไปพลาง

นึกไปนึกมาแล้ว ใช้ชีวิตเช่นนี้ก็ดีไม่น้อย ไม่ต้องดิ้นรนทำสิ่งใด ชีวิตนี้นางย่อมไม่ลำบาก หากว่าไม่เอาตนเองไปยุ่งกับตัวหลักของเรื่อง พระนางก็ปล่อยให้พวกเขามีชีวิตไป ส่วนนางก็อยู่บ้านเลี้ยงหลานไปวันๆ

เฮ้อ~ สงบสุขจริงๆ

“ขอประทานอภัยเพคะ ขอประทานอภัยเพคะ” เสียงตะโกนร้องของสาวใช้ที่ดูแลเด็กทั้งสอง เรียกให้ฟ่านซีและจูหลิงหันไปมอง

“เกิดสิ่งใดขึ้น นั่นผู้ใดกัน”

“เอ่อ นะ นั่นจวิ้นอ๋องมิใช่หรือเจ้าคะ”

“จวิ้นอ๋อง...หะ! จางกงเต๋อหัวน่ะหรือ” แย่ล่ะ นั่นมันตัวร้ายของเรื่องเลยนะ เหตุใดถึงได้บังเอิญถึงเพียงนี้!

เขามาทำอะไรที่นี่กัน